ตอนที่ 294 ซานชี
สามคนที่เหลือ สองคนนั้นคอยตามหลี่กู้อัน ต่างกำลังคิดหาวิธีรักษาโรคด้วยความกลัดกลุ้ม สองหนุ่มจึงกลายเป็นผู้ช่วยของหลี่กู้อัน ส่วนถังเฉียนกับหันเทียนซวี่พากันเดินสำรวจรอบๆ
“เจ้าคิดจะไปดูบริเวณที่ระเบิดใช่หรือไม่ แม้จะบอกว่าหลังหายนะใหญ่มักจะเกิดโรคระบาด แต่ก่อนจะมาหมอหลวงบอกข้าว่าที่นั่นประสบภัยไม่รุนแรง มีคนตายเพียงสองสามคน ไม่นับว่าเป็นภัยพิบัติใหญ่ ทั้งศพก็ถูกขนย้ายไปแล้ว”
ถังเฉียนเข้าใจความหมายที่หันเทียนซวี่พูด แต่ตัวนางกลัวว่าจะเดินผิดทาง ต้องทุ่มเทลงไปบนตัวผู้ป่วยบ้าง
“ท่านหมอ เมื่อครู่เราตรวจสอบบ้างแล้ว ที่นี่มีการระบาดรุนแรงมาก คนจำนวนมากเสียชีวิตเพราะเลือดไหลไม่หยุด ท่านว่าเราควรจะใช้ยาที่นำมาหรือไม่”
ถังเฉียนพยักหน้า หลี่กู้อันคนนี้ฝีมือดี ได้ยินว่าแม้เขาจะเป็นหมอพื้นบ้านแต่ถือว่าเป็นคนที่ทำงานเก่ง ใช้เวลาไม่นานก็กุมสภาพทั้งหมดได้แล้ว
ในตำรา ‘เปิ่นเฉ่าซินเพียน’กล่าวว่า “รากซานชี มีสรรพคุณห้ามเลือด ไม่ว่าจะเลือดออกที่บริเวณใดในร่างกาย ใช้ได้ผลทั้งสิ้น”
เวลานี้ถังเฉียนคาดหวังว่าสมุนไพรซานชีซึ่งเป็นที่เลื่องลือว่าเป็นยาวิศษ จะรักษาได้ผลบ้าง ไม่เสียทีที่ก่อนมาที่นี่ได้ไปรวบรวมจากที่ต่างๆ มาไม่น้อย
“เอาซานชีบดเป็นผงแล้วแจกจ่ายออกไป จำไว้ว่าใช้กินแต่อย่าใช้ปริมาณมากเกินไป”
หันเทียนซวี่มองถังเฉียนด้วยความประหลาดใจ ปกติซานชีเป็นยาที่ใช้กับบาดแผลภายนอก เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นคนใช้ซานชีเป็นยากิน
หันเทียนซวี่ไม่ใช่หมอหลวง เขาไม่เข้าใจเรื่องเหล่านี้ แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ทักท้วงการตัดสินใจของถังเฉียนต่อหน้าคนอื่น กลับเป็นหลี่กู้อันที่หันมามองถังเฉียนด้วยสายตาวิเคราะห์ ไม่รู้ว่าถังเฉียนมีวิชาแพทย์สูงส่งและใจกล้า หรือว่านางรู้ก่อนหน้านี้แล้วว่ามีวิธีใช้แบบนี้ เขาขยับเข้ามาใกล้ถังเฉียนแล้วกระซิบเตือนว่า
“ท่านหมอ ผู้น้อยไม่เคยได้ยินว่ามีใครใช้ซานชีเป็นยากิน ซานชีเป็นยาวิเศษที่รักษาบาดแผลภายนอก ถ้าใช้กินจะเหมาะสมหรือ”
ถังเฉียนยิ้มแล้วว่า
“ไม่โทษที่หมอหลี่ไม่รู้ วิธีนี้เป็นวิธีเก่าแก่ของหมอผี วิธีกินซานชีแบ่งออกเป็นสองแบบ วิธีหนึ่งคือกินดิบ อีกวิธีหนึ่งคือกินสุก กินซานชีดิบที่สำคัญใช้กระตุ้นเลือดแก้อาการบวมช้ำ ส่วนสรรพคุณของการกินซานชีสุกคือเสริมและบำรุงเลือด ตรงกับหลักการที่ว่าดิบใช้ขับเลือด สุกใช้บำรุงเลือด”
