“อยากคุยกับคนข้างหลังฉัน คุณยังไม่มีสิทธิ์!”
หม่าชาวทำหน้าแข็งกร้าว และไม่อ้อมค้อม พูดอย่างตรงไปตรงมาว่า:”ส่งอ้ายหลินมา อาจจะมีทางให้ตระกูลหวงอยู่รอด!”
ตูม!
ผู้คนตะลึงกับคำพูดของหม่าชาว
มือปืนของตระกูลหวง ยี่สิบคนดูประหลาดใจ และพวกเขารู้สึกเหมือนถูกเมิน
มิฉะนั้น ชายหนุ่มคนนี้ถูกปืนเล็งมาที่ศีรษะของเขาจำนวนมาก เขาสามารถตายได้ทุกเมื่อ ทำไมเขาถึงกล้าพูดสิ่งที่หยิ่งผยองเช่นนี้กับผู้นำตระกูลหวง?
หวงเทียนเชิงไม่นึกเลยว่า เมื่อหม่าชาวเห็นตัวเอง ไม่เพียงแต่เขาไม่แสดงความกลัว แต่มีเจตนาฆ่าเล็กน้อยแวบเข้าไปในดวงตาของเขา
“เจ้าหนู แกรู้ไหมว่ากำลังพูดกับใครอยู่? ตอนที่ฉันหวงเทียนเชิงฮึกเหิมในเยี่ยนตู แกยังไม่เกิดเลย!”
“ตอนนี้แกกล้าอวดดีต่อหน้าข้า แกคิดว่าแกมีพลังการต่อสู้อยู่บ้าง ก็มีสิทธิ์มาเหลิงต่อหน้าฉันเหรอ?”
หวงเทียนเชิงหรี่ตาและพูดอย่างเย็นชา:”อยากช่วยผู้หญิงคนนั้น ง่ายมาก เอาชีวิตของหยางเฉินมาแลกเปลี่ยน!”
“คุณอยากได้ชีวิตของฉันมากเลยเหรอ?”
ทันทีที่หวงเทียนเชิงพูดจง ก็มีเสียงที่ไม่แยแสก็ดังขึ้น
ในวินาทีต่อมา สายตาของทุกคนหันไปทางต้นเสียง มีเพียงร่างชายหนุ่มที่อายุไม่ถึง30 ปีค่อยๆ ก้าวไปข้างหน้า
ทุกคนประหลาดใจที่ พบว่าในขณะที่หยางเฉินปรากฏตัว มีเจตนาฆ่าอย่างแรงกล้าได้ฉายประกายในตาของหวงเทียนเชิง
“บางทีแกอาจไม่รู้ด้วยซ้ำว่า การที่แกทำให้ลูกชายของฉันเป็นคนโง่ มันรู้สึกอย่างไร?”
ในไม่ช้า หวงเทียนเชิงก็พยายามยับยั้งความโกรธของเขาให้สงบลง และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“ลูกชายของคุณขี้กลัวเหมือนหนู ตกใจจนโง่ไปเลย โทษฉันด้วยเหรอ?”
หยางเฉินยิ้มอย่างประชดประชัน:”ถ้าจะนับแบบนี้จริง ๆ คงจะโทษฉันจริงๆ”
ดวงตาของหวงเทียนเชิงมืดมนมาก คำพูดประชดประชันของหยางเฉินทำให้เขาหงุดหงิด
“เจ้าหนู ดูเหมือนแกจะเข้าใจอะไรผิด ที่นี่คือตระกูลหวงของฉัน ทุกอย่างแล้วแต่ฉัน!”
หวงเทียนเชิงตะโกนด้วยความโกรธ
หยางเฉินไม่พูด และเหลือบมองหม่าชาว เห็นหัวของหม่าชาว แผลที่ถูกมือปืนที่ชื่อถังคุนยิงเมื่อกี้ ซึ่งเลือดถูกจับเป็นก้อน
ยังมีคราบเลือดแห้งอยู่บนใบหน้าของเขา ซึ่งดูน่าสลดใจมาก
มีร่องรอยของเจตนาสังหารแวบในดวงตาของหยางเฉิน พูดอย่างขมวดคิ้วว่า:”ฉันแค่หลับไปสักพัก นายก็โดนดีที่หัวแล้ว?”
