บทที่ 553 ความจริงที่เหมือนมีความจริง (9)
ทันใดนั้นผมก็ได้ยินเสียงจากด้านล่าง
ซูดๆ,ซูดๆ—
ใครบางคนกำลังดมกลิ่น ผมตกใจมากเป็นเด็กผู้หญิงตัวน้อยๆ เธอเป็นเด็กตัวน้อยๆและผอมราวกับว่าเธอไม่ได้กินอะไรมานาน บางทีเธออาจกำลังมองหาพ่อแม่ของเธอที่จะไม่กลับมาบ้านอีกตลอดกาล เธอมาที่นี่เพื่อหาพ่อแม่หรือเปล่านะ?
ผมมองไปที่เด็กสาวและถอนหายใจ โลกแห่งนี้เธอแค่เป็นตัวละคร
ไม่มีอะไรที่ผมทำที่นี่แล้วจะเกิดขึ้นในอนาคต แต่ในมือของผมมีอาหารเหลืออยู่ 1 จานและผมก็กระโดดลงไปที่พื้นด้านล่าง
“…สวัสดี” ผมพูดอย่างระมัดระวัง
“… !”
หญิงสาวสะดุ้งและถอยกลับไป 1 ก้าว พลังเวทมนต์สีมืดเริ่มโผล่ออกมาจากหญิงสาว มันเป็นพลังที่ทรงพลัง แต่อันตรายซึ่งเธอยังไม่สามารถควบคุมได้
“ไม่เป็นไร. นี่สำหรับเธอลองทานดูนะ”
ผมต้องการที่จะทำให้เธอสงบลง แต่ยิ่งผมพูดมากเท่าไหร่เธอก็ยิ่งห่างจากผมมากขึ้นเท่านั้น บอสตอนเด็กนั้นแตกต่างจากบอสผู้ใหญ่ที่เต็มไปด้วยความมั่นใจถ้าผมเข้าไปใกล้ๆเด็กผู้หญิงคนนี้จะหนีไปและไม่กลับมาอีก
“…”
ดังนั้นผมจึงวางจานลงบนพื้นและทิ้งโน้ตไว้ข้างๆซึ่งเขียนไว้ว่า
[กลับมาได้ทุกเมื่อหากเธอหิว] จากนั้นผมกลับไปที่สำนักงาน
โมฮอว์ก และ ผมกระเซิง เห็นผมแล้วตะโกนออกมาดัง ๆ
“ว้าว น่าทึ่งมาก ว้าว!”
“พวกเรารักคุณบอส!”
พวกเขาเรียกผมว่า ‘บอส’ ในตอนนี้ ผมยิ้มให้พวกเขาจากนั้นเอนพิงหน้าต่างและมองลงไปด้านล่าง
– ……ซูดๆ
ยี่บยอล ดมอาหารบนจาน ผมรู้ความจริงว่ากลิ่นนั้นยากที่จะต้านทาน
– ……ซูดๆ อึก.
เธอยังคงดมกลิ่นอยู่พักหนึ่งแล้วก็มองไปรอบๆอย่างรวดเร็วและคว้าอาหารจากจาน
– …งับ งับ งับ งับ
เธอซ่อนตัวอยู่หลังพุ่มไม้และก้มหน้ากินข้าวทำให้เธอดูเหมือนสัตว์ตัวเล็กๆมากกว่าเด็กสาว ผมรู้สึกเสียใจที่เห็นเธอเช่นนั้น ขอบเขตของความเจ็บปวดนั้นมหาศาลมหาศาล หัวใจของผมเจ็บปวดเมื่อเห็นเธอ
เป็นแบบนี้
“…”
ผมรู้สึกเสียใจงั้นเหรอ? ความเศร้าแบบไหนที่ทำให้เจ็บปวดหัวใจได้ขนาดนี้? ทันใดนั้นผมก็อยากเจอบอส 6 ปีที่ผมใช้เวลากับเธอตอนนี้
ทับซ้อนกับเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆต่อหน้าผม
“เฮ้ออออ… .”
ผมถอนหายใจจากนั้นหัวเราะเบาๆหากความรู้สึกนี้เป็นสิ่งที่ผมคิดจริงๆผมควรทำอะไรต่อจากนี้ มันจะมีอะไรแปลกไปกว่าตกหลุมรักตัวละครที่สร้างขึ้นมาเองกันนะ….
