ตอนที่ 106-3 ยิ่งคาดหวังมาก ก็ยิ่งผิดหวังมาก

จำนนรักชายาตัวร้าย

ในคืนนั้นเอง ถือโอกาสในขณะที่หนานกงเอ๋ากำลังอารมณ์ดี ซย่าจื่ออวี้จึงเสนอให้หนานกงเอ๋าส่งยอดฝีมือไปที่หลัวอวี่ให้มากขึ้น

 

 

“เมื่อนึกถึงสภาพร่างกายเช่อเอ๋อร์แล้ว ข้าก็กินไม่ได้นอนไม่หลับ หากไม่ตามหาเจ้าปีศาจน้อยให้เจอ ร่างเช่อเอ๋อร์ก็ไม่มีวันแข็งแรง ข้าในฐานะที่เป็นแม่ ก็ให้รู้สึกเจ็บปวดทรมานใจยิ่งนัก!”

 

 

ซึ่งหนานกงเอ๋ารับปากข้อเสนอของซย่าจื่ออวี้อย่างรวดเร็ว

 

 

เขาไหนเลยจะไม่คาดหวังให้เจ้าปีศาจตายได้เล่า!

 

 

ดังนั้น ในตอนที่ตี้อู่เฉินเดินทางออกไปจากตระกูลหนานกงนั้นข้างกายจึงมียอดฝีมือไปด้วยอีกสองคน คนหนึ่งคือเฉินฉู่ อีกคนคือเฉินเจิน

 

 

ถึงแม้ว่าคนทั้งสองจะแซ่เดียวกัน แต่กลับมิใช่พี่น้องกันแต่อย่างใด

 

 

เฉินฉู่คือจักรพรรดิอาวุโส เฉินเจินคือวีรชนอาวุโส

 

 

ตี้อู่เฉินจึงเชื่อแน่ว่าเมื่อไปถึงแผ่นดินหลัวอวี่แล้ว ภายใต้การช่วยเหลือของยอดฝีมือทั้งสองคน เขาจะต้องตามหาฆาตกรที่ฆ่าตี้อู่หงเยี่ยได้อย่างแน่นอน!

 

 

ปลายเดือนเก้า ในที่สุดคณะของซย่าโหวฉิงเทียนก็เดินทางถึงเมืองหลวงต้าโจว

 

 

ตลอดทางพวกเขาก็เที่ยวเล่นด้วยความสนุกสนาน สำราญใจเป็นที่สุด

 

 

การท่องเที่ยวในครั้งนี้ทำให้เชียนเยี่ยเสวี่ยสลัดทิ้งความทุกข์ระทมที่ผ่านมาได้ และนางยังกลับไปสวมใส่ชุดสตรีอีกครั้ง

 

 

ในตอนที่เชียนเยี่ยเสวี่ยสวมใส่ชุดกระโปรงยาวสีเขียวอ่อนเดินออกมาจากห้อง ทำเอาตี้อู่เฮ่ออีถึงกับตกตะลึงพรึงเพริด

 

 

เมื่อเห็นท่วงท่าองอาจผ่าเผยของนางเสียจนเคยชิน ฉับพลันนางก็กลับกลายเป็นหญิงสาวร่างอรชรอ้อนแอ้นน่าทะนุถนอม จึงทำให้ตี้อู่เฮ่ออียังรู้สึกไม่ค่อยคุ้นชินเท่าไหร่นัก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อนางทัดปอยผมเอาไว้ที่ข้างหู ท่วงท่านั้น ช่างงดงามเป็นที่สุด

 

 

“พี่เฮ่ออี พี่เสวี่ยกลายเป็นสาวงามไปแล้วท่านว่าหรือไม่”

 

 

หนานกงจื่อหลิงกล่าวถามขึ้น

 

 

“ใช่!”

 

 

ตี้อู่เฮ่ออีตอบอย่างซื่อสัตย์

 

 

เมื่อเห็นตี้อู่เฮ่ออีถึงกับตกตะลึง เชียนเยี่ยเสวี่ยก็ ‘กระะแอม’ หัวเราะเยาะออกมา แล้วด่าเขาอีกคำว่า เจ้าทึ่ม จากนั้นก็สะบัดกระโปรงเดินอาดๆ ออกไป

 

 

“พี่เสวี่ย สตรีเขาไม่เดินกันแบบนี้นะคะ!”

