” นั่น … เจ้าคิดว่ามันเป็นการหยามเกียรติหากต้องจัดการกับเขา … เจ้าจักกลั่นแกล้งลีจื้อเทียน..เพราะเขานั้นเป็นคนเลวอย่างแท้จริง เช่นนั้น เจ้าจึงไม่อาจทำด้วยตัวเองได้ และเจ้าจักเสียเกียรติหากทำเช่นนั้น …. ”
หมีใหญ่ดึงปากของเขาขณะเอ่ยวาจาเหล่านี้อย่างคล่องแคล่ว
นี่ผ่านมานานก่อนที่ บุรุษลึกลับผู้นี้ลงมาทางใต้ เดิมทีข้อตกลงนี้ได้กลายเป็นโมฆะไปแล้ว
อย่างไรก็ตาม น้ำเสียงของเขามีนัยยะบางอย่าง และมันบอกว่าเขาต้องการให้พวกเขาดำเนินการต่อ มันทำให้หัวใจของพวกเขาเต็มไปด้วยความสุข และ เขาจักทำตามคำแนะนำนั้นโดยไม่ล่าช้า
บุรุษลึกลับผู้นี้ได้มอบโอกาสให้เราอีกครั้ง ! นี่มิได้หมายความว่า เรามีโอกาสได้ทำตามสิ่งที่เราได้วางแผนไว้ ? เป็นเลิศยิ่งนัก ! ใช่ !
มันเป็นเพียงเพราะลี่จื้อเทียนเป็น ยอดประมาจารย์อันดับสอง และคนเช่นหมีใหญ่ก็ไม่มีค่าเพียงพอที่จะตดใส่เขาด้วยซ้ำ ความจริง การเปรียบเทียบนี้เกินจริงไป …
” เอ๋ เช่นนั้น …. ? “
จวินโม่เซี่ยบ่นกับตัวเอง
” … และเช่นนั้น เรามาที่นี่เพื่อยื่นข้อเสนอ ”
ปากของกระเรียน และหมีใหญ่ขยับอย่างยากลำบากขณะพวกเขายืนขึ้นและทุบหน้าอกตัวเอง ดูเหมือนพวกเขากระตือรือร้นที่จะเริ่มงานนี้
” เอ … หากเป็นเช่นนั้น …. ดี … อ่า ! ”
จวินโม่เซี่ยถอนใจคล้ายดั่งผู้อาวุโส น้ำเสียงของเขาคล้ายดั่งเปล่าเปลี่ยวและไม่ใส่ใจ เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงโศกเศร้า
” อาวุโสผู้นี้ไม่มีอารมณ์ที่จักจัดการกับเจ้าเด็กน้อย ลีจื้อเทียน นั่น … ”
” เราดีใจที่ท่านไม่สนใจจักจัดการเรื่องนี้ด้วยตัวเอง แต่ ท่านจงสบายใจ พวกเราพี่น้องจักทำงานให้สำเร็จให้ท่านพอใจ ”
หมีใหญ่ปรบมือและตอบกลับชัดถ้อยคำ
กระเรียนคอยาวคิด
“เจ้าเด็กน้อยลี่จื้อเทียน …. ” ดีดี ! ท่าทางการพูดของบุรุษผู้นี้อาวุโสกว่าครั้งที่ได้พบกันที่เทียนเชียง !
” นี่ … ไม่สำคัญว่านายท่านจักสนใจใน… ผลไม้ศักดิ์สิทธิ์แห่งเถียรฟาหรือไม่ ”
ราชันงูมอดูอย่างกังวลขณะนางเดินขึ้นหน้าและเอ่ย
” น้องผู้นี้ได้รับมอบหมายให้ดูแล ผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ แต่ ยผลไม้นั้นถูกเอาไปจากน้องผู้นี้ และนั่นถือว่าเป็นความผิดพลาดของข้า ดังนั้น ข้าขอให้ท่านคืนมันกลับมา ข้าจักไม่ลืมบุญคุณหากท่านทำเช่นนั้น “
ท่าทีการพูดของราชันงูนั้นไม่เชิงยอมรับหรือต่อต้าน ความจริง มันเหมาะสมแล้ว จวินโม่เซี่ย ประทับใจสิ่งนี้อย่างแท้จริง … มันตรงข้ามกับสิ่งที่เขาคาดไว้ เพียงแต่ … นิสัยของคุณชายน้อยจวินจักมอบสิ่งที่ดีกลับไปในเมื่อเขาได้มันมาแล้วหรือ….. ?
