ตอนที่ 330 แก้แค้น
ฉู่จิ่งเหยาอยากพาถังเฉียนกลับไป แต่ตัวเสิ้งคุกเข่าลงตรงหน้านาง กอดขานางไว้แล้วพูดว่า
“ข้าขอร้องเจ้า ท่านหมอ ช่วยพี่ชายข้าด้วยเถอะ เขาเพิ่งอายุสิบแปด เขาเป็นญาติคนเดียวของข้า ได้โปรดเถอะ ช่วยเขาด้วย”
นางได้ยินเช่นนี้ก็ปวดร้าวใจมาก นางเข้าใจความรู้สึกที่ต้องสูญเสียคนใกล้ชิดดี ขอเพียงยังมีลมหายใจนางย่อมไม่ทอดทิ้ง แต่เวลานี้นางไม่มีวิธีชิงคนตายคืนจากพญามัจจุราช
“ขอโทษด้วย ข้าไม่มีวิธีแล้ว ตัวเสิ้ง ข้าขอโทษ”
ถังเฉียนค้อมคารวะเขา นางเองก็เศร้ามาก กระทั่งความเจ็บปวดที่เกิดจากความแรงกดดันในอกเกือบจะทำให้นางยืนไม่อยู่ ยังดีที่ฉู่จิ่งเหยาประคองนางไว้ จึงฝืนยืนอยู่ได้โดยไม่ล้มลง
“เหตุใดพี่ชายข้าจึงตายเร็วเช่นนี้ ไม่ถูกต้อง ไม่ถูกต้องเลย…”
ถังเฉียนไม่ได้เอ่ยเรื่องที่ข้าหลวงใหญ่ทำร้ายเหาเกอ แต่เห็นแววตาเขาแข็งกร้าวขึ้นทุกที นางจึงแบกความรับผิดชอบไว้กับตัวเอง แต่…
“พี่ชายเจ้าไม่ได้ตายเพราะโรคร้าย เขาถูกทำร้ายจนม้ามฉีกขาดบวกกับป่วยอยู่ เลือดออกภายใน สุดท้ายตายเพราะเสียเลือดมากเกินไป”
หลี่กู้อันอธิบายสาเหตุการตายของเขาแทนถังเฉียนอย่างชัดเจน แต่นางไม่รู้ว่าที่บอกตัวเสิ้งเช่นนี้เป็นเรื่องดีหรือร้ายกันแน่ เขาเพิ่งอายุสิบสี่ ใครจะรู้ว่าเขาอาจจะขาดสติแล้วทำในสิ่งที่ไม่อาจแก้ไขได้หรือไม่
“เรื่องนี้ยังตรวจสอบไม่ชัด พี่ชายเจ้าบอกห้ามไม่ให้เจ้าทำอะไรวู่วาม ตัวเสิ้ง ข้างหลังเจ้ายังมีคนในเผ่าอยู่ พวกเขาต้องการเจ้า”
สายตาตัวเสิ้งแข็งกร้าวขึ้นทุกที เขาจ้องมองถังเฉียน จากความโศกเศร้ากลายเป็นความเคียดแค้นชิงชัง
“เจ้ากลัวว่าข้าจะไปทำเรื่องเหล่านั้น แล้วจะส่งผลให้พวกเจ้าตาย จึงไม่ยอมเล่าความจริงเกี่ยวกับการตายของพี่ชายข้า ที่แท้คนต่างเผ่าอย่างพวกเจ้าช่างอำมหิตน่ากลัวนัก ถึงจะเป็นเจ้าก็ยังคงน่ารังเกียจอยู่ดี”
ถังเฉียนสั่นศีรษะไม่หยุด นางอยากอธิบาย แต่ตัวเสิ้งไม่อยากฟังอีกแล้ว เขาหันหลังกลับแล้ววิ่งออกไป นางอยากจะวิ่งตามไป แต่ร่างกายนางไม่ยอมฟังคำสั่งแล้ว
“ตามไป อย่าให้เขาทำเรื่องนอกลู่นอกทาง”
เจิ้งจยาเฉิงรับคำสั่งแล้ววิ่งไป หลี่กู้อันมองดูถังเฉียน แล้วรู้สึกผิด
“เหตุใดต้องบอกความจริงให้เขารู้ด้วย! เขายังเป็นเด็ก เหตุใดเจ้าต้องยุให้เขาอยากแก้แค้น เจ้าทำอย่างนี้เท่ากับส่งเขาไปตายใช่หรือไม่”
ถังเฉียนไม่ได้มองเขา นางรู้สึกว่าในเวลาเช่นนี้เขาพูดความจริงออกมา ออกจะไม่รับผิดชอบไปเสียหน่อย เขาคงไม่รู้ว่าคำพูดดังกล่าวจะทำให้เด็กคนนี้พาคนมากมายไปตาย
“คือ…ข้าคิดว่าท่านหมอตั้งใจจะเล่าความจริงให้เขารู้ อีกอย่างเขาจะทำอะไรได้ ก็แค่เด็กคนหนึ่งเท่านั้น”
