องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ บทที่ 693 อวิ๋นจิ่นล้างแค้นเพื่อเจ้านาย
เมื่อฉีเฟยอวิ๋นฟื้นขึ้นมา อ๋องตวนก็เดินไปเดินมาอยู่ที่หน้าประตู มีอีกาอยู่บนหลังคาเต็มไปหมด ราชครูจวินยืนกอดอกอยู่ข้างนอก บริเวณโดยรอบพังทลายลง เขาเป็นเหมือนชายชราตัวเล็ก ๆ คนหนึ่ง
หนานกงเย่และฉีเฟยอวิ๋นนอนอยู่ข้างใน และฉีจือซานก็ไม่ได้ออกมา เขากังวลว่าจะเกิดเรื่องขึ้น อ๋องตวนให้คนไปตามอวิ๋นจิ่น แต่นางยังไม่มา
ฉีเฟยอวิ๋นลุกขึ้นจากเตียงและไม่เห็นคนอื่น นางเห็นเพียงหนานกงเย่ที่จับมือของนางไว้ และเห็นว่าเขานอนหมดสติอยู่ นางจึงจับข้อมือของเขาและใช้สมาธิตรวจดู อวัยวะภายในไม่ค่อยดีนัก ร่างกายของเขาอ่อนแอและหมดสติยังไม่ฟื้น
ฉีเฟยอวิ๋นยกข้อมือขึ้นมากัด และให้หนานกงเย่ดื่มเลือดของนาง
หนานกงเย่ดื่มเลือด เขาค่อยๆ มีสติ และร่างกายของเขาก็ฟื้นตัวอย่างรวดเร็ว แต่ฉีเฟยอวิ๋นนอนอยู่ในอ้อมแขนของเขาแต่ไม่ตอบสนอง
หนานกงเย่จับมือของฉีเฟยอวิ๋นและลุกขึ้นจากเตียง ฉีเฟยอวิ๋นค่อย ๆ ล้มลงข้าง ๆ หนานกงเย่กอดนางไว้ ร่างกายของฉีเฟยอวิ๋นไร้เรี่ยวแรงเหมือนไม่มีกระดูก หนานกงเย่เจ็บปวดใจ
“อวิ๋นอวิ๋น……”
ฉีเฟยอวิ๋นยิ้ม：“ท่านพ่อของหม่อมฉันได้รับบาดเจ็บ และยังไม่หายดี พระองค์นำยานี้ไปมอบให้อวิ๋นจิ่น และให้อวิ๋นจิ่นหาวิธีเกลี้ยกล่อมให้เขากินยา หม่อมฉันไม่เป็นไร อีกไม่นานก็หายแล้วเพคะ”
หนานกงเย่ก้มลงมองยาของฉีเฟยอวิ๋น จากนั้นก็เก็บไว้และพยักหน้า
ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวว่า：“เจ้าของร่างเดิมไปหาท่านแม่ของนาง ระบบร่างกายของหม่อมฉันถูกนางขัดขวาง และส่วนมากจะไม่สามารถกู้คืนได้ และความสามารถในการรักษาตัวเองให้หายก็มีปัญหา ในช่วงเวลานี้จึงไม่อยากทะเลาะเบาะแว้งกับท่านพ่อ”
“อาการบาดเจ็บของหวาชิงไม่น่าจะสาหัสนัก กินยาสักเม็ดก็คงจะหายดี ท่านอ๋อง หม่อมฉันอยากพักผ่อนเพคะ！”
ในขณะที่ฉีเฟยอวิ๋นพูด นางก็เอนตัวเข้าไปในอ้อมแขนของหนานกงเย่ หนานกงเย่กอดฉีเฟยอวิ๋นไว้แน่น หัวใจของเขาสั่นสะท้าน：“อวิ๋นอวิ๋น……”
