อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 650 ไหนบอกว่าทำได้แค่ครั้งเดียวหรือ?
ชิงเฟิงฟังแล้วก็รู้สึกเหมือนจะมีเหตุผล แต่ก็ยังรู้สึกว่ามีตรงไหนแปลกไปอยู่ดี
เขาซื่อสัตย์เต็มที่ต่อหน้าที่ ไม่กล้าละเลยการคุ้มกันนายท่านที่หน้าประตูแม้แต่นาทีเดียว ทำไมเขาถึงผิดได้ล่ะ
เจี่ยงเสวียส่ายหัว ถอนหายใจอยู่ตลอด
“เจ้าเจ้าเด็กซื่อบื้อนี่…….”
ชิงเฟิงสูดหายใจ กล่าวพึมพำ “อย่างมากหลังจากนี้เวลาที่พวกเขาพลอดรักกัน ข้าอยู่ให้ไกลหน่อยก็ได้แล้ว แต่ตอนนี้จะทำยังไง? เจี่ยงเสวีย ข้าไม่อยากไปที่หอจวี๋อิง เจ้าช่วยข้าขอร้องนายท่านหน่อยได้รึเปล่า?”
“ข้าไม่กล้า”
“นายท่านไว้ใจเจ้ามาก เจ้าเอ่ยปากขอร้อง ข้าก็ยังมีโอกาสเล็กน้อย ไม่งั้นข้าก็จะต้องถอดจนเกลี้ยง ให้คนมุงดูแล้ว เจ้าทำใจได้หรือ?”
“ขอร้องนายท่านจะมีประโยชน์อะไร ไปขอร้องพระชายายังจะดีซะกว่า แค่ประโยคเดียวของพระชายา เจ้าไม่เพียงแค่ไม่ต้องไปที่หอจวี๋อิง แม้แต่ส้วมก็ไม่ต้องขัดแล้ว”
ชิงเฟิงคิดก็ไม่คิด ส่ายหัวโดยตรง
ขอร้องพระชายา เขายังต้องโดนทำโทษหนักกว่านี้อีก
พระชายาไม่เคยทำดีกับเขาเลย
มีเสียงหัวเราะคิกคักดังมาในค่ำคืนที่เงียบสงัด
ชิงเฟิงเจี่ยงเสวียหันกลับไปพร้อมกัน กลับเห็นชิวเอ๋อร์ยืนอยู่ไม่ไกล กำลังปิดปาก หัวเราะจนตาโค้งขึ้น
เมื่อเห็นว่าเป็นชิวเอ๋อร์ ทั้งสองก็รีบจัดเสื้อผ้า ยืดหลังตรง แสดงด้านที่สมบูรณ์แบบที่สุดออกมา
“แม่นางชิวเอ๋อร์ ดึกขนาดนี้แล้วทำไมเจ้ายังไม่พักผ่อน”
“ข้ารู้ว่าชิงเฟิงจะต้องถูกลงโทษให้ไปขัดห้องน้ำอีกเป็นแน่ ดังนั้นข้าจึงได้ล้างห้องน้ำของจวนไว้ล่วงหน้าหมดแล้ว”
ตื้ด……
ชิงเฟิงเจี่ยงเสวียสูดหายใจด้วยความตกตะลึงพร้อมกัน
“เจ้าเป็นผู้หญิงที่บอบบางผู้หนึ่ง พวกเราจะให้เจ้าขัดได้ยังไง”
“ก็ใช่น่ะสิ นี่…..นี่ก็ช่าง……”
ชิงเฟิงอายจะตายอยู่แล้ว
เขาชอบชิวเอ๋อร์มาโดยตลอด แทบอยากจะแย่งงานทั้งหมดที่อยู่ในมือของชิวเอ๋อร์มาทำเอง แต่ตอนนี้กลับให้นางขัดห้องน้ำ ห้องน้ำนั่นเหม็นเพียงใดกัน และเป็นทั้งจวนอีก”
ชิวเอ๋อร์ปิดปากหัวเราะเบาๆ เดินเข้าไปหาพวกเขาทีละก้าว “ไม่เป็นไร ยังไงซะข้าก็อยู่ว่างๆ ตอนนี้คุณหนูไม่ค่อยอยู่ที่จวน ขัดล้างห้องน้ำวันเวลาก็ผ่านไปเร็วหน่อย”
เจี่ยงเสวียรีบชื่นชมประจบทันที “แม่นางชิวเอ๋อร์จิตใจดีจริงๆ แต่ว่าเรื่องงานหยาบขัดห้องน้ำประเภทนี้ทีหลังให้พวกเราทำก็ได้แล้ว มือของเจ้านุ่มขนาดนั้น อย่าทำให้สกปรกจะดีกว่า”
ชิงเฟิงอึ้งไปแล้ว
ก่อนหน้านี้เวลาที่เขาโดนทำโทษให้ขัดล้างห้องน้ำ เรียกเจี่ยงเสวียให้มาช่วยหลายครั้ง เจี่ยงเสวียก็ทำเป็นมองไม่เห็น ทำไมตอนนี้ถึงได้ขยันเพียงนี้?
