บทที่ 554 ประตูแห่งอาณาจักรปีศาจ (1)
[Bellflower: นายอน (娜允)]
[Bellflower: มันหมายถึง ‘ความงามที่แท้จริง’ มันโอเคไหม?]
แชนายอน ถอนหายใจอย่างหนัก ความขมขื่นลุกขึ้นจากก้นบึ้งของจิตใจเธอ ความงามที่แท้จริง เธอไม่คิดว่ามันจะเหมาะกับเธอที่ตอนนี้มีแต่เปลือกสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่าง
[ใช่ มันน่ารักมาก]
แชนายอน ต้องการจบการสนทนา
[Bellfower: ฉันอยากให้ลูกของฉันสวยงามในแบบที่เธอเป็น]
แต่ข้อความของ Bellflower ยังคงดำเนินต่อไป
[Bellflower: เธออาจจะบาดเจ็บหรือพ่ายแพ้แต่ฉันอยากให้เธอเอาชนะทุกอย่างได้ในท้ายที่สุด]
เพียงแค่อ่านข้อความมันก็กระแทกจิตใจของ แชนายอน อย่างรุนแรงแต่เธอก็ไม่สามารถหยุดตัวเองได้เธอปัดผมของเธอและบ่นออกมา
[จะสง่างามได้ยังไง? ในเมื่อเธอแพ้]
[Bellflower: เธอพูดถูก สำหรับฉันแล้วความงามที่แท้จริงนั้นไม่ได้เป็นเพราะอ่อนแอหรือแข็งแกร่ง แต่เป็นคนที่ไม่ยอมแพ้และมีความอดทนต่อสถานการ์ณต่างๆ]
ในขณะนั้นนิ้วมือของ แชนายอน หยุดนิ่งลงชั่วคราว
[Bellflower: ความเจ็บปวดและความเสียใจไม่ถือว่าผิดแต่ก็ต้องยอมรับความเจ็บปวดและความโศกเศร้าในฐานะเป็นส่วนหนึ่งของตัวเธอด้วย]
[Bellflower: ยอมรับตัวเองและยืนขึ้นด้วย 2 เท้าของตนเอง…]
เสียงของแม่เธอเหมือนกับที่เธอจำได้เมื่อหลายปีก่อนมันเหมือนจะไหลผ่านหูของเธอผ่านทางข้อความ
[Bellflower: นั่นคือสิ่งที่ทำให้ นายอน มีความหมายสำหรับฉัน]
“…ฉันไปก่อนนะ”
ชินจงฮักอ่านข้อความแล้วถอยออกมา แชนายอน เช็ดน้ำตาที่เปล่งประกายรอบดวงตาและพิมพ์
[ฉันจะจำเอาไว้]
เธอรู้ว่าเธออยู่ในโลกเสมือน แต่เธอก็ตัดสินใจที่จะเชื่ออย่างไรก็ตาม เธอตัดสินใจที่จะจำความหมายของชื่อของเธอเอาไว้
[ตลอดไป.]
แน่นอนว่านั่นไม่ได้หมายความว่าทัศนะของเธอต่อชีวิตจะเปลี่ยนไปในชั่วข้ามคืน ความทรงจำของเธอเกี่ยวกับคิมฮาจินการตายของแชจินยูน บาปของแชจูชึล…มันยากที่จะยอมรับพวกมันทั้งหมด เธออาจจะต้องกลับไปคิดซ้ำไปซ้ำมาด้วยความชอบธรรมของเธอ
แต่เธอก็จะคิดซ้ำๆเกี่ยวกับความหมายของชื่อที่เธอเรียนรู้ในวันนี้ และในที่สุดวันหนึ่งก่อนที่เธอจะเสียชีวิตมันอาจเปลี่ยนแปลงอะไรบางอย่าง
[ฉันมีบางที่ต้องไปทำ ขอบคุณมากนะคะ.]
[Bellflower: อ่า โอเค แล้วค่อยคุยกันนะ. ^^]
แชนายอน จบการสนทนาและปิดคอมพิวเตอร์ของเธอจากนั้น
ยูยอนฮา ปรากฏตัวในช่วงเวลาที่เหมาะสม
“เธอคุยจบแล้วเหรอ?”
“…อา.”
แชนายอน ตอบคำถามสั้นๆกับ ยูยอนฮา ตกใจเมื่อเห็นใบหน้าของ
แชนายอน แล้วยิ้มอย่างสดใส
“ดูเหมือนว่าเธอได้รับคำแนะนำที่ดี”
“ฮะ? อ่า ไม่มันไม่มีอะไรแบบนั้นหรอก”
แชนายอน ส่ายหัวแล้วออกไปที่ห้องนั่งเล่นกับ ยูยอนฮา เพื่อนของเธอถูกรวบรวมไว้ในห้องนั่งเล่นของเพนเฮ้าส์ขนาดใหญ่ล้อมรอบด้วยผนังจากกระจก
“ทำไมพวกเรายังไม่ได้ออกจากระบบ? นายโกหกพวกเราใช่มั้ย!”