” โอ้ว ? เด็กสาวทรงพลังผู้นี้เอ่ยได้เฉียบคมนัก ราวกับนางกำลังตำหนิข้า เป็นเช่นนั้นหรือ สาวน้อย ? “
จวินโม่เซี่ยส่งจิตสังหารออกไปพร้อมกับวาจาเหล่านี้ น้ำเสียงของเขาต่ำ แต่มันยังคง เต็มไปด้วยพลังที่โหดร้ายและน่าหวาดกลัว อย่างแรก เขาพยายามขู่ด้วยชื่อเสียง และทำให้ฝ่ายตรงข้ามกลัว และจากนั้น เขาจักทำให้หวาดกลัวมากขึ้นอีก …หากจำเป็น
สีหน้าของนักล่าสีเขียวเหมือนดั่งผู้ที่ได้เห็นหุบผาตระหง่าน นางคร่ำครวญด้วยความโศกเศร้า และถอยหลังไปสามก้าว ตอนนี้ นางพยายามที่จะยืนหยัด…แม้นว่าใบหน้าของนางซีดเผือก นางฝืนเงยหน้าและเอ่ย
” เป็นความรับผิดชอบของน้องผู้นี้ ไม่สามารถละเลยได้แม้แต่น้อย ดูเหมือนว่าความเขาของ นักล่าสีเขียว จักทำให้ท่านพี่ขุ่นเคือง และประสงค์ที่จักสั่งสอนนาง แต่ นักล่าสีเขียวเพียงต้องการให้เขาคืน ผลไม้ศักดิ์สิทธิ์… แม้นว่าเขาจักลงโทษนางเนื่องจากความอวดดีนั้น ….”
กระเรียนคอยาวกระวนกระวาย นักล่าสีเขียวทำให้บุรุษลึกลับที่ทรงพลังขุ่นเคืองอย่างแท้จริง การทวงคือ ผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ นั้นเป็นเรื่องเล็กน้อย อย่างไรก็ตาม บุรุษลึกลับสามารถตัดสินชะตากรรมเล็กของนางได้อย่างง่ายดายหากเขามีโทสะ และยกมือขึ้นหลังจากนั้น ดังนั้น กระเรียนคอยาวจึงอุทานออกมาเพื่อขัดจังหวะอย่างไร้ทางเลือก
” ได้โปรดใจเย็นก่อน นายท่าน นักล่าสีเขียวน ยังเด็กและทะนงตน นางเป็นเป็นกังวลถึงเรื่องผลไม้ นางไม่ต้องากรทำให้ท่าขุ่นเคือง … ได้โปรดอย่าไปสนใจวาจาของนาง ”
” ผลไม้ศักดิ์สิทธิ์แห่งเทียนฟาอันใดกัน ? เหตุใดเจ้าถึงสับสนในชื่อของมัน ? “
จวินโม่เซี่ยยังคงเกรี้ยวกราดต่อไป
” ชัดเจนว่านี่คือ ผลไม้พันภูตหมื่นพิษ ! อย่างเอ่ยไร้สาระ หากเจ้าไม่เข้าใจในสิ่งนี้ ! ทำเท่าที่ทำได้ สาวน้อย ! เจ้าอสูรเชวียนอันดับแปดตัวน้อยคิดว่าเจ้าแข็งแกร่งนัก แต่ ข้าบอกเจ้าได้อย่างชัดเจนว่าเจ้านั้นผิด ! เจ้าไม่อาจรับมือกับ ผลไม้พันภูตหมื่นพิษได้ ! เพียงแค่น้ำหนึ่งหยดก็สามารถล้มเจ้าได้ ! ไม่มีผู้ใดที่สามารถรับมือกับมันได้ … ไม่ว่าเป็นผู้ใดก็ตาม ! อาวุโสผู้นี้เผยตัว และทำสิ่งเหล่านี้ด้วยความเมตตา ! เจ้าไม่สามารถแยกแยะดีเลวได้อย่างนั้นหรือ ? อย่าบอกข้าว่าเจ้าเด็กสาวผู้นี้ไม่สำนึกต่อความเมตตาของ พี่ผู้นี้ และต่อล้อต่อถียงข้า …. ? “
ขั้นที่สอง พูดเกินจริง หากสิ่งนี้ทำให้นางมั่นใจไม่ได้ ….
