เฉินเยี่ยนซื้อเสื้อเนื้อผ้าดีมาสามชุด ชุดหนึ่งให้หลัวเหมย กางเกงขากระดิ่งสองตัว รองเท้าหนังสามคู่ แล้วยังมีเสื้อไหมพรม นอกจากนั้นเฉินเยี่ยนยังซื้อให้เฉินจง หวางนิวและเฉินหู่ด้วย ส่วนเฉินเวย เธอไม่สนใจ
เธอซื้อมาแล้ว เงินกับตั๋วไม่มีขาด
หลิวอี้ที่อยู่ข้างหลังอึ้งจนพูดไม่ออก จนตอนที่หวางฮุ่ยเรียกให้เขาซื้อรองเท้าหนังตามเฉินเยี่ยน เขาล้วงกระเป๋า ยิ้มแหะๆ เขาไม่มีเงินแล้ว
หวางฮุ่ยโมโห แต่ก็ไม่สามารถให้เฉินเยี่ยนดูถูกได้ ดังนั้นตัวเองเลยควักเงินออกจากกระเป๋าตัวเองซื้อรองเท้าหนัง
“คุณจะแต่งงานหรือ?”
หลิวอี้ไม่สนใจหวางฮุ่ยที่ประชดตัวเองอยู่ แต่มองไปที่เฉินเยี่ยน สายตาเขาสับสนมาก เขารู้จักฐานะบ้านเฉินดี ต้องไม่มีเงินมากแบบนี้แน่นอน แล้วเฉินเยี่ยนใช้เงินสุรุ่ยสุร่ายขนาดนี้ ซื้อของเยอะขนาดนี้ เงินที่ใช้ต้องไม่ใช่ของเธอแน่ ต้องขอผู้ชายมาแน่นอน ขอเงินผู้ชายได้นี่ เฉินเยี่ยนต้องจะแต่งงานกับผู้ชายคนนั้นแล้ว
อันที่จริงที่หลิวอี้คิดแบบนี้ เป็นเพราะเขายังตัดใจไม่ได้ ถึงแม้ตอนนี้เขาจะมีคู่หมั้นแล้ว จะแต่งงานกันแล้ว แต่ในใจเขาเฉินเยี่ยนยังคนเป็นผู้หญิงที่เขาอยากแต่งงานด้วยมากที่สุด เขาคิดว่าเฉินเยี่ยนทิ้งเขา จะต้องเสียใจแน่ ไม่สามารถหาคนที่ดีกว่าเขาได้
วันนี้เห็นเฉินเยี่ยนสามารถซื้อจักรยานได้สองคันเลย ใช้เงินฟุ้งเฟ้อขนาดนี้ แม้แต่ตายังไม่กะพริบเลย ดูแล้วผู้ชายคนนั้นต้องมีเงินมากแน่ และดีกับเฉินเยี่ยนมากด้วย ไม่อย่างนั้นคงไม่ให้เงินเฉินเยี่ยนมาใช้มากมายขนาดนี้
ทันใดนั้นหลิวอี้ทั้งโกรธทั้งอิจฉา ในใจไม่เป็นสุข
เฉินเยี่ยนมองหลิวด้วยความสงสัยเล็กน้อย ตัวเองจะแต่งงานหรือไม่เกี่ยวอะไรกับเขา!
“ใช่แล้ว จะแต่งงานแล้ว ทำไม? คุณมีอะไร?”
เฉินเยี่ยนตอบกลับ หวังจะให้อีกฝ่ายได้ยินแล้วรีบไป
“ครั้งที่แล้วเจอคุณ คุณยังอยู่กับเด็กไม่มีงานอยู่เลย ตอนนี้จะแต่งงานแล้ว ใช้เงินขนาดนี้ กลัวว่าจะหาคนแก่ล่ะสิ? ทำไมเขาไม่มากับคุณล่ะ ไม่กล้าเจอคนอื่นหรือไง? จริงๆ เลย เป็นผู้หญิงดีๆ ทำไมต้องทำเรื่องต่ำทราม ผมนี่อายแทนพ่อแม่คุณจริงๆ !