หม่าชาวยิ้มอย่างมีเลศนัย แบะมือออกอย่างช่วยไม่ได้:”พวกเขามีปืนอยู่ในมือ ผมไม่สามารถหลบกระสุนไม่ได้ ทำได้แต่ยอมชั่วคราวเท่านั้น”
“นายไม่รู้จักปลุกฉันเหรอ?”หยางเฉินถามอย่างโกรธเคือง
หม่าชาวยิ้ม:”ผมกลัวจะรบกวนพี่เฉินพักผ่อนไง”
หยางเฉินกับหม่าชาวคุยกันเหมือนไม่มีใครอื่น ราวกับว่าพวกเขาไม่รู้สถานการณ์ของพวกเขาเลย
มือปืนของตระกูลหวง ต่างก็โมโห และรู้สึกถูกทำให้อับอาย
นีกแม่นปืน20 คน ทุกคนเล็งปืนไปที่หยางเฉินกับหม่าชาว แต่ทั้งสองคนกลับยังคุยเล่นกันอยู่
สีหน้าของหวงเทียนเชิงก็ดูแย่เช่นกัน ดวงตาของเขายังคงจ้องมองไปที่หยางเฉิน อยากเห็นอะไรบางอย่างจากใบหน้าหยางเฉิน แต่สิ่งที่ทำให้เขาผิดหวังก็คือเขามองไม่เห็นอะไรเลย
“ในเมื่อเมื่อกี้ไม่กล้ารบกวนฉัน เลยไม่สามารถหลีกเลี่ยงกระสุนได้ เลยทำได้แต่ถูกทุบตี งั้นตอนนี้ฉันอยู่ที่นี่แล้ว นายน่าจะรู้ ว่าควรทำอย่างไรสินะ?”
หยางเฉินพูดอีกครั้ง
หม่าชาวพยักหน้า:”พี่เฉินเคยบอกว่า ไม่ว่าใครก็ตามที่กล้ารังแกคนของคุณ ก็ถือว่ารังแกคุณ คนอื่นรังแกคนของคุณยังไง คนของคุณจะต้องเอากลับมาเป็นสองเท่า”
“ในเมื่อรู้ ยังไม่รีบไปอีก!”หยางเฉินพูดอย่างโกรธเคือง
“ครับ!”
หม่าชาวตอบอย่างจริงจัง แล้วทันใดนั้นก็มองไปที่ชายหนุ่มในฝูงชน
ชายหนุ่มที่ถูกจ้องไว้ ไม่ใช่ใครอื่น มันคือหัวหน้าหน่วยองครักษ์ปืนตระกูลหวง
เมื่อกี้ เขานำทุกคนชี้ปืนไปที่หม่าชาว และทุบหัวของหม่าชาวด้วยด้ามปืนในที่สาธารณะ
ในขณะนี้ เมื่อเห็นหม่าชาวมองมาที่เขา ถังคุนก็ลนลานทันที
ทำไมถึงมีความรู้สึกว่าเขาสามารถทำอะไรกับฉันได้จริงๆ?
ถังคุนกระสับกระส่าย
“แกน่าจะจำที่ฉันบอกแกเมื่อกี้ได้สินะ?”
“ฉันบอกว่า ฉันจะทำให้แกเสียใจ และจะต้องคุกเข่าลง ขอร้องให้ฉันไว้ชีวิตแก”
“หรือว่า แกคุกเข่าลงที่เท้าของฉันตอนนี้ ลองเห่าดู แล้วขอให้ฉันปล่อยแกไป บางทีฉันอาจจะไว้ชีวิตแกได้จริงๆ ”
หม่าชาวพูดพร้อมมองไปที่ถังคุนอย่างสนุกสนาน
“บัดซบ! อยากตายรึไง!”
ถังคุนพูดอย่างโกรธเคือง:”มึงคิดจริงๆ เหรอว่าด้วยปืนพกโคลท์คิงคอบร้า มากกว่า 20 กระบอก เล็งไปที่หัวพวกมึง พวกมึงยังจะทำอะไรก็ได้อีกเหรอ?”
