ไม่ว่าความเร่าร้อนในร่างของเขาจะลุกโชนรุนแรงเพียงใด ทว่าเขายังคงอดกลั้นไว้อย่างถึงที่สุด
“จิ่นซีเชื่อฟัง ข้าจะกลับมาให้เร็วที่สุด”
ซูจิ่นซีกำลังครุ่นคิด ไม่รู้ว่านางกำลังคิดสิ่งใด ดวงตากลมโตดำขลับดั่งผลึกแก้วมองเยี่ยโยวเหยาและแย้มยิ้มเล็กน้อย พลางใช้นิ้วมือกวักเรียกเขา “ท่านอ๋อง มานี่ จิ่นซีมีบางอย่างจะบอกท่าน จากนั้นท่านค่อยไป”
เยี่ยโยวเหยาสุดจะทนแล้วจริงๆ ทว่าเขายังเข้าไปใกล้ซูจิ่นซีดั่งแมงเม่าบินเข้ากองไฟ และเงี่ยหูไปที่ริมฝีปากของนาง
ความจริงแล้ว ซูจิ่นซีพยายามอดกลั้น นางอยากหัวเราะออกมาจริงๆ ทว่านางพยายามอดกลั้นอย่างเต็มที่
รอยยิ้มที่มุมปากแสดงออกอย่างหยอกล้อมากขึ้น ริมฝีปากของนางเคลื่อนเข้าใกล้ใบหูของเยี่ยโยวเหยา “ท่านอ๋อง จิ่นซีเย้าหยอกท่านเท่านั้น! ”
เยี่ยโยวเหยาขมวดคิ้วดุดัน พลันหันหน้าไปมองซูจิ่นซี
แววตาของซูจิ่นซีเต็มไปด้วยความรักอันลึกซึ้ง นางแย้มยิ้มพลางใช้แขนโอบรอบลำคอเยี่ยโยวเหยา ก่อนที่เยี่ยโยวเหยาจะเข้าใจความหมายในคำพูดของนาง นางก็เอนตัวไปด้านหน้าและเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของเยี่ยโยวเหยาแล้ว
ริมฝีปากสีกุหลาบบรรจงจุมพิตริมฝีปากเย็นชาของเยี่ยโยวเหยา
ท่านอ๋อง แท้จริงแล้ว จิ่นซีคิดถึงท่านมากจริงๆ !
คิดถึงท่านมากจริงๆ !
ท่านรู้หรือไม่ จิ่นซีคิดว่าตนเองจะไม่มีโอกาสพบท่านอีกแล้ว
วันรุ่งขึ้นฟ้าสว่างแล้ว ทว่าซูจิ่นซียังไม่ตื่น
ด้านนอกประตู สาวใช้ข้างกายของฮูหยินเฒ่าหานเดินไปเดินมาอยู่ในเรือนพักของซูจิ่นซี นางไม่เห็นซูจิ่นซีเปิดประตูออกมา จึงกังวลใจเล็กน้อย หลังจากลังเลอยู่ครู่ใหญ่ ในที่สุด นางก็ตัดสินใจเคาะประตู
“คุณหนูจิ่นซี ท่านตื่นหรือยังเจ้าคะ? ”
“…”
“คุณหนูจิ่นซี ท่านตื่นหรือยัง? ฉีอ๋องเสด็จมาที่จวน ฮูหยินเฒ่าให้มาเชิญท่านออกไป เพราะมีเรื่องสำคัญจะหารือเจ้าค่ะ”
“…”
สาวใช้ไม่ได้ยินเสียงของซูจิ่นซี นางกำลังจะเดินจากไป ทว่าเดินไปได้เพียงสองก้าว ไม่รู้ว่าคิดสิ่งใดขึ้นมาได้จึงเดินย้อนกลับมาและกำลังจะผลักประตู
ทันใดนั้น ด้านในก็มีเสียงแปลกประหลาดของซูจิ่นซีดังขึ้น
“ยัง… ยังไม่ตื่น เจ้าไปรายงานฮูหยินเฒ่าก่อน ข้า… ข้าล้างหน้าหวีผมแล้วจะออกไป”
เสียงนั้นดูเหมือนกำลังอดกลั้นกับบางสิ่งบางอย่าง
“เจ้าค่ะ! ”
สาวใช้ตอบรับ ทว่าไม่ได้จากไปในทันที นางขมวดคิ้วเล็กน้อย
ภายในห้อง ซูจิ่นซีกำลังอดกลั้นอย่างยากลำบากจริงๆ
ความจริง นางได้ยินเสียงสาวใช้นานแล้ว ทั้งสาวใช้ยังเคาะประตูปลุกนางให้ตื่นอีกด้วย
โชคดีที่นางได้ยินเสียงฝีเท้าของสาวใช้ที่อยู่ด้านนอก นางคิดว่าสาวใช้กำลังจะจากไป จึงถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก
อย่างไรก็ตาม ไม่คิดเลยว่า สาวใช้ผู้นั้นจะเดินไปได้เพียงสองก้าวและหันหลังกลับมา ทั้งยังคิดจะเดินมาผลักประตูอีกด้วย
