บทที่ 550 ความจริงที่เหมือนมีความจริง (6)
[โรงแรมในเขตซูวอน A]
“ก่อนอื่นฉันไม่รู้ว่าทำไมฉันจึงมาที่นี่ด้วย”
เกอิต้า อธิบายต่อในห้องเช่าที่เต็มไปด้วยสายไฟ เขากำลังพูดความจริง แต่คนอื่นๆไม่เชื่อเขาดูจากใบหน้าของพวกเขา เกอิต้า ยักไหล่ทำอะไรไม่ถูก
“มันเป็นความจริง. ฉันยิ่งใหญ่เกินกว่าที่จะติดอยู่ในอดีตที่ทรุดโทรมนี้”
“งั้น…นายช่วยพวกเราทำไม” คิมซูโฮถามดูเหมือนว่าเขาจะใจเย็นเมื่อเทียบกับชินจงฮักซึ่งยังคงดิ้นรนเพื่อหาทางออกจากสาย
หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เกอิต้า พยักหน้า “ที่ฉลาดคงมีแต่นายเท่านั้น”
กร๊อบ-!
เกอิต้า หักนิ้วของเขา จากสายไฟจำนวนนับไม่ถ้วนที่ปกคลุมห้องคนที่เขารู้จักมีเพียง คิมซูโฮ เท่านั้นที่ถูกดูดกลับเข้าไปในถุงมือของ เกอิต้า
คิมซูโฮ ยืนตรงและมองไปรอบๆสายเงินทอดยาวเหมือนใยแมงมุม
ภายใต้สถานการณ์ปกติคิมซูโฮจะทำลายสายไฟเหล่านี้ได้อย่างง่ายดาย…แต่ที่นี่ในโลกปลอมๆแห่งนี้เสมือนพวกเขาพบว่ามันยากที่จะควบคุมพลังเวทมนต์ของเขา
“…ประการที่ 2 พวกนายโชคดีมาก” เกอิต้ากล่าวต่อ “ฉันนับจำนวนปีที่ฉันใช้ไปกับโลกปลอมๆแห่งนี้ แต่นายเพิ่งมาถึงที่นี่สินะ?”
“…นายกำลังพูดถึงเรื่องอะไร? เวลาที่นี่นั้นแตกต่างกันสำหรับทุกคนงั้นเหรอ” คิมซูโฮถามด้วยอาการขมวดคิ้ว
“ถูกตัอง เห็นได้ชัดว่าเวลาข้างนอกจะไหลช้ากว่าเวลาที่อยู่ข้างในมาก ฉันใช้เวลา 2 ปีในการคิดคนอื่นพูดว่าสถานการณ์ทั้งหมดนี้เกี่ยวข้องกับวิทยาศาสตร์เรื่องมิติเวลา…แต่ฉันก็ไม่สนหรอก
เกอิต้า นั่งลงบนสายของเขา เขาพูดพร้อมรอยยิ้มว่า
“พวกนายต้องการทำงานร่วมกันไหมละ”
“…ทำงานร่วมกัน” คิมซูโฮขมวดคิ้วอย่างสับสน นั่นไม่เหมือนคำพูดของเกอิต้าซึ่งทำให้คิมซูโฮสงสัยในความตั้งใจของเกอิต้าอีกครั้ง
“ใช่….ฉันแค่อยากจะออกจากสถานที่แห่งนี้ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ฉันป่วยและเบื่อกับคนงี่เง่าที่จะตั้งถิ่นฐานในโลกปลอมๆแห่งนี้
ฉันจะฆ่าพวกมันทั้งหมดถ้าทำได้ “
ทันที ฉับ! เกอิต้า ถอนสายทั้งหมดออก เมื่อเป็นอิสระในที่สุดพวกเขาก็ใช้เวลาไม่นานเพื่อสงบสติอารมณ์จากนั้นเปลี่ยนความสนใจไปที่
เกอิต้าและคิมซูโฮ ทุกคนนิ่งเงียบพยายามคิดว่าจะพูดอะไรดี ยูยอนฮา เป็นคนแรกที่ทำลายความเงียบงันนี้
“พวกเราอยากรู้เรื่องมากกว่านี้ แต่…” เธอยิ้มให้ เกอิต้า และถามว่า
“คุณเป็นสมาชิกของ Chameleon Troupe ใช่ไหม?”
“… หืม? เธอคงไม่ได้พูดถึงชื่อนั้นโดยบังเอิญสินะ”
เกอิต้า รู้สึกไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด แต่ ยูยอนฮา ไม่ได้ร้อนใจ เธอรู้ว่าไม่ว่า Chameleon Troupe จะเป็นยังไงพวกเขาก็เป็นแค่กลุ่มโจร และเธอสามารถยก ‘ดอกบัวสีดำ’ ออกมาได้ทันทีหากทุกอย่างเลวร้ายขึ้น….
