หรือว่า พวกเขาเป็นทหารที่เกษียณแล้วเหรอ?
หากเป็นเช่นนี้จริงๆ พวกเขาจะต้องมีพละกำลังอันแข็งแกร่งในหมู่ทหาร
ตามความเข้าใจของเขา หม่าชาวเป็นเพียงลูกน้องที่อยู่ข้างกายหยางเฉิน ก็มีพลังที่แข็งแกร่งเช่นนี้ แล้วหยางเฉินล่ะ?
มันควรจะเป็นสิ่งมีชีวิตที่น่าสะพรึงกลัวขนาดไหน?
หวงเทียนเชิงรู้ความแข็งแกร่งของหยางเฉินมาหน่อย
วันนี้ การวางแผนล่อหยางเฉินมา ไม่เพียงแต่เพื่อแก้แค้น แต่ยังรวมถึงการทดสอบและดูว่าเบื้องหลังของหยางเฉินเป็นยังไง?
หากเป็นลูกชายที่ถูกทอดทิ้งของตระกูลอวี๋เหวินจริง ๆ เขาจะฆ่าเขาโดยไม่ลังเล
ตระกูลหวง ไม่ได้มีฝีมืออย่างที่พวกเขาเห็นในตอนนี้
ยังมีท่าไม้ตายที่แข็งแกร่งกว่านี้ ยังไม่ปรากฏตัวจริงๆ
“คุกเข่าลง!”
หม่าชาวไม่ตอบถังคุนแน่นอน จ้องมองไปที่ดวงตาของถังคุน และตะโกนอย่างโกรธจัด
“ตุบ!”
ในความตกใจของทุกคน ถังคุนกลับคุกเข่าลงแทบเท้าของหม่าชาว
แม้แต่ถังคุนเอง พอเขาได้สติกลับมา ก็ตระหนักว่าเขาตกใจเสียงตะโกนของหม่าชาว จนคุกเข่าลงบนพื้น
ทันใดนั้นสิ่งที่หม่าชาวพูดก่อนหน้านี้ก็ปรากฏขึ้นในหัว เขาบอกว่าจะทำให้ตนเสียใจและคุกเข่าขอความเมตตา
ตอนนี้ ทุกอย่างมันเป็นไปตามที่เขาพูดไม่ใช่เหรอ?
เมื่อคิดเช่นนี้ ถังคุนก็เต็มไปด้วยความกลัว
“ท่านครับ ก่อนหน้านี้ผมมีตาหามีแววไม่ ได้โปรดปล่อยผมไปเถอะครับ ไว้ชีวิตผมด้วย!”ถังคุนคลานอยู่บนพื้น ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความสยดสยอง
มือปืน20คน ที่เหลือทุกคนตกตะลึง
เขาคุกเข่าจริงๆ!
ขอความเมตตาจริง ๆ !
“ฉันบอกแล้วไงว่าแกจะเสียใจ ผิดสัญญาไม่ได้อยู่แล้ว!”
แววตาเคร่งขรึมฉายแววในดวงตาของหม่าชาว และพูดอย่างเย็นชา:”แกพูดว่า แกเป็นนักแม่นปืนที่ยิงถูกทุกนัด คาดว่า แกคงพอใจกับมือของแกมากใช่ไหม?”
“ถ้าเป็นเช่นนี้ ต่อไปนายเป็นขยะไร้ประโยชน์ซะ!”
ทันทีที่เสียงของเขาจบลง ก็เหยียบลงไป
“แกร็ก!”
พร้อมกับเสียงกระดูกหัก มือของถังคุนถูกหม่าชาวเอาเท้าเหยียบอย่างรุนแรง
“อ้าก……”
หลังจากนั้น เสียงคร่ำครวญอันเจ็บปวดก็ดังขึ้นทั่วทั้งคฤหาสน์ตระกูลหวง
ทุกคนทำหน้างง!
หักแล้ว!
เขาหักมือหัวหน้าของหน่วยองครักษ์ปืนตระกูลหวง!
ทุกคนดูงง ชายหนุ่มคนนี้ เขาบ้าไปแล้วเหรอ?
