ตอนที่ 184: ดื่มเหล้าชามโต กินเนื้อคำใหญ่ โดย Ink Stone_Romance
ซินห้าวมองเฉินเยี่ยนทำอาหารไปแบบนี้ ทั้งสองคนไม่ได้คุยกัน นานๆ ทีจะสบสายตากัน เฉินเยี่ยนรู้สึกว่าเธอและซินห้าวหวานชื่นกันโดยไม่ต้องมีเสียง
“เอ๋? พี่ซินห้าวมาเหรอ?”
ขณะที่ทั้งสองคนกำลังจ้องมองกันอย่างหวานซึ้งก็มีเสียงดังขึ้นมา เป็นหวางจวน
เฉินเยี่ยนพูดไม่ออก ตัวเองเจอซินห้าวแล้วลืมไปหมดทุกสิ่งเลย ลืมหวางจวนไปด้วย โชคดีที่หวางจวนกลับมาตอนนี้ ถ้ากลับมาตอนที่ทั้งสองคนจูบกันอยู่ คงขายหน้าน่าดู
“จวนเอ๋อร์กลับมาแล้วหรือ เป็นยังไงบ้าง?”
เฉินเยี่ยนพูดแล้ววางผักในมือลง มองไปที่หวางจวน
ผมเพ้าหวางจวนดูยุ่งเหยิงกว่าตอนก่อนไปอย่างเห็นได้ชัด ดวงตาและจมูกแดงไปหมด เห็นก็รู้ว่าร้องไห้มา
“คุยกับพ่อแม่ฉันแล้ว ต่อไปพวกเขาจะไม่มาที่นี่อีกแล้ว”
เสียงหวานจวนแหบเล็กน้อย วันนี้อยู่ที่นั่นเธอลำบากมาก มีช่วงหนึ่งเธอใจอ่อน แต่สุดท้ายก็เข้มแข็งขึ้นมาได้ เพราะเธอรู้ ถ้าเธอใจอ่อน ก็จะต้องพบเจอกับความลำบากไม่จบไม่สิ้น ไม่เพียงแค่เธอ ยังมีคนบ้านเฉิน เธอไม่สนใจตัวเองได้ แต่ไม่สามารถสร้างปัญหาให้บ้านเฉินได้ ดังนั้นเธอเลยพูดจารุนแรง ไม่ว่าพ่อแม่จะด่าเธอ ตีเธอ เธอยังคงยืนหยัดอยู่
สุดท้ายพ่อแม่ตอบตกลงเธอ อีกหน่อยจะไม่มาหาเธอแล้ว ถือว่าพวกเขาไม่เคยมีลูกสาวคนนี้มาก่อน
ในใจหวางจวนไม่เสียใจเหรอ? ไม่! เธอเสียใจ แต่เธอจำเป็นต้องทำแบบนี้
เฉินเยี่ยนตบไหล่หวางจวน หวางจวนยิ้มให้เฉินเยี่ยน
“ฉันจะทำของอร่อยให้เธอกิน”
เฉินเยี่ยนไม่พูดเรื่องบ้านหวางอีกแล้ว
ตอนเที่ยงทั้งสามคนนั่งลงบนโต๊ะ เฉินเยี่ยนเปิดเหล้าขวดหนึ่ง เธอไม่เคยใช้จอกเหล้ามาก่อน จอกเหล้านั้นเล็กมาก เธอรู้สึกดื่มไม่สะใจ แล้วยังต้องเทเติมบ่อยๆ น่ารำคาญ เลยเทลงในชามมันเสียเลย
ซินห้าวและหวางจวนเห็นเฉินเยี่ยนดื่มเหล้าเป็นครั้งแรก เวลาปกติเฉินเยี่ยนไม่ดื่ม คิดไม่ถึงว่าเฉินเยี่ยนจะเปิดเผยขนาดนี้
พูดอวยพรจบ เฉินเยี่ยนยกชามขึ้นมาขนกับซินห้าวและหวางจวน จากนั้นกรอกลงปากอย่างอาจหาญ
นี่คือความรู้สึกที่เธอต้องการ กินเนื้อคำใหญ่ ดื่มเหล้าคำโตสิถึงสบายใจ
แต่พอเหล้าเข้าปากเฉินเยี่ยนเกือบพ่นออกมา ยากที่จะกลืนลงไปจริง
“บาด บาด บาดคอจัง”
เฉินเยี่ยนแลบลิ้นออกมาไม่หยุด เหมือนหมาน้อยที่หายใจไม่หยุด แบบนั้นไม่ต้องพูดเลยว่าตลกแค่ไหน
