“จวินอู๋เสีย……” เจียงอวิ๋นหลงหรี่ตา พยายามนึกถึงตอนที่อยู่ในหุนหุนโหลววันนั้น แล้วทันใดนั้นเขาก็จำเด็กสาวที่มีใบหน้างดงามได้
“เจ้าแน่ใจหรือว่านางเป็นวิญญาณใหม่?” เจียงอวิ๋นหลงขมวดคิ้วถาม
“แน่……แน่ใจ……ครั้งแรกที่ข้าเจอนาง นางยังอยู่ในสภาพกึ่งโปร่งแสงอยู่เลย ถ้าไม่ใช่วิญญาณใหม่แล้วนางจะเป็นอะไรได้?” เมิ่งอีเหลียงไม่รู้ว่าทำไมเจียงอวิ๋นหลงจึงถามเช่นนั้น
“เจ้าเจอนางครั้งแรกเมื่อไร?” เจียงอวิ๋นหลงถามต่อ
เมิ่งอีเหลียงคิดอยู่ครู่หนึ่งก็ตอบว่า “ประมาณครึ่งเดือนก่อน นางอยู่กับน่าหลานเยว่ที่หุนหุนโหลวเหมือนกัน แต่พอข้าบอกนางเรื่องหอคอยโยวหลิง หลังจากไม่นานนางก็ไปที่นั่น ข้าเลยพานางขึ้นไปที่ชั้นสิบสอง ตอนนั้นศิษย์พี่ใหญ่กับศิษย์พี่รองกำลังฝึกอยู่บนนั้นด้วย ข้าเกรงว่าพวกเราจะรบกวนพวกท่าน จึงไม่กล้าส่งเสียงดัง แต่หลังจากครั้งนั้นนางก็ไม่กลับมาอีกเลย ดูเหมือนว่านางจะไปฝึกตามน่าหลานเยว่ ข้าไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นคิดอะไรอยู่ ทิ้งหอคอยโยวหลิงแล้วไปเลือกหนทางที่คดเคี้ยวแทน”
“ครึ่งเดือนก่อนหรือ?” เจียงอวิ๋นหลงหรี่ตาทันที
“เมิ่งอีเหลียง เจ้าโง่รึเปล่า? เจ้าเคยเห็นวิญญาณใหม่ได้ร่างสมบูรณ์หลังจากเข้ามาในโลกวิญญาณเร็วขนาดนี้เรอะ!”
เมิ่งอีเหลียงสะดุ้งจากเสียงตะคอกนั้น ใช้เวลาครู่หนึ่งกว่าเขาจะนึกได้ว่าตอนที่เขาเจอจวินอู๋เสียครั้งต่อมา จวินอู๋เสียมีร่างสมบูรณ์แล้ว ดูไม่เหมือนวิญญาณใหม่ที่เพิ่งเข้ามาที่โลกวิญญาณเมื่อครึ่งเดือนก่อนเลย
“แต่…….แต่……ตอนที่ข้าเจอนางครั้งแรก นางดูเหมือนวิญญาณใหม่จริงๆนะ……” เมิ่งอีเหลียงกล่าวตะกุกตะกักด้วยความหวาดกลัว..novel-lucky
“วิญญาณใหม่? เจ้าเคยเห็นวิญญาณใหม่คนไหนเดินขึ้นไปถึงชั้นสิบสองตั้งแต่ครั้งแรกที่เข้าไปในหอคอยโยวหลิงด้วยหรือ? อย่าว่าแต่วิญญาณใหม่เลย ขนาดเจ้าที่ฝึกในหอคอยโยวหลิงมานาน หากซี้ซั้วเดินขึ้นไปชั้นสิบสองก็จะทำให้เจ้ารู้สึกไม่สบาย ไม่ต้องพูดถึงนางเลย!” ยิ่งคิดเจียงอวิ๋นหลงก็ยิ่งรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ จากที่เมิ่งอีเหลียงพูด จวินอู๋เสียดูไม่เข้ากับสถานะของวิญญาณใหม่เลย
คำพูดของเจียงอวิ๋นหลงทำให้เมิ่งอีเหลียงคิดได้ เขามัวแต่สนใบหน้าอันงดงามของจวินอู๋เสีย ไม่ได้คิดถึงเรื่องอื่นเลย พอถูกเจียงอวิ๋นหลงเตือนเข้า เขาก็นึกได้ทันทีถึงสภาวะแปลกๆของนางหลังจากเข้าไปในหอคอยโยวหลิง นางดูสบายมาก สบายมากกว่าเขาซะอีกตอนที่พวกเขาขึ้นไปที่ชั้นสิบสอง และตอนที่นางกลับไป ร่างของนางก็ดูไม่โปร่งใสแล้ว!
“ข้า……ข้า……ข้าไม่รู้……” เมิ่งอีเหลียงทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ เนื่องจากโดนเจียงอวิ๋นหลงด่าซะเละ
“เจ้ารู้ไหมว่าตอนนี้ผู้หญิงคนนั้นอยู่ที่ไหน?” เจียงอวิ๋นหลงถาม
เมิ่งอีเหลียงพูดตะกุกตะกัก “ข้า……ข้าคิดว่าในเมื่อนาง……ตามไปฝึกกับน่าหลานเยว่……ตามหลักเหตุผลแล้ว นางน่าจะอยู่ใน……ป่าโยวเมิ่งล่ะมั้ง……”
“ผู้หญิงนั่นต้องไม่ธรรมดาอย่างที่เจ้าคิดแน่ ข้าเกรงว่านางอาจจะเป็นไพ่ตายที่น่าหลานเยว่ซ่อนไว้ เจ้าพาคนไปที่ป่าโยวเมิ่งและพานางมาหาข้าเดี๋ยวนี้” เจียงอวิ๋นหลงกล่าวด้วยสีหน้ามืดมน
“ขอรับ” เมิ่งอีเหลียงพยักหน้าอย่างรวดเร็ว เขาไม่กล้าลังเลแม้แต่น้อย และวิ่งออกไปแบบคนที่กลัวจนฉี่ราดเพื่อเตรียมตัวไปจับจวินอู๋เสีย
จวินอู๋เสียยังคงฝึกฝนอยู่ในป่าโยวเมิ่งโดยที่ไม่รู้เลยว่าตนเองได้กลายเป็นเป้าหมายต่อไปของเจียงอวิ๋นหลงแล้ว
ในกลุ่มพวกเขา มีแค่จวินอู๋เสียเท่านั้นที่เข้าไปในหอคอยโยวหลิง นางจึงมีความก้าวหน้าเร็วที่สุดและได้ร่างที่สมบูรณ์แล้ว ขณะที่พวกเฉียวฉู่มีความก้าวหน้าช้ากว่าเล็กน้อย