ตอนที่ 183: ความหวานชื่นของทั้งสองคน โดย Ink Stone_Romance
ที่บ้านเหลือเฉินเยี่ยนคนเดียว เงยหน้าขึ้นมองฟ้า ท้องฟ้าสดใส แสงอาทิตย์สว่างจ้า แต่แสงอาทิตย์ที่ส่องลงมาทั่วลานบ้านกลับไม่ทำให้เธออบอุ่นขึ้นเลย
จู่ๆ เธอก็เห็นคนหนึ่ง คนนั้นรับกับแสงอาทิตย์เดินมาทางเธอ ตัวเขามาออร่าสะท้อนออกมาเหมือนดั่งพระเจ้า มิน่าเฉินเวยแค่เห็นเขาครั้งเดียวถึงกับคิดถึงเขาไม่ลืมเลือน ซินห้าวช่างน่าดึงดูดเหลือเกิน
เฉินเยี่ยนยิ้มแล้วส่ายหน้า ตัวเองคิดถึงซินห้าวขนาดนี้เลยหรือ? ด้านหน้าเป็นภาพลวงตา วันนี้เป็นวันที่ซินห้าวและแม่เขาไปบ้านยาย เขาจะมาปรากฏตัวในลานบ้านตัวเองได้ยังไง
“ทำไม? ไม่ตอนรับผมเหรอ?”
ซินห้าวมองดูหญิงสาวตรงหน้าที่ส่ายหน้ายิ้มให้เขา
แย่แล้ว เธอหูฝาด น่าขายหน้าจริงๆ! เฉินเยี่ยนส่ายหน้าอีก จากนั้นหันหลังกลับเข้าไปในบ้าน ทิ้งซินห้าวให้ยืนเป็นก้อนหินอยู่ในลานบ้าน
เฉินเยี่ยนเข้ามาในบ้านแล้ว ซินห้าวไม่อยากเชื่อว่าเฉินเยี่ยนจะทำกับเขาแบบนี้ เฉินเยี่ยนโกรธเขาหรือ? โกรธที่เขาไม่มาหาเธอเลย? แต่ช่วงนี้เขายุ่งมากจริงๆ เรื่องโรงงาน เรื่องที่บ้าน แม้แต่เวลาจะหายใจเขายังไม่มีเลย ไม่ใช่ว่าเขาไม่คิดถึงเฉินเยี่ยน แต่เขาอยากจะจัดการให้เรียบร้อยก่อน เคลียร์ทางเสร็จเรียบร้อยแล้วค่อยมาหาเฉินเยี่ยน ซินห้าวคิดถึงตรงนี้ก็รีบตามเฉินเยี่ยนเข้าไปในบ้าน
จนแขนเฉินเยี่ยนโดนซินห้าวดึงไว้ กว่าเธอจะรู้สึกตัว ซินห้าวก็จูบไปที่ริมฝีปากแล้ว เฉินเยี่ยนเบิ่งตาโต จนรู้สึกได้ว่าลิ้นของซินห้าวกำลังควานหาลิ้นของเธออยู่ เฉินเยี่ยนถึงรับรู้ได้ว่านี่คือเรื่องจริง ถึงแม้เธอจะคิดถึงซินห้าว แต่ก็ไม่มีทางคิดภาพแบบนี้ แบบว่าซินห้าวมาจริงๆ!
“เป็นความจริงหรือนี่”
จนซินห้าวถอนริมฝีปากออกจากเฉินเยี่ยน เฉินเยี่ยนบ่นพึมพำออกมา จากนั้นเธอก็หน้าแดง ตัวเองซื่อบื้อจัง ทำไมไม่รู้เรื่องนะ
ซินห้าวอดไม่ได้ขำออกมา เมื่อกี้เฉินเยี่ยนคิดว่าเขาเป็นตัวปลอมหรือ เลยเข้าไปในบ้านไม่สนใจเขา ในใจซินห้าวเหมือนโดนชนอย่างแรง เจ็บขึ้นมา แล้วก็รู้สึกหมดแรง ที่แท้เฉินเยี่ยนก็คิดถึงเขาเหมือนกัน
ซินห้าวโอบเฉินเยี่ยนไว้ในอ้อมกอด ให้คางถูไปกับศีรษะเฉินเยี่ยน
“คุณมาได้ยังไง? วันนี้คุณควรจะไปบ้านยายคุณไม่ใช่หรือ?”