 

 

เห็นท่าทางการเดินเฉกเช่นหญิงแกร่งของนาง หนานกงจื่อหลิงก็รีบเดินให้ดูเป็นตัวอย่างทันที

 

 

ถึงแม้ว่าเชียนเยี่ยเสวี่ยจะเรียนรู้ได้อย่างรวดเร็ว แต่อย่างไรเสียนางก็รับบทเป็นผู้ชายมาตั้งหลายปี ความเคยชินหลายอย่างในแบบผู้ชายจึงมิอาจแก้ไขปรับเปลี่ยนได้ในเวลาอันรวดเร็ว

 

 

ในขณะที่นางกำลังเรียนรู้ท่าทางการเดินของหนานกงจื่อหลิงอยู่นั่นเอง เดินไปได้เพียงสองก้าว เชียนเยี่ยเสวี่ยก้าวพลาดเหยียบกระโปรงตนเองจนสะดุดล้ม

 

 

“ว้าย…”

 

 

อีกครั้งที่ตี้อู่เฮ่ออีกลายมาเป็นเบาะรองมนุษย์ให้กับนาง

 

 

ทว่าสถานการณ์ในตอนนี้แตกต่างจากคราวที่แล้ว เชียนเยี่ยเสวี่ยนอนทับอยู่บนร่างของตี้อู่เฮ่ออี ริมฝีปากของคนทั้งสองประกบเข้าด้วยกันอย่างแนบชิด

 

 

“โอ้โห! จุมพิตกันแล้ว!”

 

 

หนานกงจื่อหลิงยกมือขึ้นปิดปากพร้อมกับร้องขึ้น

 

 

แม้กระทั่งอวี้เฟยเยียนและซย่าโหวฉิงเทียนที่อยู่ข้างเคียงก็รีบเข้ามาดู

 

 

ชายหนุ่มที่กำลังตกอยู่ในสถานการณ์นั้นอย่างตี้อู่เฮ่ออีถูกจุมพิตนั้นเล่นงานเสียจนสมองเบลอ เขาถลึงตาโตจ้องมองเชียนเยี่ยเสวี่ยที่แนบชิดกับตนเอง ขณะที่หัวใจเขาก็เต้น ‘ตึกตัก’ ระส่ำอย่างบ้าคลั่ง

 

 

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาจูบกับหญิงสาว!

 

 

ที่แท้แล้ว ริมฝีปากสตรีก็อ่อนนุ่มเช่นนี้นี่เอง มันอ่อนนุ่มราวกับปุยเมฆอย่างไรอย่างนั้น ทั้งยังหอมหวาน…

 

 

เทียบกับตี้อู่เฮ่ออีที่เหนียมอายแล้ว เชียนเยี่ยเสวี่ยกลับมีท่าทีที่เปิดเผยมากกว่าอย่างเห็นได้ชัด

 

 

นางทำราวกับเป็นปลาก็ไม่ปาน พลิกกายขึ้นมาอย่างรวดเร็วแล้วเอื้อมมือไปดึงตี้อู่เฮ่ออีขึ้นมา หลังจากนั้นเรื่องแรกที่นางกระทำนั่นก็คือตรวจสอบพื้นว่ามีหินหรือไม่ แล้วตี้อู่เฮ่ออีบาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า

 

 

กระทั่งแน่ใจว่าตี้อู่เฮ่ออีปลอดภัยดี นางถึงได้ตบที่อกพร้อมกับผ่อนลมหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

 

 

“ยังดีที่เจ้าไม่เป็นไร มิเช่นนั้นข้าคงต้องโทษตัวเองอีกเป็นแน่!”

 

 

เรื่องที่เดิมทีควรจะเป็นเรื่องรักแสนหวาน ถูกเชียนเยี่ยเสวี่ยขัดคอเช่นนี้ หัวใจสีชมพูดวงน้อยที่กำลังล่องลอยอยู่ท่ามกลางแผ่นฟ้าของตี้อู่เฮ่ออีกต้องมีอันร่วงลงมายังโลกมนุษย์ดังเดิม

 

 

“ข้าจูบเจ้า!”

 

 

ตี้อู่เฮ่ออีกล่าวขึ้น

 

 

คำพูดเขาออกจะผิดแผกไปจากความเป็นจริงไปสักหน่อย เห็นอยู่ชัดๆ ว่าเชียนเยี่ยเสวี่ยเป็นฝ่ายจูบเขาต่างหาก!

 

 

เมื่อเห็นท่าทีตี้อู่เฮ่ออีที่เอาความรับผิดชอบไปแขวนไว้กับตนเอง พร้อมกับท่าทางทำนองว่า ‘ข้าต้องรับผิดชอบ’ ของตี้อู่เฮ่ออีแล้ว อวี้เฟยเยียนจึงอดมิได้ที่จะต้องพยักหน้ารับเบาๆ

 

 

“ต้องอย่างนี้สิ!”

 

 

ลูกผู้ชายต้องอย่างนี้กล้ารับผิดชอบ กล้าที่จะสารภาพออกไป!