นางร้องหึเบาๆ นั่นเพราะหลี่กู้อันไม่รู้ว่าใต้ฝ่าเท้าเขามีดินระเบิดฝังไว้เต็มไปหมด และไม่รู้ด้วยว่าคบไฟที่จะจุดดินระเบิดเหล่านั้นอยู่ที่ตัวเด็กคนนี้
“เขาไม่ใช่เด็กธรรมดาหรอก”
ฉู่จิ่งเหยาเพียงแต่เอ่ยประโยคนี้ แล้วอุ้มถังเฉียนกลับมาที่ห้อง จากนั้นจึงสั่งให้หวังหลงกับพวกจัดการศพเหาเก๋อ แต่สุดท้ายก็จำเป็นต้องเผาเพราะเขาติดโรคด้วย
ถังเฉียนนั่งอยู่ในห้อง น้ำตาไหลไม่หยุด เสี่ยวจินดูเหมือนจะรู้ได้ถึงความเศร้าในใจนาง มันจึงอยู่เป็นเพื่อนนาง
“เสี่ยวจิน เพราะเหตุใดข้าจึงไม่สามารถช่วยเขาได้ ถ้าข้ารอบคอบหน่อย ก็จะไม่ถูกจับไป อาจจะช่วยเขาได้ ข้าเอง ข้าเองที่ทำให้เขาตาย เวลานี้ยังทำร้ายตัวเสิ้งด้วย ล้วนเป็นความผิดข้า…”
ดูเหมือนเสี่ยวจินจะเข้าใจความทุกข์ใจของถังเฉียนได้ มันกระพือปีกเล็กน้อยแล้วบินออกไปจากที่นี่
ตอนที่ 331 ศพฟื้นคืนชีพ
“ท่านอ๋อง เขาตายไปอย่างนี้หรือ เขายังเด็กมาก เวลานี้พอข้าหลับตาลง ก็เห็นท่าทางที่คอยระวังตัวของเขา ท่าทางที่ทำอะไรไม่ถูกเมื่อข้าทำให้โกรธ ถ้ารู้ว่าจะมีวันนี้ ข้าควรดีต่อเขาบ้าง”
ขณะนี้ถังเฉียนมักรู้สึกเจ็บหน้าอกเสมอ ฉู่จิ่งเหยานำทัพกรำศึกมานาน ชินชากับการพลัดพรากและตายจากกันนานแล้ว
ใจอ่อนเกินไปนำทัพทำศึกไม่ได้ ซื่อตรงเกินไปค้าขายไม่ได้
ถ้าทุกครั้งฉู่จิ่งเหยามีใจเมตตาเช่นนี้ เขาก็ไม่คู่ควรที่จะเป็นแม่ทัพ ดังนั้นตั้งแต่ต้นจนจบฉู่จิ่งเหยาจึงอยู่เป็นเพื่อนนาง แต่ไม่พูดปลอบโยนนาง
“พวกเขาจัดวางฟืนเสร็จแล้ว เตรียมส่งเขาจากไป เจ้าอยากไปส่งเขาครั้งสุดท้ายหรือไม่”
เขาถามเบาๆ นางไม่มีแม้เรี่ยวแรง แต่นางไม่อยากเสียใจภายหลัง อย่างไรก็ต้องไปส่งเขาครั้งสุดท้าย
ฟืนตั้งวางเรียบร้อยแล้ว โดยมองเห็นเด็กหนุ่มที่นอนอยู่ตรงกลาง ถังเฉียนยังคงทำใจไม่ได้ น้ำตาอาบหน้า ในใจนางถือว่าเขาเป็นเพื่อนคนหนึ่ง นางรู้ดีว่าตนเองไม่ควรอ่อนแอเช่นนี้ แต่ในเวลานี้นางไม่อยากเข้มแข็งเกินไป
“ลงมือได้ เหาเก๋อ ไปสู่สุขคติเถอะ”
ฉู่จิ่งเหยาส่งสัญญาณให้เจิ้งจยาเฉิงลงมือ ตัวเสิ้งยืนอยู่ข้างๆ ใบหน้าขาวซีดราวกับกระดาษ เห็นได้ชัดว่าเขาถูกคุมตัวอย่างแน่นหนาและถูกพามาที่นี่ ผู้อาวุโสซึ่งอยู่ข้างๆ ถึงกับสะอื้นไห้
ถังเฉียนมองดูเปลวไฟลุกโชนขึ้น แต่วินาทีถัดมาก็เกิดเหตุการณ์ที่ทำให้ทุกคนตกตะลึง เหาเก๋อลุกขึ้นนั่ง เขาลุกขึ้นนั่งเองท่ามกลางกองไฟ จากนั้นก็กระโจนตัวเองออกจากกองไฟแล้ววิ่งออกไป เนื่องจากเสื้อผ้าลุกไหม้ เขาจึงวิ่งลงไปในแม่น้ำ
ถังเฉียนตกใจมาก คนที่เหลือต่างตื่นตระหนกพากันวิ่งหนีอย่างแตกตื่น ตะโกนว่า
“ศพคืนชีพ!”
