DND.
ซือหยูพักอยู่ครู่หนึ่งก่อนมองไปยังแสงตะวันกระจ่างด้านนอกมีแค่ไม่กี่คนเดินอยู่รอบ ๆ ซือหยูลุกขึ้นเดินไปทางเรือนปิงหวูชิง คงจะดีถ้าเขาได้แก้ไขความเข้าใจผิดจากก่อนหน้านี้ให้เร็วที่สุด เมื่อถึงเรือนนาง ประตูก็ได้เปิดอยู่แล้ว ปิงหวูชิงนั่งอยู่ด้านใน
“เข้ามา”
นางพูดราวกับรอซือหยูอยู่แล้ว
“เจ้าจะพูดเรื่องอะไรกับข้า?”
ปิงหวูชิงถาม
ซือหยูมองนาง
“ถ้าอยากจะพูดถึงเรื่องของเรา”
ปิงหวูชิงทำหน้าประหลาดแต่ก็ยังใจเย็น
“เรื่องการหมั้นรึ?ถ้าเรื่องนี้ก็ไม่ต้องพูดอะไรกันอีก ข้ารักษาคำพูดอยู่เสมอ ข้าไม่เคยคืนคำ”
ในสายตานางนั้นซือหยูเหมือนกับคนที่พยายามจะเข้าหานางอย่างดื้อรั้น และนางก็ประทับใจเขาแล้ว นางจึงไม่ถือสาที่จะยอมรับเขาเป็นสามี
ซือหยูใบหน้าแข็งกร้าว
“ศิษย์พี่หวูชิงข้ามาเพื่อพูดถึงเรื่องนี้ ข้าหวังว่าเจ้าจะเตรียมฟังสิ่งที่ข้าจะพูด”
ปิงหวูชิงใจเต้นแรงนางมองซือหยูอย่างกังวลใจ
“เจ้าจะทำอะไร?”
นางคิดว่าซือหยูจะขอบางสิ่งที่ไม่เหมาะต่อนาง
ซือหยูหายใจเข้าลึกเขากำลังจะเล่าเรื่องทั้งหมด แต่ชิ้นหยกในกระเป๋าก็เริ่มร้อนขึ้นมา
อะไรกัน!ซือหยูเจ็บปวดจากความร้อน เขารีบตบมือไปที่กระเป๋า มันคือชิ้นหยกที่มีวิชาค่ายกลคลื่นดาวตก ชิ้นหยกละลายหายไปก่อนที่ซือหยูจะได้หยิบมันออกมา มันกลายเป็นเศษหยดหยกทะลวงสู่ร่างซือหยูผ่านรูขุมขน
มันเคลื่อนที่ราวกับอวัยวะเมื่อซึมเข้าไปมันเข้าไปยังสายพลังและกระดูกของเขา
ซือหยูตกใจเรื่องนี้เกิดขึ้นเร็วมาก เขาใช้เนตรวิญญาณมองดูภายในร่างตัวเอง เขารีบเรียกพลังชีวิตและพยายามขับมันออกจากร่าง
แต่ดูเหมือนว่ามันจะสัมผัสได้มันเข้ารวมตัวกันขัดขวางสายพลังของเขาจนพลังชีวิตของซืหยูไหลเวียนไม่ได้
ที่แปลกกว่านั้นหยดหยกได้เข้าไปยังกระดูกและขยับกระดูกของซือหยูไปเอง ซือหยูใช้พลังจากทั้งร่างต่อต้าน แต่ก็ประหลาดมากที่หยดหยกมีพลังมาก ซือหยูต่อต้านพลังของมันด้วยพลังกายอย่างเดียวไม่ได้ ราวกับว่าหยดหยกนี้เข้ายึดร่างและควบคุมเขาอยู่
“เจ้าไม้นั่น!”