 

 

ถึงแม้ว่าวรยุทธ์ของตี้อู่เฮ่ออีจะไม่สูงเท่าไรนัก แต่เขาก็มีความรับผิดชอบสูงส่ง!

 

 

“เจ้าไม่ได้ตั้งใจนี่นา ไม่เป็นไรหรอก ข้าไม่ได้เก็บมาใส่ใจ! อีกอย่างหนึ่งคราวนี้เจ้าก็ช่วยข้าเอาไว้อีกแล้ว ข้าต้องขอบคุณเจ้าด้วยซ้ำไป!”

 

 

ว่าแล้วเชียนเยี่ยเสวี่ยก็สะบัดมือ เอ่ยวาจาที่ตกผลึกได้ของตนเองออกมา

 

 

อวี้เฟยเยียนและหนานกงจื่อหลิงพากันสำลักความเบื่อหน่ายออกมา เมื่อเห็นท่าทีสบายๆ ไม่คิดมากของเชียนเยี่ยเสวี่ยเข้า

 

 

ความหมายอีกฝ่ายก็ชัดเจนว่าต้องการเพิ่มสถานะให้ใกล้ชิดมากยิ่งขึ้น!

 

 

นางไม่ต้องทำตัวเป็นหญิงแกร่งใจกว้างมากนักก็ได้!

 

 

เมื่อได้ยินในสิ่งที่เชียนเยี่ยเสวี่ยกล่าวมา ตี้อู่เฮ่ออีก็เงียบขรึมลงไปแล้วค่อยๆ กลับที่รถม้าอย่างเงียบๆ

 

 

“เจ้าทึ่ม เจ้าบาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า”

 

 

แต่อย่างน้อยเชียนเยี่ยเสวี่ยก็รับรู้ได้ถึงความผิดปกติของอีกฝ่าย นางจึงรีบตามเขาไป

 

 

“บาดแผลเมื่อคราวที่แล้วเจ็บขึ้นมาอีกใช่หรือไม่”

 

 

เห็นใบหน้าที่แสนใสซื่อบริสุทธิ์ของเชียนเยี่ยเสวี่ย ฉับพลันใจตี้อู่เฮ่ออีก็ไม่สบายใจเป็นอย่างมาก

 

 

“ตรงนี้ของข้าบาดเจ็บ”

 

 

ตี้อู่เฮ่ออีชี้ที่ตำแหน่งหัวใจของตนทั้งยังสำทับอีกว่า

 

 

“มันกำลังรู้สึกแย่ยิ่งนัก!”

 

 

เมื่อเห็นว่าเชียนเยี่ยเสวี่ยเริ่มเลอะเลือน ซย่าโหวฉิงเทียนในฐานะที่เป็นคนที่สังเกตการณ์อยู่ด้านนอกจึงออกโรงด้วยความทนดูเจ้าคนโง่สองคนนี้ต่อไปไม่ไหว เขาพ่นออกมาตรงๆ ว่า

 

 

“เชียนเยี่ยเสวี่ย ตี้อู่เฮ่ออีชอบเจ้า!”

 

 

“พรวด…”

 

 

ทำเอาอวี้เฟยเยียนที่กำลังดื่มน้ำอยู่เกือบพ่นน้ำออกมา

 

 

เห็นอวี้เฟยเยียนสำลักน้ำ ซย่าโหวฉิงเทียนจึงยื่นมือออกมาลูบหลังให้กับแผ่วเบา ในขณะที่ปากก็เอ่ยชมเชยตนเองไปด้วย

 

 

“แมวน้อย พี่กล่าวได้งดงามยิ่งนักใช่หรือไม่”

 

 

“งดงาม…”

 

 

อวี้เฟยเยียนกล่าวตอบขึ้นราวกับขี้เกียจจะต่อล้อต่อเถียง

 

 

คนผู้นี้ เหตุใดบางทีก็ทั้งโง่และทึ่ม ทว่าในบางเวลากลับชาญฉลาดขึ้นมาเสียอย่างนั้น

 

 

ซย่าโหวฉิงเทียนขอให้ตี้อู่เฮ่ออีฝังเข็มเพื่อให้เป็นหมันนั้น อวี้เฟยเยียนรู้เรื่องทั้งหมดมาจากตี้อู่เฮ่ออีแล้ว

 

 

ตอนนั้นนางแทบจะพังฝาบ้านด้วยซ้ำ!

 

 

นางไม่เคยพบชายที่ไร้ซึ่งอารมณ์สุนทรีย์เช่นเขามาก่อนเลยในชีวิต!

 

 

ฝังเข็มหรือ

 

 

เขาอยากเป็นขันที แต่นางยังต้องการที่จะมีความสุขอยู่นะ!

