TQF:บทที่ 613 อดีตตระกูลฟาง (5)
แต่นางไม่ได้อยู่ในช่วงอายุที่วู่วามแล้ว นางรู้ว่าต่อให้พุ่งตัวกลับไปตอนนี้ก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงเรื่องที่ท่านพ่อท่านแม่และน้องชายถูกรังแกได้
พรุ่งนี้นางจะกลับไปอย่างสง่าผ่าเผย
“ขอรับ ข้าทำตามคุณหนูสั่ง” อาเสียงวางใจลงได้จริงๆ คุณหนูมีวิทยายุทธระดับปรากฏเทพเทวา ไม่จำเป็นต้องใส่ใจพวกเขาเลย
ทั้ง 2 คุยกันอีกนิดหน่อยอาเสียงก็ออกไปทำนู่นทำนี่ต่อ อย่างไรซะโรงเตี๊ยมตั้งกว้างใหญ่ก็ยังรอให้เขาไปจัดการอยู่ จะมัวมาอยู่ด้านหลังนี้นานๆไม่ได้
เมื่อเขาไปแล้วฟางซูหยุนก็นั่งลง คุยกับอีก 2 คนตรงหน้า “พวกเจ้าก็รู้แล้วว่าสถานการณ์เป็นอย่างไรบ้าง เชื่อว่าพรุ่งนี้ที่พวกเราจะกลับไปต้องครึกครื้นกันอย่างแน่นอน เหล่าอาบังเกิดเกล้าของพวกเรานี่เก่งจริงๆ ทำร้ายพี่ชายตัวเองได้ขนาดนี้ เดรัจฉานจริงๆ”
“ท่านย่า ท่านไม่รู้สึกว่าแปลกเหรอ ท่านถูกสาป หลังจากนั้นท่านปู่ทวดต้องไปช่วยคนแต่กลับถูกลอบฆ่า หลังจากนั้นท่านปู่เล็กก็ถูกทำร้าย ท่านทวดทั้ง 2 ก็ถูกรังแกแล้วยังถูกชิงอำนาจในมือไปจนหมด จากฐานะท่านทวดที่เป็นลูกชายคนโตแล้ว เขาควรจะได้เป็นเจ้าบ้านสิ”
เฉิงเสี่ยวเสี่ยวทบทวนเรื่องในบ้านท่านย่าแล้วก็รู้สึกเหมือนมีเงาด้านหลังที่คอยบงการอยู่ การถูกทำร้ายเกิดขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า ที่สำคัญที่สุดคือเหมือนจะเกี่ยวข้องกับตระกูลฟางตลอด
“ข้าว่านะ ไอพวกสารเลวตระกูลฟางนั่นแหละที่สมรู้ร่วมคิดกับคนภายนอกแล้วตั้งใจทำร้ายครอบครัวฮูหยินฟาง”
หยูเฮงน้อยพูดแทงใจดำ เปิดเผยเบื้องหลังของทุกอย่าง
ฟางซูหยุนชะงักไป และไตร่ตรองอย่างหนัก พึมพำกับตัวเอง “ตอนนั้นข้ากับท่านพี่ไปฝึกฝนด้วยกัน พวกเราโตมาด้วยกัน รักกันมาก ช่วยเหลือกันและกันมาตลอด แต่วันนั้นนางเข้าตามข้ามาแท้ๆ แต่กลับหายไปตอนไหนไม่รู้ หลังจากนั้นจู่ๆข้าก็โดนคำสาป และถูกเหวี่ยงทะลุมิติจากปากถ้ำไปที่แผ่นดินศักดิ์สิทธิ์จงหยวน หรือว่าจะเป็นฝีมือนางจริงๆ”
“เท่าที่ข้าดูนางก็ไม่ใช่คนดีอะไรหรอก ฮูหยินฟาง ตอนนั้นท่านต้องถูกนางหลอกเข้าให้อย่างแน่นอน วิทยายุทธของนางสูงกว่าท่านใช่มั้ย” หยูเฮงน้อยถามเหมือนคนแก่
“ใช่ วิทยายุทธของนางสูงกว่าข้า ตอนนั้นข้าอยู่ตอนกลางของระดับบรรลุราชันย์จักพรรดิ์ ส่วนนางอยู่ตอนปลายของระดับบรรลุราชันย์จักพรรดิ์ เทียบเท่ากับจุดสูงสุดของระดับบรรลุราชันย์จักพรรดิ์”
“งั้นก็ใช่แล้วแหละ วิทยายุทธของนางสูงกว่าท่าน หากปิดบังความในใจท่านไม่มีทางจะรู้ตัว”
