เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 792
“คึกคักจริงๆ!”
นักปราชญ์ยิ้มแล้วเอ่ยขึ้น
เขาดูเหมือนอายุประมาณสามสิบปี ดวงตาและคิ้วดูเข้ากัน หน้าตาธรรมดา รอยยิ้มสะอาดสดใส แววตาใสเป็นประกายแวววาว
ชุดบนตัวเป็นผ้าทอแสนธรรมดา มีม้วนหนังสือสีเหลืองแขวนอยู่ตรงเอว เท้าเปล่า ลอยอยู่กลางอากาศ
กวาดตามองทั่วเมืองหยุนไห่ สุดท้ายนักปราชญ์หยุดสายตาลงที่พวกฉางเจี๋ยหน้าผี
“พวกนายอีกแล้ว ทำไมคนที่ฝึกฝนชั่วร้ายแบบพวกนาย ถึงฆ่าไม่หมดสักที”
นักปราชญ์สะบัดมือเบาๆ ดวงแสงหนึ่งร่วงลงมาจากง่ามนิ้วของเขา
ต่อมา วิญญาณตายทั้งเมืองหยุนไห่ ส่งเสียงร้องโหยหวนออกมา มีควันสีเขียวลอยขึ้นมาทั้งตัว
บนตัวมารทั้งสี่ ก็เหมือนโดนน้ำร้อนราด มีควันลอยขึ้นมา
ฉางเจี๋ยหน้าผีมองนักปราชญ์ กัดฟันแล้วพูดว่า “พวกเลวของหน่วยองครักษ์เสิ่นหวา”
นักปราชญ์ขมวดคิ้วขึ้นมา พูดอย่างราบเรียบว่า “คนใกล้ตายจะพูดความจริงจากใจและจิตใจดี เห็นแก่ที่นายกำลังจะตาย ฉันจะให้นายด่าเยอะหน่อย อีกเดี๋ยวถ้ากลายเป็นเถ้า จะพูดไม่ได้อีกแล้ว”
ฉางเจี๋ยหน้าผีพูดว่า “นายน่ะเหรอจะฆ่าฉัน เอาลูกพี่ของพวกนายมายังพอสูสี”
นักปราชญ์ส่ายหน้าพูด “ลูกพี่เรากำลังยุ่งอยู่กับการกิน ไม่มีเวลาสนใจนาย ในเมื่อนายไม่ยอมด่า งั้นฉันลงมือเลยแล้วกัน”
พูดจบ นักปราชญ์ยกมือขึ้น แล้วกดลงด้านล่าง
ลู่ฝานรู้สึกว่ามีลมพัดลงมาจากฟ้า แต่พวกฉางเจี๋ยหน้าผีทั้งสี่คน เหมือนโดนหินยักษ์กระแทก บนตัวยุบลงไป จากวิทยายุทธของพวกเขาสี่คน ถึงภูเขาทั้งลูกกระแทกลงบนตัว ก็ไม่มีทางเป็นแบบนี้ เห็นได้ชัดว่าวิทยายุทธของนักปราชญ์คนนี้ดุดันขนาดไหน
เมื่อเพ่งมองอย่างตั้งใจ หากเอารอยยุบบนตัวทั้งสี่คนมารวมกัน จะกลายเป็นรอยฝ่ามือขนาดใหญ่พอดี
กระอักเลือดออกจากปากไม่หยุด ออร่าปีศาจบนตัวฉางเจี๋ยหน้าผีพุ่งขึ้น ปกคลุมทั้งสี่คนเอาไว้
นักปราชญ์ส่ายหน้าพูด “ฝีมือเล็กน้อยแค่นี้ ไม่ต้องเล่นแล้ว เสียเวลา!”
พูดพลาง นักปราชญ์สะบัดมือ ทั้งท้องฟ้ามืดลง ส่วนในมือเขาเป็นแสงห้าสี
ราวกับแสงบนโลก ถูกเขากำเอาไว้ในมือ กลายเป็นดวงแสง เมื่อดีดออกไปเบาๆ แสงกระแทกเข้าไปในออร่าปีศาจ
ออร่าปีศาจละลายเหมือนหิมะ ค่อยๆ หายไป เงาของมารทั้งสี่ปรากฏขึ้นอีกครั้ง เสียงร้องโอดครวญของมารทั้งสี่ดังขึ้นในแสง
“เกิดเช่นนี้ ตายเช่นนี้ ชีวิตนี้ทรมานขนาดนี้ รีบสิ้นสุดจะดีกว่า”
นักปราชญ์ถอนหายใจเบาๆ เอาม้วนหนังสือเก่าที่เอวตัวเองออกมา สะบัดมือลงไปด้านบน ราวกับกำลังบันทึกอะไรบางอย่าง
“เอ๊ะ”
นักปราชญ์ตกใจเล็กน้อย แล้วปิดม้วนหนังสือลง
จู่ๆ เขาพบว่ากระบวนท่าของตัวเอง ไม่ได้ฆ่ามารทั้งสี่ ค่ายกลสว่างขึ้นล่างเท้าของมารทั้งสี่
ค่ายกลช่องว่างที่ซักคิวบัสชั่วร้ายเตรียมอยู่นาน สำเร็จสักที กำลังจะพามารทั้งสี่หายตัวไป
“แบบนี้แย่แล้ว!”
นักปราชญ์สะบัดมืออีกครั้ง แสงกลายเป็นค่ายกลลึกลับ ผนึกเงาของมารทั้งสี่เอาไว้ ทำให้พวกเขาไม่สามารถเข้าไปในค่ายกลช่องว่างได้
ฉางเจี๋ยหน้าผีคุกเข่าลงทันที พูดกับนักปราชญ์ว่า “ฉันผิดไปแล้ว ฉันสำนึกผิดแล้ว ให้โอกาสฉันได้กลับตัวเถอะ”
ฉางเจี๋ยหน้าผีน้ำตานองหน้า เอาหัวโขกพื้นเก้าครั้งอย่างไม่ลังเล
นักปราชญ์ขมวดคิ้วเบาๆ “มีจิตใจสำนึกผิดกับสิ่งที่ทำลงไปก็ดี ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นฉันจะทำลาย……”
ยังไม่ทันพูดจบ ออร่าสีดำโผล่ออกมาจากอกของฉางเจี๋ยหน้าผี เป็นหัวใจแห่งความมืดที่ตอนนี้เต้นอย่างรุนแรง