บทที่ 1213 ลุงจะไปหาแม่แกเดี๋ยวนี้
เนี่ยอู๋หมิงอึ้งค้างเมื่อได้ยินเงื่อนไขของจอมมารน้อย
เขาจะให้เยี่ยหวันหวั่นกลับไปด้วย?
ถ้าหากเป็นเงื่อนไขอื่นก็ได้ทั้งนั้น แต่นึกไม่ถึงว่าเขาอยากให้เยี่ยหวันหวั่นกลับไปกับเขาด้วย นี่ไม่ใช่เรื่องที่เขาจะตัดสินใจได้เลย…
เนี่ยอู๋หมิงทำหน้าลำบากใจ “พ่อคุณทูนหัวของฉัน เมื่อกี้ลุงก็อธิบายให้ฟังแล้วไม่ใช่เหรอ คนที่แกอยู่ด้วยตอนนี้ไม่ใช่แม่แก เป็นแม่ตัวปลอมที่ลุงหามาชั่วคราว ลุงโกหกถังถัง…ถังถังจะให้เธอกลับไปด้วยทำไม?”
ฟังจนจบแล้ว ใบหน้าเล็กๆ ของเด็กน้อยเย็นชาดุจน้ำแข็งพันปี “ลุงมีเวลาสิบนาทีทำตามเงื่อนไขของผมให้ได้”
เนี่ยอู๋หมิงเอ่ย “มันไม่ใช่ปัญหาเรื่องเวลา…”
ถังถังเอ่ย “ห้านาที”
เนี่ยอู๋หมิงรีบพูด “เดี๋ยวก่อนๆๆๆ! ลุงจะไปหาแม่แกเดี๋ยวนี้เลย!!!”
เขาฃวิ่งกุลีกุจอออกจากห้องไป
……
ขณะเดียวกัน ในห้องรับแขก
เยี่ยหวันหวั่นเริ่มทำใจได้เล็กน้อยหลังได้ซือเยี่ยหานปลอบ “ซือเยี่ยหาน คุณยังจำเรื่องรัฐอิสระที่ฉันเล่าให้คุณฟังได้ไหมคะ?”
นัยน์ตาของซือเยี่ยหานคล้ายมีประกายไหวระริก “ทำไม?”
เยี่ยหวันหวั่นพูด “ถังถังมาจากรัฐอิสระ”
พอได้ยินดังนั้น หว่างคิ้วของซือเยี่ยหานพลันปรากฏแววเย็นชา ทว่าพริบตาที่เยี่ยหวันหวั่นมองมา ก็จางหายไปอย่างรวดเร็ว เขาเอ่ยปากเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “งั้นเหรอ?”
“อืม ลุงของถังถังเป็นคนบอกเอง ตอนแรกฉันยังนึกว่าถ้าคิดถึงถังถังเมื่อไรก็จะไปเยี่ยมเขา นึกไม่ถึงว่าถังถังจะเป็นคนของรัฐอิสระ…” เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยด้วยใบหน้าหดหู่
“ไม่รู้ว่าต้องทำยังไงถึงจะได้วีซ่าของรัฐอิสระ คุณว่าฉันไปขอให้ลุงของถังถังช่วยทำบัตรปลอมให้ได้ไหม?” จู่ๆ เยี่ยหวันหวั่นก็เกิดความคิดขึ้นมา
ซือเยี่ยหานตอบ “ไม่ได้ ความวุ่นวายและการต่อต้านคนภายนอกในรัฐอิสระไม่ใช่เรื่องที่เธอจะจินตนาการได้ ถึงแม้เธอจะมีวีซ่า ถ้าบุกเข้าไปโดยพลการก็เป็นการรนหาที่ตายอยู่ดี ตามกฎหมายของรัฐอิสระ ประชาชนทุกคนห้ามพาคนนอกเข้าออกโดยพลการ ไม่อย่างนั้นจะต้องถูกลงโทษอย่างหนัก ไม่มีใครกล้าทำผิดกฎ”
เยี่ยหวันหวั่นยิ่งฟังก็ยิ่งเครียดกว่าเดิม แต่จู่ๆ ก็นึกอะไรขึ้นมาได้ หันมองซือเยี่ยหานอย่างประหลาดใจ “คุณเก้า ทำไมคุณรู้ดีจัง ก่อนหน้านี้ตอนฉันถามคุณ คุณบอกว่า…คุณไม่รู้จักที่นี่ไม่ใช่เหรอ?”