หนานกงเย่ลุกขึ้น เขาวางฉีเฟยอวิ๋นลงแล้วตะโกนว่า：“มีใครอยู่ข้างนอกบ้าง？”
อ๋องตวนผลักประตูเข้าไปในทันที และอีกาก็บินเข้ามาเช่นกัน
หลังจากที่อ๋องตวนเข้ามา หนานกงเย่ก็ถามว่า：“อวิ๋นจิ่นมาแล้วหรือไม่？”
อ๋องตวนรีบมองหนานกงเย่อย่างละเอียดถี่ถ้วน เมื่อเห็นว่าเขาไม่เป็นไร อ๋องตวนก็โล่งใจและกล่าวว่า：“ใกล้ถึงแล้ว”
“ไปรออวิ๋นจิ่น เมื่อพบอวิ๋นจิ่นแล้วให้นางมาที่นี่”
“อืม”
อ๋องตวนมองไปที่ฉีเฟยอวิ๋นและถามว่า：“พระชายาเย่เป็นอย่างไรบ้าง？”
“ยังไม่รู้พ่ะย่ะค่ะ พี่รองไปรอก่อน”
อ๋องตวนไม่ได้พูดอะไรมากนัก และหันหลังกลับไปรออวิ๋นจิ่นอยู่ข้างนอก
ในเวลานี้อวิ๋นจิ่นก็พาอามู่และเสี่ยวเฉียวมา เฟิงอู๋ชิงอุ้มเจ้าห้าตามหลังมา และจามมาด้วยอู๋ซัง
เมื่ออ๋องตวนเห็นอวิ๋นจิ่นก็กล่าวว่า：“เจ้าเข้าไปข้างในก่อน”
อวิ๋นจิ่นไม่มีเวลาที่จะอย่างอื่นและรีบไปหาฉีเฟยอวิ๋น
“อวิ๋นจิ่นขอเข้าเฝ้า”
“เข้ามา” หนานกงเย่เรียกอวิ๋นจิ่นเข้าไป และอวิ๋นจิ่นก็รีบผลักประตูเข้าไป
หลังจากเข้าไปแล้ว อวิ๋นจิ่นก็มองไปข้างหน้า นางเห็นฉีเฟยอวิ๋นนอนอยู่ข้างในด้วยใบหน้าที่ซีดเซียว นางจึงรีบเดินเข้าไป：“นายท่าน”
“อวิ๋นอวิ๋นไม่เป็นไร อวิ๋นจิ่น แม่ทัพฉีและหวางต่างก็ได้รับบาดเจ็บ นี่เป็นยา หาวิธีให้แม่ทัพฉีกินยานี้ หลังจากที่หวาชิงกินยานี้แล้ว อย่าปล่อยให้นางมารบกวน อวิ๋นอวิ๋นต้องการพักฟื้น และข้าจะอยู่ดูแลนางที่นี่ ส่วนคนอื่น ๆ ไม่ต้องการที่จะพบ”
“ท่านอ๋อง……” อวิ๋นจิ่นรับยาแล้วมองไปที่ข้อมือของฉีเฟยอวิ๋น ข้อมือของฉีเฟยอวิ๋นมีบาดแผล ราวกับว่าเปื่อยเน่า แต่ไม่มีบาดแผล
อวิ๋นจิ่นน้ำตาซึม：“ทำไมถึงยังไม่หายเองอีก？”
อวิ๋นจิ่นรู้เรื่องนี้ หนานกงเย่ส่ายหัว：“ไม่แน่ใจ เจ้าไปจัดการตามที่บอกก่อนเถอะ ในเมื่ออวิ๋นอวิ๋นมอบหมายหน้าที่ให้เจ้า นั่นหมายความว่านางมีวิธีในการแก้ปัญหาเรื่องนี้ ต้องรักษาเสถียรภาพของแม่ทัพฉีและคนอื่น ๆ พระชายาเย่และจวนแม่ทัพมอบให้เป็นหน้าที่ของเจ้า”
“แล้วท่านอ๋องล่ะเพคะ？” เห็นท่าทางของหนานกงเย่แล้ว อวิ๋นจิ่นก็กังวลมากยิ่งขึ้น