เฉิงเสี่ยวเสี่ยวมั่นใจแล้วว่าครอบครัวของท่านย่าตัวเองถูกทำร้ายจากคนในตระกูลฟางจริงๆ และยังมีคนภายนอกเข้ามาเกี่ยวด้วย
คนเดรัจฉานแบบนี้ไม่ตีให้ตายให้พิการเก็บไว้ก็เป็นภัยเปล่าๆ คนชั่วๆที่ตั้งใจทำร้ายคนกันเองโดยเฉพาะ
“ท่านย่า วางใจเถอะ พวกเราจะให้พวกเขาคืนของทุกอย่างที่เอาไปให้หมด ของที่กินเข้าไปแล้วก็ต้องอ้วกออกมา ข้าจะให้คนพวกนั้นรู้ไว้ว่ายุ่งกับของที่ไม่ใช่ของตัวเองได้โชคร้ายแน่”
ฟางซูหยุนไม่ได้รู้สึกไม่สบายใจกับความโหดเหี้ยมที่อยู่ในตาหลานสาว ตรงกันข้าม นางเองก็แค้นจนอยากให้คนชั่วๆพวกนั้นตายกันซะให้หมด เก็บไว้ไม่ใช่เรื่องดีแน่
ผ่านไปสักพักฟางซูหยุนก็มีท่าทางเศร้าสร้อยอีกครั้ง “เสี่ยวเสี่ยว อย่างอื่นน่ะข้าไม่เป็นห่วงหรอก ไม่รู้ว่าอาการของปู่เล็กของเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง ข้าเกรงว่าเขา…”
“ท่านย่า ท่านวางใจเถอะ ต่อให้ตันเถียนถูกทำลายแล้วยังไง พวกเราก็สามารถช่วยท่านปู่เล็กให้ฟื้นสภาพกลับมาได้อยู่ดี ส่วนเรื่องของขาน่าจะฟื้นฟูง่ายกว่าเรื่องของตันเถียนอีก ท่านย่าไม่ต้องเป็นกังวลหรอก พรุ่งนี้คอยดูเรื่องสนุกๆดีกว่า”
“อื้ม”
“ฮูหยินฟาง พรุ่งนี้พวกเราต้องเอาให้พลิกแผ่นดินกันเลยทีเดียว แล้วก็เชือดไอพวกสารเลวไปสักคนสองคนด้วย”
คืนนั้น มีร่างหลายร่างเข้าไปในบ้านเขตตระกูลฟางอย่างรีบร้อน ทั้งหมดล้วนมาทูนเจ้านายตัวเองถึงลูกน้องที่หายไป
ในสวนของบ้านหลัก ซึ่งแต่เดิมเป็นของบ้านใหญ่ แต่ตอนนี้ถูกบ้านรองเอาไปครอบครอง นายท่านรองตอนนี้ก็มีฐานะเป็นเจ้าบ้านแล้ว อีกหน่อยนายท่านรองผู้นี้ก็เตรียมจะสละตำแหน่งเจ้าบ้านให้ลูกชายตัวเอง
นายท่านรองเพิ่งกลับเข้าห้องหนังสือมาหลังจากที่ไปทานอาหารเย็น ก็ได้ข่าวการหายตัวไปจากพ่อบ้านทันที
นายท่านรองที่นั่งอยู่หลังโต๊ะหนังสือยังคงเป็นชายวัยกลางคนอยู่ แต่ที่จริงเขาก็อายุ 7-80 แล้ว เมื่อได้ยินข่าวจากพ่อบ้านเขาก็มีสีหน้าตกตะลึง “แน่ใจนะว่ามองไม่ผิด”
“ไม่ขอรับนายท่าน ลูกน้องบอกไว้ชัดเจนมากว่าคุณหนูซูหยุนกลับมาแล้ว และยังมีแม่นางคนหนึ่งที่หน้าเหมือนนางตามมาด้วย ไม่ใช่ลูกสาวก็ต้องเป็นหลานสาว”
พ่อบ้านอธิบายเหตุการณ์อีกครั้ง
นายท่านรองยังไม่เข้าใจ เหมือจะถามแต่ก็เหมือนจะพึมพำกับตัวเอง “แปลก ถ้าเป็นยัยฟางซูหยุนจริงๆละก็ทำไมนางไม่กลับมาล่ะ ทำไมต้องไปอยู่โรงเตี๊ยม แล้วยังโรงเตี๊ยมของบ้านตัวเองอีก เห็นได้ชัดว่าไม่ได้อยากจะปิดบังพวกเรา แล้วนางทำไปเพื่ออะไรกัน”
“นั่นน่ะสินายท่าน ได้ข่าวว่าวิทยายุทธของคุณหนูฟางซูหยุนไม่ได้ถูกสะกดไว้ และเหมือนว่าวิทยายุทธจะสูงด้วย แต่ว่าลูกน้องของเราดูไม่ออก”
————————-