” จากนั้น ตัวระเบิด และตาย … จักเป็นโชคชะตาของน้องผู้นี้ ”
ราชันงูดื้อดึง นางผายมือสีขาวเล็กและงดงามออกมา นางตั้งกระบวนท่า และเพิกเฉยต่อสายตาที่รุนแรงของกระเรียนและหมีใหญ่
เจ้ากำลังบอกว่าพวกเราน้องสามและสี่ไม่ควรวิตกอย่างนั้นหรือ ? งานของพวกเราคือการช่วยให้พวกเจ้าที่เหลือพัฒนาไปข้างหน้าโดยการใช้ผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ แต่ ผลข้างเคียงของผลไม้นั้นอันตรายอย่างมาก เข่นนั้น มันจักเป็นการดียิ่งหากเรามีวิธีการอื่น และ บุรุษลึกลับตรงหน้าพวกเรานี้ดูเหมือนจักมีวิธีการที่ดีกว่านั้น !
ดังนั้น มันเป็นการดีหากเราสามารถสร้างสัมพันธ์กับบุรุษสวมหน้ากากที่ขโมยผลไม้ไป ซึ่งมันจักได้ผลดียิ่งกว่าสิ่งที่เราสูญเสียไป ตอนนี้ นักล่าสีเขียวพูดออยู่ในใจและมันกำลังทำให้สิ่งต่างๆสับสนไปอย่างมาก ผลไม้ศักดิ์สิทธิ์อยู่ในมือของเขาแล้ว และ ชัดเจนว่าเขานั้นแข็งแกร่งเกินกว่าพวกเรา เช่นนั้น เจ้าจักทำอันใดได้ ? มิเช่นนั้นอาวุโสผู้นี้จักจากไปแต่โดยดี หากเป็นเช่นนั้นก็จักเป็นการดีนัก ! แต่หากเขาบ้าคลั่งจักเป็นอย่างไร ? เขาสามารถกำจัดเราได้อย่างง่ายดายยิ่งนัก ! เช่นนั้น เหตุใดเจ้าจึงพูดจายั่วยุเขา ?
” เอ๋ ! วาจาของสาวน้อยผู้นี้มีเหตุผล ! อาวุโสผู้นี้เอาผลไม้เจ้าไป เขาทำไปเพราะเจตนาที่ดี แต่เขาก็ยังคงเอาผลไม้ของเจ้าไป และ นี่เป็นสิ่งที่ไร้เหตุผลอย่างแท้จริงสำหรับเขา แต่ มันจักเป็นการเสียเปล่าหากข้าปล่อยให้เจ้ากินมันเข้าไป ยิ่งไปกว่านั้น มันเป็นการยากที่จักหลีกเลี่ยงการคุกคามชีวิตของเจ้า นี่หมายความว่าโชคชะตาได้นำพาเรามาพบกัน อาวุโสผู้นี้วางแผนจักใช้ผลไม้นี้เพื่อปรุงยา และเขาจักทำมันได้อย่างถูกต้อง ! ”
ดูเหมือนว่าจวินโม่เซี่ยจักมีสีหน้าที่เจ็บปวด ความจริง รากับตัวเขานั้นหนักขึ้นอย่างรวดเร็ว
” ผลไม้พันภูตหมื่นพิษนี้สำคัญกับการปรุงยาของอาวุโสผู้นี้อย่างมาก และเจ้า ต้องการผลไม้นี้เพื่อการพัฒนาเท่านั้น ดังนั้น หากอาวุโสผู้นี้ปรุงยสำเร็จแล้ว จักมอบยาเหล่านั้นให้กับเจ้าจำนวนหนึ่ง จากนั้นเจ้าจักดีใจ และไม่จำเป็นต้องผ่านการก้าวหน้าที่อันตรายและน่ากลัวนั้น เช่นนั้น … ? เจ้าคิดเห็นเช่นไร ? ถึงอย่างไรพวกเจ้าก็เสี่ยงที่จักตัวระเบิดจนตาย เจ้าคิดเห็นเช่นไรที่ไม่ต้องใช้วิธีการที่อันตรายและไม่ต้องหวดกลัวความตาย ? “