– ติ้กๆติ้กๆติ้กๆ
ทันใดนั้นผมก็ได้ยินเสียงเตือน
= System Alert =
[ไม่สามารถแก้ไขข้อผิดพลาดได้ คุณลักษณะการกรอกข้อมูลซ้ำถูกปิดการใช้งานเนื่องจากไม่ทราบสาเหตุ]
[เหตุการณ์ที่ขัดจังหวะจะเล่นเป็นวิดีโอ]
[คุณสมบัติออกจากระบบถูกเรียกคืนแล้ว]
หน้าจอโฮโลแกรมเป็นรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าปรากฏขึ้นต่อหน้าผม ในนั้นเหตุการณ์ในอดีตที่ผ่านมากำลังเล่น
– กรี้ดดดดดดดด
พ่อแม่ที่ต้องฆ่าลูกของตัวเอง เด็กสาวที่ไม่มีทางเลือกนอกจากต้องฆ่าพ่อแม่ของเธอเพื่อความอยู่รอด เสียงร้องอันเจ็บปวดและเสียงเลือดพุ่งออกมา ผมกัดฟันเมื่อมองดูอดีตของบอส มันน่ากลัวกว่าที่ผมและจินตนาการเอาไว้มาก ผมพยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อระงับความโกรธแค้นเอาไว้ในจิตใจ
“… ?”
ตอนนั้นเองที่ผมรู้สึกถูกจ้องมอง ผมมองไปก็เจอ ยี่บยอล มองมาที่ผม
เธอถือจานเปล่าไว้ในมือ ดูเหมือนว่าเธอต้องการจะส่งคืนให้ผม ผมยิ้มแล้วพูดเบาๆ “บอกฉันได้เลยนะถ้าเธอยังหิวอยู่ ฉันจะทำให้เธอมากกว่านี้”
– … !
อย่างไรก็ตามในขณะนั้น ยี่บยอล ก็ตัวสั่นและวางจานลงบนพื้นแล้วก็หนีไปจากผม ผมดูเธอไปแล้วตรวจสอบระบบ
[เหลือ 247 ชั่วโมงและ 30 นาทีจะออกจากระบบ]
247 ชั่วโมงและ 30 นาทีนันคือประมาณ 10 วันใน 10 วันต่อมายี่บยอล จะกลับมาหาผมครั้งแล้วครั้งเล่า เธอจะไม่มีวันลืมรสชาติการทำอาหารของผมอย่างแน่นอน
“ …เธอน่ารักมาก”
ผมเห็นได้ชัดว่าเธอเรอขณะวิ่งจากไป ผมยิ้มเมื่อมองดูบอสตัวน้อยหายไปจากสายตา
*************************************************************************
…ในขณะเดียวกัน ที่คฤหาสน์อันหรูหราของ เกอิต้า ที่หรูหราแห่งหนึ่งในกรุงโซล
แตะ แตะ แตะ แตะ
[เขาน่ารักมากๆ เด็กที่ไหนจะหล่อได้แบบนี้?]
หลังจากประสบความสำเร็จในการทำภารกิจตอนนี้ แชนายอน อยู่ในคอมพิวเตอร์และแลกเปลี่ยนข้อความส่วนตัวจากบล็อค
[Bellflower: ㅎㅎขอบคุณนะคะ]
พวกเธอแลกเปลี่ยนข้อความกันมา 2 เดือนแล้วมันเป็นการสนทนาระหว่าง แชนายอน กับแม่ของเธอ ‘Bellflower’
[ฉันบอกได้เลยว่าเขาจะเป็นฮีโร่ที่ยิ่งใหญ่ในอนาคต ㅋㅋ]
[Bellflower: อ้า! เธอรู้ได้ยังไงว่าลูกชายของฉันมีพรสวรรค์?]
[ฉันสามารถบอกได้จากใบหน้าของเขา เขาดูพิเศษกว่าคนอื่น~]
[Bellflower: ว้าว…น่าสนใจ ฉันหวังว่าเขาจะเป็นฮีโร่ที่ยิ่งใหญ่อย่างที่คุณพูดเอาไว้นะ]
ดวงตาของ แชนายอน น้ำตาไหลรินขณะที่เธอพิมพ์
[จินยูน กำลังจะไปโรงเรียนทหารแล้วงั้นเหรอ]
[Bellflower: ไม่ เขามีความสามารถ แต่ฉันอยากให้เขาเข้าโรงเรียนปกติจนกว่าเขาจะอายุอย่างน้อย 11 ปี]
[ฉันเข้าใจ…ㅋㅋ]
แชนายอน หยุดนิ้วมือของเธอ น่าเสียดายที่ แชนายอน ไม่ได้อยู่ในโลกใบนี้จริงๆ เธอถอนหายใจเบาๆและพิมพ์ต่อ
[อ้อ ฉันหวังว่าฉันจะไม่หยาบคาย แต่คุณคิดว่าจะมีลูกอีกไหม?]