พอถังเฉียนพูดจบ หันเทียนซวี่จึงผงกศีรษะ เห็นนางพูดอธิบายอย่างคล่องแคล่ว ก็รู้ว่านางเตรียมตัวมาเป็นอย่างดี
“ซานชีเป็นยาที่ล้ำค่า กินยาผงซานชีสุกมีสรรพคุณในการเสริมเลือด ใช้ในการเสริมเลือดหลังการบาดเจ็บหรือเสริมเลือดหลังคลอด ได้ผลดีมาก ในตำรา ‘เปิ่นเฉ่ากังมู่สืออี๋’ กล่าวว่าโสมคนเป็นยาเสริมชี่อันดับหนึ่ง ซานชีเป็นยาเสริมเลือดอันดับหนึ่ง วิธีกินซานชีสุกคือทำเป็นอาหารยา เช่น ตุ๋นไก่ ตุ๋นซี่โครงหมู แต่ก็สามารถปรุงเป็นผงยาซานชีสุก กินโดยตรงได้”
ถังเฉียนพูดจบ หันเทียนซวี่ก็พยักหน้าแล้วเดินตามไปอีกด้านหนึ่ง หลี่กู้อันฟังแล้วรู้สึกว่ามีเหตุผล จึงตามไปช่วยทำด้วยแต่ไม่ได้ซักถามต่อ คิดว่าค่อยค้นคว้าต่อในภายหลัง อย่างไรถังเฉียนก็เป็นหมอผีต่างจากหมอสมุนไพรอย่างตัวเขา
ถังเฉียนเปลี่ยนใส่ชุดใหม่ สวมหน้ากากด้วย แม้จะเป็นชุดยาวสีดำ แต่แตกต่างจากชุดเดิม เพราะชายแขนเสื้อรัดแน่น เพื่อสะดวกในการปีนเขา
ตอนที่ 295 ปีนเขา
ถังเฉียนกับหันเทียนซวี่พาทหารองครักษ์สองนายไปยังภูเขาด้านหลัง เพื่อไปดูหลุมที่เหลือจากการระเบิดภูเขา ยังพาเด็กชายซึ่งเป็นคนท้องถิ่นไปด้วย เด็กชายนำทางพวกเขาไปตามทางสายเล็ก
“เขาลูกนี้ดูไม่ใหญ่นัก เหตุใดจึงเดินมานานอย่างนี้”
หันเทียนซวี่พูดบ่น เส้นทางบนเขาเดินยาก แต่เด็กชายกลับวิ่งเร็วมาก แม้เด็กคนนี้จะไม่ชอบพูด แต่ทุกครั้งจะหยุดรอพวกเขา ป้องกันไม่ให้พวกเขาถูกทิ้งห่าง
“เกือบถึงแล้ว”
เด็กชายบอก แล้วยื่นมือมาดึงถังเฉียนขึ้นไปบนเนินที่ค่อนข้างชัน
“พวกเจ้าที่นี่ เดิมทีก็เดินลำบากเช่นนี้หรือ ในเมื่อทำเหมืองก็น่าจะมีถนนใหญ่ใช่หรือไม่”
เด็กชายชะงักเล็กน้อย แล้วพูดว่า
“ตอนระเบิดเขา ถนนเสียหายไปด้วย ทั้งทางก็อ้อมไกล ต้องเดินเลียบเขาด้านนั้นไป”
เขาทำท่ามือประกอบ ดูเหมือนจะไกลไปหน่อย ถังเฉียนเกาะแขนเขาเดินไปข้างหน้าสองก้าว เท้าเกิดลื่น นางเซถลาไปข้างหน้า ชนถูกเด็กชายคนนั้นล้มลงบนพื้น ยังดีที่มีเบาะคนรองรับ ไม่เช่นนั้นถังเฉียนคงหกล้มหน้ากระแทกพื้นแล้ว
“เจ้าไม่เป็นไรนะ ข้าตัวหนัก ทำให้เจ้าบาดเจ็บหรือไม่ ต้องขอโทษด้วยที่ข้าลื่นล้ม”
เด็กชายหน้าแดง โบกมือพลางพูดว่า
“แถวนี้รกครึ้มชื้นแฉะ บนก้อนหินมีตะไคร่น้ำจับ พวกเจ้าไม่ได้เดินประจำ ไม่รู้ว่าตรงไหนลื่น เดินตามรอยเท้าข้าดีกว่า”
รอยเท้า? ตะไคร่น้ำ?