“อวิ๋นอวิ๋นเป็นเช่นนี้ ข้าจะสามารถทำอะไรได้ ข้าจะอยู่เฝ้าอวิ๋นอวิ๋น” หนานกงเย่อุ้มฉีเฟยอวิ๋นเข้ามาตัวพิงอยู่ในอ้อมกอดของเขาแล้วจูบนาง
อวิ๋นจิ่นถอยออกไป และเห็นว่าเฟิงอู๋ชิงเดินเข้าไป：“เจ้าหอเฟิง”
เฟิงอู๋ชิงหมดความอดทน หญิงผู้นั้นหายไปไหนแล้ว？
“พูด”
“นายท่านได้รับบาดเจ็บ ท่านอ๋องอย่าออกจากตำแหน่งโดยพลการนะเจ้าคะ ทางด้วนจวนแม่ทัพไม่มีอะไร แน่นอนว่าอวิ๋นจิ่นจะดูแลเป็นอย่างดี อวิ๋นจิ่นกังวลว่าจวนอ๋องเย่จะเกิดเรื่อง จึงรบกวนให้เจ้าหอเฟิงมาช่วยดูแล อวิ๋นจิ่นขอบคุณล่วงหน้า”
สีหน้าของอวิ๋นจิ่นซีดเซียวและรู้สึกไม่ค่อยดี
แววตาของเฟิงอู๋ชิงดูเย็นชา：“อู๋ฮัวเป็นอะไรไป？”
“เป็นลมจนได้รับบาดเจ็บ นางเป็นหมอ ปกติแล้วจะมีวิธีรักษาตัวเองให้หายได้ แต่ครั้งนี้เกรงว่ามันจะง่ายเกินไป”
สีหน้าของเฟิงอู๋ชิงดูเย็นชา：“ใครทำ？”
อ๋องตวนกล่าวว่า：“แม่ทัพฉี”
อวิ๋นจิ่นมองไป：“ท่านอ๋องตวน พระองค์กับท่านราชครูจวินมีเรื่องสำคัญที่ต้องทำไป เช่นนั้นกลับไปก่อนจะดีกว่า อย่ายุ่งกับเรื่องนี้เลย เรื่องในครอบครัว รอให้นายท่านฟื้นขึ้นมาก่อน แล้วค่อยว่ากัน”
อวิ๋นจิ่นเป็นคนฉลาด และรู้ว่าผู้คนที่นี่แยกจากกันไม่ได้
อ๋องตวนคิดว่าจะอยู่ต่อก็ไร้ประโยชน์ เขาจึงกล่าวว่า：“ท่านราชครูจวิน เราไปกันก่อนเถอะ”
ราชครูจวินก็ไม่อยากอยู่ต่อ จึงเดินจากไปก่อน
หลังจากที่พวกเขาจากไปแล้ว เฟิ่งอู๋ชิงก็กล่าวว่า：“ฉีเฟยอวิ๋นไม่ได้สติหรือ？”
อวิ๋นจิ่นครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง：“เกรงว่าจะเป็นเพราะจดจ่อกับการขณะฝึกวรยุทธมากเกินไป เจ้าหอเฟิง เรื่องนี้รอให้นายท่านฟื้นขึ้นมาก่อนแล้วค่อยพูดกัน เชิญเจ้าหอเฟิงกลับไปที่จวนอ๋องเย่ก่อนเถอะ”
“ไปดูอู๋ฮัวก่อนแล้วค่อยว่ากัน” เฟิงอู๋ชิงจะเดินไปหาฉีเฟยอวิ่น เสี่ยวเฉียวและอามู่ขวางไว้ในทันที
“พวกเจ้าจะทำอะไร เสี่ยวเฉียว หลบไป！” เฟิงอู๋ชิงไม่สบอารมณ์ ลูกศิษย์ของเขาเชื่อฟังอู๋ฮ้ว
เสี่ยวเฉียวรู้สึกลำบากใจ：“ท่านแม่ต้องการการพักผ่อน อาจารย์อย่าเข้าไปเลยเจ้าค่ะ”
“ใช่ อาจารย์จะเข้าไปไม่ได้นะขอรับ เชิญเจ้าหอเฟิงกลับไปก่อน ตวนอ๋องเย่ต้องการเจ้าหอ”