ถังเฉียนไม่เชื่อว่านี่เป็นศพคืนชีพ ฉู่จิ่งเหยาเองก็ไม่เชื่อ เขาพาถังเฉียนวิ่งไล่ตามไป เหาเก๋อว่ายขึ้นมาจากน้ำ แล้วเดินตรงมาหาถังเฉียน คุกเข่าลงตรงหน้านาง
“เจ้านาย ขอบคุณที่ท่านมอบชีวิตที่สองให้แก่ข้า”
เจ้านาย?
ถังเฉียนไม่รู้ว่าตนเองทำอะไร เขาเองก็ไม่รู้ว่านางทำอะไรกันแน่เขาจึงฟื้นขึ้นได้ ยังสามารถพูดคุย แต่สายตาทุกคนที่มองดูนางเหมือนนางมีส่วนรับผิดชอบเรื่องนี้
“พี่ พี่ไม่เป็นไรแล้ว พี่ไม่เป็นไรแล้วใช่ไหม…”
เดิมตัวเสิ้งยังกลั้นน้ำตาได้ ชั่วขณะที่มองเห็นเหาเก๋อฟื้นขึ้นก็คิดว่าตัวเองเสียสติไปแล้ว แต่เมื่อพบว่าคนอื่นๆ ล้วนมองเห็นเหตุการณ์นี้ เขาจึงดีใจอย่างสุดขีด
ตัวเสิ้งกอดเหาเก๋อไว้ แต่ใบหน้าเขาไร้ความรู้สึกอย่างสิ้นเชิง ดูเฉยชา เขามองถังเฉียนเท่านั้น
“ลุก ลุกขึ้นเถอะ”
เขาอยู่นิ่งกับที่ไม่ขยับเขยื้อน จนถังเฉียนพูดเช่นนี้เขาจึงเคลื่อนไหว ทันใดนั้นถังเฉียนก็รู้สึกว่าเขาดูคุ้นๆ เหมือนมนุษย์แมลงปีศาจที่เถิงอวิ๋นสร้างขึ้น
มนุษย์แมลงปีศาจต้องเลือกจากคนที่ยังเป็นหนุ่มสาว ทั้งยังต้องเป็นคนที่ซื่อสัตย์ต่อเจ้านาย แล้วเกิดเสียชีวิตตั้งแต่อายุยังน้อย ร่างกายต้องไม่มีบาดแผลภายนอก ยังต้องเพาะแมลงปีศาจลงไปในร่างก่อนตาย ทำเช่นนี้จึงจะสามารถใช้งานได้หลังจากเสียชีวิตแล้ว
เนื่องจากแมลงปีศาจต้องย้อนกระแสเลือดไปถึงสมอง จึงจะทำให้พวกมันฟื้นชีวิตได้ แม้จะไม่มีลมหายใจ ไม่ต้องกินอาหาร และอายุขัยเพียงสิบถึงยี่สิบปีเท่านั้น แต่ไม่ว่าจะอย่างไรก็ถือว่าฟื้นคืนชีวิตแล้ว
ถังเฉียนยื่นมือออกไป แตะชีพจรเขาเบาๆ พบว่าเขาไม่มีลมหายใจแล้ว