ยุนซึงอาบ่นกับเกอิต้าในขณะที่คิมซูโฮทักทาย แชนายอน ด้วยรอยยิ้ม
“ฉันจะอยู่ที่นี่ทำไหมถ้าฉันโกหก? รออีก 10 วัน…”
คิมซูโฮ เดินผ่าน เกอิต้า และ ยุนซึงอา เถียงกัน แชนายอน นั่งลงบนโซฟาสายลมเย็นพัดผ่านจากหน้าต่างที่เปิดอยู่เบาๆจับผมของเธอเบาๆ
แชนายอน รู้สึกถึงบรรยากาศที่สงบสุขจ้องมองสหายของเธอ จากนั้นเธอค่อยๆอ้าปาก
“ทุกคน.”
สายตาของทุกคนหันไปหาแชนายอน แชนายอน ปล่อยลมหายใจเล็กๆ ออกมาราวกับว่าอยู่ในความคิดแล้วในที่สุดก็ยิ้มได้อย่างสวยงามราวกับภาระจำนวนมากได้ถูกยกขึ้นจากไหล่ของเธอ
“ฉันจะไปหาแม่และพี่ชาย”
*************************************************************************
[D-6 จนกระทั่งออกจากระบบ]
ชอคจุนกยองไปทำงานกับโมฮอว์กและผมกระเซิงในตอนเช้าเขาออกจากภูเขาเพราะรู้ว่าภูเขาในยุค 2000 เต็มไปด้วยผู้เชี่ยวชาญที่ซ่อนเร้น ซึ่งมีต่อสู้กับฝ่ายตรงข้ามที่แข็งแกร่งซ้ำแล้วซ้ำอีก ชอคจุนกยอง กำลังสนุกกับชีวิตประจำวันที่มีความสุขและเป็นหน้าที่ของ โมฮอว์ก และ
ผมกระเซิง ที่เป็นพยานในการต่อสู้ของเขา
ในขณะที่ผมเลือกวิถีชีวิตที่สงบสุขมากขึ้น
“นี่คือดอกไม้ที่เธอชอบเหรอ”
บยอล พยักหน้าในมือของเธอมีดอกไม้สีเหลือง 2 ดอก ผมตรวจสอบชื่อดอกไม้ด้วย การสังเกตและการอ่าน
[กุหลาบแห่งรุ่งอรุณ]
“กุหลาบแห่งรุ่งอรุณงั้นเหรอ”
“…?” แต่ บยอล เงยหน้าของเธอขึ้นมาจากรูปลักษณ์ของมันเธอก็ไม่รู้ชื่อของดอกไม้เช่นกัน
“นั่นคือชื่อของดอกไม้นี้หากเธอไม่เคยรู้จักมาก่อนตอนนี้ก็รู้แล้วนะ”
ผมยืดตัวและลุกขึ้นมา ผมเล่นบอลกับเธอเป็นเวลา 1 ชั่วโมงอ่านนิทานให้เธอฟังเป็นเวลา 1 ชั่วโมงและไปเล่นดอกไม้เป็นเวลา 1 ชั่วโมงในที่สุดก็ถึงเวลากินข้าว
“ไปทานข้าวกันเถอะ”
“… .”
บยอล พยักหน้าในขณะที่รักษาระยะห่าง 3 ก้าวระหว่างพวกเรา แม้ว่าเธอจะไร้อารมณ์เหมือนเมื่อก่อน แต่ผมสามารถบอกได้จาก 4 วันที่ผมใช้เวลากับเธอว่านี่เป็นปฏิกิริยาของเธอเมื่อเธอมีความสุขมาก สังเกตจากมุมปากของเธอมันกระตุกเล็กน้อยเป็นสัญญาณง่ายๆ
“เอาล่ะตามฉันมา”
“… .”
บยอล พยักหน้าอย่างเงียบๆและไล่ตามผมไปเหมือนลูกเป็ดที่ติดตามแม่ของมัน
เพื่ออนาคตผมซื้อสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งนี้เมื่อ 4 วันที่ผ่านมาเพื่อเอาชนะใจของ บยอล เกอิต้า ให้เงินกับผม ผมไม่รู้ว่าเขาทำเงินของเขาได้อย่างไร แต่เขาเป็นเจ้าพ่อในโลกนี้
แน่นอนผมต้องโกหกต่อ บยอล ว่าสาเหตุที่พ่อแม่ของเธอหายตัวไปก็เพราะพวกเขาทิ้งเธอ แต่ บยอล ไม่ได้แสดงความตกใจหรือเสียใจ
เธอทำท่าปกติแม้ว่าเธอจะต้องได้รับบาดเจ็บจากภายในจิตใจ
“…โอ ใช่อาหารมื้อโปรดของเธอคืออะไรฉันจะทำให้ทั้งหมดเลย”
ผมถามสิ่งที่เธอชอบในขณะที่พวกเราเดินไปด้วยกัน โลกเสมือนจริงนี้ถูกสร้างขึ้นด้วยการผสานอย่างลงตัวระหว่างพรสวรรค์และรอยสักจากความจำของ ยูจินฮยอก เนื่องจากพลังของรอยสักทำให้โลกในอดีตกลายเป็นจริงบอสในปัจจุบันจึงควรมีรสชาติอาหารแบบเดียวกับบอสในตอนเด็ก
“… .”
