เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 699
เย่หนานคนนี้สมองกลวงหรือเปล่า?
ถึงแม้หยางเฟิงจะเป็นเขยแต่งเข้า แต่เขาเป็นคนธรรมดาซะที่ไหนกัน?
เขาเป็นนักศิลปะการต่อสู้ ที่ล้างบางบิ๊กบอสผู้แข็งแกร่งมานับไม่ถ้วน!
เย่โหรวร้อนรนใจจนสีหน้าแดงก่ำ : “คุณชายสาม อย่าประมาทกับหยางเฟิงนะ! เขาฆ่าพ่อของฉัน กำจัดตระกูลเย่แห่งจงโจวของฉัน เขาไม่ใช่คนธรรมดาๆ ……”
“พอได้แล้ว!”
ไม่รอให้เย่โหรวพูดจบ
เย่หนานก็ตวาดด้วยความรำคาญ
ในสายตาของเขา
คนในประเทศ ทั้งหมดเป็นเพียงพวกกุ๊ยชนบท เป็นพวกต่ำต้อย พวกไม่ได้เรื่องเท่านั้น
และหยางเฟิงฐานะเขยแต่งเข้าคนหนึ่ง
ก็ยิ่งเป็นคนไม่ได้เรื่องในคนไม่ได้เรื่องอีกทีหนึ่ง!
มีอะไรจะต้องตกใจเป็นกระต่ายตื่นตูมด้วยล่ะ!
เพียงแค่ตนเองขยับนิ้วเพียงเล็กน้อย
เขาจะต้องคุกเข่าลงเพื่อขอความเมตตา และมุดอยู่ใต้เป้ากางเกงของตนเองอย่างเชื่อฟัง!
เมื่อเห็นเย่หนานแสดงอำนาจบารมี
เย่โหรวก็ไม่กล้าที่จะพูดอะไรมาก
เย่หนานคนนี้ เดิมทีแล้วไม่เคยเห็นหยางเฟิงอยู่ในสายตาเลย
บางทีในใจของเขา
ทุกคนในประเทศล้วนเป็นคนไม่ได้เรื่องทั้งสิ้น
อย่างไรเสียการอยู่ต่างประเทศเป็นเวลานาน อาจจะทำให้มีความมั่นใจในตนเองมาก!
อย่างเช่นคนที่กลับมาจากต่างประเทศเหล่านั้น
ไปเรียนรู้ที่ต่างประเทศเพียงไม่กี่ปี
หลังจากกลับประเทศมา เมื่อเผชิญหน้ากับเพื่อนร่วมชาติ ก็จะมีท่าทางที่สูงส่ง
และรู้สึกว่าพวกเขาเหนือกว่าคนอื่นๆ เสมอ
บางทีนี่อาจจะเรียกว่าการประจบเอาใจชาวต่างชาติก็เป็นได้!
เย่โหรวได้แต่ภาวนา
ว่าหยางเฟิงจะค้นหาพวกเขาไม่พบ อย่าได้มาสร้างความเดือดร้อนเลย!
ปัง!
ทันใดนั้น! เย่โหรวกำลังภาวนาอยู่ในใจ
เสียงดังสนั่นก็ทอดเข้ามา
ประตูใหญ่ของห้องพัก ก็ถูกคนถีบจนเปิดออก
หยางเฟิงพาเสือขาวและคนอื่นๆ เดินเข้ามาด้วยท่าทางแข็งแกร่งทรงพลัง
“ใครกล้ามาถีบประตูกูวะ เบื่อที่จะมีชีวิตอยู่แล้วหรือไง?”
เย่หนานบันดาลโทสะทันที
“หยางเฟิง?”
แต่เย่โหรว
หลังจากที่เห็นหยางเฟิง
สีหน้าก็ซีดเผือดขึ้นมาทันที
หยางเฟิงมาแล้ว!.
มาจริงๆ ด้วย
ปีศาจร้ายตนนี้ มันมาแล้ว!
จบเห่แล้ว!
