หวางจวนอยากจะเดินไปข้างหน้า แต่โดนเฉินเยี่ยนดึงไว้ วันนี้เป็นวันมงคลของหวางจวน เธอเชื่อว่าแม่หวางจวนน่าจะไม่มาโวยวาย
เจ้าอ้วนมือหนึ่งประคองจักรยาน หันหลังกลับไปดู ถ้ามีคนกล้ามารังแกหวางจวน เขาจะไม่ไว้หน้าแน่นอน
“นี่คุณยายลูกเก็บเอาไว้ให้แม่ ไม่มีค่าอะไร ให้ลูกเก็บไว้ดูเวลาคิดถึง แต่งออกไปแล้วอยู่กับสามีให้ดี มีเวลาก็กลับมาเยี่ยมบ้าง ไม่ว่าจะยังไง แม่ก็เป็นแม่ของลูก”
แม่หวางจวนยัดผ้าเช็ดหน้าใส่ในมือหวางจวน ข้างในห่ออะไรไม่มีใครรู้ เฉินเยี่ยนเห็นแค่น้ำตาของแม่หวางจวน
ไม่ใช่ว่าแม่ของหวางจวนจะไม่รู้สึกอะไรกับลูกสาวตัวเอง เพียงแต่ถ้าเทียบกับลูกชาย ลูกสะใภ้และหลานชายแล้ว ความรู้สึกนี้เบาบางกว่าเยอะ
หวางจวนออกแรงพยักหน้า ควบคุมไม่ให้ตัวเองร้องไห้
เจ้าอ้วนขี่จักรยานไปแล้ว คนที่ลากเครื่องใช้ในงานแต่งก็ไปแล้วเช่นกัน บนรถลากของงานแต่งยังมีเฉินหู่นั่งอยู่ เฉินหู่เป็นเด็กคุมรถ
เฉินเยี่ยนมองไม่เห็นเงาหวางจวนแล้ว เธอดีใจกับหวางจวน ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปหวางจวนจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ จะมีเรื่องราวเป็นของตัวเอง
หวางจวนไปแล้ว คนที่มามุงดูก็ค่อยๆ สลายตัว เฉินเยี่ยนกลับไปที่ห้องอย่างเซื่องซึม เธอรู้ว่าเฉินเวยกำลังจ้องมองเธออยู่ แต่เธอขี้เกียจสนใจ เฉินเวยน่าจะคิดว่าวันนี้ซินห้าวจะมาล่ะสิ เธอเลยรีบมาแต่เช้ส น่าเสียดายที่ซินห้าวไม่มา
ตอนมื้อเย็นหวางนิวก็ถอนหายใจ เวลาปกติก็ไม่รู้สึก ตอนนี้คนกินข้าวหายไปหนึ่งคน เลยรู้สึกอ้างว้างขึ้นมามาก
เฉินหู่ไม่ได้กินข้าวเย็น เขานอนหลับ เขาเป็นเด็กคุมรถ ตอนกลางวันกินเลี้ยงที่ฝั่งนั้น โดนคนกรอกเหล้า ส่วนเฉินหู่ ไม่ยอมแพ้ ปรากฏว่าเขาคนเดียวดื่มเหล้าขาวไปน่าจะเกือบครึ่งชั่ง โดนคนอุ้มกลับมา หวางนิวโมโหบ่นอยู่ครึ่งค่อนวัน แต่เฉินหู่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย เอาแต่นอนหลับสลบเหมือด
“นี่จวนเอ๋อร์ก็แต่งงานแล้ว ทำไมซินห้าวยังไม่มาขออีก หรือว่าเขาไม่ยอม?”
หวางนิวพูดเรื่องซินห้าวอีกครั้ง
เฉินเวยมองเฉินเยี่ยน เฉินเยี่ยนก้มหน้ากินข้าว พักหลังเธอก็ไม่ได้เจอซินห้าว แต่เธอคิดว่าน่าจะใกล้แล้ว
เฉินเวยมองท่าทางของเฉินเยี่ยนแล้ววางตะเกียบลง ในใจเธอตื่นเต้นตอนนี้เธอรับมือกับอวี๋เหวยหมินลำบากแล้ว ถ้ายังไม่ได้ซินห้าวม ฝั่งเธอกับอวี๋เหวยหมิน ถ้าเธอไม่ยอมพลีร่างให้อวี๋เหวยหมิน เพื่อปลอบอวี๋เหวยหมิน ไม่อย่างนั้นเธอกับอวี๋เหวยหมินจะต้องทะเลาะจนความสัมพันธ์เป็นอันจบสิ้น
ก่อนหน้าที่เธอยังไม่ได้ซินห้าว เธอไม่อยากทะเลาะกับอวี๋เหวยหมิน เธอยังต้องใช้อวี๋เหวยหมินช่วยเหลืออยู่
แต่ดูท่าทีของเฉินเยี่ยนแล้ว ระหว่างเธอกับซินห้าวน่าจะมีการตกลงอะไรกัน เฉินเยี่ยนอายุไม่น้อยแล้ว ถ้าใกล้ๆ นี้ซินห้าวมาสู่ขอ แล้วที่บ้านตกลง เธอจะทำยังไง?
