พื้นที่ที่อยู่ด้านหลังประตูหินสีขาวเป็นอะไรที่เหนือจินตนาการและทันทีที่ชูฮันก้าวเข้าไปในห้อง เขาก็ยืนยันข้อสงสัยของตัวเองได้แล้ว ฐานลับแห่งนี้จะต้องสร้างจากก้นทะเลเข้ามาอย่างแน่นอน ไม่อย่างนั้น ด้วยปริมาณพื้นที่ของเกาะที่เล็กนิดเดียวเช่นนี้ มันไม่มีทางที่จะสามารถสร้างฐานลับใต้ดินขนาดใหญ่เท่านี้ได้แน่นอน ยิ่งได้เข้ามาและได้เห็นพื้นที่เปิดโล่งกว้างขวางขนาดนี้
ทั้งกว้างและสูงพื้นที่ในที่มันมีขนาดกว้างขวางยิ่งกว่าสนามฟุตบอลซะอีก แถมพื้นที่สายตาก็เป็นมุมกว้างมาก ในขณะเดียวกัน ชูฮันเองก็สังเกตเห็นว่าพื้นผิวของผนังในนี้กับทางเดินด้านนอกนั้นใช้วัสดุแบบเดียวกัน เขายังไม่รู้แน่ชัดว่ามันทำมาจากอะไรกันแน่และไม่เข้าใจว่าทำไมมันถึงสามารถให้แสงได้ด้วยตัวเอง
ชูฮันไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้แม้แต่ในชาติที่แล้วเขามั่นใจอย่างมากว่ามันไม่ใช่แสงปกติทั่วไป แล้วไหนจะประเด็นที่ว่าแสงจากตัวผนังนี้เป็นระดับแสงที่นุ่มนวลและประณีตในระดับที่เข้ากับสายตามนุษย์ได้อย่างสมบูรณ์แบบ
ของพวกนี้มันใช่ของที่กำเนิดจากบนโลกรึเปล่า?!
ท่ามกลางความคิดที่ตีกันยุ่งเหยิงของชูฮันเกาช้าวฮุ่ยก็อดไม่ได้ที่จะเดินต่อไป ด้านในแห่งนี้เต็มไปด้วยรูปปั้นสัตว์ประหลาดโบราณที่ถูกคัดเลือกมาอย่างดี หากเกาช้าวฮุ่ยไม่แม้แต่จะชายตาแล เขาเดินตรงไปที่ศูนย์กลางทันที
ชูฮันเองก็มองเห็นและเดินตามเกาช้าวฮุ่ยไปติดๆ
มันมีเครื่องบางอย่างที่มีลักษณะเป็นวงรีแนวกว้างแบนๆขนาดของมันเล็กกว่าเฮลิคอปเตอร์ที่พวกเขาขับมา แต่ก็ไม่ใช่ว่าเล็กกระจิ๋ว อย่างน้อยชูฮันที่ยืนห่างออกไปสองเมตรก็สัมผัสได้ถึงแรงกดดันระดับสูง
ผิวรอบนอกดูเรียบและไร้ที่ติตัวเครื่องให้ความรู้สึกถึงรังสีเข้มๆแปลกๆและสัมผัสของโลหะที่แข็งกล้า ส่วนสีของมันนั้นชูฮันไม่สามารถบรรยายออกมาได้ถูก มันเหมือนสีดำผสมสีเทาเข้ม แต่พอมองอีกทีมันก็กลายเป็นสีดำ สิ่งเดียวที่ชูฮันมั่นใจได้ก็คือโทนสีดำของมันนั้นไม่เหมือนกับโทนสีดำของขวานซิ่วโหลของเขา
ขวานซิ่วโหลนั้นเป็นสีดำมืดสนิทดำที่เหมือนสามารถกลืนกินทุกอย่างได้ ทว่าเจ้าเครื่องที่อยู่ตรงหน้านี้เป็นสีดำที่มีประกายสะท้อน ราวกับว่ามันสามารถสะท้อนทุกอย่างได้
”เป็นไง?ชอบมั้ย? ดูดีใช่มั้ยล่ะ?” เกาช้าวฮุ่ยถามสามคำถามติดกันด้วยท่าทางตื่นเต้น มือก็คอยลูบคลำจับเครื่องนั้นไปทั่วไม่หยุด
”ยูเอฟโอ?ยานอวกาศ? เรือเหาะ?” ชูฮันเองก็ตอบกลับไปสามคำถามเช่นกัน เขาเองก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าเจ้าสิ่งนี้คืออะไร
”เฮ้เฮ้!”เกาช้าวฮุ่ยร้องด้วยความตื่นเต้นก็จะทำการนำเสนอ “มันชื่อว่า Amaterasu รุ่นก็น่าจะเป็น 3000 เป็นเรือบินขนาดเล็ก!”
