ตอนที่ 282 หวาดกลัว
“หึ ข้าจะฆ่าเจ้า!”
ทันใดนั้นก็มีเสียงคำรามดังมาจากนอกห้อง มหาเสนาบดีได้ยินถึงกับตัวสั่นเล็กน้อย จากนั้นก็ขยับเข้าใกล้ข้างๆ ถังเฉียนทีละน้อย
นางรู้ว่าที่จริงเขาหวาดกลัวมาก คนเราเมื่อเผชิญกับสิ่งไม่รู้ ย่อมรู้สึกหวาดกลัว แม้นางจะไม่เอ่ยปากพูด แต่เขารู้ดีว่าอยู่ข้างตัวถังเฉียนเป็นที่ที่ปลอดภัยที่สุด
“บอกมา เจ้าต้องการสิ่งใดกันแน่จึงจะช่วยถอนพิษให้พวกเขา? ข้ารู้ว่าที่เจ้าทำเช่นนี้เพื่อเหลียนเอ๋อร์ แต่ถึงอย่างไรข้าก็เป็นบิดานาง”
ถังเฉียนคิดไม่ถึงว่าในเวลานี้ที่มหาเสนาบดีคิดจะเป็นเรื่องนี้ แม้จะไม่รู้ว่าพวกเขาเคยทำสิ่งใดต่อซูซินเหลียน แต่เมื่อเห็นท่าทีระมัดระวังของมหาเสนาบดีก็พอจะมองออก
ถังเฉียนมองออกนานแล้วที่เขาจงใจพูดบ่ายเบี่ยงทำให้หนักกลายเป็นเบา แม้นางจะไม่มีเล่ห์เหลี่ยมเท่าฝ่ายตรงข้าม แต่เพียงแค่นางไม่เอ่ยปากพูด เวลาจะค่อยๆ ทำให้เขาหวาดกลัวรุนแรงยิ่งขึ้น
ถังเฉียนใช้มือลูบคลำชายแขนเสื้อเบาๆ เพื่ออำพรางความตื่นเต้นของตนเอง
“เจ้าบอกว่าเหลียนเอ๋อร์ไปแล้ว นางไปที่.f”
ถังเฉียนยิ้ม
“แน่นอนว่าไปหาท่านอ๋อง เอาป้ายโยกย้ายทหารไปด้วย”
ถังเฉียนจงใจพูดเช่นนี้ ท่านมหาเสนาบดีจึงร้อนใจทันที จ้องมองถังเฉียนแล้วถามว่า
“เจ้าใช้วิธีแปลกประหลาดอะไรกันแน่ บอกข้าเดี๋ยวนี้ ข้าจะรับประกันชีวิตเจ้า ถ้าทำให้เรื่องราวใหญ่โตขึ้น เบื้องหน้าพระพักตร์ เจ้าจะต้องตายแน่นอน”
ถังเฉียนเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย นางเคยได้ยินบิดาบอกว่ามหาเสนาดีของเราท่านนี้สันทัดในการขมขู่คนอื่น คิดแล้วที่เขาสามารถอยู่ในตำแหน่งสูงเช่นนี้คงมาจากการทำเช่นนี้นั่นเอง
“ท่านมหาเสนาบดี ท่านไม่ต้องเกลี้ยกล่อมข้าเรื่องอื่นหรอก เราต่างรู้ดี ไม่ว่าข้าจะใช้วิธีถูกผิดหรือแปลกพิสดารเช่นไร ถ้าสามารถเป็นประโยชน์ต่อฝ่าพระบาทได้ พระองค์ไม่ทรงประหารข้าหรอก มีแต่จะทรงวางพระทัยข้า”
ถังเฉียนพูดจบก็รู้สึกว่าควรจะใช้ยาแรงกับท่านมหาเสนาบดี เขาจึงจะยอมสยบ ที่นางทำเช่นนี้นางย่อมมีเหตุผล ผู้ชายที่อาศัยชายกระโปรงไต่เต้าจนได้ตำแหน่งสูง จะมีความสามารถใดเชียว…
ถังเฉียนรู้สึกดูแคลนมหาเสนาบดีผู้นี้
“เจ้าแค่หมอผีเล็กๆ คนหนึ่ง อย่าอวดดีเกินไป เวลานี้จงจัดการแก้ไข้โรคร้ายที่เจ้านำมาทันที…”