นี่คือขั้นที่สามและขั้นสุดท้าย จวินโม่เซี่ยไร้หนทางที่จักไปต่อหากนางไม่เชื่อในสิ่งเหล่านี้ จวินโม่เซี่ยมีความฉลาดแกมโกง … แต่เขาก็ต้องหลบซ่อนตัวหนีไปอย่างไร้ทางเลือกหากสิ่งนี้ใช้ไม่ได้ผล …
อย่างไรก็ตาม วาจาของเขาก็ทำให้ดวงตาของเหล่าอสูรเชวียนที่ปรากฏตัวอยู่ที่นี่เปล่งประหายในทันที ความจริง มันก็ทำให้ราชันงูลังเล พี่สามกระเรียนคอยาวและพี่สี่หมีใหญ่ของนางยังคงเพ่งมองไปที่นางตลอดเวลา พวกเขาร้อนรนในใจ
รีบเห็นด้วยในเรื่องนี้สิ น้องสาว นักล่าสีเขียว !
อสูรเชวียนทุกตนรู้ว่าเป็นไปได้อย่างมากที่จักต้องตายจากผลข้างเคียงของผลไม้นี้ มันจักเป็นการพูดโกหกของพวกเขาหากบอกว่าไม่ต้องกลัวความเป็นไปได้นี้ แต่พวกเขาได้ยอมรับความเสี่ยงนี้เพื่อเพิ่มพูนความแข็งแกร่ง และชีวิตที่ยืนยาว
อย่างไรก็ตามตอนนี้พวกเขาสามารถหลีกเลี่ยงวิธีการที่เป็นอันตรายและน่ากลัวนี้ได้ และสามารถพัฒนาไปได้อย่างราบรื่นและง่ายดายได้หากวพวกเขาต้องการ พวกเขาจักไม่ตื่นเต้นดีใจได้อย่างไรกัน ?
ไม่มีราชันอสูรเชวียนตนใดที่เชื่อในคำพูดนี้หากมันออกมาจากปากของคนสามัญ พวกเขาคิด ….
เจ้ามีหลอกลวง ! เรื่องไร้สาระนี้เป็นเพียงกลโกงของพวกขี้โกงเท่านั้น ! เจ้าคิดว่าสามารถหลอกพวกเราได้อย่างนั้นหรือ ? เจ้าต้องฝันไปแน่ ๆ !
แต่ผู้ที่อยู่ตรงหน้าของพวกเขาคือใคร ?
นี่คือผู้ที่มากสามารถนัก ! วรยุทธของเขานั้นสูงส่งยิ่งกว่าเจ้าเหนือหัวของพวกเขา ! และ พี่สามและพี่สี่ยืนยันว่าเขาสามารถช่วยให้พวกเขาพัฒนาขึ้นได้อย่างง่ายดาย !
ยิ่งไปกว่านั้น ยังมีอีกหลักฐานที่น่าตกใจและไม่อาจปฏิเสธได้… แม้นว่าหลักฐานของพี่กระเรียนคอยาวและพี่สี่หมีใหญ่ไม่น่าเชื่อถือหรือน่าสงสัย ! ลูกเสือดาวปีกเหล็กนั้นอยู่ในระดับแปดได้แม้นอายุน้อยเพียงนี้ ! นี่ได้ทำลายความสงสัยว่าบุรุษผู้นี้มีเคล็ดวิชาลึกลับและอัศจรรย์บางอย่าง !
