เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 791
เมื่อพูดเช่นนี้ ฉางเจี๋ยหน้าผีกัดลงบนมือของตัวเอง เขากัดนิ้วของตัวเอง
ซักคิวบัสชั่วร้าย ไอ้จอมเหล่าเทา และชิงไห่มารกระบี่ ก็เริ่มทำแบบเดียวกัน
พวกเขากัดนิ้วชี้ของตัวเองจนขาด แล้วเคี้ยว เลือดสดไหลออกมาตรงมุมปาก
“กำลังทำอะไรกัน”
ลู่ฝานถามขึ้น
หางตาของหานเฟิงกระตุกเบาๆ “ฉันเคยได้ยินวิชาชั่วร้ายชนิดหนึ่ง มีชื่อว่าวิชาวิญญาณตาย สละอวัยวะส่วนใดส่วนหนึ่งของตัวเอง เพื่อแลกกับพลังอันแข็งแกร่ง”
ขณะกำลังพูด พลเอกฉือหลงและคนอื่นพุ่งเข้าไปอีก ตีสุนัขตกน้ำ ใช้โอกาสตอนคุณป่วย เอาชีวิตของคุณ อย่าให้โอกาสอีกฝ่ายตั้งตัวขึ้นมาได้
แต่พวกเขาเพิ่งเข้าใกล้ ก็พบว่ามีกำแพงที่มองไม่เห็นขวางหน้าอยู่
ไม่ว่าพวกเขาจะมีวิธีมากขนาดไหน ก็ไม่สามารถข้ามกำแพงนี้ได้
“กำแพงโอดครวญ มีวิชาทำลาย มีการทำลายวิญญาณ มีปีศาจ ความเป็นความตายวนเวียน ผู้ปฏิบัติตามคือทางสวรรค์ ผู้ละเมิดคือทางแห่งมาร”
ตอนนี้พวกฉางเจี๋ยหน้าผีท่องวิชาอะไรบางอย่างขึ้นพร้อมกัน หลังจากนั้นมีแสงสีเทาปรากฏขึ้นบนตัวพวกเขา
“ถอย รีบถอย!”
สุ่ยเชียนโหรวที่อยู่ในกลุ่มคน เหมือนมองอะไรออก เธอพูดเสียงสูง
กลุ่มคนรีบถอยหลัง ทันใดนั้น พื้นดินเริ่มสะเทือน เหมือนจะมีอะไรโผล่ขึ้นมาจากพื้นดิน
พรวด!
เงาดำโผล่ขึ้นมา กระดูกขาว เป็นโครงกระดูกของคนที่ตายไป แววตามีแสงสีเขียวอ่อน กระดูกขาวเริ่มมีเนื้อหนังขึ้นมา
ราวกับกลางคืนอันมืดมิด สร้างร่างกายให้เขาอีกครั้ง เพียงพริบตา มันกลายเป็นสีดำทั้งตัว เป็นหุ่นเชิดที่เต็มไปด้วยลายปีศาจ
พลเอกฉือหลงชกหมัดกลางอากาศอย่างไม่พอใจ พลังปราณมหาศาลร่วงลงบนตัวหุ่นเชิด ทำให้มันแยกเป็นสองท่อน แต่ต่อมา มันกลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกครั้ง
“วิญญาณตาย!”
หานเฟิงกลืนน้ำลายแล้วเอ่ยขึ้น
โครงกระดูกโผล่ขึ้นมาจากพื้นเรื่อยๆ ไม่นาน ทั้งเมืองหยุนไห่เต็มไปด้วยโครงกระดูก
ฉางเจี๋ยหน้าผีกินนิ้วมือซ้ายทั้งห้านิ้วของตัวเองหมดแล้ว ส่วนมารอีกสามคน ก็ไม่ต่างกันเท่าไร แต่เหล่าเทากินมากกว่าหน่อย มันกินไปจนถึงแขนแล้ว อีกทั้งยังมีรอยยิ้มมุมปาก ราวกับแขนของตัวเองอร่อยมาก
“แข่งจำนวนคนเยอะใช่ไหม ตอนนี้ฉันจะดูสิว่าคนของใครเยอะกว่ากัน!”
ฉางเจี๋ยหน้าผีกลืนคำสุดท้าย จากนั้นพูดกับทุกคนอย่างน่ากลัว
เขาใช้วิชาสละชีพออกมาแบบนี้ วิชาคาถา ไม่ใช่แค่เสียแขนตัวเองไปข้างเดียว มันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น
แต่ตอนนี้เขาไม่มีเวลาสนใจเรื่องพวกนี้แล้ว สิ่งเดียวที่เขาจะทำคือ ฆ่าพวกคนที่อยู่ข้างหน้าให้หมด
“ไอ้เด็กน้อย ใช้กระบี่อีกสิ มีปัญญาก็ใช้กระบี่สิ!”
ดวงตาของฉางเจี๋ยหน้าผีจ้องมาที่ลู่ฝาน
สายตาของคนอื่นก็พากันมองมาทางลู่ฝาน พวกเขาหวังว่าลู่ฝานจะใช้พลังอันแข็งแกร่งอีกครั้ง
ลู่ฝานกัดฟัน ถ้าเขาเก่งขนาดนั้น เขาคงลงมือไปนานแล้ว จะรอให้ถึงตอนนี้เหรอ
แต่ลู่ฝานยังออกมาโดยไม่คิดถอยหลัง มองฉางเจี๋ยหน้าผี แล้วยกกระบี่หนักไร้คมในมือขึ้นมา
“มาร ถ้านายคิดว่าฉันกลัวนาย นายคิดผิดแล้ว”
แววตาของฉางเจี๋ยหน้าผีเคร่งขรึม ออร่าปีศาจทะลักขึ้นมาบนตัว “ฉันนึกว่ามีแค่ฉันที่ชอบพูดไร้สาระก่อนลงมือ คิดไม่ถึงว่านายก็เหมือนกัน ไอ้เด็กน้อย ให้ฉันเห็นพลังของนายชัดๆ หน่อยสิ”
ลู่ฝานรวบรวมพลังทั้งหมดในร่างกาย ขณะกำลังจะลงมือ
ขณะนั้นมีประตูปรากฏขึ้นบนท้องฟ้า ตามมาด้วยผู้มีนักปราชญ์คนหนึ่งเดินออกมา
ฉางเจี๋ยหน้าผีและคนอื่น สีหน้าและแววตาเปลี่ยนไปทันที