ทันใดนั้น ซูจิ่นซีก็นึกขึ้นได้ว่า เมื่อคืนนางไม่ได้ลงกลอนประตู สาวใช้สามารถผลักเข้ามาได้โดยง่าย นางตกใจมากจึงเปิดผ้าม่านมาตอบสาวใช้อย่างรวดเร็ว
สาวใช้ไม่ได้จากไปในทันที นางครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะถามว่า “คุณหนูจิ่นซี ท่านไม่สบายที่ใดหรือไม่? ให้บ่าวไปเชิญท่านหมอมาดูอาการของท่านหรือไม่? ”
ซูจิ่นซีตกตะลึง แก้มยิ่งแดงมากขึ้น นางรีบพูดว่า “ไม่… ไม่ต้อง! ”
หลังสิ้นเสียงพูด เยี่ยโยวเหยาก็กดร่างซูจิ่นซีลง และจุมพิตริมฝีปากนางอย่างดูดดื่ม
ซูจิ่นซีตกใจไปชั่วขณะ นางคิดจะผลักเยี่ยโยวเหยาออกไป ทว่าร่างของนางถูกเยี่ยโยวเหยากดทับไว้จนไม่สามารถขยับตัวได้
นางเบิกตามองเยี่ยโยวเหยาด้วยท่าทีไม่พอใจนัก
เสียดาย ดวงตาดำขลับลึกซึ้งของเยี่ยโยวเหยากวาดมองใบหน้าของนางเล็กน้อยอย่างไม่ใส่ใจ ทั้งยังยกยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปากโดยที่ซูจิ่นซีไม่ทันได้เห็น
ซูจิ่นซีกัดริมฝีปากแน่น พยายามอดกลั้นไม่ให้ตนเองส่งเสียงออกมา นางไม่อาจหลบหนีจากร่างกายของเยี่ยโยวเหยาที่กดทับไว้ได้ จึงโยกตัวไปพร้อมกับการกอดรัดของเยี่ยโยวเหยา
“คุณหนูจิ่นซี บ่าวขอตัวก่อนเจ้าค่ะ! ”
“…”
ซูจิ่นซีไม่สามารถส่งเสียงตอบรับสาวใช้ เพราะนางไม่กล้าส่งเสียงออกมา
สุดท้าย สาวใช้จึงหันหลังเดินออกจากเรือนด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสงสัย
หลังจากพยายามปิดกั้นเสียงอย่างเต็มที่ จนทำให้ผู้ฟังรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดเล็กน้อย
สาวใช้ที่เพิ่งเดินไปถึงประตูกลับหยุดชะงัก นางหันกลับมามองประตูห้องของซูจิ่นซี
แม่นางจิ่นซีผู้นี้เป็นอันใดกัน?
ในห้อง ซูจิ่นซีเปิดอาคมกำไลปี่อั้นอยู่ตลอด จึงได้ยินเสียงหยุดฝีเท้าของสาวใช้ นางตกตะลึงอยู่ในใจ พลางกัดริมฝีปากให้แน่นขึ้น ทั้งยังจ้องมองเยี่ยโยวเหยาด้วยแววตาขุ่นเคืองมากกว่าเดิม
“ซีซี ข้า… คิดถึงเจ้า! ”
ซูจิ่นซีพูดแล้วว่าหลังจากล้างหน้าหวีผมเสร็จจะไปพบฮูหยินเฒ่าหาน ทว่านางกลับล่าช้าไปจนถึงเที่ยง
อย่างไรก็ตาม ก่อนหน้านี้ ฮูหยินเฒ่าหานไม่ได้ส่งผู้ใดมาเร่งรัดอีก
ในห้องโถงใหญ่ ผู้ที่อยู่กับฮูหยินเฒ่าหาน นอกจากมู่หรงฉีแล้ว ยังมีมู่หรงอวิ๋นไห่
มู่หรงอวิ๋นไห่นั่งอยู่ด้านบน มู่หรงฉีและฮูหยินเฒ่าหานนั่งอยู่ตรงข้ามกัน
ดูจากตำแหน่งที่นั่งจะเห็นว่า มู่หรงฉีและมู่หรงอวิ๋นไห่ต่างคุ้นเคยกันดี
หลังจากเข้ามา ซูจิ่นซีก็หันไปทักทายผู้เฒ่าหานและมู่หรงฉี “ท่านยาย ฉีอ๋อง! ”
ก่อนจะหันไปมองใบหน้าเรียบเฉยของมู่หรงอวิ๋นไห่ และพยักหน้าเล็กน้อยเป็นมารยาท
ทว่าไม่มีผู้ใดคาดคิด มู่หรงอวิ๋นไห่กลับพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า “เรียกเขาว่าเสด็จพี่! ”