ตอนที่ 280 คุมตัวไป
หวังหลงประคองถังเฉียนเข้าไปในจวนจินซิวอ๋อง นางยืนขึ้น จากนั้นก็เดินไปยังด้านหนึ่งแอบมองบรรดาผู้ติดตามที่ถูกกันไว้ข้างนอก แล้วพูดว่า
“การที่เราอยู่ในนี้ไม่ใช่แผนระยะยาว หวังหลง อีกไม่นานอันกุ้ยเฟยย่อมรู้ข่าวแล้วส่งคนมาจับข้า ถึงตอนนั้นเจ้าจงปล่อยข้าไป จากนั้นให้เจ้าไปหาหวังหยวนนายกองทหารราชองครักษ์ บอกเขาว่าข้าอยู่ในมืออันกุ้ยเฟยก็พอ”
แล้วเป็นไปดังคาด เพียงชั่วหนึ่งก้านธูปไหม้ ทหารราชองครักษ์ก็นำกำลังเสริมมาคุมตัวถังเฉียนซึ่งได้รับบาดเจ็บไปที่จวนของมหาเสนาบดี หลังจากที่นางรู้ว่าที่นี่เป็นจวนมหาเสนาบดี สีหน้านางไม่ได้แสดงความรู้สึกใดๆ ออกมา แต่ในใจคิดว่าความคิดระแวดระวังตัวของมหาเสนาบดีผู้นี้ช่างต่ำจนน่าหัวเราะ
นางไม่ใช่เด็กสาวอายุน้อยอีกแล้ว แต่เป็นหมอผีโหดเ**้ยมที่สามารถฆ่าล้างหมู่บ้านได้ นึกไม่ถึงเลยว่ามหาเสนาบดีถึงกับกล้าพานางมาที่จวนของตน
ถังเฉียนคิดเช่นนี้ แล้วขยับชายแขนเสื้อเบาๆ เสี่ยวจินกับแมลงสีดำตัวอื่นบินออกมาจากชายแขนเสื้อ มีรอยยิ้มผุดขึ้นที่มุมปากถังเฉียนเบาๆ แล้วเอามือกอดแขนตัวเองเดินออกไปข้างหน้า
นางถูกพามายังคุกใต้ดินในจวนมหาเสนาบดี เขาบังอาจสร้างคุกไว้ในบริเวณจวน ช่างเหิมเกริมยิ่งนัก
นางถูกโยนเข้าไปในห้องขัง แต่กลับไม่มีใครมาสอบสวน ถังเฉียนนั่งนวดไหล่ตัวเอง ผ่านไปครู่หนึ่งจึงเห็นชายผมขาวกับผู้ติดตามมายืนอยู่ตรงหน้านาง
“เจ้าคืออาหรูน่า? หมอผีที่รักษาจินซิวอ๋องจนหายใช่หรือไม่”
ถังเฉียนเดิมคิดว่าเขาลงแรงเช่นนี้เพื่อสิ่งใด ที่แท้ก็หาคนมาเป็นล่าม ชายคนนั้นพูดภาษาม้งได้ไม่เลว จึงสามารถพูดคุยกันได้
“ใช่ แต่ว่าเจ้าจับหมอผีอย่างข้ามาด้วยความผิดใด ข้าไม่ใช่ชาวเซวียนกั๋ว ไม่ขึ้นกับกฎหมายของเซวียนกั๋ว ต่อให้ข้าทำอะไรที่ไม่ถูกต้อง ก็ต้องให้หัวหน้าผู้บวงสรวงหรืออาจารย์ข้าเป็นผู้ตัดสิน”
น้ำเสียงถังเฉียนแข็งกร้าวมากเมื่อเอ่ยถึงอาจารย์ ข่าวที่เซวียนกั๋วยังล้าหลัง คนพวกนี้คงจะยังไม่รู้ฐานะของนาง เวลานี้สิ่งที่นางต้องทำคือการแสดงพลังอำนาจออกมาข่มขวัญ ทำให้คนอื่นไม่กล้าทำร้ายนาง หรืออย่างน้อยก็นึกหวั่นเกรงบ้าง
“เป็นแค่หมอผีเล็กๆ พบท่านมหาเสนาบดีใยจึงไม่คุกเข่าลง เจ้าจะเป็นกบฏหรือ”
แววตาถังเฉียนเย็นชา นางพูดว่า
“ข้าไม่ยึดถือกฎหมายของพวกเจ้า รีบปล่อยข้าซะ ไม่เช่นนั้นในนามของเทพแมลงปีศาจ จะประทานความตายให้พวกเจ้า”
ถังเฉียนโหดกว่าคนพวกนี้ จะมอบความตายให้โดยตรงเลย ไม่ต้องอ้างข้อหากบฏอะไรทั้งสิ้น เพราะเทพแมลงปีศาจและเทพมังกรคือกฎหมายสูงสุดของพวกเขา
มหาเสนาบดีท่านนี้ดูอายุราวห้าสิบ น่าจะกำลังแข็งแรงและมีอำนาจ แต่กลับไร้มารยาทเช่นนี้ นึกไม่ถึงเลยว่าจะให้ถังเฉียนคุกเข่าลง นางไม่ยอมคุกเข่า เขาจึงสั่งให้คนกดนางลงไป
แต่นางมีวรยุทธ์ ทำให้สองฝ่ายชะงักงัน มหาเสนาบดีเสียหน้า จึงสั่งให้ลูกน้องทำร้ายถังเฉียน แต่เสี่ยวจินบินกลับมากัดชายคนนั้น ถังเฉียนรู้สึกโกรธแล้ว ชี้ไปที่ชายคนนั้นแล้วร้องบอกว่า
“ด้วยพระนามแห่งเทพแมลงปีศาจ จงมอบความตายให้แก่เจ้า!”