ซือหยูชักสีหน้าเขาสัมผัสได้ถึงพลังธาตุไม้ที่ปะทุออกมาจากหยดหยก
ปิงหวูชิงเดินมาหาเข้าด้วยสีหน้าประหลาดใจนางพูด
“ร่างเจ้าเป็นอะไร?” novel-lucky
สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นั้นเกิดอย่างชั่วคราวและเกิดภายในร่างกายปิงหวูชิงจึงไม่รู้อะไรเลย
ซือหยูโบกมือพยายามจะบอกไม่ให้นางเดินมาหาเขาในตอนนั้นเอง ซือหยูเพิ่งจะรู้ตัวว่าเขาพูดไม่ได้ หยดหยกกระจายไปทั่วร่างของเขาแล้ว มันกำลังจะควบคุมเขาโดยสมบูรณ์
ปิงหวูชิงไม่รู้ว่าซือหยูขยับมือเพื่ออะไรจึงเดินมาหาเขาต่อไปนางเลิกคิ้วและตะคอก
“เล่นอะไรของเจ้า?”
ในตอนนี้เองที่เรื่องที่ปิงหวูชิงไม่คาดคิดได้เกิดขึ้น
จู่ๆ ซือหยูยื่นมือไปทางปิงหวูชิงและคว้าหน้าอกของนาง ปิงหวูชิงผงะหลัง นางชาไปทั้งตัว นางยืนนิ่งด้วยแววตาว่างเปล่า จากนั้นความเจ็บปวดที่หน้าอกก็ดึงนางกลับมาสู่ความเป็นจริง
ใบหน้าเย็นยะเยือกของปิงหวูชิงแดงระเรื่อก่อนจะแดงไปทั้งหน้าราวกับลูกมะเขือเทศร่างอันน่ารักของนางสั่นเครือ นางกัดฟันเงางามแน่นจนเกิดเสียงบดแตก ใบหน้างดงามแดงก่ำ ดวงตาเบิกกว้าง พลังมหาศาลปะทุออกมาจากร่าง ทั้งเขาอสูรและแม้แต่พื้นที่ใกล้เคียงถูกพลังนี้โอบล้อม
กงซุนหวูซื่อลืมตาตื่นจากการหลับใหลนางยังคงสวมชุดนอนอยู่ นางพูดเบา ๆ
“พี่หวูชิงเกิดอะไร…”
เมื่อกงซุนหวูซื่อพูดนางก็ได้เหลือบเห็นซือหยูกับปิงหวูชิงยืนอยู่ตรงนั้นและมองหน้ากันไปมา
นางยังเห็นการเคลื่อนไหวของมือซือหยูอีกและรู้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้นนางเบิกตากว้าง
“พี่หยูเซี่ยนกำลังลวนลามพี่หวูชิงรึ?”
กงซุนหวูซื่อขยี้ตานางไม่อยากจะเชื่อแม้แต่น้อย หลังจากขยี้ตาอีกหลายครั้งนางก็ตกใจจนหุบปากไม่อยู่
“นี่น่ะรึเรื่องที่เจ้าจะคุยกับข้าตามลำพัง?”
ปิงหวูชิงหน้าแดงโลหิตพุ่งพล่านจัด นางจ้องมองซือหยูพร้อมพูดอย่างเยือกเย็น
เกิดอะไรขึ้นกัน?หยดหยกรู้สึกถึงภัยเมื่อปิงหวูชิงเข้าใกล้ มันจึงควบคุมมือของซือหยูและพยายามจะขวางปิงหวูชิง แต่มันกลับไปคว้าจุดนั้นของนาง ยิ่งไปกว่านั้นซือหยูเองก็พูดไม่ได้ และต่อให้พูดได้ มันก็ไม่สำคัญอีกแล้ว
การที่ซือหยูยืนนิ่งจับจุดอ่อนไหวของนางจนแน่นทำให้ปิงหวูชิงโกรธแค้น
“เจ้าเจ้ามันก็แค่คนบ้ากาม!”
นางรออย่างอดทนมาทั้งคืนแต่นางก็ได้รับการตอบแทนด้วยการลวนลามจากซือหยู แม้ว่านางจะเตรียมใจแล้วว่าซือหยูอาจจะขอบางอย่างที่ไม่เหมาะไม่ควร นางก็ไม่คิดว่าเขาจะหื่นกระหายและลวนลามนางต่อหน้ากงซุนหวูซื่อ จิตสังหารของปิงหวูชิงพุ่งขึ้นสูดเสียดฟ้า
“ตายซะ!แผลกระบี่ไร้ใจ!”