[Bellflower: แน่นอน~ ฉันคิดถึงชื่อเอาไว้แล้วด้วยละ]
หัวใจของเธอดิ่งลงไปทันที แชนายอน บังคับให้มือของเธอหยุดสั่นและพิมพ์ต่อไป
[คุณอยากให้เป็นเด็กผู้หญิงหรือเปล่า?]
[Bellflower: อืมม…ฉันไม่รู้ ฉันจะรักพวกเขาเหมือนกันไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น]
[Bellflower: แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างฉันคิดอยู่เสมอว่ามันลูกจะเป็น
ผู้หญิง มันแปลกมากๆฉันยังไม่ท้องซะหน่อย~]
แชนายอน ถอนหายใจด้วยความโล่งอก แม่ของเธอไม่ได้ผิดหวังที่เธอเป็นผู้หญิง
[ถ้างั้นคุณคิดชื่อของเธอเอาไว้แล้วเหรอ?]
ในขณะนั้นมีคนวางมือบนไหล่ของ แชนายอน แปลกใจที่ แชนายอน เงยหน้าขึ้น ชินจงฮักมองดูเธอด้วยความกังวล
“…เธอแน่ใจเหรอว่าไม่อยากไปเยี่ยมเธอ”
แชนายอน ยิ้มเล็กๆแล้วส่ายหัว
“ไม่ละ…..แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว”
เธออยู่ที่ไหนสักแห่งในโลกนี้แม่ของเธอยังมีชีวิตอยู่อย่างสวยงามและอ่อนโยนราวกับอยู่ในโลกแห่งความเป็นจริง แต่เนื่องจากเธอไม่รู้ว่าจะพูดอะไรกับแม่ของเธอและเนื่องจากการเฝ้าดูเธอจากระยะไกลอาจทำให้เธอจิตใจแตกสลาย แชนายอน จึงตัดสินใจที่จะยุติการสนทนาออนไลน์
“แล้วนายล่ะ? นายไม่มีใครที่นายอยากเจอเหรอ?”
“…ฉันไม่.”
“หึหึ โกหก ~”
“เรื่องจริงนะ อีกอย่างโลกเสมือนสร้างคนที่ฉันชื่นชมออกมาไม่ได้”
น้ำเสียงของเขาฟังด้วยความจริงใจ เช่นเดียวกับที่เขาพูด ชินมยองชุล ไม่มีอยู่ในโลกนี้ เขาไม่ใช่คนที่โลกเสมือนจริงสามารถจำลองขึ้นมาได้
“…นั้นสินะ?”
แชนายอน พยักหน้าในขณะนั้นเธอได้รับคำตอบจาก Bellflower
[Bellflower: ชื่อ? อืม…ฉันมีชื่อสำหรับผู้หญิง…แต่ฉันสงสัยว่ามัน
โอเคหรือเปล่าแต่ฉันจะบอกคุณเรื่องนี้…]
[อ้อ คุณไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้นถ้าคุณรู้สึกไม่สบายใจ]
[Bellflower: ไม่เป็นไร ฉันจะบอกคุณเพราะคุณเป็นคนพิเศษ Jajanggirl-nim ถ้าฉันมีลูกผู้หญิง…]
แชนายอน กลืนน้ำลายของเธอ หน้าจอคอมพิวเตอร์เป็นสีฟ้า
ความตึงเครียดอย่างหนักทำให้บรรยากาศเต็มไปและ…
ติ๊กๆๆๆๆ—
คำตอบของ Bellflower ก็มาถึงและริมฝีปากของชินจงฮักโค้งจนเป็นรอยยิ้มอันอ่อนโยนอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนขณะที่เขาอ่านข้อความ
[Bellflower: นายอน (娜允)]
[Bellflower: มันหมายถึง ‘ความงามที่แท้จริง’ มันโอเคไหม?]