เมื่อได้ยินคำขู่เช่นนี้ จู่ๆ ถังเฉียนก็ยิ้มแล้วถอดหน้ากากออก ชั่วพริบตาที่มหาเสนาบดีมองนาง นางก็วางมือลงบนแขนเขา ก่อนมาที่นี่ถังเฉียนได้แมลงปีศาจจอมก่อกวนมาตัวหนึ่ง มันทำอย่างอื่นไม่เป็น แต่สามารถสร้างความโกลาหลได้
ตอนนี้ใช้มันให้เป็นประโยชน์ได้แล้ว แมลงตัวนั้นคลานเข้าไปในชายแขนเสื้อมหาเสนาบดี ถังเฉียนเพิ่งวางหน้ากากลง ดวงตานางก็เปล่งประกายสีทอง ส่วนมหาเสนาบดีนั้นดวงตาแดงก่ำขึ้นทันที จากนั้นก็ล้มลงบนพื้น นอนกลิ้งไปมา
“ข้าเจ็บที่หลังมาก ใครก็ได้ รีบมาช่วยที…”
ถังเฉียนรีบสวมหน้ากาก แล้วยื่นมือไปตบแขนที่เมื่อครู่ถูกนางลูบคลำ แขนข้างนั้นฟังคำสั่งนางทันที นางทำเช่นไร แขนของมหาเสนาบดีก็ทำตาม
เดิมทีนางไม่รู้วิชานี้ เป็นเถิงอวิ๋นที่สอนนาง แม้นางจะคลุกอยู่ในห้องทดลองของเถิงอวิ๋นทุกวัน มองเห็นโฉมหน้าที่แท้จริงของเขา แต่นั่นก็ได้ประโยชน์หลายอย่าง
อย่างน้อยก็ได้รู้เห็นเรื่องต่างๆ มากขึ้น เถิงอวิ๋นผู้นี้ได้รับฉายาว่าอัจฉริยะผี มักจะมีวิธีการพิเศษเสมอ
ถังเฉียนรัดคอตัวเองเบาๆ เห็นมหาเสนาบดีทำท่าอย่างเดียวกัน เขาไม่สามารถควบคุมแขนตนเองได้เลย
ตอนที่ 283 ควบคุม
เมื่อถังเฉียนเห็นเขาว่าไม่สามารถควบคุมตัวเองได้แล้วจึงไม่เกรงใจอีกต่อไป นางยื่นมือเข้าไปในชายแขนเสื้อทำท่าล้วงกุญแจออกมา ไม่ว่าท่านมหาเสนาบดีจะต้านอย่างไร นอกจากร้องโอดครวญแล้วก็ไม่สามารถทำสิ่งใดได้ นอกจากทำตาม ได้แต่มองดูตัวเองเอากุญแจออกมาจากชายแขนเสื้อตน จากนั้นก็โยนไปที่มือถังเฉียน
ถังเฉียนรับกุญแจไว้ สะบัดมือแล้วพูดว่า
“เหล้าเชิญไม่ดื่มจะดื่มเหล้าลงทัณฑ์ ข้ามีวิธีการถมไปที่จะเล่นงานเจ้า”
ถังเฉียนหยิบกุญแจไขเปิดประตูห้องขัง มหาเสนาบดีโกรธจัด อยากจะขัดขวางถังเฉียน แต่คิดไม่ถึงว่าถังเฉียนจะคว้าอิฐก้อนหนึ่งขึ้นมา จากนั้นก็ทำท่าจะฟาดใส่ศีรษะตัวเอง ที่นางทำเช่นนี้เป็นการทำหลอกๆ แต่มหาเสนาบดีไม่กล้าทำ เขาใช้มืออีกข้างหนึ่งคว้ามือขวาตัวเองไว้ กลัวว่าจะฟาดศีรษะตัวเองจริงๆ
ถังเฉียนเดินออกมาจากห้องขัง เพิ่งออกมาก็ยกเท้าถีบมหาเสนาบดีที่ตามหลังมากลับเข้าไปในห้องขัง แล้วใช้มือซ้ายไขกุญแจขังเขาไว้ข้างใน
“อาหรูน่า เจ้ากล้าหนีออกไป นี่เจ้า…”
ถังเฉียนได้ยินก็หัวเราะ แล้วขว้างกุญแจในมือไปไกล จากนั้นจึงพูดว่า