หม่าชาวยิ้มและส่ายหัว:”ดูเหมือนว่า ไม่เห็นโลงศพ แกคงจะไม่หลั่งน้ำตาสินะ”
เมื่อพูดอย่างนั้น เขาก็ก้าวไปข้างหน้าและเดินไปทางของถังคุนทีละก้าว
ทุกย่างก้าวของเขา นำแรงกดดันมหาศาลมาสู่ถังคุน
เขาจับปืนพกไว้แน่นด้วยมือทั้งสองข้าง ปากกระบอกปืนสีดำเล็งไปที่ศีรษะของหม่าชาว แต่มือของเขาก็สั่นสะท้านทันที
มีวิญญาณอธรรมจำนวนมากที่เสียชีวิตในมือของเขาแล้ว แต่มันไม่เคยเป็นแบบนี้ เมื่อเผชิญหน้ากับคนที่ไม่มีอาวุธ เขาที่ถืออาวุธอยู่ ก็รู้สึกกลัวจริงๆ
“หยางเฉิน แกอยากรีบตายขนาดนั้นเลยเหรอ?”
เทียนหวงเชิงโกรธจนแทบจะระเบิด กัดฟันพูดคำรามออกมา
หยางเฉินกลับไม่มองหวงเทียนเชิงด้วยซ้ำ ในเวลานี้ ความสนใจของเขาอยู่ที่หม่าชาวทั้งหมด ดูเหมือนว่าไม่มีใครมีความสำคัญเท่ากับการแก้แค้นของเพื่อนของเขาเอง
“หยุด! หยุดนะ! ไม่งั้นกูจะยิง!”
เมื่อเห็นหม่าชาวเข้ามาใกล้เขามากขึ้น ถังคุนแทบทรุดตัวลง ถือปืนและส่งเสียงคำราม
แม้ว่ามือปืนคนอื่นๆ จะรู้สึกกดดันมาก แต่ถ้าหวงเทียนเชิงไม่ออกคำสั่ง พวกเขาก็จะไม่ยิงเด็ดขาด
เช่นเดียวกันกับถังคุน ดังนั้นการมองหม่าชาวเข้าใกล้ เขาจึงรู้สึกกลัวมากขึ้นเรื่อยๆ
แต่สิ่งที่ทำให้เขาผิดหวังคือ หม่าชาวเดินเข้ามาตรงหน้าเขาแล้ว แต่หวงเทียนเชิงก็ยังไม่สั่งให้ยิง
“ขนาดปืนยังไม่กล้ายิง ยังกล้าเล่นปืนเหมือนคนอื่นอีก? พวกแกมีสิทธิ์ที่จะเล่นปืนด้วยเหรอ?”
หม่าชาวเยาะเย้ยซ้ำแล้วซ้ำเล่า ใช้มือเดียวจับโคลท์คิงคอบร้าที่ถังคุนกำแน่นในมือ แค่ออกแรงนิดหน่อย โคลท์คิงคอบร้าก็ปรากฏตัวขึ้นในมือหม่าชาว
“แกร็กแกร็กแกร็ก!”
ในความตกใจของทุกคน หม่าชาวถือปืนไว้ในมือข้างเดียว แค่แปปเดียว โคลท์คิงคอบร้าที่มีความแม่นยำก็แยกออกจากกัน และกลายเป็นชิ้นส่วน
ตั้งแต่ต้นจนจบ ใช้เวลาเพียงไม่กี่วินาที
ในช่วงเวลาสั้นๆ นี้ สามารถแกะปืนพกได้ด้วยมือเดียว ต้องผ่านการฝึกมากี่ครั้งถึงจะได้ระดับนี้ได้?
หน่วยองครักษ์ปืนของตระกูลหวง แข็งทื่อและรู้สึกเหมือนกำลังสอนหนังสือสังฆราชเลย
“มึง……มึงเป็นใครกันแน่?”
ในที่สุดถังคุนก็ตระหนักว่า หม่าชาวไม่ได้ง่ายอย่างที่เขาคิด
ไม่เพียงแต่ถังคุน แต่หวงเทียนเชิงก็แอบตกใจ ชายหนุ่มที่สามารถแกะปืนพกได้ด้วยมือเดียว ที่สำคัญคือพลังการต่อสู้ของเขายังคงแข็งแกร่งมาก
คนแบบไหนกัน ที่จะมีพลังอำนาจขนาดนี้?