ชิวเอ๋อร์มองดูเจี่ยงเสวียแวบหนึ่ง แล้วหันไปมองชิงเฟิง กล่าวปลอบใจ
“อันที่จริงพระชายาจิตใจดี ก็พูดง่ายมาก รอให้คุณหนูตื่นขึ้นมาพรุ่งนี้ ข้าจะช่วยท่านพูดกับคุณหนูสักคำก็ได้แล้ว คุณหนูเพียงแค่ขู่ท่านเท่านั้น ไม่ได้ให้ท่านไปที่หอจวี๋อิงจริงๆหรอก”
“นางจะเห็นด้วยหรือ?”
ชิงเฟิงไม่เชื่อ
ชิวเอ๋อร์มักจะพูดกับเขาว่าพระชายาดีมากอย่างนู้นอย่างนี้เสมอ แต่พระชายาที่เขารู้จัก ไม่ดีสักนิด แกล้งเขาเป็นอย่างเดียวเท่านั้น
“เห็นด้วยแน่นอน ท่านไม่เชื่อใจคุณหนู หรือแม้แต่ข้าท่านก็ไม่เชื่อเช่นกันงั้นหรือ?”
ชิงเฟิงเกาศีรษะอย่างเขินอาย กล่าวขอบคุณ “ข้าเชื่อเจ้าแน่นอนอยู่แล้ว”
“ท่านหิวแล้วสินะ ข้าทำอาหารว่างตอนกลางคืนไว้ ไป ข้าพาท่านไปกิน”
“ได้สิ” ชิงเฟิงลูบท้องแฟบๆแล้วฉีกยิ้ม
เจี่ยงเสวียตะลึงทันที
นี่นางจะทิ้งเขาไปแล้วหรือ?
หัวใจของเขาเคว้งคว้างเล็กน้อยอย่างอธิบายไม่ถูก เหมือนว่าชิวเอ๋อร์จะทำดีต่อชิงเฟิงมากกว่าเขาซะอีก
ข้างหูเป็นเสียงเรียกของชิวเอ๋อร์ “พี่เจี่ยงเสวีย ทำไมท่านยังไม่ไปอีก? ถ้ายังไม่รีบไปอาหารว่างตอนค่ำก็จะถูกชิงเฟิงกินหมดแล้วนะ”
จิตใจของเจี่ยงเสวียเหมือนถูกทาด้วยน้ำผึ้งเช่นนั้น รีบไล่ตามไปทันที
ในห้องนอน
กู้ชูหน่วนและเย่จิ่งหานนอนเคียงข้างกัน ทั้งสองคนหายใจหอบ บนหน้าผากยังมีเหงื่อเม็ดละเอียดอีกด้วย
“ไหนตกลงไว้ดีแล้วว่าครั้งเดียว?” น้ำเสียงของกู้ชูหน่วนไม่พอใจ
เย่จิ่งหานเช็ดเหงื่อบนใบหน้าของนางอย่างอ่อนโยน กอดเอวบางๆของนางไว้แน่น
“เจ้าอร่อยถูกปากเกินไป ข้าอดทนไม่ไหว”
อดทนไม่ไหวกับผีน่ะสิ
เอวของนางแทบจะหักแล้ว