เฉินเยี่ยนถามซินห้าว
“ผมไม่อยากไปไหนทั้งนั้น อยากเจอคุณ”
เสียงซินห้าวทุ้มต่ำ ทำไมเขาไม่ไปบ้านยาย เพราะเขารู้ว่าวันนี้ซูเหม่ยลี่จะอยู่ที่นั่นรอเขา เขาไม่เข้าใจเลย บ้านซูเหม่ยลี่ก็ไม่แย่ ทำไมจะต้องเป็นตัวเองด้วย? ครั้งที่แล้วตัวเองสะบัดเธอออกไป ก็เป็นการบอกเธอชัดเจนแล้วว่าตัวเองไม่ชอบเธอ กับเธอเป็นไปไม่ได้ แต่เธอไม่ยอมวางมือ ยังจะไปบ้านเขาบ่อยๆ ทุกวันซินห้าวยุ่งเรื่องโรงงานไม่มีเวลากลับไป เลยไม่โดนเธอตามรังควาน
เธอไม่มีบ้านหรือไง? ทำไมไม่อยู่บ้านตัวเอง แม้แต่บ้านยายเขาเธอยังไป พอเธอไป แม่เขา ลุงเขา อาเขาต่างบังคับให้เขาสู่ขอซูเหม่ยลี่ เขาไม่ต้องการ เขาต้องการแค่เฉินเยี่ยน เขาจะสู่ขอเฉินเยี่ยนคนเดียว
“ฉันก็คิดถึงคุณค่ะ”
เฉินเยี่ยนขดอยู่ในอ้อมกอดของซินห้าว เวลานี้เธอดีใจขนาดไหนที่ไม่ได้ไปบ้านลุง ไม่อย่างนั้นจะเจอหนุ่มหล่อของเธอได้ยังไง
“เยี่ยนจื่อ ตอนนี้กิจการโรงงานเปิดอย่างเป็นทางการแล้ว สองเดือนก่อนปีที่แล้วรายได้ไม่เลวเลย พวกคนที่ขัดขวางก็สงบลงแล้ว ต้องขอบคุณคุณมากเลย ใช่แล้ว ผ่านเดือนหนึ่งไปผมจะไม่ค่อยยุ่งแล้ว ผมวางแผนจะซื้อบ้าน รอบ้านเสร็จแล้ว จะมาสู่ขอคุณนะ คุณอยากอยู่ที่ไหน? ในเมืองหรือในอำเภอ?”
ซินห้าวถามความเห็นเฉินเยี่ยน
“ไม่เอาในเมือง ฉันไม่คุ้นเคย ในอำเภอยังไงก็ต้องซื้อบ้านซักหลัง แต่ถ้ามีเงินเย็นก็ซื้อในเมืองไว้ก็ดี ซื้อตอนนี้ยังไงก็ถูกกว่าในอนาคต แต่ฉันชอบอยู่ในหมู่บ้านที่สุด มีอิสระ สบาย อีกหน่อยพวกเราสร้างบ้านหลังใหญ่ที่นี่กัน”
อยู่ต่อหน้าซินห้าวเฉินเยี่ยนไม่จำเป็นต้องปิดบังตัวเอง เธอไม่ชอบในเมืองจริงๆ ชาติที่แล้วไม่ใช่ว่าไม่เคยอยู่มาก่อน
“งั้นก็ซื้อในเมือง ซื้อในอำเภอ แล้วก็สร้างบ้านหลังใหญ่ที่หมู่บ้านพวกเรา ผมจะไปหาหัวหน้ากลุ่มให้วาดที่ไว้ให้ ตอนนั้นพวกเราอยากจะอยู่ที่ไหนก็อยู่ที่นั้น คุณว่าดีไหม?”
นัยน์ตาซินห้าวมีแสงเป็นประกาย ยังไงตอนนี้ก็ไม่ได้ขาดเงิน เขายอมเอาใจเฉินเยี่ยน
“ได้ ฉันว่าก็ไม่เลว”
เฉินเยี่ยนพยักหน้า ความรู้สึกที่ไม่ว่าอยู่ที่ไหนก็มีบ้านเป็นความรู้สึกที่ดีมากเหลือเกิน นี่คงเป็นความรู้สึกของเจ้าของที่สินะ
ทั้งสองคนยืนคุยกันอย่างนี้ในบ้าน มีเรื่องที่คุยกันไม่จบ ไม่ว่าจะพูดอะไร พวกเขาต่างรู้สึกดี รู้สึกหวานชื่น
“โอ้ย ขาเป็นเหน็บหมดแล้ว ดูฉันสิ ลืมเรียกให้คุณนั่งเลย โง่จริง”
หลังเฉินเยี่ยนรู้สึกขาชาแล้วเธอถึงค่อยนึกขึ้นได้ ทั้งสองคนยืนคุยกันอยู่อย่างนั้นตั้งนาน ไม่รู้จักนั่งลง
แววตาซินห้าวมีรอยยิ้ม อุ้มเฉินเยี่ยนวางลงบนเก้าอี้ จากนั้นคุกเข่าช่วยเฉินเยี่ยนนวดเท้าตรงจุดลมปราณให้อย่างช้าๆ
เฉินเยี่ยนก้มหน้าลง มองซินห้าวที่คุกเข่าช่วยให้เธอเลือดไหลเวียนอย่างจริงจัง นัยน์ตาเธอเต็มไปด้วยความอ่อนโยน ที่เธอต้องการก็คือช่วงเวลาแบบนี้ เธอและเขา ช่วงเวลาเงียบสงัดที่สวยงาม ทำให้เธออบอุ่น
“ดีขึ้นไหม?”