“อย่างไรก็ตามพวกเราต้องการข้อมูลเพิ่มเติม เกี่ยวกับโลกนี้และวิธีการหลบหนีจากมัน พวกเราจะร่วมมือหากพวกเราพบว่ามันมีความจำเป็น”
‘เวลาข้างนอกไหลช้ากว่าเวลาที่อยู่ภายใน’ ขอบคุณข้อมูลสำคัญชิ้นนี้ ยูยอนฮา จึงฟื้นความมั่นใจตามปกติของเธอ เกอิต้า พยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม
“โอเค แต่ฉันจะพูดแค่ครั้งเดียวเท่านั้น ดังนั้นตั้งใจฟัง….”
*************************************************************************
[อาคารสำนักงานในเขตชานเมืองของกรุงโซล]
ชอคจุนกยอง และผมออกจากโบสถ์ ด้วยเพื่อน 2 คน (?) ที่พวกเราพบที่โบสถ์พวกเราย้ายไปที่ฐานใหม่ของพวกเราอาคารสำนักงานร้างๆใกล้กับโรงเรือนของบอส
“ทำความสะอาดที่นี่มันดีพอที่พวกเราจะใช้สำหรับ 2-3 วันถัดจากนี้”
อาคารมี 3 ชั้นพื้นที่ประมาณ 640 ตารางเมตรมันเต็มไปด้วยใยแมงมุมและรา แต่ผมก็พอใจอย่างเต็มที่
“…มันสกปรกเกินไปที่จะทำความสะอาดให้ดี”
ในทางตรงกันข้าม ชอคจุนกยอง ดูหงุดหงิด เชื่อหรือไม่ว่าเขาค่อนข้างเข้มงวดเรื่องสุขอนามัย
“ใช้เวลาประมาณ 1 ชั่วโมงน่าจะไหว”
“ขอโทษนะ…พี่?”
ในขณะนั้นเพื่อนใหม่ของพวกเราคนหนึ่งพูดขึ้นมา พวกเขาถูกทุบตีอย่างหนักจนบอกได้ยากว่าใครเป็นใคร แต่ทรงผมของพวกเขาแตกต่างกันดังนั้นผมจึงไม่มีปัญหาในการแยกแยะพวกเขา 1 เหมือนโมฮอว์กและอีก 1 มีผมกระเซิง
“พวกคุณ…วางแผนจะทำอะไรต่อจากนี้” โมฮอว์กถามอย่างระมัดระวัง
“ฉันก็ไม่แน่ใจ” ผมตอบเบาๆในฐานะที่เป็นผู้รับผิดชอบต่อสถานการณ์ปัจจุบันผมไม่สามารถที่จะรุนแรงกับพวกเขาได้และที่อัดพวกเขาเป็น ชอคจุนกยอง ไม่ใช่ผม
“พวกคุณ 2 คนทำมาอะไรจนถึงตอนนี้”
“พวกเรา…แค่พยายามเอาชีวิตรอด ฐานของเราคือ ‘GTA’”
“ฐาน? GTA?”
“ใช่.”
ผมไม่เข้าใจสิ่งที่พวกเขาพูด ชอคจุนกยอง และผมขมวดคิ้วพร้อมกัน
โชคดีที่เพื่อนของเราคนนี้มีไหวพริบอย่างรวดเร็ว
“อ้อ ‘ฐาน’ หมายถึงเกมที่คุณเล่นเมื่อคุณถูกลากเข้าสู่โลกนี้เป็นครั้งแรก ฐานของพวกเราคือ ‘Grand Theft Auto’”
“อืม…คุณช่วยอธิบายจากแต่แรกได้ไหม? จากจุดเริ่มต้นเลย?”
“อ๊ะ แน่นอน” โมฮอว์กตอบ “ประมาณ 300 วันที่แล้ว 300 หรือเปล่า? ตอนแรกเล่นเกมที่ร้านแคปซูลในปารีส….”
…พวกเขาเล่น ‘Grand Theft Auto XS’ ที่ ร้านแคปซูลจากนั้นพวกเขาได้รับข้อความแจ้งว่า [คุณถูกตัดการเชื่อมต่อจากเกม] พวกเขาหมดสติทันทีและเมื่อพวกเขาลืมตาขึ้นมาอีกครั้งพวกเขาก็มาอยู่ที่นี่ – เกาหลีในยุค 2000 ในไม่ช้าพวกเขาก็พบว่ามีลักษณะคล้ายเกมที่พวกเขามี ‘สิทธิพิเศษ’ อยู่ในโลกนี้อย่างไรก็ตามสิทธิ์ของผู้ใช้ขึ้นอยู่กับประเภทของเกมพื้นฐานของพวกเขา และฐานของพวกเขาคือ GTA ซึ่งเป็นเกมที่แย่ที่สุด
“สิทธิพิเศษของผู้ใช้ที่ใช้ใน GTA คือการขโมย การโจมตีสิ่งต่างๆ เหตุผลที่พวกเราไล่ตามซีดานนั้นมาก็เพื่อปล้นพวกเขา….”
เพื่อนทั้ง 2 มีนี้ความซื่อมากจริงๆ
“ฉันเข้าใจแล้ว.”
