เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 724
“ครับ！”
ฮู๋หยางนำปรมาจารย์ของแดนปรมาจารย์นับหนึ่งพันคนขึ้นรับการต่อสู้ขององครักษ์มังกรทันที！
ปรมาจารย์ของแดนปรมาจารย์นับหนึ่งพันคนนี้เป็นส่วนที่สำคัญของศูนย์พันธมิตรบู๊
ก็คืออาศัยเรียกศูนย์พันธมิตรบู๊ว่าเจ้าโลกบู๊！
ครั้งนี้
เริ่นเทียนสิงเพื่อสามารถเหยียบให้ตงไห่ราบคาบแย่งชิ้นส่วนม้วนภาพมกุฎมังกรมา ต่างก็พาเอาความสามารถเดิมของตัวเองมาแล้ว！
มีการเข้าร่วมของผู้แข็งแกร่งแดนปรมาจารย์นับพันคนแล้ว
ก็สามารถต่อต้านการเข้าโจมตีที่เฉียบคมขององครักษ์มังกรได้ทันที
ฮู้！
ในใจของเริ่นเทียนสิงโล่งอกแล้ว
ตัวเองยังคงดูถูกตงไห่แล้ว
ใครจะสามารถคิดถึง
ที่นี่จะแอบซ่อนปรมาจารย์ที่ลึกลับกลุ่มหนึ่งอย่างนี้แล้ว！
แต่คิดมา นี่ควรจะเป็นพลังสุดท้ายของตงไห่แล้ว
ถ้าหากไม่งั้น……
เริ่นเทียนสิงก็ยากมากที่จะจินตนาการได้จริง ๆ
ตงไห่เล็ก ๆ จะครอบครองพลังที่น่ากลัวอย่างนี้ได้ยังไง？
ฟิ้ว！
ฟิ้ว！
เงาร่างสองสามร่างก็ตกลงที่ด้านหน้าของหม่าตง
หม่าตงพูดด้วยใบหน้าที่เคารพนบน้อบทันที“ผมคารวะท่านแม่ทัพ！”
หยางเฟิงกวาดตามองหม่าตงแวบหนึ่งอย่างเย็นชาแล้ว“หม่าตง นายรู้ความผิดไหม？”
ตึ้งเสียงหนึ่ง
หม่าตงคุกเข่าลงอย่างไม่ลังเลแล้วแม้แต่นิด
“ผมรู้ความผิด！”
“ผมไม่ได้เชื่อฟังคำสั่งของท่านแม่ทัพ นำคนม้าขวางการโจมตีของศูนย์พันธมิตรบู๊โดยพลการ！”
หยางเฟิงพูดเสียงเย็นชา“ในเมื่อนายรู้ เพราะอะไรยังตั้งใจทำผิด？”
พูดจบ
ความคิดฆ่าที่เยือกเย็นก็ปกคลุมหม่าตง
ในพริบตา
สีหน้าของหม่าตงแดง
เหมือนมีมือใหญ่ที่ไร้รูปร่างหนึ่งบีบคอของเขาไว้แน่น
ให้เขาหายใจเปลี่ยนเป็นลำบากขึ้นมา！
หยางเฟิงเป็นครั้งแรก
โมโหต่อหม่าตงแล้ว！
ถ้าหากไม่ใช่หม่าตงไม่เชื่อฟังคำสั่งของตัวเอง
พื้นที่สีเทาของตงไห่ก็จะไม่เสียหายอย่างมหาศาลอย่างนี้！
ถ้าหากหม่าตงไม่สามารถให้คำอธิบายที่สมเหตุผลได้กับเขา
เขาไม่ถือสาที่จะฆ่าหม่าตงแล้ว！
นี่เพื่อชดใช้ชีวิตของพวกพ้องนับหมื่นคนที่ตายไป！
หม่าตงสูดลมหายใจลึกเฮือกหนึ่ง พูดอย่างลำบากว่า“ท่าน ไม่ใช่ผมไม่ทำตามคำสั่งของท่าน！ คือผมไม่มีวิธีที่จะทำตามจริง ๆ ……”
“ข้างหลังนี้ก็คือตงไห่！ ก็คือบ้านของพวกเรานะ！ พวกเราต่างก็เป็นคนของตงไห่ พวกเราไม่ต่อต้านพวกเราไม่สู้ตาย ใครจะขึ้นไป？ คนเหล่านี้ต่างก็เป็นพวกที่ภายนอกเป็นคนแต่หัวใจเป็นสัตว์อย่างนั้น！”
“พวกเข้าฆ่าตงไห่ ที่ฆ่าก็คือประชาชน！ ก็คือคนในครอบครัวของผมนะ！”
“ผม！ ในฐานะคนของตงไห่！ ถึงแม้ไม่ใช่ตัวพ่อใต้ดินนี้！ ถึงแม้จะตาย！ ก็ไม่ยอมมองเห็นเหตุการณ์อย่างนี้เกิดขึ้นอย่างเด็ดขาด！”
หม่าตงยิ่งพูดยิ่งตื่นเต้น คิดไม่ถึงยืนขึ้นมาแล้วทันที！
เขาชี้ตงไห่ที่อยู่ด้านหลัง น้ำตาไหลในตอนนั้น！
จากนั้น
ตึ้ง！
หม่าตงคุกเข่าลงไปอย่างแรงอีกครั้ง！
“ถ้าหากท่านต้องการฆ่าผม งั้นผมก็จะไม่แค้นเคืองใด ๆ อย่างเด็ดขาด！”
หยางเฟิงซาบซึ้งในทันที
ถึงแม้ความตั้งใจเดิมของหม่าตงคือเพื่อประชาชนของตงไห่
แต่เขาขัดคำสั่งของหยางเฟิงจริง ๆ แล้ว
คำสั่งทหารยิ่งใหญ่เหมือนเขา！
ถ้าหากอยู่ที่ค่ายทหาร หม่าตงก็คือไม่ปฏิบัติตามคำสั่ง！
ที่สนามรบชายแดน นี่คือโทษตาย！
แต่ความตั้งใจเดิมของเขายังไงคือดี！
ก็เหมือนกับตัวเอง
เหมือนกับทหารชายแดนนับหมื่นนับพันคนนั่นที่อยู่ด้านหลังตัวเอง！
ไม่สนใจความตาย
ฆ่าคนเพื่อความยุติธรรม！
เพื่ออะไร？
ยังไม่ใช่เพื่อต้าเซี่ย เพื่อครอบครัวคนสนิทเหล่านั้นที่อยู่ข้างหลังตัวเองไง！
“เห็นแก่ความตั้งใจเดิมของนายเพื่อประชาชนของตงไห่ ฉันปล่อยนายไปครั้งหนึ่ง！” หยางเฟิงมองหม่าตงแวบหนึ่งแล้วพูดจาง ๆ
“แต่โทษตายละเว้นได้ โทษเป็นหนียาก ทำลายศูนย์พันธมิตรบู๊นี่ด้วยมือตัวเอง！”
“ถ้าไม่สามารถทำได้ นายก็ถือหัวมาเจอแล้วกัน！”
“ครับ！”
หม่าตงเป็นคนที่เรียนหนังสือคนหนึ่ง เวลานี้ได้ยินคำพูดของหยางเฟิงคิดไม่ถึงจะอารมณ์ฮึกเฮิมขึ้นมา
เขาแย่งมีดหั่นใหญ่จากลูกน้องมา พูดเสียงดัง“พวกพ้อง ตามฉันไปฆ่าหน้าคนหัวใจหมากลุ่มนี้แล้ว！”