บทที่ 1215 ใบหน้าร้ายกาจเกินไป
ดวงตาดำขลับของถังถังพลันมีม่านน้ำตา “คุณยาย ถังถังจะรีบกลับไปนะ”
“เฮ้อ ดีแล้วๆ ยายจะรอหลานอยู่ที่บ้านนะ!”
ในที่สุดครอบครัวก็จะได้พร้อมหน้ากันแล้ว คุณนายเนี่ยสุดแสนจะดีใจ “ถังถัง หลานให้…”
คุณนายเนี่ยเหมือนไม่รู้ว่าควรจะเรียกเยี่ยหวันหวั่นต่อหน้าถังถังว่าอย่างไร ดังนั้นจึงเอ่ยว่า “หลานให้ลุงมารับสายหน่อย”
ถังถังส่งโทรศัพท์มือถือให้เนี่ยอู๋หมิง “คุณยายเรียกคุณลุง”
ในที่สุดแม่แท้ๆ ก็นึกถึงเขาแล้ว เนี่ยอู๋หมิงรับสายอย่างระริกระรี้ “ฮัลโหล แม่…”
ผลคือเพิ่งพูดสองคำ ปลายสายก็มีเสียงของคุณนายเนี่ยดังมา “ให้คุณหนูเยี่ยรับสาย”
เนี่ยอู๋หมิง “อ้อ…”
คนเป็นกระบอกเสียงส่งมือถือให้เยี่ยหวันหวั่น “แม่ฉันอยากคุยกับน้องโหย่วหมิง”
เยี่ยหวันหวั่นผงกหัว รับมือถือมา “ฮัลโหล สวัสดีค่ะ…”
ปลายสายมีเสียงอ่อนโยนสง่างามของผู้หญิงดังขึ้น “สวัสดี ฉันเป็นยายของถังถัง ขอโทษด้วยที่ไม่ได้ขอบคุณคุณหนูด้วยตัวเองอยู่เรื่อย ช่วงที่ผ่านมาถังถังรบกวนคุณหนูแล้ว”
เยี่ยหวันหวั่นเอ่ย “ไม่ได้รบกวนอะไรเลยค่ะ ถังถังน่ารักน่าเอ็นดูมาก”
คุณนายเนี่ยบอก “ก็ยังต้องขอบคุณที่คุณหนูช่วยดูแลถังถังอยู่ดี คุณหนูเยี่ยเสนอคำขอไหนมาก็ได้นะ”
เยี่ยหวันหวั่นตอบกลับ “คุณนายเกรงใจไปแล้ว คำขอไม่จำเป็นหรอกค่ะ”
“คุณหนูเยี่ย คุณคิดดูดีๆ ก่อนค่อยตอบฉันก็ได้ นี่เป็นความต้องการของลูกสาวฉัน ถือว่าเป็นเจตนาดีของครอบครัวเราที่มีต่อคุณหนู พวกเราตระกูลเนี่ยไม่ชอบติดค้างบุญคุณใคร ขอแค่คุณหนูเอ่ยปาก ไม่ว่าคำขออะไรก็ได้ทั้งนั้น”
ก่อนหน้านี้เยี่ยหวันหวั่นเคยฟังมู่สุยเฟิงพูดมาว่า รัฐอิสระมีตระกูลลับที่พื้นเพเป็นปริศนาและน่ากลัวมากมาย ตระกูลเนี่ยก็น่าจะมีอำนาจอยู่พอสมควร น้ำเสียงของคุณนายเนี่ยจึงมีบารมีสูงส่งของผู้สูงศักดิ์อย่างเลี่ยงไม่ได้
ส่วนท่าทีค่อนข้างเผด็จการของคุณนายเนี่ย เยี่ยหวันหวั่นไม่สนใจแม้แต่น้อย เอ่ยตอบตามตรง “คุณนาย ไม่ต้องจริงๆ ก่อนหน้านี้ลูกชายคุณช่วยฉันไว้ครั้งหนึ่ง นับว่าฉันคืนบุญคุณเขา เพราะงั้นไม่นับว่าติดค้างอะไรฉันค่ะ”
เห็นเยี่ยหวันหวั่นยืนกราน ในที่สุดคุณนายเนี่ยก็ไม่บังคับแล้ว