ปิงหวูชิงผู้โกรธแค้นตบมือซือหยูทิ้งก่อนจะดึงกระบี่และรวบรวมพลังกระบี่จู่โจมซือหยู
ซือหยูชิงชังชิ้นหยกนั้นขึ้นมาทันทีและเขาเองก็รำคาญการกระทำของปิงหวูชิงด้วย ชายใดกันอย่างจะได้สตรีอย่างปิงหวูชิงที่พร้อมสังหารคนอื่นตลอดเวลากัน? วิชาแผลกระบี่ไร้ใจมีพลังไร้ขอบเขตที่เกินกว่าขอบเขตภูติไปแล้ว ซือหยูสัมผัสได้เลยว่าพลังภูติระดับเก้าที่ท้องของปิงหวูชิงเข้มข้นขึ้นเรื่อย ๆ ราวกับว่าขีดจำกัดบางอย่างกำลังจะสลายไป
ซือหยูถูกควบคุมร่างอยู่เขาหลบปิงหวูชิงไม่ได้แน่ แต่ก็เคราะห์ดีที่หยดหยกนั้นค่อนข้างฉลาด เมื่อสัมผัสได้ถึงอันตราย มันก็ควบคุมร่างซือหยูให้บินทะยานฟ้าไป มันบินไปหลายร้อยลี้เพียงแค่การก้าวครั้งเดียว
ปิงหวูชิงหน้าแดงด้วยทั้งความอายและความแค้น
“ไอ้คนบ้ากามข้าจะไม่หยุดจนกว่าจะได้กำจัดทั้งร่างกายและวิญญาณเจ้า”
ความรู้สึกทั้งหมดที่เคยมีต่อซือหยูที่นางยอมรับจะแต่งงานด้วยเพราะเขาให้คะแนนนางมากมายได้หายไปจนหมดสิ้นจากความโกรธแค้นตอนนี้ปิงหวูชิงก้าวล่องผ่านนภาไล่ตามซือหยูอย่างไม่หยุดหย่อน จิตสังหารของนางปะทุไม่เคยหยุดลง ศิษย์และผู้เฒ่าทุกคนที่อยู่ระหว่างทางไม่กล้าหยุดนาง ทุกคนมองหน้ากันไปมาขณะที่มองคนสองคนบินผ่านไป
กงซุนหวูซื่อยิ้มขณะที่มองทั้งสองนางบิดขี้เกียจไปมา
“แม้แต่กับคู่รักลิ้นกับฟันก็ต้องขบกันบ้าง…น่าสนุก ข้าตามไปดูดีกว่า”
ในศิลาก้อนใหญ่ที่ป่าขังภูติจินมู่กำลังขยับมือด้วยท่วงท่าประหลาด จู่ ๆ จินมู่ลืมตาและแสยะยิ้ม
“มันมาแล้ว!ชิ้นหยกมันมีถูกสร้างจากข้า มันคือทานตะวันวิญญาณไม้ เมื่อได้เข้าสู่ร่าง ต่อให้อสูรเนรมิตรก็ต้องถูกมันควบคุม รองเสี่ยว เจ้าเตรียมพร้อมไว้ ฆ่ามันตอนที่ข้ากำลังควบคุมมันอยู่”
จินมู่พูดเขาเป็นจ้าวเทวะระดับหก ส่วนรองเจ้าดินแดนเสี่ยวเป็นจ้าวเทวะระดับเก้าที่เก่งกาจ ไม่ยากที่เขาจะสังหารซือหยู
รองเจ้าดินแดนเสี่ยวยิ้มมุมปากเขามองในทิศทางของตำหนักโลหิต
“ถ้าข้าได้ฆ่าคนเก่งกาจเช่นนั้นด้วยตัวเองการเดินทางครั้งนี้ก็ไม่สูญเปล่า”
แต่รองเจ้าดินแดนเสี่ยวกลับตัวแข็งทื่อซือหยูบินมาทางเขาก็จริง แต่พลังอันไร้ขอบเขตก็ไล่ตามเขาอย่างไม่หยุดไม่หย่อน พลังนี้มีพลังที่ทำให้เขาใจเต้นแรงด้วยความสะพรึงกลัว