Mars เจ้าสงครามครองโลก บทที่ 595 ฉากตายทั้งเป็น
จนถึงขนาดนี้ พวกเขาถึงได้รู้ว่าตนเองนั้นโง่เขลาขนาดไหน
เจ็ดตระกูลเก่าแก่นั้นโง่เขลาขนาดไหน!
หากเป็นเช่นนี้ต่อไป อนาคตของเจ็ดตระกูลเก่าแก่จะมืดมน!
เย่เซิ่งเทียนขี้เกียจเกินกว่าจะสนใจคนเหล่านี้ และมองหยางทาวด้วยสีหน้าแปลก ๆ
สายตาของเย่เซิ่งเทียนทำให้หยางทาวรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย เดิมทีเขาต้องการเห็นเย่เซิ่งเทียนอับอายขายหน้า แต่นึกไม่ถึงว่าสถานการณ์จะกลายเป็นแบบนี้ ดังนั้นตนเองจึงต้องเป็นฝ่ายเปิดเผยตัวออกมา
หลังจากกระแอมแล้ว เขาก็กล่าวว่า “เซิ่งเทียน ที่นี่ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของนายแล้ว ฉันกลับก่อนละ”
เย่เซิ่งเทียนพยักหน้าและกล่าวว่า “ขุนหลวงงานยุ่งอยู่ตลอดเวลา แต่ยังมีเวลามาดูการประลอง สามารถเป็นข้ออ้างได้….”
ยังไม่ทันที่เขาจะพูดจบ หยางทาวก็รีบเดินออกไปพร้อมกับทหารหลายคนด้วยสีหน้าหม่นหมอง
ใช้ไม่ได้จริง ๆ ถ้านายไม่พูดก็ไม่มีใครคิดว่านายเป็นใบ้!
ตอนนี้ ฉวยโอกาสไม่สำเร็จยังขาดทุนอีกต่างหาก ตายทั้งเป็น!
ขุนหลวงมาดูลูกน้องของตนเองอับอายขายหน้า จะพูดอย่างไรมันก็ไม่มีเหตุผล
กัวปิง ผู้บังคับบัญชากองพลอาวุธ และหร่วนซื่อสงที่ยังคงซ่อนตัวอยู่ท่ามกลางฝูงชน ได้แอบบันทึกภาพเหตุการณ์อย่างลับ ๆ อดไม่ได้จนเกือบจะหัวเราะออกมา
นี่เป็นภาพที่อับอายขายหน้ามากจริง ๆ และโอกาสที่ทำให้ขุนหลวงขายหน้านั้นมีไม่มาก
“หรวนไจ่เซี่ยง ผบ.กัว ตอนนี้ขุนหลวงจากไปแล้ว พวกคุณสองคนยังไม่ไปอีกเหรอ?”
ขณะที่หร่วนซื่อสงและกัวปิงแอบเก็บโทรศัพท์ของตนเอง เย่เซิ่งเทียนก็พูดประโยคนี้กลางฝูงชน
ทุกคนต่างตกตะลึง
หรวนไจ่เซี่ยงกับผบ.กัวก็มาด้วยเหรอ?
วันนี้เป็นอะไรกันแน่?
มาเที่ยวกันเหรอ?
คนสามคนที่ทรงพลังที่สุดในประเทศต้าเซี่ยมาอยู่ที่นี่ครบ!
หรือว่าพวกเขาเดาว่าวันนี้จะต้องมีปัญหา ดังนั้นพวกเขาจึงปลอมตัวมา?
แต่ตอนนี้พวกเขาอยู่ที่ไหน?
หลายคนนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่ แต่ไม่คิดว่าจะมีขุนหลวง ไจ่เซี่ยง ผู้บังคับบัญชากองพลอาวุธก็มาด้วย โชคดีที่เมื่อสักครู่ตนเองไม่ได้ทำเกินไป มิอย่างนั้นอยากตายก็คงจะเป็นเรื่องที่ยาก!
อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหวาดกลัว!
หร่วนซื่อสงเกือบจะล้มลงบนพื้น
คนหน้าเนื้อใจเสืออย่างกัวปิงก็มาด้วย?
เขาบอกว่าไม่มาไม่ใช่เหรอ?
ไอ้จิ้งจอกเฒ่า!