เยี่ยหวันหวั่นวางสาย นอกหน้าต่างพลันมีลมแรงโหมพัด จากนั้นก็เห็นเฮลิคอปเตอร์ลำหนึ่งค่อยๆ ลงจอดบนพื้นที่ว่างด้านหลังสวนคฤหาสน์กุหลาบ
ดูท่าคนที่มารับถังถังมาถึงแล้ว…
เยี่ยหวันหวั่นเก็บอารมณ์ให้เรียบร้อย ร้อนใจอยากไปช่วยถังถังเก็บสัมภาระ แล้วยังมีของที่เพิ่งซื้อมาวันนี้อีก ก็ให้ถังถังพกไปด้วย…
แต่พอคิดอีกที หลังจากถังถังกลับไปแล้วก็มีทุกอย่าง ไหนจะยังขาดแคลนของพวกนี้ จึงล้มเลิกความคิดนี้ไปอีก
เธอเหมือนไม่มีอะไรต้องเก็บ และก็ไม่มีอะไรให้เขาพกติดไปด้วย…
เยี่ยหวันหวั่นเงียบครู่หนึ่ง ก่อนนั่งยองลงตรงหน้าเด็กน้อย จูบบนแก้มเด็กชายหนึ่งที “ลูกรัก แล้วเจอกันนะ”
เวลานี้ ความอ่อนแอในดวงตาของเด็กน้อยทำให้คนไม่อาจทนดูได้ “คุณแม่อยู่ด้วยกันไม่ได้เหรอ”
เยี่ยหวันหวั่นถอนหายใจเบาๆ แน่นอนว่าเธอยากอยู่ด้วยกันกับถังถังตลอดไป กระทั่งคิดลักพาตัวเขานับครั้งไม่ถ้วน…
ทำไมถังถังไม่ใช่ลูกของเธอนะ…
“คุณแม่ ทำไม”
สายตาของเด็กน้อยมองไปยังซือเยี่ยหานที่อยู่ข้างเยี่ยหวันหวั่น “เพราะผู้ชายคนนี้เหรอ?”
เยี่ยหวันหวั่นอึกอัก “เอ่อ…”
เด็กชายเอ่ยด้วยสีหน้าจริงจังเป็นที่สุด “คุณแม่ ผมก็เลี้ยงคุณแม่ได้!”
เยี่ยหวันหวั่นพูดไม่ออก
ซือเยี่ยหานนิ่งเงียบ
เนี่ยอู๋หมิงไร้ซึ่งคำพูด
พวกอี้จือฮวาสี่คนที่หลบอยู่ตรงประตูตกตะลึง
นักพรตใจบริสุทธิ์เอ่ย “อุวะ สถานการณ์อะไรกันนี่…”
อี้จือฮวาว่า “ทักษะจีบสาวของจอมมารน้อยสุดยอดไปเลย!”
อี้จือฮวาพูดจบก็จุปากจ้องใบหน้าของซือเยี่ยหาน “แต่น่าเสียดาย หน้าตาคนเขานั้น…ดาเมจรุนแรงเกินไปแล้ว…”
——————————————————————————-
บทที่ 1216 อยากอยู่กับคุณพ่อคุณแม่
ซือเยี่ยหานพูดว่า “ไม่ต้องห่วง ฉันจะดูแลเธอเอง”
คำพูดนี้ของซือเยี่ยหาน…ไม่ต่างจากการทิ่มแทงใจ…
เป็นอย่างที่คาด เด็กน้อยใกล้โกรธจนจวนจะร้องแล้ว
เยี่ยหวันหวั่นมองซือเยี่ยหานอย่างไม่พอใจ รีบเข้าไปปลอบถังถัง “ลูกเป็นเด็กดีนะ ไม่ต้องห่วงแม่ แม่จะอยู่ดีๆ ลูกก็ต้องรับปากแม่ว่าจะต้องดูแลตัวเองให้ดีๆ นะ เชื่อฟังคุณตาคุณยาย ห้ามทำเรื่องอันตราย อย่าทำให้คนเป็นห่วงอีก เข้าใจไหม?”
พอเห็นเด็กน้อยยังหน้างอไม่พูดจา เยี่ยหวันหวั่นหอมแก้มเขาอีกที “ถังถังเป็นเบบี๋ที่แม่รักที่สุด!”