ซินห้าวและหวางจวนอดหัวเราะออกมาไม่ได้ เห็นท่าทางของเฉินเยี่ยนก่อนหน้านี้ พวกเขาคิดว่าเฉินเยี่ยนดื่มเหล้าเก่ง ชนหมดแก้วก็ไม่เมา ใครจะคิดว่าเธอดื่มไม่เป็นเลย
เฉินเยี่ยนก็อดขำไม่ได้ เมื่อก่อนเธอเคยดื่มไวน์และเบียร์ แทบไม่เคยดื่มเหล้าขาว แต่เห็นคนอื่นดื่มแล้วขมวดคิ้ว ใครจะรู้ว่ามันบาดคอขนาดนี้ ร้อนคอไปหมด ในใจก็มีความรู้สึกรุ่มร้อน แต่สักพักเธอก็รู้สึกว่าไม่หนาวแล้ว
ซินห้าวอดไม่ได้ลูบผมเฉินเยี่ยน แต่เขาไม่ได้ทำอย่างอื่น ยังมีคนอื่นอยู่
แค่นี้เฉินเยี่ยนก็หน้าแดงแล้ว ไม่รู้ว่าเพราะเขินหรือเพราะดื่มเหล้าเข้าไป
หวางจวนก้มหน้าลงไม่กล้ามอง ในใจเธออิจฉาเฉินเยี่ยนและซินห้าวจริงๆ
หวางจวนก็ดื่มเหล้าไปหลายคำ เธอไอจนน้ำตาไหล นี่ก็เป็นครั้งแรกที่เธอดื่มเหล้า ท่าทางของเฉินเยี่ยนตอนแรกแบบนั้นไม่ได้หลอกเลย เหล้านี่ดื่มยากจริงๆ
“พี่ซินห้าว ฉัน ฉันอยากถาม เจ้าอ้วน เจ้าอ้วนสบายดีไหม? ไม่ได้เห็นเขานานแล้ว ปีใหม่เขามีที่ไปกินข้าวไหม?”
หวางจวนไม่รู้ว่าโดนฤทธิ์หล้าหรืออยู่ๆ มีความกล้าขึ้นมา เธอถามถึงเจ้าอ้วนกับซินห้าว
“เขาอยู่ในอำเภอน่ะ เขาก็ยังไม่ได้แต่งงาน ปีใหม่ไม่ได้ไปไหน บอกว่าจะเฝ้าโรงงานให้ฉัน ฉันเลยให้เขาอยู่ที่โรงงาน มีที่กินข้าว เธอไม่ต้องห่วง”
ซินห้าวบอกหวางจวนโดยไม่ปิดบัง เมื่อก่อนเข้าอ้วนมาส่งบุหรี่ที่บ้านเฉินบ่อยๆ ตอนนี้ที่นี่มียาเส้นของตัวเองแล้ว เจ้าอ้วนก็ไม่ต้องมาแล้ว ซินห้าวส่งเจ้าอ้วนไปอยู่โรงงาน ถึงแม้ว่าเจ้าอ้วนจะดูโง่ๆ ทึ่มๆ แต่ซินห้าวไว้ใจเขา
“อ้อ อ้อ เขามีที่กินข้าวก็ดีแล้ว”
หวางจวนพยักหน้า พูดจบเธอก็กรอกเหล้าคำใหญ่ บอกไม่ถูกว่าในใจรู้สึกยังไง รู้สึกเจ็บปวดขึ้นมา
ซินห้าวมองเฉินเยี่ยน เขาไม่ค่อยเข้าใจความคิดของหวางจวน เฉินเยี่ยนส่ายหน้าให้เขา ให้เขาไม่ต้องถาม
อันที่จริงเฉินเยี่ยนพอรู้ความคิดของหวางจวนบ้าง หวางจวนเริ่มชอบเจ้าอ้วนแล้ว เป็นวันที่เจ้าอ้วนช่วยหวางจวนไล่คนบ้านหวางไป วินาทีนั้นหวางจวนรู้สึกได้ถึงการได้รับการปกป้อง เธอเลยมีใจให้เจ้าอ้วน
แต่หวางจวนไม่กล้าแสดงออก เพราะเธอคิดว่าตัวเองไม่ใช่ผู้หญิงที่บริสุทธิ์ ตัวเองไม่ควรแต่งงาน เธอเป็นผู้หญิงหน้าตาดี นิสัยก็ดีแล้วยังเก่งด้วย เดิมทีควรจะมีชีวิตอย่างมีความสุข แต่กลับโดนคนคนหนึ่งทำลาย
