วันเวลาผ่านไป ปลายเดือนสี่มาถึงเร็วมาก อีกไม่กี่วันหวางจวนจะแต่งงานแล้ว ฝั่งเจ้าอ้วนและซินห้าวเตรียมของเรียบร้อยแล้ว เหลือแค่รอวันแต่งงาน
หวางจวนยิ่งใกล้ถึงวันงานก้ยื่งตื่นเต้น เฉินเยี่ยนบอกว่าให้เธออยู่บ้านพักผ่อนหลายวัน เธอไม่ยอม เพราะช่วงนี้ที่โรงงานรับออร์เดอร์มาหลายล็อต คนอื่นยุ่งอย่างกับอะไรดี ถ้าเธอหยุดพักผ่อนก็ยิ่งจะยุ่งกันใหญ่
เฉินเยี่ยนก็รู้สถานการณ์ รับคนงานมาแล้วอีกครั้ง แต่ลูกค้าที่สั่งบุหรี่เยอะมาก ดังนั้นทุกวันเลยยุ่งมาก
เฉินจงบอกว่าสามารถรับคนงานมาได้อีก เฉินเยี่ยนไม่ยอม เพราะโรงงานพวกเขาเล็กเกินไป รับสมัครคนมาเยอะ ถ้าอีกหน่อยขายไม่ดี ก็จะเกิดปัญหา ถึงแม้ว่าตอนนี้ธุรกิจจะดี แต่ไม่มีใครรับประกันได้ว่าอีกหน่อยธุรกิจก็จะดีเหมือนเดิม เฉินเยี่ยนคิดว่าเผื่อให้ปลอดภัยไว้หน่อยดีกว่า
อันที่จริงที่เฉินเยี่ยนต้องการเผื่อไว้ ยังมีอีกหนึ่งสาเหตุ นั่นคือหลายวันก่อนมีคนมาจากคอมมูน บอกว่าจะมาตรวจสอบ แต่ตอนที่เขาไปเขาเอาบุหรี่ไปด้วยหนึ่งลัง
ตอนแรกเฉินเยี่ยนไม่อนุญาต แต่บัญชีอนุญาต บอกว่าเดิมทีโรงงานนี้ก็เปิดในนามคอมมูนอยู่แล้ว เป็นของคอมมูน แบบนี้อะไรที่คนของคอมมูนถือ ก็ถือเป็นของเขา เอาไปได้ แล้วไม่ต้องเก็บเงินด้วย
เฉินจงก็เห็นด้วย เฉินเยี่ยนทำอะไรไม่ได้ ยอมให้เขาไป
โรงงานไม่ใช่ของส่วนบุคคล เฉินเยี่ยนไม่มีอำนาจขนาดนั้น ทุกอย่างต้องฟังความเห็นจากคอมมูน เฉินเยี่ยนรู้ นี่เป็นเพียงแค่จุดเริ่มต้น ต่อไปต้องมีคนจากคอมมูนมามากขึ้นแน่นอน มาทั้งกินและรับ สถานการณ์แบบนี้เธอขัดขืนไม่ได้ นี่เป็นเหตุผลที่เธอไม่อยากรับซื้อโรงงาน เธออยากทำคนเดียว เพราะแบบนี้ไม่ช้าก็เร็วจะทำให้โรงงานบุหรี่ยกเลิกได้ แต่เธอกลับทำอะไรไม่ได้ เพราะยุคนี้เป็นแบบนี้
มาถึงวันที่หนึ่งเดือนห้า เฉินเยี่ยนไม่ได้ไปโรงงานแล้ว เธออยู่บ้านช่วยหวางจวนเตรียมตัว คิดว่าพรุ่งนี้หวางจวนจะแต่งงานแล้ว เฉินเยี่ยนยังรู้สึกเสียดายในใจ
เวลาปกติยังไม่รู้สึก แต่ยิ่งใกล้วันเข้ามา เธอยังรู้สึกเสียดาย ถึงแม้ว่าหลังหวางจวนแต่งงานจะยังไปทำงานที่โรงงาน แต่เลิกงานเธอไม่กลับมาแล้ว ในบ้านหายไปหนึ่งคน ความครื้นเครงก็หายไปส่วนหนึ่ง ยิ่งไปกว่านั้นในบ้านเฉิน ในหมู่บ้าน เธอไม่มีเพื่อนผู้หญิงเลย ไม่ค่อยพูดคุยกับผู้หญิงคนอื่น เธอถือว่าหวางจวนเป็นพี่น้อง หวางจวนแต่งงานออกไป เหลือแค่เฉินเวย ส่วนเฉินเวยเธอไม่อยากให้เฉินเวยอยู่เลยจริงๆ ถ้าเปลี่ยนเป็นเฉินเวยแต่งออกไปก็ดี