 

 

ชายที่หล่อเหลาราวเทพบุตรเช่นเขากลับต้องไปเป็นขันที เสียดายทรัพยากรอันล้ำค่ายิ่งนัก!

 

 

ถึงแม้ในตอนสุดท้ายความเห็นของคนทั้งสองจะไม่ลงรอยกันในเรื่องของลูก แต่เมื่อซย่าโหวฉิงเทียนได้ยินว่าหลังจากฝังเข็มแล้วเขาจะต้องกลายเป็นขันที ก็รีบตัดขาดหยุดความคิดนั้นเอาไว้ทันที

 

 

ขันทีมิอาจฝึกร่วมได้ ข้อควรรู้พื้นฐานนี้ซย่าโหวฉิงเทียนรู้ดี

 

 

จริงดั่งที่คาด เชียนเยี่ยเสวี่ยในที่สุดก็ฉลาดขึ้นมาเสียที หลังจากที่ถูกประโยคเดียวของซย่าโหวฉิงเทียนร้องบอกเช่นนี้

 

 

มองใบหน้าที่แดงซ่านของตี้อู่เฮ่ออี เชียนเยี่ยเสวี่ยก็หัวเราะออกมา ตบที่บ่าของเขาแล้วกล่าวว่า

 

 

“เจ้าทึ่ม เจ้านี่ช่างไร้เดียงสาเสียจริงๆ! เจ้าชอบข้าจริงๆ เหรอ”

 

 

เชียนเยี่ยเสวี่ยกล่าวพร้อมกับยื่นหน้าเข้าไป

 

 

ใบหน้านางใกล้กับตี้อู่เฮ่ออียิ่งนัก กระทั่งรู้สึกได้ถึงลมหายใจ ทำเอาตี้อู่เฮ่ออีร้อนระอุไปทั้งร่าง

 

 

“เจ้าไม่พูด เห็นทีว่าจะเป็นเรื่องเท็จกระมัง!”

 

 

เมื่อครั้งที่เชียนเยี่ยเสวี่ยยังเป็นเยี่ยนอ๋องแห่งฉินจื้อนั้น ด้วยความที่มีรูปร่างหน้าตาที่หมดจดงดงามจิ้มลิ้มพริ้มเพรา จึงทำให้มีหญิงสาวหรือแม้กระทั่งชายหนุ่มมากมายเข้ามาสารภาพรัก ทว่าในครั้งนี้กลับแตกต่างจากในอดีตที่ผ่านมา

 

 

ตาตี้อู่เฮ่ออีมิใช่สีดำสนิททั้งหมด เพราะมีสีน้ำตาลอ่อนเจือปน จุดนี้เชียนเยี่ยเสวี่ยสังเกตเห็นตั้งนานแล้ว

 

 

ในตอนนี้ ถูกจ้องด้วยดวงตาที่สุกใสแน่วแน่จ้องมองมา จู่ๆ เชียนเยี่ยเสวี่ยก็อยากที่จะหลบหลีกสายตานั้นขึ้นมาเสียดื้อๆ

 

 

“เจ้าชอบข้าที่ตรงไหนกัน”

 

 

เชียนเยี่ยเสวี่ยเอ่ยถาม

 

 

“ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน!”

 

 

ตี้อู่เฮ่ออีฉีกยิ้มออกมาด้วยความขัดเขิน

 

 

“เพียงแค่ได้เห็นเจ้า ในใจข้าก็มีความสุข!”

 

 

“เจ้าทึ่ม!”

 

 

เชียนเยี่ยเสวี่ยยื่นมือออกไป ตบที่ไหล่ของตี้อู่เฮ่ออีเล็กน้อย

 

 

“เจ้าทึ่ม เจ้ามีสิทธิ์ที่จะชอบข้า แต่ข้าก็ต้องบอกเจ้าว่าข้าชอบผู้ชายที่แข็งแกร่งสักหน่อย! ในตอนนี้ข้าคือราชันจักรพรรดิ รอเจ้านำหน้าข้าได้แล้ว พวกเราค่อยมาลองคบหากันนะ!”

 

 

กล่าวจบเชียนเยี่ยเสวี่ยก็เดินจากไปโดยที่ไม่เหลียวหลังกลับมาอีกเลย

 

 

มองตามแผ่นหลังของนาง ตี้อู่เฮ่ออีรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

 

 

ราชันจักรพรรดิ…

 

 

นางรู้ทั้งรู้ว่าข้าไม่ค่อยสันทัดเรื่องวรยุทธ์อะไรพวกนั้น ในตอนนี้มากล่าวเช่นนี้ นี่นางต้องการให้เขาล้มเลิกความคิดใช่หรือไม่