ถังเฉียนพูดจบ เสี่ยวจินก็แทงทะลุลำคอชายคนนั้น เลือดสาดกระเซ็นถูกใบหน้ามหาเสนาบดี ตอนนี้เขาจึงเพิ่งสำนึกได้ เขาคิดว่าหมอผีอย่างถังเฉียนก็เหมือนถังเจิน ปล่อยให้เขาบีบบังคับตามใจชอบก็ไม่อาจต่อต้าน
“ไป กลับก่อน…”
ถังเฉียนกับมหาเสนาบดีประมือกันครั้งแรก ไม่มีใครเป็นฝ่ายได้เปรียบมากนัก ถึงนางจะถูกขังไว้ในจวน แต่ก็ไม่ได้ถูกทำร้าย เมื่อเป็นเช่นนี้นางจึงเป็นฝ่ายชนะ อย่างน้อยนางก็บรรลุเป้าหมายแล้ว
ตอนที่ 281 โรคเสียสติ
ถังเฉียนอยู่ในห้องขัง รอให้เวลาผ่านไปอย่างเงียบๆ แต่นางก็ไม่ได้หน้าตาเหมือนไม่สนใจใยดี นางเป็นห่วงซูซินเหลียนมาก ยิ่งกังวลกับป้ายคำสั่งโยกย้ายทหารในมือนาง เพราะนั่นเป็นอาวุธสำคัญที่สุดที่จะช่วยพลิกสถานการณ์ต้องทำเช่นนี้แผนการที่ฉู่จิ่งเหยาวางไว้จึงจะสำเร็จได้
“เทพแมลงปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ อาหรูน่าน้อมสักการะท่านด้วยความจริงใจ ขอให้พระองค์ทรงโปรดบันดาลให้แผนการของจินซิวอ๋องราบรื่นด้วยเถอะ”
ขณะที่ถังเฉียนเพิ่งพูดจบ ประตูห้องขังก็ถูกผลักเปิดออก มีคนก้าวเดินอย่างฉับไวเข้ามา ถังเฉียนไม่ได้เงยหน้าไปมอง นางนั่งพิงผนังศิลาที่เย็นเฉียบ หลับตาทำสมาธิ
“เจ้าทำสิ่งใดกันแน่ เหตุใดคนในจวนมหาเสนาบดีจึงล้มป่วยกันหมด ทุกคนพากันเสียสติ ดวงตาแดงก่ำท่าทางเหมือนจะกินคน”
“นั่นเป็นเพราะเทพแมลงปีศาจทรงลงทัณฑ์!”