ถุย!
ไร้ยางอาย!
ขณะเดียวกัน เขาแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน และมองไปรอบ ๆ
หร่วนซื่อสงเป็นใคร?
ไม่ใช่ผม!
ผมไม่ได้มา!
ยังไงผมก็ไม่ยอมรับ!
ขุนหลวงอับอายขายหน้าแล้ว ผมไม่อยากจะตายทั้งเป็น!
กัวปิงเสแสร้งเหมือนกัน โดยเฉพาะเขาแต่งตัวเป็นหญิงวัยกลางคน ไม่มีใครจำเขาได้หรอก
ตอนนี้ผมเป็นผู้หญิงแล้ว!
เย่เซิ่งเทียนตะโกนไปเรื่อยเปื่อยเท่านั้น
ยังไงผมก็ไม่ออกไป
ขอเพียงแค่ผมไม่ยอมรับ ก็ไม่มีใครสามารถจำผมได้
สภาพเช่นนี้ของผม ถ้าผมยืนออกไป แล้วต่อไปผมจะมีหน้าพบคนอื่นได้อย่างไร?
เย่เซิ่งเทียนจำผมไม่ได้อย่างแน่นอน
เขาคิดว่าตนเองเป็นใครถึงได้กล้ามาข่มขู่ผม
ขณะเดียวกัน หยางทาวซึ่งกำลังจะจากไป เมื่อเขาได้ยินคำพูดของเย่เซิ่งเทียน ทำให้ขาของเขาสะดุดก้อนหินจนเกือบจะล้มลงบนพื้น
ไอ้แก่สองคนนั้นอยู่ที่ไหน?
เยี่ยมมาก ตอนแรกให้พวกคุณมา แต่พวกคุณไม่มา แต่ตอนนี้พวกคุณกลับแอบมาอย่างลับ ๆ
ไอ้แก่ไร้ยางอาย ผมจะบันทึกความผิดของพวกคุณไว้บนสมุดบันทึก!
หยางทาวหันหลังให้กับฝูงชน จากนั้นเขาหยิบสมุดเล่มเล็กออกมาอย่างเงียบ ๆ และเขียนหนึ่งขีดไว้หลังด้านชื่อของกัวปิงและหร่วนซื่อสง
หลังจากชื่อของบุคคลสองคนนี้ มีรอยขีดสิบกว่าขีดแล้ว ยังเขียนหมายเหตุไว้อีกด้วย
ในบรรดาพวกเขาแล้ว เย่เซิ่งเทียนมี “ขีดมากที่สุด” และมีหมายเหตุมากที่สุด แล้วข้างหลังชื่อของเขายังมีเครื่องหมายอัศเจรีย์มากมาย!
ไอ้แก่สองคนนี้ยังคิดจะหลบซ่อนอีก
พวกคุณอยากเห็นผมอับอายขายหย้า ตอนนี้ผมจะทำให้พวกคุณสองคนอับอายขายหน้า!
เย่เซิ่งเทียนเยาะเย้ยอยู่ในใจและตะโกนเสียงดังว่า “ป้าวัยกลางคนคนนั้น คุณกำลังมองหาอะไร? อย่าคิดว่าคุณแต่งหน้าแล้วผมจะจำคุณไม่ได้ คุณเป็นคนฉลาดหลักแหลมและน่าเกรงขามขนาดนั้น ถ้าไม่ใช่ผบ.กัว แล้วจะเป็นใครไปได้อีก?”
กัวปิงตกตะลึงครู่หนึ่ง จากนั้นเขาก็รู้สึกเหมือนถูกฟ้าผ่า ราวกับว่าเขากลายเป็นหิน โดยมีรอยแตกอยู่บนร่างกาย
มันจบแล้ว มันจบแล้ว
เย่เซิ่งเทียนจำตนเองได้แล้ว!
ตอนนี้ควรจะทำอย่างไรดี?
ตอนนี้ผมแต่งตัวเป็นผู้หญิงอยู่
ตอนนี้ทุกคนรู้แล้ว
ควรทำอย่างไรดี?
แล้วต่อไปผมจะสู้หน้าคนอื่นได้อย่างไร
สมองของกัวปิงว่างเปล่า และเขาก็ตกตะลึงทันที