เจ้าอ้วนยังไม่แต่งงาน แล้วยังทึ่มๆ หน่อย และก็ไม่มีบ้าน แต่ถึงแม้จะเป็นแบบนี้ หวางจวนก็ยังรู้สึกว่าเธอไม่คู่ควรกับเขา เห็นได้ว่ายุคนี้โหดร้ายกับผู้หญิงแค่ไหน
ตอนที่กินเสร็จหวางจวนก็ดื่มไปเยอะแล้ว เธอดึงแขนเสื้อเฉินเยี่ยนร้องไห้อยู่สักพักแล้วหลับไป
ห่มผ้าห่มให้หวางจวน มองดูใบหน้าเธอ เฉินเยี่ยนถอนหายใจออกมา
“ซินห้าว รอผ่านไปหลายวันคุณช่วยถามเจ้าอ้วนให้หน่อย ดูว่าเขาอยากจะสู่ขอภรรยาไหม ถ้าต้องการ คุณถามว่าเขามีใจให้จวนเอ๋อร์ไหม จวนเอ๋อร์เป็นผู้หญิงที่ดี เรื่องนั้นทำร้ายเธอหนักมาก เธอวางไม่ลง คิดว่าตัวเองไม่คู่ควรกับใครเลย แต่เรื่องนั้นก็โทษเธอไม่ได้ เธอชอบเจ้าอ้วน เธอคิดว่าเจ้าอ้วนซื่อสัตย์ ซื่อตรง ถึงแม้จะไม่ฉลาด แต่คนแบบนั้นสามารถใช้ชีวิตอยู่ได้ตลอด แต่เธอไม่กล้าพูด กลัวว่าเจ้าอ้วนจะรังเกียจเธอ แต่ฉันว่าถ้าไม่ถาม จะรู้ได้ยังไงว่าเจ้าอ้วนคิดยังไง คุณช่วยฉันถามหน่อยเถอะค่ะ”
เฉินเยี่ยนทนเห็นหวางจวนทุกข์ใจไม่ไหว
“ได้สิ”
ซินห้าวพยักหน้า ลูบหน้าเฉินเยี่ยน อันที่จริงเขาไม่เคยดูถูกหวางจวนมาก่อนเลย เขาคิดว่าเกิดเรื่องแบบนี้ เป็นความผิดของฝ่ายชาย นอกจากควรลงโทษฝ่ายชายแล้ว ยิ่งต้องเข้าอกเข้าใจ ยิ่งต้องทะนุถนอมฝ่ายหญิง
ทั้งสองคนคุยกันอีกมากมาย คุยเรื่องแผนหลังจากนี้จะทำยังไง เฉินเยี่ยนคิดว่าบ้านเฉินใกล้จะกลับมาแล้ว แล้วรีบไปส่งซินห้าว เธอไม่อยากให้ที่บ้านรู้ว่าซินห้าวมา โดยเฉพาะเฉินเวย เธอไม่อยากให้เฉินเวยเจอซินห้าว
ถึงแม้ซินห้าวจะไม่อยากไป แต่เขาก็ต้องไป เขาก็กลัวจะเจอแม่เฉินต้องรับขับสู้ ต้องถามเขาแน่นอนว่าเมื่อไรจะมาสู่ขอ แล้วยังมีเฉินเวย เขาไม่อยากเจอ
ยืนอยู่ในลานบ้าน เหมือนเฉินเยี่ยนยังเห็นซินห้าวอยู่ แล้วยังรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นเมื่อกี้ และยังมีจูบลานั้นอีก ทั้งสองคนไม่สนใจที่จะหายใจแล้ว ไม่สนใจอยากจะหลอมรวมเข้าด้วยกัน
จนเฉินจงและหวางนิวกลับมาเห็นเฉินเยี่ยนดูมึนเมา แล้วยังไม่ยินว่าหวางจวนเมานอนอยู่บนเตียง หวางนิวตกใจ “พวกเธอสองคนทำไมถึงดื่มเข้าไป? ไม่ได้อ้วกใช่ไหม? ทรมานหรือเปล่า”
“พวกเราสองคนแค่ฉลองปีใหม่ วันนี้หวางจวนกลับไปบ้านหวางมา ไม่สบายใจ หนูเลยดื่มเป็นเพื่อนเธอไม่กี่แก้ว”
เฉินเยี่ยนยิ้มบางๆ แสดงออกเป็นปกติ