ซินห้าวนวดเสร็จแล้วเงยหน้าขึ้นมามองเฉินเยี่ยน
เฉินเยี่ยนไม่ได้พูดอะไร แต่ประคองหน้าซินห้าวแล้วจูบลงไป
เธอชอบซินห้าว ในสายตาซินห้าวเป็นผู้ชายที่มีเธอแค่คนเดียว เธอยอมให้ความรักเธอกับเขา
จูบเฉินเยี่ยนแสดงออกอย่างชัดเจน ครั้งนี้เธอเป็นฝ่ายรุกใช้ลิ้นเข้ามาหาลิ้นซินห้าวก่อน
เธอใช้ลิ้นเกี่ยวลิ้นซินห้าวอย่างช้าๆ ค่อยๆ วาดเป็นวงกลม แล้วค่อยเกี่ยวรัดกับลิ้นซินห้าว
ที่แท้เป็นแบบนี้นี่เอง ซินห้าวคิดในใจ จากนั้นมือเขาโอบกอดเอวเฉินเยี่ยนไว้ ทั้งสองคนจูบกันอย่างดูดดื่ม
เนิ่นนาน จนริมฝีปากแยกออกจากกัน ทั้งสองคนหอบเล็กน้อย แต่ทั้งสองคนยังไม่อยากจะแยกจากกัน ก้มหน้าลงมา จมูกชนกัน รู้สึกถึงลมหายใจของอีกฝ่าย
“หิวไหม?”
เฉินเยี่ยนถาม เหมือนจะเที่ยงแล้ว เธออยากจะทำอาหารให้ซินห้าว แต่ก็ไม่อยากจะจากซินห้าว
“หิว”
ซินห้าวตอบกลับหนึ่งคำ ไม่รอให้เฉินเยี่ยนขยับ เขาจูบต่อ แล้วยังกัดริมฝีปากเฉินเยี่ยน
คนบ้านี่ ที่แท้เขาบอกว่าหิว คือต้องการกินตัวเอง เฉินเยี่ยนใช้มือหยิกเอวซินห้าวเบาๆ ไม่ได้ออกแรง
ซินห้าวรู้สึกได้ เขากลับออกแรงกัดหนักขึ้น เพราะเขารู้ว่าเฉินเยี่ยนเป็นไส้ที่หอมหวาน
จนเฉินเยี่ยนเข้าไปในห้องครัว เธอยังรู้สึกมึนงงอยู่ ปากเธอน่าจะระบมแน่เลย? ไม่รู้ว่าซินห้าวจูบเธอไปกี่ครั้ง เวลานี้เฉินเยี่ยนไม่ได้ส่องกระจก มองไม่เห็นว่าใบหน้าเธอดูเป็นยังไง
ซินห้าวมองเห็น เฉินเยี่ยนแบบนี้ทำเขาอดใจไม่ไหวอยากจะกลืนกินลงไป แต่เขาก็รู้ว่าเขากับเฉินเยี่ยนนอกจากจูบแล้วไม่สามารถทำอะไรต่อไปได้ เขาจะไม่ล่วงเกินเฉินเยี่ยน ไม่ว่าจะทรมานแค่ไหน ต้องอดทนแค่ไหน ความทรงจำที่สวยงามของเขากับเฉินเยี่ยนจะเก็บเอาไว้ในคืนวันแต่งงาน นี่เป็นการให้เกียรติเฉินเยี่ยน
“อยากจะกินอะไร?”
เฉินเยี่ยนถามซินห้าว เธอรู้สึกได้ว่าหัวใจเธอยังคงเต้นอยู่ นี่เป้นความรู้สึกที่เธอไม่เคยมีมาก่อนตอนอยู่กับอวี๋เหวยหมิน ทำให้เธอชอบ ตกลงไปในกับดักรัก เธอยินยอมด้วยความเต็มใจ
“ขอแค่คุณทำ อะไรผมก็ชอบหมด”
ซินห้าวพิงไปกับประตูมองเฉินเยี่ยน ผู้หญิงของเขา ลงมือทำซุปให้เขาด้วยตัวเอง ไม่ว่าจะทำอะไร เขายินดีกินหมด ถึงแม้จะเป็นยาพิษ ก็ยังหวานหอม