วันนี้เฉินเยี่ยนและหวางนิวยุ่งกันมาก มีคนในหมู่บ้านไม่น้อยมาร่วมงานให้ของขวัญหวางจวน หวางนิวเก้บของขวัญและเงินไว้แล้ว จากนั้นให้เฉินหู่จดไว้ว่าใครให้อะไร อีกหน่อยต้องคืนเขา แต่ของขวัญและเงินหวางนิวเอาให้หวางจวนทั้งหมด
หวางจวนไม่ต้องการ หวางจวนก็ยัดเยียดให้เธอ บอกว่าอีกหน่อยเธอและเจ้าอ้วนสองคนใช้ชีวิตด้วยกัน ไม่มีผู้อาวุโส ก็ไม่ง่ายเลย เวลามีเรื่องอะไรให้เธอกลับมา ที่บ้านจะช่วยเหลือพวกเขา
เฉินเยี่ยนเห็นหวางนิวหันหลังแอบเอามุมเสื้อมาเช็ดน้ำตา รู้ว่าหวางนิวสะเทือนใจ
แน่สิ อยู่ด้วยกันมาตั้งหลายปี ทำไม่จะไม่รู้สึกอะไร? เธอมองเฉินเวยที่ยืนอยู่ด้านข้างกำลังหัวเราะเยาะมา เธอเก็บคำพูดเมื่อกี้ เฉินเวยไม่มีความรู้สึก
ตอนเย็นเฉินจงและเฉินกุ้ยกลับมา เฉินเยี่ยนเห็นเฉินกุ้ยมีสีหน้าโกรธ ถามว่าเขาเป็นอะไร เฉินกุ้ยอ้ำๆอึ้งๆ ไม่ยอมบอก
“ตกลงเป็นอะไรล่ะ รีบพูดมา อยากรู้จะแย่อยู่แล้ว”
หวางนิวร้อนรน เห็นเฉินกุ้ยพูดไม่ออก เลยวางชามข้าวลง
“วันนี้มีคนจากคอมมูนมาอีกแล้ว เอาบุหรี่ไปห้าลัง เดิมทีบุหรี่ที่พวกเราส่งให้หมู่บ้านหวางพออยู่แล้ว สามารถส่งของได้ แต่พวกเขาเอาไปห้าลัง เลยไม่พอ พ่อบอกกับพวกเขาว่าให้พวกเขารออีกไม่กี่วัน พวกนั้นยังไร้เหตุผลด้วย บอกว่าเขาจะแต่งงานรอได้ไหม? จะเอาบุหรี่กลับไปให้แขก เขาพูดจาหยายคายมาก เห็นพวกเขาแบบนี้ ผมเลยโมโห”
ถึงตอนนี้เฉินกุ้ยยังโมโหอยู่
เฉินเยี่ยนขมวดคิ้ว นี่เพิ่งกี่วันเอง ทำไมมีคนมาเอาบุหรี่อีกแล้ว ครั้งที่แล้วหนึ่งลัง ครั้งนี้เอาตั้งห้าลัง ป็นแบบนี้ต่อไปโรงงานจะรับไหวไหม!
เฉินเยี่ยนมองเฉินจง เฉินจงเข้าใจความหมายเฉินเยี่ยน พูดอย่างทำอะไรไม่ได้ “ช่วยไม่ได้ ในมือเขามีหัวหน้าเป็นข้ออ้าง หัวหน้าอนุญาต พวกเราไม่ให้ไม่ได้ พูดตามตรง โรงงานเป็นของคอมมูน พวกเราต้องเชื่อฟังหัวหน้า ช่างเถอะ ยุ่งกันเพิ่มหน่อยสองวันนี้ จะได้ผลิตได้ทัน”
เฉินเยี่ยนเข้าใจเฉินจงที่ไม่สามารถทำอะไรได้ อันที่จริงอย่าว่าแต่โรงงานพวกเขาที่ต้องดูแลให้คอมมูนเลย แม้แต่คน ก็ต้องดูแลเหมือนกัน คนของเขามา จะเอาของฟรี ไม่ให้ได้หรือ? ไม่ให้ก็รอคนมาตรวจสอบได้เลย
“ได้ อีกหน่อยมีคนมาเอาให้หัวหน้า พวกเราก็ให้บุหรี่ไป แต่จำเป็นต้องเป็นของหัวหน้า ให้หัวหน้าไปแล้ว พ่อเอามาให้หนู หนูจะใช้”
ถึงแม้เฉินเยี่ยนจะเข้าใจ แต่ก็ไม่อยากปล่อยไปแบบนี้ ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป อย่าว่าแต่กำไรของโรงงานเลย ถึงตอนนั้นกลัวว่าแม้แต่ค่าแรงคนงานยังจ่ายไม่ไหวด้วยซ้ำ