ดังนั้น ราชันอสูรเชวียนมองไปยังราชันงู และ นักล่าสีเขียวจึงอยู่ในสภาพกลืนไม่เข้าคายไม่ออก
” ว่าอย่างไร…? เจ้าอาจกังวล แต่เจ้าไม่เชื่อกระเรียนคอยาวและหมีใหญ่อย่างนั้นหรือ ? พวกเขาสามารถยืนยันแทนข้าได้ ! พวกเขาเข้าในอาวุโสผู้นี้อย่างดี เช่นนั้น จะว่าอย่างไร ? ฮี่ฮี่ … สาวน้อยช่างฝัน ! กระเรียนคอยาวและหมีใหญ่มิได้ปกป้องและยืนยันความถูกต้องของข้าหรอกหรือ ? ข้าจักปรุงยาให้เจ้าเม็ดหนึ่ง ! ”
คุณชายน้อยจวินพูดสิ่งเหล่านี้เหมือนคนแก่ จากนั้นเขาก็มองไปยังราชันกระเรียนคอยาวและราชันหมีใหญ่ จากนั้นเขาเบิกตาเพื่อให้พวกเขาสนับสนุน
“พวกเราจักรับรองเขา เจ้าไม่เชื่อพวกเราหรือน้องเก้า ?”
หมีใหญ่เบิกตา และเอ่ย
กระเรียนคอยาวค่อนข้างระมัดระวังตั้งแต่เริ่ม เขารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติตั้งแต่ที่ยอดฝีมือลึกลับผู้นี้เริ่มเอ่ยวาจานี้ แต่เขาคิดว่าเขาคิดไปเอง เช่นนั้น จึงยังเงียบอยู่
บางครั้งความหวังนั้นดีกว่าไม่มีความหวัง …
” ตกลง .. แล้ว … ท่านพี่ต้องการเวลาในการปรุงยานานเพียงใด ? “
ราชันงูลังเลชั่วขณะเนื่องจากนางรู้สึกอับอาย จากนั้นนางกัดริมฝีปากสีแดงของนาง และถามอย่างติดขัด
แม่เจ้า ! นางเสียใจอย่างมาก ! นางดูเย้ายวนนักตอนกัดริมฝีปากนั้น !
จวินโม่เซี่ยคำรามในใจ ความคิดของเขาเริ่มเหลวไหลในอตนที่เขาต้องรีบดึงมันกลับมาอย่างรวดเร็ว จากนั้น เขาจึงชูสามนิ้วเพื่อบอกถึงวาลาสามปี
” ข้าสามารถทำมันได้สำเร็จในสามปี … รวมถึงการตามหาวัตถุดิบที่จำเป็นด้วย ”
เขาพูดไปถึงกลางประโยคในตอนที่เขานึกบางสิ่งขึ้นได้ จากนั้นเขาจึงควานหาไปในเสื้อของเขาและเอ่ย
” อาวุโสผู้นี้ไม่เอาสมบัติของเด็กน้อยไปในราคาถูกอย่างแน่นอน ที่ข้าเอ่ยไปก่อนหน้านี้ … ว่าเราถูกนำพาให้พบกันโดยโชคชะตา เข่นนั้น ข้าจักช่วยเหลือเจ้าในบางอย่าง มียาจำนวนหนึ่งในขวดเหล่านี้ ข้าได้ฝึกฝนกับวัตถุดิบคุณภาพไม่สูงส่ง แล้ว การได้กินยานี้เข้าไปจักทำให้ วรยุทธของเจ้าเพิ่มขึ้นนับสิบปี เอ๋ ! ข้าคิดว่าหากข้ามีส่วนผสมที่ดีกว่า มันก็จักส่งผลที่ดีกว่านี้ …. ”
เขาเอายาออกมาแปดเม็ดขณยะที่เขาเอ่ย และโยนมันขึ้นไปบนฟ้าสูง มันมีไม่มากนัก หนึ่งเม็ดสำหรับแต่ละคน นั่นคือ … หนึ่งเม็ดต่อราชันอสูรเชวียนหนึ่งตน
ราชันพยัคฆ์ และ ราชันสิงโตแสดงอาการหวาดกลัวเนื่องจากพวกเขาไม่เชื่อใช่บุรุษผู้นี้มากเพียงพอที่จักกินยานี้เข้าไป ….