ถังเฉียนพูดจบก็ไม่พูดอะไรอีก นางวางยาพิษในจวน นางรู้ดีว่าเหล่าขุนนางใหญ่ของราชสำนักล้วนไม่ใช้น้ำจากบ่อน้ำของตนเอง คนเหล่านี้ใช้น้ำที่ตักมาจากบ่อน้ำพุบนเขาฟ่านจิ้ง ฮ่องเต้ทรงใช้บ่อน้ำที่อยู่ยอดสุด เหล่าขุนนางใช้บ่อน้ำถัดลงมา แน่นอนว่าต้องเป็นขุนนางระดับสูงเท่านั้นจึงจะสามารถได้ใช้ ขุนนางระดับล่างย่อมไม่ได้รับอภิสิทธิเช่นนี้
อย่างเช่นระดับจวนมหาเสนาบดีย่อมต้องใช้น้ำจากเขาฟ่านจิ้ง ดังนั้นเมื่อคืนหลังจากที่นางส่งพี่หวังหยวนไปแล้ว ก็ซ่อนตัวอยู่ที่นอกประตูจวนมหาเสนาบดี รอจนฟ้าเริ่มสว่างรำไร เมื่อน้ำถูกลำเลียงผ่านพวกเขา นางก็ให้เสี่ยวจินขนผงยาพิษที่ไร้สีไร้กลิ่นใส่ลงไปในน้ำ
“หมอผีเช่นเจ้า ก็แค่พวกหลอกลวง ไม่ว่าเจ้าจะใช้วิธีการเช่นไรก็ไม่อาจหลุดรอดสายตาที่เฉียบคมของข้าไปได้”
ถังเฉียนไม่ได้เผยโฉมหน้าของตนเองออกมา เวลานี้นางยังพบข้อดีประการหนึ่งของการเป็นหมอผี นั่นคือไม่ว่านางจะร้องไห้หรือหัวเราะหลังหน้ากากก็จะไม่มีใครมองเห็น
นางนั่งบนหญ้าแห้ง หันหน้ามายิ้มแล้วว่า “ท่านอ๋องเคยบอกว่าไม่ว่าพระสนมหรือขุนนางชั้นผู้ใหญ่ ถ้าป่วยหนักหรือป่วยเป็นโรคที่ไม่รู้จัก ห้ามเข้าเฝ้าฝ่าพระบาท”
นางพูดจบก็หันกลับไป ไม่พูดอะไรอีก นางเพิ่งทำเช่นนี้ทำให้มหาเสนาบดีโกรธจัด ทำท่าจะพูดแต่คิดไม่ถึงว่าจะมีคนผลีผลามเข้ามา เขาเป็นคนฉลาด รีบปิดประตูใส่กลอนไว้
นางไม่จำเป็นต้องตั้งใจมองก็พอคาดเดาสภาพภายนอกได้ มหาเสนาบดีรีบตรงมาข้างตัวถังเฉียน พูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง
“ข้าไม่สนใจว่าเจ้าทำอะไร ขอเพียงเจ้าสามารถรักษาพวกเขาให้หายได้ ข้าจะถือว่าเรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้น”
ถังเฉียนฟังที่เขาพูด กลับรู้สึกว่าน้ำเสียงไม่จริงใจ แต่ไม่ควรเพิกเฉยต่อเขาเสียทั้งหมด จึงพูดว่า
“ท่านมหาเสนาบดีโปรดขอขมาต่อเทพแมลงปีศาจ พร้อมกับพาข้าออกไปด้วยตัวเอง ทั้งยังต้องส่งไปนอกเมืองด้วย อยู่ดีๆ ท่านเชิญข้ามาดื่มชาก็แล้วไป เราไม่ควรอยู่ที่นี่นานเกินไปจริงหรือไม่”
น้ำเสียงถังเฉียนอ่อนโยนมาก แต่ที่นางพูดกลับทำให้มหาเสนาบดีกัดฟันกรอด
“ที่ข้าเชิญท่านหมอมาที่นี่ก็เพราะข้าคิดถึงลูกสาว โดยเฉพาะแม่ของเหลียนเอ๋อร์คิดถึงนางมาก มีข่าวแพร่สะพัดมาว่านางป่วยเป็นโรคประหลาด อย่างไรเหลียนเอ๋อร์ก็ควรมาเยี่ยมแม่ก่อนแล้วค่อยไป”
ถังเฉียนรู้ว่านี่เป็นแผนยื้อเวลา เมื่อครู่นางส่งแมลงไหมทองหลายตัวออกไปสืบข่าว เสี่ยวจินเพิ่งกลับมา บอกถังเฉียนว่าซูซินเหลียนออกไปจากเมืองแล้วและไม่มีคนตามไป ถ้าเช่นนั้นก็คงคุยกันง่ายขึ้น
“ย่อมได้ แต่พระชายารองไม่ได้อยู่ในเจาหยาง ท่านมหาเสนาบดีจะทำเช่นไรเล่า”
พอถังเฉียนพูดจบก็มองดูสีหน้าของมหาเสนาบดี รู้สึกว่าน่าดูเป็นพิเศษ