เธอต้องไม่ยอมให้พ่อแม่ตกลง แต่เธอกลับไม่มีสิทธิ์ในการตัดสินใจของพ่อแม่ เธอรู้ไม่ว่าจะเฉินจงหรือหวางนิว ต่างพอใจซินห้าวมาก ซินห้าวมาสู่ขอ พวกเขาจะตอบตกลง
เธอควรจะทำยังไงดีนะ?
เฉินเวยคิดหาทาง
วันที่แปดเดือนห้า คนบ้านซินมาสู่ขอแล้ว คนที่สู่ขอคือซินห้าว มาสู่ขอเฉินเยี่ยน
ดูแม่สื่อ หวางนิวคิดว่าอากาศไม่ร้อนแล้ว อารมณ์ก็ดี ในที่สุดคนที่รอคอยก็มา
เพราะบ้านเฉินรู้สถานการณ์บ้านซิน ดังนั้นไม่ต้องรอให้แม่สื่อพูดอะไร หวางนิวก็ตกลงเลย แต่ขั้นตอนที่ต้องทำตามก็ยังต้องทำ ยังไงก็ต้องให้แม่สื่อมาหลายครั้ง ถึงค่อยตกลงกันได้
แม่สื่อไปแล้ว มองดูหวางนิวที่ยิ้มไม่หุบ มองดูใบหน้าเฉินเยี่ยนที่มีความสุข เฉินเวยกัดฟัน เธอจะไม่ยอมให้งานแต่งนี้สำเร็จ เธอจะต้องยุติ
เฉินจง หวางนิว เป็นเพราะคนพวกนี้ พวกเขาเอาแต่สิ่งที่ดีให้เฉินเยี่ยนหมด คิดถึงแต่เฉินเยี่ยน ไม่คิดถึงตัวเธอ พวกเขาทำไม่ดีกับเธอ อย่ามาโทษเธอแล้วกัน!
เฉินเวยเริ่มเตรียมแผนการที่เธอคิดไว้
รอจนตอนที่แม่สื่อมาอีกรอบคือวันที่สิบหกเดือนห้า ส่งแม่สื่อกลับแล้ว เฉินเยี่ยนเจอซินห้าว
ซินห้าวนัดเธอไปบ้านซินวันรุ่งขึ้น บอกว่าพ่อแม่อยากเจอเธอ
เฉินจงและหวางนิวไม่ห้ามอะไร พวกเขาเคยเจอซินห้าวแล้ว ฐานะของที่บ้านเขาก็เข้าใจ เฉินเยี่ยนควรจะไปให้เขาดูตัว
ตอนกลางคืนเฉินเยี่ยนนอนพลิกไปมา สำหรับแม่ซินห้าวแล้ว เธอรู้สึกไม่มั่นใจ ถ้าแม่ซินห้าวตกลง ซินห้าวก็คงมาสู่ขอเธอตั้งนานแล้ว ไม่ต้องซื้อบ้านตัวเอง ให้ที่บ้านเห็นความสามารถของเขา เพื่อพิสูจน์ตัวเขาเอง
พรุ่งนี้เจอหน้ากันจะเป็นลักษณะไหนนะ? แม่ซินห้าวจะแกล้งตัวเองหรือเปล่า? ถ้าแม่เขาทำให้เธอขายหน้า ตัวเองจะทำยังไงดี? แล้วซินห้าวจะทำยังไงนะ?