ซือเยี่ยหานเอ่ยตอบ “เคยคุยกับคุณมู่น่ะ”
เยี่ยหวันหวั่นเอ่ย “อย่างงี้เองเหรอ…ก็หมายความว่า…ถังถังไปคราวนี้ ฉันก็จะไม่ได้เจอเขาอีกแล้วน่ะสิ…”
ขณะที่เยี่ยหวันหวั่นพูดอยู่นั้น
เนี่ยอู๋หมิงไม่มีเวลาเดินลงบันไดด้วยซ้ำ พอวิ่งพรวดออกจากประตูห้อง ก็จับราวบันไดแล้วกระโดดลงมาจากชั้นสอง ทิ้งตัวลงตรงหน้าเยี่ยหวันหวั่นทันที
“น้องโหย่วหมิง! ช่วยฉันด้วย!!”
เยี่ยหวันหวั่นมองคนที่ทิ้งตัวลงมาจากฟ้า มุมปากกระตุกเล็กน้อย “คุณเป็นอะไรของคุณ กำลังคุยกับถังถังอยู่ไม่ใช่เหรอ? ถังถังว่ายังไงบ้าง?”
เนี่ยอู๋หมิงหน้าตาลนลาน “ถังถังบอกว่านอกจากจะยอมรับปากเขาเรื่องหนึ่ง เขาถึงจะยอมปล่อยฉันไป แล้วก็กลับไปกับฉัน!”
เยี่ยหวันหวั่นถาม “เงื่อนไข? เงื่อนไขอะไร”
เนี่ยอู๋หมิงบอกว่า “เขา…เขาจะเอาเธอ…”
เยี่ยหวันหวั่นชี้หน้าตัวเอง “หา? เอาฉัน?”
เนี่ยอู๋หมิงพยักหน้า “ใช่…เขาจะให้เธอกลับไปพร้อมเขาด้วย…”
สิ้นเสียงพูดของเนี่ยอู๋หมิง เขาสัมผัสได้ถึงไอที่เยือกเย็นยิ่งกว่าตอนอยู่ต่อหน้าจอมมารน้อยถึงร้อยเท่าแผ่ปกคลุมเข้ามาหา
แน่นอน เยี่ยหวันหวั่นเองก็สัมผัสได้เหมือนกัน
เธอนั่งอยู่ข้างซือเยี่ยหาน ต้องรู้สึกได้ชัดเจนกว่าอยู่แล้ว
————————————————————————————-
บทที่ 1214 ไม่ต้องการถังถังแล้วเหรอ
สีหน้าของซือเยี่ยหานในตอนนี้ เหมือนกับตอนที่รู้ว่าเธอจะแอบหนีไปกับกู้เยว่เจ๋อในตอนแรก…
เยี่ยหวันหวั่นถมึงตาใส่เนี่ยอู๋หมิง ไม่ดูตาม้าตาเรือเลย น่าจะแอบคุยกับเธอตามลำพังสิ จะฆ่ากันรึไง?
เยี่ยหวันหวั่นแอบมองซือเยี่ยหานที่ทำหน้าบึ้งตึงอยู่ข้างๆ แล้วนึกถึงถังถัง ได้แต่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก “กลับไปด้วยกัน? นั่นมัน…”
เนี่ยอู๋หมิงทำหน้ายับยู่ “น้องโหย่วหมิง ฉันรู้ว่านี่เป็นคำขอร้องที่มากเกินไป จอมมารน้อยเป็นคนยื่นเงื่อนไขนี้มาเอง ไม่งั้นเขาจะไม่ยอมกลับ…”
เยี่ยหวันหวั่นขมวดคิ้ว เธอไม่อยากให้ถังถังจากไปก็จริง แต่ว่า แค่ได้ไปเยี่ยมถังถังบ่อยๆ เธอก็พอใจแล้ว…
ตอนนี้จะให้เธอกลับไปกับถังถังด้วยเนี่ยนะ?