อวิ๋นจิ่นเหลือบมองไปที่เด็กทั้งสองคนและมองไปที่เฟิงอู๋ชิง：“เจ้าหอ อวิ๋นจิ่นขอร้องท่าน”
อวิ๋นจิ่นยกกระโปรงขึ้นและกำลังจะคุกเข่า แต่เฟิงอู๋ชิงเพิกเฉย และผลักประตูห้องของฉีเฟยอวิ๋น ไม่มีใครอยู่ข้างใน อวิ๋นจิ่นเองก็ตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ในห้องมีเพียงความว่างเปล่า และคราบเลือดที่หลงเหลืออยู่บนพื้น แสดงให้เห็นว่าเคยมีตนอยู่ที่นี่จริง ๆ
เฟิงอู๋ชิงหันไปมองรอบ ๆ แต่ไม่มีใครอยู่เลย
อวิ๋นจิ่นกล่าวว่า：“เจ้าหอ กลับไปช่วยจวนอ๋องเย่เถอะ แม้ว่าจะไม่ช่วยก็ไปรอพระชายาเย่อยู่ที่นั่นจะดีกว่า”
เฟิงอู๋ชิงกล่าวว่า：“ข้ากลับไปก็ได้ แต่หกเกิดอะไรขึ้นกับอู๋ฮัว ข้าจะล้างจวนแม่ทัพด้วยเลือด”
“เจ้าค่ะ”
อวิ๋นจิ่นตกลง เฟิงอู๋ชิงจึงหันหลังจากไป จากนั้นอู่ซังก็ได้รับคำสั่ง
“ไปตามหวาอู๋ฮัว”
“ขอรับ”
หลังจากส่งทุกคนออกไปแล้ว อวิ๋นจิ่นก็หยิบยาออกมาให้หวาชิงกินหนึ่งเม็ด และให้คนพาหวาชิงไปสงที่จวนอ๋องเย่ จากนั้นก็อธิบายกับหวาชิงว่าคนหายไปแล้ว และต้องการให้นางไปรอที่จวนอ๋องเย่
หลังจากที่หวาชิงถูกส่งตัวไปแล้ว อวิ๋นจิ่นก็มองไปที่แม่ทัพฉีที่อยู่ในห้อง นางสั่งให้อามู่และเสี่ยวเฉียวดูแลแม่ทัพฉีให้ดี และรีบไปเชิญช่างฝีมือมาในทันที
อามู่รับหน้าที่ในทันทีและเรียกพ่อบ้านมาสั่งการ
อวิ๋นจิ่นไปดูแม่ทัพฉีด้วยตนเอง
หลังจากเคาะประตูแล้ว อวิ๋นจิ่นก็รออยู่นาน แต่ไม่มีใครตอบ อวิ๋นจิ่นจึงกล่าวว่า：“ท่านแม่ทัพ อวิ๋นจิ่นจะเข้าไปแล้วนะเจ้าคะ
อวิ๋นจิ่นผลักเปิดประตูเข้าไป จากนั้นก็มีดาบมาอยู่ที่คอของอวิ๋นจิ่น อวิ๋นจิ่นยืนอยู่ที่หน้าประตูและเงยหน้าขึ้นมองแม่ทัพพฉี แม่ทัพฉีกล่าวว่า：“เจ้าออกไป”
อวิ๋นจิ่นกล่าวว่า：“ในนี้มียาพิษอยู่สามเม็ด วันนี้อวิ๋นจิ่นมาเพื่อฆ่าท่านอม่ทัพ ท่านแม่ทัพทำร้ายนายท่านก็อย่าคิดว่าจะมีชีวิตอยู่ได้”
“……” แม่ทัพฉีเอาดาบออกไป แล้วจ้องมองไปที่ยา：“เจ้าฆ่าข้าได้หรือ？”
“หากฆ่าไม่ได้ก็จะฆ่าตัวตายเสีย อวิ๋นจิ่นไม่สามารถล้างแค้นนายท่านได้ เช่นกันก็ตายจะตายเพื่อไถ่โทษ” ในขณะที่พูด อวิ๋นจิ่นก็กำลังจะกินยาลงไป แต่ถูกแม่ทัพฉีผลักออก