พวกเขาจะต้องจบเห่แล้วจริงๆ!
ร่างกายของเย่โหรว อดสั่นสะท้านขึ้นมาไม่ได้!
เธอมีความแค้นอย่างมากกับหยางเฟิง
ตลอดเวลา
ไม่มีเวลาไหนเลย
ที่ไม่อยากจะแก้แค้นหยางเฟิง
แต่ในขณะเดียวกัน
ความกลัวของเย่โหวที่มีต่อหยางเฟิง มันมาจากก้นบึ้งของหัวใจ!
หลังจากที่ได้พบเจอกับหยางที่เมืองเอกเป็นครั้งแรก
หยางเฟิงก็กลายเป็นฝันร้ายของเธอตลอดมา
เริ่มตั้งแต่ทำให้เสียโฉม
ถึงขั้นบ้านแตกสาแหรกขาดในตอนนี้
ทำให้เธอกลายเป็นหมากลางถนนตัวหนึ่ง!
ไม่ว่าตนเองจะพยายามอย่างไร จะวางหมากอย่างไร ก็ราวกับว่าไม่สามารถหลีกหนีหุบเขา5นิ้วได้เลย!
หยางเฟิงกวาดมองไปรอบๆ ด้วยสายตาเย็นชา
กระทั่งจ้องมองตรงไปที่เย่โหรว!
“คุณบงการให้เย่เทียนใส่ร้ายป้ายสีพ่อตาของฉัน และต้องการทำลายชื่อเสียงของเขาให้ป่นปี้ใช่ไหม?”
“ฉัน……”
เห็นดวงตาที่เย็นชาคู่นั้นของหยางเฟิง
ความหวาดกลัว ก็ทะลักเข้ามาในใจโดยไม่รู้ตัว
เย่โหรวรู้สึกคอแห้งผาก จนพูดอะไรไม่ออกเลย!
“ฉันทำเอง! แกคงจะเป็นเขยแต่งเข้าไอ้หมาไร้ค่าอะไรนั่น ที่ชื่อหยางเฟิงใช่ไหม?”
ทันใดนั้น
เย่หนานลุกออกมา ด้วยสีหน้าไม่พอใจ
คนคนนี้ไม่เห็นคุณชายหรอกเหรอ?
เมื่อเห็นเขาแล้ว ทำไมยังไม่คุกเข่าลงอย่างซื่อตรง กล้าดียังไงถึงได้เย่อหยิ่งอำนาจบาตรใหญ่แบบนี้?”
หยางเฟิงหันหน้าไปมองเย่หนาน แสยะยิ้มแล้วกล่าวว่า : “ถูกต้อง! ฉันคือหยางเฟิง มีอะไรจะสั่งสอนไหมล่ะ?”
“ฉันคือคุณชายสามเย่หนานของตระกูลเย่ในต่างประเทศ แกเป็นคนที่ทำลายตระกูลแห่งจงโจวจนพินาศย่อยยับใช่ไหม?”
“แกรู้ไหม ว่าตระกูลเย่แห่งจงโจวกับตระกูลเย่ในต่างประเทศมีต้นกำเนิดเดียวกัน?”
“เมื่อแกทำลายตระกูลเย่แห่งจงโจว ก็คือกำลังยั่วยุตระกูลเย่ในต่างประเทศของฉันด้วย! วันนี้ฉันจะให้โอกาสแก ตราบใดที่แกคุกเข่าคำนับอยู่บนพื้นเพื่อขอความเมตตาฉัน ฉันจะยอมไว้ชีวิตแกก็ได้!”
เย่หนานมองหยางเฟิง และแสดงสีหน้าท่าทางสูงส่ง
เติบโตอยู่ในต่างประเทศตั้งแต่เด็ก
ทำให้เย่หนานที่มีต่อคนในประเทศ มีความรู้สึกเย่อหยิ่งโดยธรรมชาติ
เขาคิดว่าคนในประเทศ ล้วนต่ำต้อยด้อยค่า