เฉินเยี่ยนค่อยๆ หลับไปพร้อมความกังวลนี้
วันรุ่งขึ้นเฉินเยี่ยนตื่นแต่เช้าตรู่ ส่องกระจกมองตัวเอง ค่อยยังชั่ว ขอบตาไม่ดำ อายุน้อยนี่ดีจริง ไม่อย่างนั้นคนมีอายุ นอนหลับไม่สนิท สีหน้าต้องดูแย่มากแน่
เฉินเยี่ยนล้างหน้า แล้วสระผมด้วย เธอต้องไปพบเจออย่างสะอาดสอ้าน
เสื้อผ้าล่ะ? เฉินเยี่ยนเลือกกระโปรง ตอนนี้อากาศร้อน เธอชอบสวมกระโปรง เธอไม่อยากทำให้ตัวเองลำบาก
รองเท้าเธอสวมรองเท้าแตะพลาสติก แบบนี้เฉินเยี่ยนดูสะอาดสอ้านสบายตา
“ลูกสาวแม่สวยจริง ไปแล้วพูดจาเพราะหน่อย แม่สะใภ้เป็นคนเมือง ต้องไม่พูดจาดีกับเราแน่ ลูกพูดจาเพราะๆ จะได้ไม่ลำบาก”
หวางนิวฝากฝังเฉินเยี่ยนอย่างไม่ค่อยวางใจ
เฉินเยี่ยนพยักหน้า แต่ในใจกลับรู้สึกตื่นเต้น
ตอนที่ซินห้าวขี่รถมา มองดูสองคนยืนอยู่ด้วยกัน หวางนิวยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกว่าเหมาะสมกัน ทำไมตัวเองถึงคลอดลูกออกมาหน้าตาดีแบบนี้ ยังมีเฉินเวยอีก หน้าตาดีเหมือนกัน ดูแล้วน่าจะหาสามีที่ดีได้ อีกหน่อยลูกของเฉินเยี่ยนและซินห้าวจะต้องหน้าตาดีแน่นอน
ซินห้าวขี่พาเฉินเยี่ยนไป มองดูเบื้องหลังของพวกเขา เฉินเวยรู้สึกเต็มไปด้วยความริษยา แต่วันนี้เธอไม่ได้ออกตัว และไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่มองดูอย่างเงียบๆ
เฉินเยี่ยนพิงศีรษะเบาๆ ลงไปบนหลังซินห้าว เธอมีจักรยาน แต่เธออยากจะนั่งซ้อนซินห้าว ให้เธอรู้สึกมั่นคง รู้สึกหวานชื่น
“เยี่ยนจื่อ เดิมทีแม่ผมจะให้ไปสู่ขออีกคน แต่ผมไม่ยอม แม่ผมคนนี้ไม่ค่อยชอบชาวเกษตรกร เธอลำเอียง บางครั้งพูดจาไม่ค่อยน่าฟัง คุณรู้ดี ถ้าเธอพูดจาหยาบคาย คุณไต้องทนนะ
ซินห้าวบอกเฉินเยี่ยนก่อน ช่วงนี้เขาทะเลาะกับแม่เขาแล้วยังมีพวกญาติของคุณย่าอีกด้วย เพราะเรื่องสู่ขอ เรื่องแต่งงาน จะต้องให้พ่อแม่เห็นด้วย เขาตัดสินใจแล้ว เขาแน่วแน่ ทำให้แรงที่เขาทุ่มลงไปไม่เสียเล่าเลย ในที่สุดแม่เขาก็ยอมใจอ่อน ยอมให้เขาสู่ขอเฉินเยี่ยน แต่ก่อนหน้าจะตกลงวันกัน แม่เขาอยากเจอเฉินเยี่ยน อยากจะดูด้วยตัวเองว่าเฉินเยี่ยนเป็นคนดีหรือไม่
“อืม ฉันไม่ตื่นตระหนก มีคุณอยู่ ฉันไม่กลัวอะไรทั้งนั้น”
เฉินเยี่ยนยิ้ม ขอแค่เธอและซินห้าวมีใจแน่วแน่ ขอแค่ซินห้าวรักเธอ เธอเชื่อว่าพวกเขาจะต้องลงเอยด้วยดี
ตอนที่มาถึงบ้านซินห้าว พระอาทิตยส่องกลางศีรษะพอดี เฉินเยี่ยนเห็นเหงื่อบนหน้าผากซินห้าว เธอเอาผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดให้ซินห้าว
แววตาซินห้าวเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เขาจับมือเฉินเยี่ยนขึ้นมาด้วยความอ่อนโยน วันนี้เขาพาเธอมาเจอพ่อแม่ เขาและเธอจะได้อยู่ด้วยกันอย่างเป็นทางการ รอกำหนดวันแต่งงานแล้ว เขาจะสู่ขอเฉินเยี่ยน เฉินเยี่ยนเป็นภรรยาของเขา เขาอยากจะทำอะไรก็สามารถทำได้