“นั่นคือเรื่องราวของพวกเรา แล้ว…ฐานของพวกคุณคืออะไร”
ผมกระเซิง ถาม
“ฮะ? อ้อ…พวกเรา….”
หลังจากลังเลสักครู่ผมก็ส่ายหัว โมฮอว์ก เพิ่งบอกผมว่าเกมฐานของเขาลดความสามารถทางกายภาพของเขาและให้พรสวรรค์ที่เรียกว่า
‘สิทธิพิเศษ’ แต่ไม่มีอะไรแตกต่างกับวิธีที่ ชอคจุนกยอง เคลื่อนไหวเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน เขาช้ากว่าปกตินิดหน่อย แต่ก็ไม่ถึงกับอ่อนแอ
“ฉันไม่คิดว่าพวกเรามีฐาน แต่พวกเราไม่ได้เล่นเกมใดๆในเวลานั้น
ดังนั้นฐานของพวกเราจะต้องเป็นความจริง ดังนั้นต้องพูดว่า”
กล่าวอีกนัยหนึ่งพวกเราเข้ามาในโลกนี้โดยไม่มีข้อจำกัดใดๆและด้วยความแข็งแกร่งทางกายภาพเกิดจาก ‘ข้อจำกัดของแคปซูล’
“ว้าว….อ้อ แต่ความจริงที่ว่าผู้เล่นใหม่ๆเองก็มาถึงที่นี่ต้องเป็นเพราะเกมจริงๆมีจุดจบอยู่ที่ไหนสักแห่ง”
“ไม่ คุณอาจผิดเกี่ยวกับเรื่องนั้น”
ผมส่ายหัว มันเป็นเพราะผมรู้ว่าผู้เล่นแต่ละคนมีเวลาที่แตกต่างกันในการมาถึง
เมื่อผมเสียบแฟลชไดรฟ์เข้ากับแคปซูลรอยสักผมก็เข้ามาที่นี่ดังนั้นคนที่อยู่รอบตัวผมก็มาถึงช่วงเวลาเดียวกันในขณะที่ผมและคนที่อยู่ห่างจากผมอาจเดินทางย้อนเวลากลับไปก่อนหน้านี้ ชอคจุนกยอง นั้นเป็น
ข้อยกเว้นเพราะเขาเป็นสมาชิกของปารตี้ของผมแต่ผมไม่สามารถบอกพวกเขาทั้งหมดได้ดังนั้นผมจึงตัดสินใจเปลี่ยนหัวข้อ
“ดังนั้นจะต้องมีผู้ใช้จำนวนมากมาที่นี่แล้ว”
โมฮอว์ก กล่าว “อ้อ ไม่มากนะ พื้นที่เกมครอบคลุมครึ่งหนึ่งของคาบสมุทรเกาหลี แต่จำนวนผู้เล่นมีเพียงประมาณ 1000 คนเท่านั้น”
“อืม แล้ว มีกลุ่มแตกต่างกันอย่างไร”
คราวนี้ ผมกระเซิง ตอบ “มี แต่มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่ควรค่าแก่การสังเกต มีกลาดิเอเตอร์ซึ่งประกอบด้วยผู้เล่นจาก [Gladiator of the Century] และ the Church Union ประกอบด้วยผู้เล่นจาก
[Holy Magical Battle] แต่ที่แข็งแกร่งที่สุดคือซิลเวอร์แฟลช”
“…ซิลเวอร์แฟลช เหรอ”
“ใช่ เขาน่ากลัวมาก ไม่มีใครรู้ว่าเกมของเขาคืออะไร เขาใช้ด้ายสีเงินเป็นอาวุธหลักของเขาและด้ายนั่นน่ากลัวมาก”
“ด้ายสีเงิน?”
ผมขมวดคิ้วและ ชอคจุนกยอง ก็อยู่ข้างๆผม
“ใช่มันเป็นด้ายที่ทำจากเหล็ก” ผมกระเซิง ยืนยัน
ชอคจุนกยอง กับผมมองหน้ากันและในไม่ช้าก็ยิ้มออกมา
“เขามาทำอะไรที่นี่?”
“ฉันเองก็สงสัย”
ผมเหยียดตัวเองด้วยเสียงฮึดฮัด เกิดเรื่องขึ้นโดยไม่คาดคิดมีพันธมิตร แม้ว่าจะไม่น่าเชื่อถือเท่าไร แต่ทำให้ผมรู้สึกสบายใจกว่าแต่ก่อน
“อย่างไรก็ตามนี่เป็นวันแรกของพวกเราที่นี่” ผมถอนหายใจต่อ
“ดังนั้นพวกเรามาทำความสะอาดที่นี่กันเถอะ”
แม้ว่าอาคารจะเป็นระเบียบ แต่ผมเชื่อว่า 1 ชั่วโมงจะเพียงพอสำหรับพวกเราในการทำความสะอาดสถานที่นี้ ตอนนั้น ชอคจุนกยอง หันมาจ้องมองที่แขนขวาของผมแล้วถามว่า “แต่นายเหลือแขนแค่ข้างเดียว?”
————————————-2——————————-