”Amaterasu3000?”แววตาของชูฮันเปลี่ยนเป็นอันตรายขึ้นมาทันที หัวใจเต้นรัวอยู่ในอก
เรือบินขนาดเล็ก…ถ้างั้นก็แสดงว่ามันมีเรือบินในโลกจริงๆสินะ?
Amaterasu…มีทั้งชื่อเฉพาะและรหัสรุ่นแสดงให้เห็นว่ามีมากกว่าหนึ่งชิ้นในโลกนี้ แต่เกาช้าวฮุ่ยก็พูดไว้ชัดเจนว่าในโลกนี้มีแค่ป่ายยูที่มี?
เพราะฉะนั้นเขาสามารถทำความเข้าใจได้มั้ยว่าโลกที่เกาช้าวฮุ่ยพูดถึงก่อนหน้านี้ไม่ใช่โลกใบเดียวกับที่พวกเขาอยู่ตอนนี้?
แววตาไม่เข้าใจสับสน สงสัยแวบผ่านนัยน์ตาชูฮันไป ก่อนจะเปลี่ยนสบตากับเกาช้าวฮุ่ยด้วยสายตาแปลกๆ ก่อนจะเบนไปจ้อ’เครื่อง Amaterasu3000 แทนด้วยสายตาแข็งๆ แล้วชูฮันก็ยิ้มออกมา “ตรวจสอบระดับพลังงานว่ามันพอที่เราจะบินไปกลับได้มั้ย?” ”เยี่ยม!”เกาช้าวฮุ่ยกระโดดจนแทบจะเต้นด้วยความดีใจ “อย่างที่คิดเลยว่าผู้ชายอย่างเรามีรสนิยมด้วยเดียวกัน ฉันเห็นนะว่านายนิ่งไปจังหวะหนึ่งตอนที่เห็นมันครั้งแรก อึ้งล่ะสิ? ฮ่าฮ่าฮ่า ถ้างั้นฉันจะไปตรวจดูสภาพของมันรอบๆก่อน ฮ่าฮ่าฮ่า!”
ชูฮันมองเกาช้าวฮุ่ยและไม่พูดอะไรอีกเขาเพียงแค่ยืนนิ่งอยู่ที่เดิม รอยยิ้มบนหน้าเป็นแค่ภาพเสแสร้งเท่านั้น เพราะในใจแท้จริงแล้วเขากำลังตะลึงและตกใจสุดๆ
”ไปกันเถอะ!บอกสถานที่มาเลย พี่สามารถพาน้องไปได้ทุกที่!” เกาช้าวฮุ่ยกดปุ่มเพื่อเปิดเส้นทาง และเปิดประตูห้องโดยสาร ซึ่งมันได้แสดงให้เห็นการเปิดที่แตกต่างจากการเปิดห้องโดยสารของเฮลิคอปเตอร์อย่างสิ้นเชิง ไหนจะภพข้างในที่ได้เห็นอีก
แยกจากการตกแต่งภายในด้วยสีเข้มอย่างสิ้นเชิงด้านในตกแต่งด้วยสีโทนเย็นให้ความรู้สึกสบาย สามารถมองเห็นเครื่องมือ อุปกรณ์ต่างๆได้ชัดเจน วัสดุโลหะที่ใช้ รวมถึงที่นั่งที่มีเพียงแค่สองที่อยู่ในเบาะสีทองเข้ม
ดูจากรสนิยมการตกแต่งแล้วชูฮันต้องยอมรับเลยว่าคนที่ออกแบบนี้จะต้องเป็นคนที่ดูดีสุดๆ เพราะมันทำให้คนที่เห็นไม่สามารถกระพริบตาได้ลง ไหนจะความสามารถในการออกแบบที่ทันสมัยหมดจดอย่างไร้ที่ติ และความเร็วของเครื่องยนต์ระดับสูง คนทั่วไปไม่มีใครสามารถจะต้านทานสิ่งนี้ได้
ตอนนี้สายตาของชูฮันจับจ้องอยู่ที่วัสดุโลหะของเรือบินด้านนอกมากกว่า ยิ่งมองมันก็ยิ่งให้ความรู้สึกเหมือนกับกำแพงอวกาศ ชูฮันยิ่งสงสัยอย่างหนักเข้าไปอีกว่าวัสดุที่ใช้สร้างเรือบินลำนี้น่าจะไม่ใช่สิ่งที่มีบนโลกมนุษย์แห่งนี้
แต่มันก็ไม่ได้น่าประหลาดขนาดนั้นเพราะตัวขวานซิ่วโหลในมือของชูฮันเองก็ไม่ได้สร้างขึ้นมาจากวัสดุบนโลกนี้เช่นกัน เหย่โม่เคยบอกเขาไว้ชัดเจนว่าวัสดุหลักที่ใช้ในการตีขวานซิ่วโหลขึ้นมานั้นมาจากที่อื่น
”นายอยากจะพูดอะไร?มันเท่สุดๆไปเลยใช่มั้ยล่ะ?” เกาช้าวฮุ่ยพูดขึ้นอีกด้วยท่าทางภาคภูมิ “ฉันรู้น่า พอฉันนั่งตรงนี้ฉันยิ่งดูเท่ นายรีบขึ้นมาเร็ว สนใจอย่างบินไปกลับมหาสมุทรสักรอบมั้ย? สำหรับเจ้าเครื่องนี้ นายสามารถบินในน้ำด้วย หรือนายอยากจะลงไปพื้นใต้ทะเล? ฮ่าฮ่าฮ่า มาเร็ว ไปบินกัน!”