ถึงจะมีวิธีทำให้ไปได้จริง แต่ตอนนี้หาตัวแม่แท้ๆ ของถังถังเจอแล้ว จะให้เธอกลับไปพร้อมกับถังถังในฐานะอะไร
เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยอย่างลำบากใจ “ขอโทษด้วย เรื่องนี้เกรงว่าจะไม่เหมาะ…”
เนี่ยอู๋หมิงยังไม่ทันพูดอะไร ทันใดนั้นก็มีเสียงฝีเท้าเดินลงมาจากบันไดชั้นบน
เยี่ยหวันหวั่นหันมองตามจิตใต้สำนึก เห็นเด็กน้อยยืนอยู่ข้างหลังเขา เหมือนสัตว์เลี้ยงตัวน้อยๆ ที่ถูกทอดทิ้ง แม้แต่ขนปุกปุยบนตัวก็ไร้ซึ่งชีวิตชีวา “แม่ครับ แม่ไม่ต้องการถังถังแล้วเหรอ…”
เยี่ยหวันหวั่นแทบจะใจอ่อนทันที ลืมทุกอย่างไปหมด แม้จะให้ไปกับถังถังจนสุดขอบฟ้าเธอก็ยอม
โดยเฉพาะเมื่อเธอได้ยินคำว่า ‘แม่’
เยี่ยหวันหวั่นรีบเดินไปโอบเด็กน้อย กอดร่างนุ่มนิ่มของเขาไว้ ความอาลัยอาวรณ์ที่พยายามสะกดกลั้นไว้พรั่งพรูออกมา “เปล่านะ! แม่จะไม่ต้องการถังถังได้ยังไง! แม่เองก็ไม่อยากแยกกับถังถังเหมือนกัน…”
เด็กชายกอดเธอแน่น ราวกับกลัวจะถูกทอดทิ้ง “ถังถังไม่อยากไปจากแม่!”
หัวใจของเยี่ยหวันหวั่นเจ็บแปลบ “ถังถัง ขอโทษนะที่แม่โกหกลูก…แต่ถึงลูกจะไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของแม่ แต่แม่ก็รักลูกมากจริงๆ บนโลกใบนี้ ถังถังน่ารักที่สุด แล้วก็เป็นเด็กที่น่าเอ็นดูที่สุดด้วย…
แม่เองก็ไม่อยากแยกจากถังถังเลย แต่ทั้งคุณแม่ คุณตา แล้วก็คุณยายของถังถัง พวกเขาจะต้องคิดถึงลูกมากแน่ๆ”
เยี่ยหวันหวั่นสูดหายใจลึก สุดท้ายก็ตัดใจพูดคำนั้นออกมา “เด็กดี ลูกควรกลับบ้านได้แล้ว”
เด็กน้อยกอดคอเยี่ยหวันหวั่นไว้แน่น ไม่ยอมพูดอะไรสักคำ และก็ไม่ยอมปล่อยมือสักนิด
เวลานี้ เสียงมือถือของเนี่ยอู๋หมิงดังขึ้นมา
เนี่ยอู๋หมิงเดินมาหาจอมมารน้อย “ถังถัง ยายของแกโทรมา”
เด็กน้อยยังคงไม่ยอมขยับ
เนี่ยอู๋หมิงหันมองเยี่ยหวันหวั่นอย่างลำบากใจ
เยี่ยหวันหวั่นตบหลังเด็กน้อยเบาๆ “ลูกรัก รับสายเถอะนะ”
ถังถังจึงยอมปล่อยเยี่ยหวันหวั่น แล้วรับมือถือมาจากเนี่ยอู๋หมิง
“คุณยายครับ…”
พอได้ยินเสียงถังถัง เสียงของหญิงวัยกลางคนจากปลายสายสั่นเครือด้วยความตื้นตันใจ “ฮัลโหล หลานรัก! ยายคิดถึงหลานจังเลย!”
เด็กน้อยพูดเสียงอ่อน “ถังถังก็คิดถึงยายเหมือนกันครับ!”
เมื่อได้ยินคำพูดของหลานชาย หญิงวัยกลางคนจากปลายสายสะอื้นเล็กน้อย จากนั้นปลายสายเงียบไปครู่หนึ่ง เธอคงกำลังสงบอารมณ์ตัวเองอยู่ จากนั้นก็พูดต่อว่า “หลานรัก คุณลุงบอกหลานหรือยัง เราหาแม่หลานเจอแล้วนะ! หลิงเฟิงกับหลิงอวิ๋นไปรับหลานแล้ว ยายทำกับข้าวอร่อยๆ ไว้ให้หลานเยอะเลย ยายกับตา แล้วก็แม่ของหลานกำลังรอหลานกลับมานะ…”
เด็กน้อยเงียบไปทันใด
“ฮัลโหล ถังถัง?”
เยี่ยหวันหวั่นได้ยินเสียงยายของถังถังรางๆ จึงเอื้อมมือลูบผมเด็กน้อยเบาๆ “บอกคุณยายว่าอีกไม่นานลูกก็จะกลับบ้านแล้ว”
………………………………………….