“ เอาของให้ลูกได้ แต่ลูกอย่าซี้ซั้ว ทุกเดือนให้พวกเราได้เงินก็พอแล้ว”
เฉินจงรู้สึกกังวล
“หนูรู้ค่ะ พ่อ วางใจได้”
เฉินเยี่ยนพยักหน้า เธอรู้อะไรเป็นอะไร จะไม่ทะเลาะกับคอมมูน ยังไงตอนนี้โรงงานม้วนบุหรี่ยังเป็นแหล่งรายรับที่ดีที่สุดอยู่
คืนนี้เฉินเยี่ยนนอนไม่ค่อยหลับ หนึ่งเพราะหวางจวนจะแต่งงานแล้ว สองเพราะเธอกำลังคิดถึงการขยับขยายในอนาคต
วันรุ่งขึ้นเฉินเยี่ยนโดนปลุกตื่น คนบ้านเฉินที่เหลือก็ตื่นกันหมด รวมถึงเฉินหู่ด้วย
วันนี้เฉินหู่ขอลาหนึ่งวัน เขาจะไปส่งหวางจวน
คนบ้านเฉินกินข้าวแต่เช้า หวางจวนกินได้น้อย ดื่มน้ำก็น้อย กลัวว่าจะอยากเข้าห้องน้ำระหว่างทาง
มีคนไม่น้อยมามุงดู ในสนามบ้านเฉินมีเสียงพูดคุยกันจอแจเหมือนนกหลายตัวร้องอยู่
หวางจวนนั่งอยู่ในห้อง เธอไม่กล้าออกไป ในห้องมีหญิงสาวหลายคนอยู่เป็นเพื่อนเธอ
เฉินเยี่ยนรู้สึกได้ว่าหวางจวนเขินอายและตื่นเต้น แต่ความตื่นเต้นนี้คนอื่นไม่ได้สามารถแทนที่ได้
“มาแล้ว มาแล้ว มารับเจ้าสาวแล้ว”
เพื่อนเฉินหู่คนหนึ่งวิ่งมาส่งข่าว เฉินเยี่ยนเห็นใบหน้าหวางจวนแดงขึ้นมา มือเธออดไม่ได้กำชายเสื้อไว้ เห็นได้ชัดว่าตื่นเต้น
“อย่ากลัว อย่าลน เธอจะต้องมีความสุข”
เฉินเยี่ยนลูบผมหวางจวนที่หวีจนเป็นเงา มองดูดอกไม้ที่ประดับบนศีรษะหวางจวน เธอกำลังคิดถึงตอนที่เธอแต่งงานกับซนห้าวจะเหมือนหวางจวนไหม?
ถึงแม้ว่าเธอจะเคยแต่งงานมาแล้วหนหนึ่ง กับอวี๋เหวยหมิน แต่เธอลืมไปแล้วว่าตอนนั้นเธอรู้สึกยังไง
“พี่”
หวางจวนตาแดงเรียกขึ้นมา
เฉินเยี่ยนแตะมือเธอ อะไรที่จะฝากฝังก็ฝากฝังไปหมดแล้ว เรื่องมากมายระหว่างสามีภรรยาหวางนิวก็ฝากฝังหมดแล้ว ดังนั้นเฉินเยี่ยนไม่ต้องพูดอะไรอีก
เฉินกุ้ยแบกหวางจวนมาถึงหน้าประตู
เจ้าอ้วนขี่จักรยานมารับเจ้าสาว แน่นอน ข้างหลังยังมีรถลาก นั่นเป็นเครื่องใช้ในงานแต่ง ที่ช่วยเจ้าอ้วนจูงหวางจวน
เห็นเฉินกุ้ยพาหวางจวนมาวางไว้บนจักรยาน นัยน์ตาเฉินเยี่ยนเริ่มเปียกชื้น มีความรู้สึกเหมือนลูกสาวที่ตัวเองเลี้ยงดูมาโดนคนพาตัวไป
แล้วเฉินเยี่ยนก็ยิ้ม เธอเป็นพี่สาวของหวางจวน ไม่ใช่แม่ แต่เธอหาซินห้าวท่ามกลางบรรดาญาติไม่เจอ ซินห้าวน่าจะไม่ได้มา อาจจะช่วยเตรียมอยู่ฝั่งเจ้าอ้วน
“จวนเอ๋อร์”
เฉินเยี่ยนเห็นแม่ของหวางจวน ตอนนี้เธอเดินมาข้างหน้า ยืนอยู่ข้างหวางจวน
หวางจวนมองแม่เธอด้วยสีหน้าสับสน