ได้ยินคำนี้แล้ว สีหน้าของเด็กน้อยจึงค่อยสงบลงเล็กน้อย เขามองซือเยี่ยหานอย่างขุ่นเคืองแวบหนึ่ง จากนั้นเกาะหนึบอยู่ในอ้อมกอดของเยี่ยหวันหวั่น พยักหน้าอย่างหม่นหมอง
บริเวณที่ว่างนอกคฤหาสน์
หลิงเฟิงและหลิงอวิ๋นในชุดดำทั้งตัวเดินมาตรงหน้าถังถังอย่างเคารพนอบน้อม
“นายน้อย ควรออกเดินทางแล้วครับ”
เยี่ยหวันหวั่นนั่งยอง กอดเด็กน้อยเบาๆ จากนั้นจึงคลายมือแล้วลูบหัวเขา “ไปเถอะ”
คงเพราะกลัวแม่จะลำบากใจและเสียใจ ถังถังพยักหน้าแต่โดยดี ใบหน้ากลับมาเรียบนิ่งใจเย็นแล้ว
เด็กน้อยพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “คุณแม่ไว้เจอกันอีกนะ…”
หลังอำลากับเยี่ยหวันหวั่นแล้ว เด็กน้อยหันไปมองชายหนุ่มที่อยู่ด้านข้างเยี่ยหวันหวั่นอย่างลังเลเล็กน้อย
เวลานี้ ซือเยี่ยหานที่ไม่ได้พูดอะไรมาตลอดกลับเป็นฝ่ายโค้งตัวน้อยๆ ก่อนจะอ้าแขนไปทางเด็กน้อย
ซือเยี่ยหานยื่นมือกอดถังถัง ฝ่ามือหนาและอบอุ่นลูบหลังศีรษะของเด็กน้อยเบาๆ
เด็กชายตัวสั่นเล็กน้อย ดวงตาดำขลับกระจ่างใสพลันเอ่อล้นไปด้วยม่านน้ำก่อนจะควบแน่นเป็นน้ำตา ร่วงเผาะลงมาหยดใหญ่ “ถังถังอยากอยู่กับคุณแม่…”
อยากอยู่ด้วยกันกับคุณแม่ อยากอยู่ด้วยกันกับคุณพ่อ…
เยี่ยหวันหวั่นที่อยู่ด้านข้างได้ยินคำพูดของถังถังก็สูดหายใจลึก อดกลั้นอารมณ์ทั้งหมดไว้ “เด็กดีไม่ร้องไห้ แม่รับปากลูก จากนี้จะต้องไปดูลูกแน่นอน โอเคไหม?”
ถึงแม้ตอนนี้เธอไปรัฐอิสระไม่ได้ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าอนาคตจะไปไม่ได้
คุณมู่เคยพูดว่า ถึงแม้รัฐอิสระเข้มงวดห้ามคนนอกเข้า แต่รัฐอิสระยังมีกฎเหล็กข้อหนึ่ง นั่นคือต้อนรับผู้แข็งแกร่ง
เด็กน้อยพยักหน้า เดินออกจากอ้อมกอดของซือเยี่ยหาน สุดท้ายก็ยังตามบอดี้การ์ดสองคนไป เดินขึ้นเครื่องบินไปทีละก้าว จนแผ่นหลังหายลับไปในประตูเครื่อง
พวกเนี่ยอู๋หมิงด้านล่างเห็นจอมมารน้อยขึ้นเครื่องบินไปแล้ว ก็ทยอยกันโล่งใจ
ในที่สุดก็ทำสำเร็จ นับว่ารักษาชีวิตน้อยๆ เอาไว้ได้แล้ว…
หลิงเฟิงกับหลิงอวิ๋นโค้งให้เนี่ยอู๋หมิงจากที่ไกลๆ จากนั้นคนทั้งสองขึ้นเครื่องบินไปพร้อมกัน
วินาทีถัดมา เครื่องบินเดินเครื่องช้าๆ ยิ่งบินยิ่งสูงขึ้นจนกลายเป็นเงาเล็กๆ สุดท้ายก็ลับหายไปจากสายตาทีละน้อย…
เยี่ยหวันหวั่นมองท้องฟ้าที่มองไม่เห็นเงาแล้วอย่างเหม่อลอย ไม่พูดอะไรอยู่นาน…
เนี่ยอู๋หมิงถอนหายใจยาว “น้องโหย่วหมิง ครั้งนี้ขอบคุณมากจริงๆ!”
เยี่ยหวันหวั่นได้สติกลับมา หันมองเนี่ยอู๋หมิง “พวกคุณไม่ไปด้วยเหรอ”
เนี่ยอู๋หมิงตอบกลับ “ทางนี้ยังมีเรื่องสำคัญนิดหน่อยต้องจัดการ อีกสองสามวันก็จะไปแล้ว”
เยี่ยหวันหวั่นพยักหน้า “อย่างนั้นเหรอ…”
“งั้น…พวกเราไปก่อนนะ!” เนี่ยอู๋หมิงประสานมืออำลา
นักพรตใจบริสุทธิ์เอ่ยขึ้นว่า “อา…ไปอย่างนี้ซะแล้ว…ยังไม่ได้กินข้าวเลย…”
อี้จือฮวาด่า “รู้จักแต่กิน! เอาชีวิตน้อยๆ รอดมาได้ก็ดีถมไปแล้ว!”
…………………….