ถูกสมาชิก20คนของหน่วยองครักษ์ปืนตระกูลหวงชี้ปืนไปที่ศีรษะของเขา เขายังกล้าลงมือ และหักมือของหัวหน้าหน่วยองครักษ์ปืน
นี่มันไม่ได้เห็นตระกูลหวงอยู่ในสายตาเลยสักนิด!
ที่สำคัญ ผู้นำตระกูลหวง ยังยืนอยู่ข้างๆ เขายังกล้าทำแบบนี้?
“กูจะฆ่ามึง! กูจะฆ่ามึง! อ้ากก……”
ถังคุนที่ถูกหักมือ เจ็บจนตะโกนออกมา
แต่เวลานี้สำหรับเขาแล้ว ความเจ็บปวดจากการหักมือของเขา ยังไม่รุนแรงเท่ากับความเจ็บปวดในหัวใจของเขา
ในฐานะนักแม่นปืนที่ยิงแม่นทุกนัด การทำหน้าที่เป็นหัวหน้าหน่วยองครักษ์ปืนของตระกูลหวง ก็เพียงพอที่จะแสดงให้เห็นว่าสถานะของเขาในตระกูลหวง นั้นสูงส่งเพียงใด
เขายิงปืนเป็นอย่างเดียว ตอนนี้มือของเขาหักแล้ว เขาจะยิงปืนได้อย่างไร?
หวงเทียนเชิงไม่นึกเลยว่าหม่าชาวกล้าลงมือต่อหน้าเขา และหักมือหัวหน้าหน่วยองครักษ์ปืนของเขา
เขารู้ว่าทั้งหมดเป็นเพราะชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างๆ และมองดูทั้งหมดนี้ด้วยสายตาที่เย็นชา
เพราะเขาอยู่ที่นั่น หม่าชาวถึงกล้าลงมือ
ก่อนหน้านี้ หม่าชาวถูกพวกทุบหัวด้วยด้ามปืน แต่เขาอดทนโดยไม่ทำอะไรเลย
“ยิงซะ! ยิง! ฆ่าเขา!”
ถังคุนนึกถึงเขาจะไม่สามารถใช้ปืนได้อีก เกลียดชังจนเสียสติ และสั่งให้ฆ่าหม่าชาวทันที
เพียงแต่ว่า มือปืน20คนที่เหลือ แม้ว่าจะเล็งปืนไปที่ศีรษะของหม่าชาวในเวลานี้ แต่ก็ไม่มีใครฟังคำสั่งของเขา
หวงเทียนเชิงยังอยู่ที่นี่ เขาไม่พูด ใครกล้ายิง?
“ให้เขาหุบปากไปตลอดกาล!”
หวงเทียนเชิงขมวดคิ้วและออกคำสั่ง
“ปัง!”
เสียงกระสุนปืนดัง เสียงคำรามของถังคุนหยุดลงทันที และมีหลุมดำปรากฏขึ้นตรงกลางคิ้วของเขา ดวงตาของเขาเบิกกว้าง ตายตาไม่หลับเลย
มือปืนคนอื่นทำเหมือนมองไม่เห็น และมองมาที่ หม่าชาวนิ่งๆ รอคำสั่งของหวงเทียนเชิงตลอดเวลา
หม่าชาวเพิ่งหักมือของถังคุน โดยไม่มีการกระทำใด ๆ ดวงตาของเขากวาดไปที่มือปืนอย่างยั่วยุ เดินกลับมาอยู่หลังของหยางเฉิน แล้วยืนตัวตรง
จนถึงตอนนี้ ตระกูลหวงตระหนักว่าหม่าชาวเป็นเพียงลูกน้องของหยางเฉิน
ลูกน้องคนหนึ่ง ก็สามารถทำได้ขนาดนี้ แล้วเจ้านายของเขาจะทำได้อย่างไร?
ความสงสัยแบบเดียวกันปรากฏในหัวใจของสมาชิกทุกคนในตระกูลหวง
“เจ้าหนู กล้ามาก่อเรื่องที่บ้านตระกูลหวง และยังกล้าไม่เกรงกลัวเช่นนี้ เพราะมีที่พึ่งสินะ?”