ถังเฉียนฟังที่เขาพูดก็นั่งยองๆ ลง ที่นี่อากาศมืดครึ้มตลอดปี รอบๆ ล้อมด้วยภูเขา พอเข้ามาในบริเวณนี้ก็รู้สึกเย็นยะเยือก เด็กชายบอกว่าที่นี่มีชื่อว่าป่าร่องน้ำแข็ง ข้างหน้ามีแม่น้ำน้ำแข็งสายหนึ่ง ที่นั่นน้ำแข็งไม่ละลายตลอดปี
ภูมิประเทศที่แปลกย่อมมีทัศนียภาพที่แปลกตาด้วย แต่ไม่ใช่ว่าจะไม่ดีทั้งหมด อย่างน้อยก็สามารถพบเห็นน้ำแข็งและหิมะในฤดูร้อนและฤดูใบไม้ร่วง ถือเป็นภาพที่แปลกตา
“เราจะผ่านป่าร่องน้ำแข็งใช่หรือไม่”
ถังเฉียนถามขึ้นลอยๆ เด็กคนนั้นพยักหน้า แต่กลับเดินเร็วขึ้น ถังเฉียนยิ่งร้องเรียก เขากลับยิ่งเดินเร็วขึ้น
ถังเฉียนนึกไม่ถึงว่าเด็กชายจะเลิกใส่ใจนางแล้ว รู้สึกแปลกใจมาก จึงเดินมาข้างตัวหันเทียนซวี่ ดึงแขนเสื้อเขาแล้วกระซิบถาม
“ข้าทำอะไรผิดหรือ หรือว่าเมื่อครู่ล้มทับเขา เขาเลยกลัวว่าต้องเป็นเบาะรองตัวข้าอีก”
พวกเขาเดินมาถึงบริเวณที่โล่งแจ้งบ้าง แล้วหาที่นั่งพัก หันเทียนซวี่จึงพูดว่า
“ชาวเผ่าทางเหนือที่นี่ ผู้หญิงมีนิสัยแข็งกร้าว ถ้าเกิดชอบใครจะเป็นฝ่ายโผเข้าไปกอด ถ้าฝ่ายชายตอบรับก็จะกลายเป็นคู่รักกัน พวกเจ้าสองคนจะจับคู่กันแล้ว”
จับคู่กัน โผเข้าไปกอด นักพรตหันพูดเล่นใช่หรือ
แม้ว่าจะไม่เห็นใบหน้าถังเฉียนที่อยู่หลังหน้ากาก แต่นางเป็นคนที่มีคู่หมั้นหมายแล้ว ถึงจะอยู่ไกลมากก็เถอะ รู้อย่างนี้ไม่ถามจะดีกว่า อย่างไรเสียนางก็ไม่ได้โผเข้าไปกอด
ถังเฉียนลูบคลำหน้ากากตัวเอง เป็นการปลอบใจหัวใจดวงน้อยของนางที่ถูกทำร้าย ดูแล้วเจ้าหนูนี่ไม่ชอบนาง
หึ…
ขณะที่ถังเฉียนกับพวกพูดคุยกัน จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงดังกึกก้อง จากนั้นพื้นดินก็สั่นสะเทือน ถังเฉียนรีบกอดต้นไม้ใหญ่ไว้ เด็กคนนั้นหันมามองถังเฉียน แล้วร้องบอกว่า
“ข้างหน้ากำลังเปิดเขา ทุกคนต้องคอยหลบ เดี๋ยวก็ดีแล้ว”
เปิดเขา คงจะเริ่มใช้ดินระเบิดอีกแล้ว อานุภาพของระเบิดนับว่าไม่เล็กเลย ไม่รู้จริงๆ ว่าพวกเขาระเบิดทำเหมืองอะไร ถึงกับลงมือระเบิดขนานใหญ่เช่นนี้
“ใต้เท้าหัน เราจะไปดูกันดีหรือไม่ว่าพวกนั้นทำเหมืองอะไร ฟังเสียงแล้วน่าจะอยู่ใกล้ๆ นี่เอง”