หลิวอี้พูดจบก็ถุยน้ำลาย เหมือนทำแบบนี้แล้วสามารถระบายความโกรธในใจเขาได้
ครั้งนี้เฉินเยี่ยนโกรธจริงแล้ว ไม่พูดอะไรตบหน้าหลิวอี้ไปหนึ่งฉาดอย่างรวดเร็ว เสียงดังทำคนตกใจ
“เธอ…”
หลิวอี้กำหมัด วันนี้ซวยจริงๆ เมื่อกี้เพิ่งโดนหวางฮุ่ยตบไปหนึ่งฉาด ตอนนี้โดนเฉินเยี่ยนตบอีกหนึ่งฉาด เขาจะเอาคืนกับใคร! เขาคิดจะตบเฉินเยี่ยนกลับ แต่เห็นสายตาเยือกเย็นของเฉินเยี่ยน เหมือนสิงโตที่กำลังโกรธอยู่ เขาเลยลังเล ไม่กล้าลงมือ
หวางฮุ่ยก็ตกใจ คิดไม่ถึงว่าเฉินเยี่ยนจะกล้าตบคน แต่ยังไม่ทันที่เธอจะทำอะไร ก็ได้ยินเฉินเยี่ยนพูด “หลิวอี้ ฉันไม่เคยคิดอยากจะรู้จักคุณเลย เพราะพวกเราไม่ใช่คนประเภทเดียวกัน แต่คุณเหยียดหยามตัวเองนั้นไม่เป็นไร แต่อย่ามาเหยียดหยามคนอื่น แฟนฉันไม่ได้แก่จนไม่กล้าเจอใคร เขาก็ไม่ใช่คนเร่ร่อนไม่มีงานทำด้วย ครั้งนั้นคุณก็เห็นแล้ว เขาหล่อมาก แต่เขาเป็นคนมีงานมีการทำ ดีกว่าคุณพันเท่า อีกอย่างเงินที่ฉันใช้เป็นเงินที่ฉันหามาได้เอง สะอาดบริสุทธิ์ ไม่ใช่ไปทำเรื่องไม่ดีมา พ่อแม่ฉันก็ไม่จำเป็นต้องขายหน้า อย่ามาใช้ความคิดสกปรกมาคิดเรื่องคนอื่น! อีกอย่าง ถึงแม้ฉันจะใช้เงินแฟนฉัน คุณก็ไม่มีสิทธิ์มาว่า ผู้หญิงแต่งงานต้องพึ่งพาสามี ผู้หญิงแต่งงานกับผู้ชายคนหนึ่ง ผู้ชายมีหน้าที่รับผิดชอบเลี้ยงครอบครัว เขาไม่มีความสามารถทำให้ผู้หญิงมีชีวิตที่ดี ให้ผู้หญิงมีความสุข นั่นเป็นผู้ชายอะไร!”
เฉินเยี่ยนพูดจบก็มองหลิวอี้อย่างดูถูก แล้วเหลือบมองหวางฮุ่ย ตั้งแต่เจอกัน สองคนนี้เอาแต่ดูถูกเธอ เธอไม่เข้าใจเลย สองคนนี้มีอะไรที่มาดูถูกเธอ
หน้าหลิวอี้จากขาวเปลี่ยนเป็นแดง จากแดงเปลี่ยนเป็นดำ ดำแล้วเปลี่ยนเป็นแดงอีก น่าเกลียดมาก
หวางฮุ่ยได้ยินคำพูดเฉินเยี่ยนก็โกรธก่อน แต่คิดว่าที่เฉินเยี่ยนพูดมีเหตุผล แต่งงานกับผู้ชายคนหนึ่ง เขาควรจะให้ตัวเองมีชีวิตที่ดี เธอมองหลิวอี้ หลิวอี้ขี้เหนียวกับเธอ ไม่มีปัญญาซื้อจักรยานให้ ให้เขาซื้อของเขาก็ไม่มีเงิน เธอยังสู้ผู้หญิงบ้านนอกคนหนึ่งไม่ได้เลย?
“ไม่ได้เรื่อง! แม้แต่เสื้อผ้าคุณยังเทียบไม่ได้เลย พวกเราไม่ต้องคบกันแล้ว เลิกไปเลย”
หวางฮุ่ยต่อว่า ที่จริงเธอโกรธ คนแบบเฉินเยี่ยนที่จะใช้เงินมือเติบจะมีสักกี่คน? คนงานตอนนี้เงินเดือนหนึ่งแค่สิบยี่สิบเหรียญเอง ต้องเก็บเงินนานเลยกว่าจะซื้อจักรยานได้ หวางฮุ่ยร้องขอหลิวอี้แบบนี้ ก็เกินไปหน่อย
“เสี่ยวฮุ่ย คุณอย่าไปฟังเธอพูด เธอหลอกคุณอยู่ ฐานะที่บ้านเธอเป็นยังไงผมรู้ เธอไม่ได้มีเงินมากขนาดนี้”
หลิวอี้รีบอธิบาย
“เธอไม่ได้มีเงินมาก งั้นต้องเป็นแฟนเธอให้เงินเธอมา คุณดูคุณสิ ให้อะไรฉันบ้าง? แม้แต่รองเท้าหนังยังไม่มีปัญญาซื้อเลย ฉันจะอยู่กับคุณทำไม”
หวางฮุ่ยยิ่งต่อว่า