อย่างไรก็ตาม หมีใหญ่ไม่มีความหวาดกลัวใดๆเลย เข่นนั้น เขาจึงชูคอขึ้นไป และกินยาเข้าไป จากนั้น เขาเคลื่อนลมปราณไปรอบ ๆ ร่าง และเริ่มตกใจ จากนั้นเขาร้องออกมา ” อั๊ก ?! “
เขาเคลื่อนลมปราณสามรอบในร่าง และ ดูดกลืนผลของยาเข้าไป หมีใหญ่นั้นเป็นยอดฝีมืออันดับสูงแล้ว ความจริง ร่างกายของเขานั้นทรงพลัง และไม่มีมนุษย์ผู้ใดสามารถเทียบเขาได้ เข่นนั้น เขาสามารถยืนยันผลลัพธ์นี้ได้อย่างชัดเจน เขารู้สึกตกตะลึง และพอใจกับผลลัพธ์ จกนั้น เขาร้องออกมา
” ยานี้สามารถเพิ่มความแข็งแกร่งของเจ้าได้อย่างแท้จริง ! เอ๋ ! อย่างน้อยมันได้เพิ่ม วรยุทธ ขอข้าอย่างน้อยสิบปี ! นี่คือยาชั้นเลิศ ! ”
กระเรียนคอยาวก็ร้อนใจหลังจากได้เห็นน้องของเขา และกินยาของตัวเองเข้าไป จากนั้นเขาก็แสดงความพึงพอใจอย่างน่าประหลาด …
ทุกคนมองไปยังกระเรียนคอยาวและหมีใหญ่ และคิดว่านั้นมิใช่เลห์กล เช่นนั้น ราชันอสูรเชวียนที่เหลือจึงมองหน้ากัน และกินยาของตัวเองเข้าไป และต่อจากนั้นตัวของพวกเขาก็ตั้งตรง แล้วพวกเขามองไปยังจวินโม่เซี่ยพร้อมเพรียงกัน … ดวงตาของพวกเขามีความรู้สึกที่แรงกล้า
พระเจ้า ! โลกนี้มียาที่น่าอัศจรรย์ที่สามารถเพิ่มพลังของแต่ละคนได้มากมายเช่นนี้ ! มันมีอยู่จริงๆ !
แม่เจ้า ! ไม่มีแม้แต่ผลข้างเคียงอันใด !
ดวงตาของราชันอสูรเชวียนแต่ละตนแสดงถึงความรู้สึกที่ล้ำลึกเมื่อได้รู้สึกนี้
เขาเป็นคนที่มากฝีมือยิ่งนัก !
ตอนนี้ข้าเชื่อว่าคนผู้นี้มีฝีมือที่ยอดเยี่ยมนัก และสามารถปรุงยาเหล่านั้นจาก ผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ได้ !
พี่ผู้นี้พูดสิ่งใดก่อนหน้านี้ ? “ข้าได้ฝึกฝนปรุงยาด้วยวัตถุดิบคุณภาพไม่สูงส่ง แล้ว การได้กินยานี้เข้าไปจักทำให้ วรยุทธของเจ้าเพิ่มขึ้นนับสิบปี เอ๋ ! ข้าคิดว่าหากข้ามีส่วนผสมที่ดีกว่า ยาเหล่านั้นก็จักส่งผลได้ดีเลิศยิ่งกว่า ” ดี ดี ! ยาอะไรที่เขาจักปรุงขึ้นมาได้หากยาที่เขาปรุงด้วยวัตถุดิบคุณภาพต่ำนั้นสามารถส่งผลได้ดีเช่นนี้ ?
ตอนนี้ความจริงได้ปรากฏแล้ว มีสิ่งใดที่จักคลางแคลงใจได้อีก ? นี่เป็นโอกาสที่ดีที่สุดครั้งหนึ่งในชีวิต ! พวกเราไม่ต้องเสี่ยงเป็นตายในการก้าวหน้าอีกแล้ว เป็นเลิศยิ่งนัก ! มิใช่แค่ความฝังที่ดีของเรา !
เสื้อคลุมของจวินโม่เซี่ยกระพือขณะที่เขาลอยขึ้นสู่อากาศ เอามือไขว้หลัง และลอยขึ้นอย่างโดดเด่นราวกับยอดฝีมืออันดับต้นของโลกนี้
อืม ! ใครก็ตามที่เชื่อในตัวข้าจักได้อยู่ต่อไป !
ในที่สุดข้าก็ควบคุมสิ่งมีชีวิตโง่เขลาเหล่านี้ได้ !