แต่ บยอล ไม่ได้พูดอะไรออกมา
“พาสต้า? ขาหมู?”
เธอไม่ตอบไม่ว่าผมจะถามกี่ครั้งก็ตาม
“ไก่ทอด? พิซซ่า? ลูกอม? เกี๊ยว?”
อย่างไรก็ตามเธอหยุดเมื่อเธอได้ยินคำว่า ‘เกี๊ยว’
“…เกี๊ยวสินะ?”
“… .”
เธอมองมาที่ผมอย่างเงียบๆเมื่อมองไปที่ดวงตาที่เปล่งประกายของเธอผมก็ยิ้มออกมา
“คาดไม่ถึงเลยแฮะ”
เมื่อคิดถึงตอนนี้ผมก็ไม่เคยทำเกี๊ยวให้ บอส เลย
“สมบูรณ์แบบ ไปกินเกี๊ยวกันเถอะ”
“… .”
บยอล พยักหน้าและแม้กระทั่งเดินไปข้างหน้าของผมอย่างตื่นเต้น เด็กที่ตามผมห่างหลายก้าวตอนนี้ก็กระโดดเข้าไปที่ห้องครัว
“…เฮ้อออ.”
ผมหัวเราะและตามล่า บยอล ไป
*************************************************************************
[D-2 จนกระทั่งออกจากระบบ]
แชนายอน มาถึงบ้านซึ่งเป็นบ้านเกาหลีดั้งเดิมในเขตชานเมืองของกรุงโซล มันเป็นบ้านหลังเดียวกันที่เธออาศัยอยู่ตั้งแต่เธอยังเล็ก เธอเดินไปที่ประตูหน้าอย่างดีใจ
[บ้านตระกูลแช]
แผ่นป้ายชื่อที่เขียนด้วยตัวอักษรจีนนั้นดูทรุดโทรมลงเล็กน้อยกว่าที่เธอจำได้เล็กน้อย เธอยืนอยู่หน้าประตู ในขณะนั้นเสียงก็ไหลผ่านเข้าไปในหูของเธอ
– เฮ้ อย่าปล่อยให้ตัวเองถูกค้นพบและหลบไป พวกเขาจะจับเธอและพาเธอออกไปหากเธอน่าสงสัย เธอรู้ว่าเวลาที่พวกเขาไปเดินเล่นจุดหมาย อยู่ที่ไหน
มันเป็นเสียงของ เกอิต้า แชนายอน เดินจากบ้านและมุ่งหน้าไปยังเส้นทางใกล้เคียง หญ้า ดอกไม้ ภูเขาและลำธาร เส้นทางนี้เต็มไปด้วยความงามตามธรรมชาติ
แชนายอน นั่งลงที่ม้านั่งใกล้ๆเธอรู้เส้นทางที่แน่นอนที่แม่ของเธอจะใช้ในการเดินเล่นทุกวันผ่านเส้นทาง
“เฮ้ออออออออ~”
เธอหายใจเข้าลึกๆและรู้สึกถึงพลังทางจิตวิญญาณของสภาพแวดล้อมของเธอหลังจากรอประมาณ 20 นาทีเสียงของ เกอิต้า ก็ดังขึ้น
– ถอยไป แชจินยุน อยู่กับเธอ
แชนายอน รู้สึกเครียดทันทีด้วยความกังวลใจ ประมาณ 3 นาทีต่อมา
ผู้หญิงและเด็กผู้ชายคนหนึ่งก็ปรากฏตัวในเส้นทางพร้อมจับมือกันมา
“… !”
แชนายอน คิดและพูดย้ำประโยคที่เธอเตรียมไว้ล่วงหน้า
“โอ้ มันไม่ใช่ Bellflower หรอกเหรอ? ว้าวช่างเป็นเรื่องบังเอิญฉันเองก็มาที่นี่บ่อยๆ….”
เธอฝึกฝนคำพูดนี้และพยายามทำให้ตัวเองดูดีและดูเป็นธรรมชาติมากที่สุด
“เฮ้ออออ… .”
นี่ไง.
อย่ากลัว
อย่ากลัว
นี่คือคนที่กลายเป็นแผลเป็นในหัวใจของเธอเพราะเธอรักพวกเขามาก
จงเดินเข้าหาพวกเขาอย่างช้าๆ
แชนายอน ก้าวไปข้างหน้าด้วยความกล้าหาญ
********************************2****************************************