หลิวอี้พูดไม่ออกแล้ว
เฉินเยี่ยนไม่สนใจพวกเขาแล้ว วันนี้ถือว่าเจอคนโรคจิตคู่หนึ่ง คิดไม่ถึงว่าหลิวอี้จะหาผู้หญิงแบบนี้ แต่ก็ดี คนไม่มีวาสนาต่อกันก็คงไม่ได้เจอกัน ให้พวกเขาสองคนทรมานกันไปเถอะ
เฉินเยี่ยนไปแล้ว พวกคนที่มามุงดูต่างวิพากษ์วิจารณ์กัน เฉินเยี่ยนไม่สนใจพวกเขาจะพูดอะไรกัน เอาของที่เธอซื้อใส่ที่เบาะหลังแล้วมัดให้ดี
แต่มองดูรถจักรยานคันใหม่สองคัน เฉินเยี่ยนลำบากใจ คันหนึ่งยังพอไหว สองคันเธอจะขี่กลับยังไง
“ก็ขี่คันหนึ่งทิ้งอีกคันสิ ฉันว่าเธอทิ้งเถอะ ทำไมไม่ทิ้งล่ะ! มีอยู่คนเดียวฉันจะดูว่าเธอจะเอาจักรยานสองคันกลับยังไง”
หวางฮุ่ยตามเฉินเยี่ยนมาที่หน้าร้าน ด้านหลังมีหลิวอี้ตามมา สายตาที่หลิวอี้มองเฉินเยี่ยนดูสับสน เขากำลังคิดถึงคำพูดเฉินเยี่ยนก่อนหน้านี้ เฉินเยี่ยนบอกว่าเงินที่เธอใช้เป็นเงินที่ตัวเองหามา เขาคิดว่าเฉินเยี่ยนไม่ได้โกหก ถ้าผู้ชายให้เธอมาจริง ผู้ชายคนนั้นก็โง่เกินไปแล้ว ใครมีเงินแล้วไม่ใช้เอง
แต่ตอนนั้นบ้านเฉินลำบากมาก บ้านก็พุพัง อาหารการกินก็ธรรมดา อาหาร…อาหาร อยู่ๆ หลิวอี้ก็นึกถึงตอนที่เขาไปบ้านเฉิน ทุกครั้งบ้านเฉินให้เขากินไม่แย่เลย เป็นแป้งขาว ดูแลให้เขากินจนอิ่ม แล้วยังให้เขาเอาผักดอง กิมจิกลับไปด้วย ที่บ้านบอกว่าอร่อย ตอนนั้นเขาคิดว่าของพวกนี้เอากลับไปที่บ้าน ให้แม่เอาไปขาย อย่างน้อยก็ได้เงินมาบ้าง แบบนี้ที่บ้านจะได้สบายขึ้นมาหน่อย
ถึงแม้ว่าแต่งงานกับคนในหมู่บ้านเกษตรกรคนอื่นจะว่าเขาไม่มีความสามารถ แต่ภรรยาสวย หมู่บ้านก็มีพื้นที่ แบบนี้พวกเขาก็ไม่ต้องกังวลเรื่องข้าวสารและอาหาร ได้ประโยชน์หลายอย่างเลย เฉินเยี่ยนฐานะด้อยกว่าเขา ต้องปรนนิบัติเขาทั้งชีวิต ตอนนั้นเขาคิดแบบนี้ หรือว่าบ้านเฉินขายผักจนร่ำรวย?
แต่ก็เป็นไปไม่ได้ ขายแค่ผักจะหาเงินได้เท่าไรกัน เขาไม่เชื่อ! ไม่ได้ เขาต้องไปสืบให้รู้เรื่องว่าเฉินเยี่ยนมีเงินได้ยังไง
ส่วนสืบรู้เรื่องแล้วจะทำยังไงต่อ หลิวอี้ยังไม่ได้คิด
“มองอะไร คนไปแล้ว สายตาคุณยังมองตามคนอื่นไปอีก แล้วยังบอกว่าไม่ได้ชอบ เธอไม่ได้ชอบคุณมากกว่าน่ะสิ”
หวางฮุ่ยเห็นหลิวอี้มองตามเฉินเยี่ยนไปตลอด ไม่สนใจที่เธอพูด เธอโกรธมาก พูดจบก็กระทืบเท้าเดินออกไปเลย เธอคิดว่าหลิวอี้จะรีบตามมาง้อเธอ เพราะเมื่อก่อนเป็นแบบนี้ทุกครั้ง ทุกครั้งที่เธอโกรธ หลิวอี้จะมาง้อเธอ แต่ครั้งนี้เปล่าเลย หลิวอี้ยังคงยืนอยู่ตรงนั้นไม่ขยับ
หวางฮุ่ยโกรธจนตัวสั่น เธอหันกลับมาอีกครั้ง ถีบเท้าหลิวอี้ไปหนึ่งที แล้วกลับหลังหันวิ่งไป
หลิวอี้มองทางที่เฉินเยี่ยนหายไป แล้วมองหวางฮุ่ยทิ่วิ่งออกไป ในใจหงุดหงิด ทำไมเขาถึงตกมาอยู่ในสภาพนี้ เขาเป็นผู้ชายนะ!
หลิวอี้กำหมัดแน่น เขาจะต้องโดดเด่น ใครที่ดูถูกเขาจะต้องเสียใจ!