“ตามความเร็วของลูกน้องปกที่สามารถแยกชิ้นส่วนปืนพกด้วยมือเดียว และพลังการต่อสู้ที่แท้จริงที่เขาแสดงออกมา คงจะเป็นทหารที่เดินออกจากสนามรบสินะ?”
“เดิมทีฉันยังสงสัยว่าทำไมไม่มีข่าวในช่วงห้าปีที่แกหายตัวไปเลย ตอนนี้ฉันรู้แล้ว คาดว่าทีมของแกคงจะเป็นทีมที่มีความลับสูงใช่ไหม?”
“ถึงอย่างนั้น แกก็ไม่ควรมาก่อเรื่องที่บ้านตระกูลหวงของฉัน ไม่ควรเลยจริงๆ!”
หวงเทียนเชิงดูเหมือนจะนิ่ง แต่ข้างใจตกใจอย่างมาก พูดโดยจ้องมองหยางเฉิน
เขาไม่แน่ใจว่าทุก ๆ อย่างที่เขาคาดเดานั้นถูกต้อง แต่เนื่องจากการคาดเดาตัวตนของหยางเฉินและหม่าชาว ทำให้เขาไม่กล้าสั่งฆ่าหยางเฉินและหม่าชาวจริงๆ
ถ้าเป็นอย่างที่เดาจริงๆ เขาจะกล้าฆ่าชายหนุ่มสองคนที่มีแนวโน้มว่าจะมีสถานะสูงมากในกองทัพ ซึ่งจะทำให้เกิดปัญหามากมายอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
ไม่ว่าตระกูลหวงจะแข็งแกร่งเพียงใด พวกเขาไม่กล้าฆ่าทหารของประเทศจิ่วโจวโดยพลการ
หัวใจของหม่าชาวดิ่งลง เขาไม่นึกเลยว่าเขาจะพลาดลงมือไป ก็ถูกหวงเทียนเชิงเดาคร่าวๆว่าพวกเขามาจากไหน
โชคดีที่อีกฝ่ายหนึ่งเป็นเพียงการคาดเดาเท่านั้น หากอีกฝ่ายรู้ตัวตนของพวกเขาได้จริงๆ ผลที่ตามมาจะร้ายแรง
หยางเฉินยิ้มอย่างสบาย ๆ และพูดอย่างใจเย็นว่า :”เจ้าบ้านหวง จินตนาการของล่ำมาก สำหรับเหตุผลที่ทำไมไม่มีข้อมูลเกี่ยวกับห้าปีที่หายตัวไปของฉันเลย ถ้าฉันบอกว่า เป็นเพราะฉันไม่ได้ทำอะไรเลยในห้าปีนั้น ดังนั้นข้อมูลมันจึงธรรมดามาก คุณจะเชื่อไหม?”
นี่ถือได้ว่าเป็นเรื่องจริงของหยางเฉิน ในช่วงห้าปีที่ผ่านมา เขาเคยไปชายแดนเหนือ อันที่จริงห้าปีที่อยู่ในชายแดนเหนือ แทบจะอยู่ในสนามรบตลอด
ไม่เพียงแต่หวงเทียนเชิง แม้แต่ราชวงศ์แห่งจิ่วโจว ก็ไม่รู้อย่างชัดเจนว่าหยางเฉินไปที่ไหนในช่วงห้าปีที่ผ่านมา
แม้ว่าจะรู้เรื่องนี้ แต่ก็ไม่มีใครคิดได้ว่า เขาจะเป็นผู้พิทักษ์ที่อายุน้อยที่สุดในประเทศจิ่วโจว
เพราะยังไงก็มีเวลาแค่5 ปี จากขยะที่ไม่มีอะไรเลย ไปจนถึงผู้พิทักษ์ของชายแดนเหนือ สำหรับคนอื่น มันเป็นเรื่องที่ไม่มีทางเกิดขึ้นได้
แต่ว่า หยางเฉินได้สร้างปาฏิหาริย์ดังกล่าว
สำหรับคำตอบของหยางเฉิน หวงเทียนเชิงขมวดคิ้ว เขาในตอนนี้ มีความรู้สึกแบบกลืนไม่เข้า คายไม่ออก