จวินอู๋เหยาไม่พูดอะไร แค่กอดจวินอู๋เสียแน่น ราวกับได้สมบัติที่มีค่าที่สุดที่เสียไปกลับคืนมา เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา เขารู้สึกว่างเปล่าและสิ้นหวังอย่างที่สุดราวกับหัวใจถูกขุดจนกลวง ทำให้ไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้
วงแขนของเขาค่อยๆกระชับแน่นขึ้นทีละน้อย ราวกับจะไม่มีวันยอมปล่อยมือ
พลังของจวินอู๋เหยานั้นน่าเหลือเชื่อมาก ทำให้จวินอู๋เสียรู้สึกเจ็บมาก คิ้วของนางขมวดเข้าหากัน แต่นางก็ยังไม่อยากผลักเขาออกไป
“อย่าทิ้งข้าไปอีก” เสียงแหบต่ำดังออกจากปากของจวินอู๋เหยา
จวินอู๋เสียงงงัน
“ข้าจะไม่ทิ้งท่าน”
เสียงใสชัดเจนของจวินอู๋เสียดังเข้าหูของจวินอู๋เหยา ราวกับฟ้าร้องอย่างกะทันหัน ทำให้เขาตกใจรู้สึกตัวขึ้นมา เขาเงยหน้าขึ้นทันที ดวงตาฉายแววประหลาดใจ เขาเห็นจวินอู๋เสียขมวดคิ้ว ก็รู้สึกตัวทันทีว่าเขาสูญเสียการควบคุมตัวเอง จึงปล่อยมืออย่างรวดเร็ว
“เกิดอะไรขึ้นกับท่าน?” จวินอู๋เสียไม่สนใจความเจ็บปวดของตน แต่มองไปที่จวินอู๋เหยาอย่างกังวล พร้อมกับคิดว่าจวินอู๋เหยาทำตัวผิดปกติไป
“ไม่มีอะไร” จวินอู๋เหยาส่ายหัว ความรู้สึกตื่นตระหนกในใจเป็นสิ่งที่ไม่คุ้นเคยสำหรับเขา
เมื่อได้ยินจวินอู๋เสียและจวินอู๋เหยาพูด พวกเฉียวฉู่ก็หันหน้ากลับไป ทันใดนั้นพวกเขาก็เห็นรูปลักษณ์ใหม่ของจวินอู๋เสีย ใบหน้าของทุกคนดูราวกับเพิ่งค้นพบทวีปใหม่
“ความคิดของพี่ใหญ่อู๋เหยาชัดเจนเกินไปไหม? แม้ว่าเขาจะเปลี่ยนหน้าตาของเสี่ยวเสียไปแล้ว เขาก็ยังเปลี่ยนให้อยู่ในมาตรฐานความงามที่ไร้ที่ติ นี่มันช่าง……” เฉียวฉู่ลูบคาง ไม่จำเป็นต้องพูดเลย ใบหน้าที่จวินอู๋เหยาปรับเปลี่ยนให้นั้นงดงามมากจริงๆ ไม่ด้อยไปกว่าใบหน้าเดิมของจวินอู๋เสียเลยสักนิด ราวกับฤดูใบไม้ผลิและฤดูใบไม้ร่วง ดูดีกันคนละแบบ ไม่มีใครยอมใคร…..novel-lucky
“นี่เรียกว่ารสนิยมดี พี่ใหญ่อู๋เหยารสนิยมดีแบบนี้ จะทำอะไรที่ลดทอนความงามของเสี่ยวเสียได้ยังไง?” เฟยเหยียนกล่าวอย่างจริงจัง
เห็นได้ชัดว่าพวกเพื่อนๆของจวินอู๋เสียชื่นชมรูปลักษณ์ใหม่ของจวินอู๋เสียมาก ทุกคนไม่หวงคำชมเลยแม้แต่นิด
จวินอู๋เสียไม่รู้จะทำยังไงกับพวกเฉียวฉู่ ถ้าทำได้นางก็อยากจะบอกพวกเขาว่าใบหน้านี้ต่างหากที่เป็นใบหน้าเดิมของนาง แต่นางไม่เข้าใจจริงๆว่าจวินอู๋เหยาเปลี่ยนใบหน้านางให้ดูเหมือนเดิมทุกประการแบบนี้ได้ยังไง มันแค่เรื่องบังเอิญหรืออะไรกันแน่?
จวินอู๋เหยามองจวินอู๋เสียที่คุยอยู่กับพวกเฉียวฉู่อย่างเงียบๆ คิ้วที่ดูดีของเขาขมวดเข้าหากันอย่างไร้เสียง
เขาบอกจวินอู๋เสียไปว่าไม่มีอะไร แต่มีเพียงตัวเขาที่รู้แก่ใจดีว่าเมื่อครู่นี้เขาสูญเสียการควบคุมอารมณ์และการกระทำของตัวเองไปอย่างสิ้นเชิง
[อย่าทิ้งข้าไปอีก]
นั่นไม่ใช่คำพูดของเขา
จวินอู๋เหยาหรี่ตาเล็กน้อย เขาก้มหน้าลงมองหน้าอกของตัวเอง พร้อมกับยกมือขึ้นจับเสื้อตรงหัวใจของเขา
ไม่ว่าจะเป็นอะไร เขาไม่ชอบความรู้สึกนั้นเลย
ดูเหมือนจวินอู๋เสียที่กำลังคุยกับพวกเฉียวฉู่จะสังเกตเห็นสายตาของจวินอู๋เหยา นางหันหน้ากลับไปและเห็นจวินอู๋เหยาขมวดคิ้วแน่น แววตาแฝงความเจ็บปวด จวินอู๋เสียจึงหันหลังกลับและเดินเข้าไปหาจวินอู๋เหยา
จวินอู๋เหยาเห็นจวินอู๋เสียเดินเข้ามาหา ก็รีบข่มความรู้สึกแปลกๆในใจลงทันที
“ข้าชอบมาก” จวินอู๋เสียพูดพร้อมมองจวินอู๋เหยา
ใบหน้านี้นางไม่ได้เห็นมานาน แม้ว่านางจะตกใจที่ได้เห็นมันอีกครั้ง แต่มันก็ทำให้นางนึกถึงทุกอย่างเมื่อชาติก่อน สิ่งที่นางไม่เคยใส่ใจกลับยังคงฝังลึกอยู่ในใจไม่เคยลืมเลือน
จวินอู๋เหยารู้ว่าจวินอู๋เสียหมายถึงอะไร เขายิ้มน้อยๆ และกำลังจะเอ่ยปากพูด
แต่จวินอู๋เสียกลับเขย่งปลายเท้าขึ้น โอบแขนรอบคอจวินอู๋เหยา แล้วดึงศีรษะเขาลงมา ปากน้อยๆที่แต่งแต้มด้วยรอยยิ้มบางประกบปิดปากของจวินอู๋เหยาโดยไม่ให้เขาได้ตั้งตัว