ชูฮันที่ยืนคิดสงสัยอะไรมากมายและทันทีที่ได้ยินเสียงเร่งของเกาช้าวฮุ่ยชูฮันก็เดินเข้ามาขณะกวาดสายตามองสำหรับการเชื่อมต่อของเรือบินที่ไร้ที่ติอย่างละเอียดแบบใกล้ๆและขึ้นไปนั่งบนที่นั่ง เขาหันไปสบตากับเกาช้าวฮุ่ยที่นั่งอยู่ในที่นั่งคนขับหลัก “ไปดูเทือกเขาแอลป์”
”เยี่ยม!ไปกันเลย!” เกาช้าวฮุ่ยไม่ได้รับรู้ถึงเจตนาของชูฮันเลยสักกนิด เขากดปุ่มที่วางเรียงซับซ้อนมากมายบนแผงควบคุมไฮเทค ประตูค่อยๆปิดลงอย่างนิ่มนวลกั้นทั้งคู่ออกจากภายนอกอย่างสมบูรณ์แบบ
ชูฮันลอบสังเกตทุกอย่างภายในเรือบินด้วยความใคร่รู้เงยหน้าขึ้นมองบนหัวตัวเองและก็ได้ก็เชื่อมต่อที่เรียบเนียนไร้ที่ติอีกครั้ง คนที่สร้างเรือบินลำนี้จะต้องเป็นคนที่มีความย้ำคิดย้ำทำอย่างแน่นอน เพราะภายในของ Amaterasu 3000 นั้นทั้งประณีตและรัดกุมจนชูฮันหาจุดเชื่อมต่อที่รอยต่อไม่เจอเลย
”นั่งนิ่งๆนะ”ในตอนนั้นเอง เกาช้าวฮุ่ยก็บอกให้ชูฮันเตรียมตัว ก่อนจะมีเสียงระเบิดเบาๆดังขึ้นและ Amaterasu 3000 ก็พุ่งตัวออกไปด้วยความเร็วที่น่าเหลือเชื่อ
มันพุ่งราวกับจรวด!
ไม่ต้องมีการค่อยๆเร่งความเร็วขึ้น!
ก่อนจะหยุดเงียบๆที่ความสูงหนึ่งเมตรจากพื้นผิสน้ำทะเล!
ความประหลาดใจอันนั้นล้นหลามฉายชัดบนสีหน้า”นี่มันอะไร มันใช้หลักการอะไร?!”
มันเป็นปฏิกิริยาตอบสนองของจิตใต้สำนึกเมื่อเจอเรื่องที่หวาดกลัวในความคิดของชูฮัน มนุษย์ไม่สามารถสร้างสิ่งเครื่องยนต์ที่บินได้ด้วยความเร็วสูงทันทีที่ติดเครื่องยนต์โดยไม่ต้องมีความเร่ง แล้วไหนจะแรงโน้มถ่วงของโลกอีก?
นี่มันเป็นการละเมิดความรู้ความเข้าใจทุกอย่างบนโลก!
เกาช้าวฮุ่ยมองชูฮันด้วยแววตาดูหมิ่นก่อนจะเชิดคางขึ้นเบาๆ “การลอยตัวของแม่เหล็กไฟฟ้า เคยได้ยินมั้ย?”
”แล้วไหนละแม่เหล็ก?!”ชูฮันตะคอกใส่ทัที ถึงแม้มันจะใช้การลอยตัวของแม่เหล็กไฟฟ้าจริง แต่มันก็จะต้องมีสนามพลังงานแม่เหล็กเป็นฐานในการเคลื่อนที่สิ แต่นี้เจ้า Amaterasu3000 สามารถบินได้ตัวเปล่า
เกาช้าวฮุ่ยเผยลอยยิ้มลึกลับก่อนจะวางนิ้วลงไปที่ปุ่มและเอ่ยออกมาคำเดียวด้วยรอยยิ้มที่ชูฮันไม่สามารถเข้าใจได้ “โลกไง”