“ท่านมหาเสนาบดี จงอยู่ในคุกดีๆ ท่านไม่ใช่ฝ่าพระบาท ไม่อาจตัดสินลงโทษข้าได้ ที่ขังข้าไว้ที่นี่เป็นเรื่องที่ไร้เหตุผล ที่ข้าหนีได้ก็เป็นความสามารถของข้าเอง”
ถังเฉียนพูดจบก็จับแมลงจอมก่อกวนตัวแม่วางไวัในถ้วย แล้วคว่ำถ้วยขังมันไว้ ใช้เชือกมัดจนแน่น เมื่อนางทำเสร็จแล้ว ท่ามหาเสนาบดีก็ร้องโอดครวญ เพราะเขารู้สึกว่าแขนข้างนั้นเหมือนถูกรัดจนแทบขาด แต่บนตัวเขาไม่มีอะไรมัดอยู่เลย
ความรู้สึกเช่นนี้ทำให้เขารู้สึกสิ้นหวังอย่างหมดรูป
“ใต้เท้า อย่าให้แมลงตัวนี้ตายเด็ดขาด ไม่เช่นนั้นแขนของท่าน…”
ถังเฉียนเหลือบมองล่ามที่หลบอยู่ข้างๆหัวเราะแล้วพูดว่า
“พวกเจ้าหนีไปได้ แต่ขอบอกว่าอย่าขยับเขยื้อนจะดีกว่า เพราะถ้าข้าไม่กลับมา พวกเจ้าแตะต้องโดยพลการ หากเกิดอะไรขึ้น ข้าไม่รับผิดชอบ”
ถังเฉียนพูดจบก็เปิดประตูออก แล้วเตะหญิงที่ขวางอยู่ออกไป
แม้ว่าดวงตาหญิงคนนั้นจะแดงก่ำท่าทางน่ากลัว แต่ไม่มีพลังโจมตีอะไรพิเศษ โดยเฉพาะเมื่อยาออกฤทธิ์มากขึ้น คนพวกนี้ก็จะค่อยๆ เข้าสู่ภาวะนอนหลับ
หลังจากนอนหนึ่งคืน พอตื่นขึ้นตอนเช้าก็จะกลับเป็นปกติอย่างสมบูรณ์
ถังเฉียนรู้เรื่องนี้ หมอผีคนอื่นก็รู้เรื่องนี้แค่ผงยาชนิดหนึ่งที่ทำให้คนเกิดอาการคลุ้มคลั่งชั่วคราว แต่ฤทธิ์ยาจะสลายอย่างรวดเร็ว ปกติพวกเขาใช้ยานี้เพื่อหลอกคน แต่เมื่อมาถึงเมืองหลวง คนที่นี่ไม่เคยพบเห็น จึงไม่รู้ความร้ายกาจของยานี้
ถังเฉียนกลับไม่ลำบากใจที่จะใช้ยาชนิดนี้ อย่างไรเสียพวกนั้นก็เป็นฝ่ายลงมือก่อน
ถังเฉียนออกมาจากจวนมหาเสนาบดี หวังหลงซึ่งรออยู่ก่อนแล้วรีบวิ่งมา เดิมทีเขารู้สึกว่าถังเฉียนมีฝีมือมาก แม้อายุยังน้อย แต่เชี่ยวชาญเรื่องยา แต่ขณะนี้เห็นแล้วว่านางไม่ธรรมดาจริงๆ สำหรับคนอย่างเขาแล้วจวนมหาเสนาบดีก็ไม่ต่างจากถ้ำพยัคฆ์บึงมังกร แต่ถังเฉียนสามารถกลับออกมาโดยไม่บาดเจ็บเลย
“ท่านหมอ ท่านมหาเสนาบดีไม่ทำให้ท่านเดือดร้อนหรือ ท่านกลับออกมาได้อย่างไร”
ถังเฉียนเดินอาดๆ เข้ามาในจวนจินซิวอ๋อง แต่ไม่นานนักก็พาหวังหลงวิ่งออกไปตามทางเล็ก พอมองดูอีกทีก็ลอบมาถึงบ้านสกุลถังแล้ว นางย่อมไม่บอกหวังหลงว่านางทำอะไรในจวนมหาเสนาบดี แต่ข่าวกระจายออกมาอย่างรวดเร็วแล้ว
“ใช้แมลงปีศาจเล่นงานเสีย ใครใช้ให้คนพวกนี้เล่นงานข้าก่อน”