บทที่ 311
เมื่อลิฟต์ไปถึงชั้นบนสุด เย่เฉินไปหาซ่งหวั่นถิง บอกฮวงจุ้ยทั้งหมดของคลับเฮาส์ฮุยหวงกับเธอแบบคร่าว ๆรอบหนึ่ง
เมื่อได้ยินมาว่าฮวงจุ้ยของคลับเฮาส์ฮุยหวงทั้งหมดนั้นเรียบง่ายธรรมดา ซ่งหวั่นถิงจึงอดไม่ได้ที่จะผิดหวังเล็กน้อย
ดูแล้ว อาจารย์ดูฮวงจุ้ยที่เธอหามาคนก่อน ไม่มีความสามารถในการดูฮวงจุ้ยเลย
ฉะนั้น เธอรีบถามอย่างเย่เฉินว่า “อาจารย์เย่ ไม่รู้ว่าคุณมีวิธีอะไรไหม? ที่จะเสริมฮวงจุ้ยของคลับเฮาส์ฮุยหวงดีขึ้นอีกขั้นหนึ่ง?”
เย่เฉินยิ้มบาง ๆ แล้วกล่าวว่า “คุณให้คนนำต้นสนมาวางไว้ที่ชั้น1สองต้น ต้นหนึ่งวางไว้ที่มุมตรงตะวันออกเฉียงใต้ และอีกต้นหนึ่งวางไว้ที่มุมตรงตะวันตกเฉียงเหนือ โดยหันหน้าเข้าหากัน แล้วเปลี่ยนเสาหินสองต้นที่ประตูเป็นสิงโตหินแทน สิงโตหินไม่สามารถเป็นตัวผู้และตัวเมีย หรือตัวเมียกับลูก ต้องเป็นสิงโตตัวผู้ทั้งคู่ และสิงโตตัวผู้ทั้งคู่จะต้องไม่ขนานกัน และดวงตาต้องอยู่ที่ 90 องศา ในขณะเดียวกันให้คนทำปลิวทองคำสองใบ แล้วปิดไว้บนตัวสิงโตหิน เมื่อทำเช่นนี้ ก็จะกลายเป็นสิงโตสองตัวที่รวบรวมโชคลาภและความมั่งคั่งได้”
ซ่งหวั่นถิงถามตามจิตใต้สำนึกว่า “ไม่รู้ว่าสิงโตที่รวบรวมโชคลาภและความมั่งคั่งคู่นี้ มีคำอธิบายอย่างไร?”
เย่เฉินยิ้มแล้วกล่าวว่า “สิงโตคู่นี้เป็นที่รวบรวมโชคลาภและความมั่งคั่ง สิงโตคู่นี้เป็นตัวหลัก ต้นสนสองต้นนี้เป็นตัวเสริม รวมกับทองคำเปลว และการออกแบบที่ยอดเยี่ยมของคลับเฮาส์ฮุยหวง ขอแค่มีการจัดเรียงที่ดี ก็จะทำให้โชคลาภและความมั่งคั่งของคลับเฮาส์ฮุยหวงไปสู่ระดับที่สูงขึ้น”
ซ่งหวั่นถิงรู้สึกตกใจมาก กับวิธีที่การเย่เฉินพูดนั้นเป็นสิ่งที่เธอไม่เคยได้ยินมาก่อน ในขณะเดียวกันเธอก็ถอนหายใจให้กับความสามารถของอาจารย์เย่ เพียงแค่ให้คำแนะนำแบบไม่เป็นทางการ ก็สามารถให้ผลลัพธ์ที่น่าอัศจรรย์เช่นนี้ได้ นี่เป็นวิธีการของเทพเทวดาเลยก็ว่าได้
อาจารย์เย่เป็นอย่างที่คุณปู่เคยพูดไว้เลย เป็นมังกรในโลกมนุษย์!
ซ่งหวั่นถิงพูดอย่างซาบซึ้งว่า “ขอบคุณอาจารย์เย่ ฉันจะให้คนไปจัดการตามวิธีที่อาจารย์แนะนำ”
เย่เฉินพยักหน้า แล้วมองดูนาฬิกา มันก็ใกล้ถึงเวลาจะกลับไปซื้อกับข้าวทำอาหารแล้ว
จากนั้น เขากล่าวกับซ่งหวั่นถิงว่า “คุณจำสิ่งที่ผมพูดเมื่อกี้นี้ไว้ และรีบจัดการเปลี่ยนตามที่แนะนำ ตอนนี้เวลาก็สายแล้ว ผมขอตัวกลับไปก่อน”
ซ่งหวั่นถิงรีบตอบว่า “ให้ฉันไปส่งคุณ”
“ไม่ต้องครับ” เย่เฉินกล่าว “เมื่อสักครู่ผมเห็นลุงวีที่ชั้น2 ผมจะไปทักทายเขาสักหน่อย”
ซ่งหวั่นถิงกล่าว “ยังไงฉันก็ไม่สามารถให้คุณกลับไปคนเดียวได้………”
เย่เฉินยิ้มแล้วกล่าวว่า “เอาอย่างนี้ คุณไปขับรถ แล้วรอผมอยู่ที่ชั้น1 ผมไปทักทายลุงวีก่อน แล้วค่อยลงไปหาคุณ”
ซ่งหวั่นถิงพยักหน้าแล้วกล่าวว่า “ได้ค่ะ อาจารย์เย่ ฉันจะไปรอคุณที่รถ”
ที่เย่เฉินอยากไปหาลุงวี ไม่ใช่ว่าเพื่อไปทักทายเขา แต่เพื่อไปดูว่า เซียวเวยเวยกับเว่ยฉางหมิงสองคนนั้นเลียโถปัสสาวะถึงไหนแล้ว
เมื่อเขาไปถึงห้องน้ำที่ชั้น2 เซียวเวยเวยกับเว่ยฉางหมิงเพิ่งเลียโถปัสสาวะถึงโถที่2
ใบหน้าทั้งสองคนซีดเซียว พื้นข้างๆเต็มไปด้วยความสกปรก เมื่อเห็นว่าเย่เฉินมาแล้ว ลุงวีรีบกล่าวว่า “อาจารย์เย่คุณมาแล้ว!”
เย่เฉินขมวดคิ้วแล้วถามว่า “นี่เพิ่งเลียไปแค่2โถเองเหรอ? ช่างช้าเสียจริง?”
ลุงวีรีบกล่าวว่า “อาจารย์เย่ สองคนนี้อาเจียนจนน้ำดีออกมาเกือบหมดตัวอยู่แล้ว………”
เย่เฉินกล่าวด้วยเสียงเยือกเย็น “ให้เวลาพวกเขาอีกหนึ่งชั่วโมง หากเลียไม่เสร็จภายในหนึ่งชั่วโมง จะให้ไปเลียที่ชั้น3ด้วย!”
“ครับ!” ลุงวีรีบพยักหน้า แล้วก็กล่าวกับสองคนนั้นว่า “ได้ยินแล้วใช่ไหม? ถ้ายังไม่รีบ พวกคุณสองคนก็จะต้องเลียเพิ่มขึ้นอีกคนล่ะ8โถ!”
ทั้งสองคนตกใจจนหน้าขาวซีดเผือด เซียวเวยเวยอาเจียนอีกรอบ แต่ว่าเธอทำได้เพียงแค่รีบเช็ดปาก แล้วรีบเลียโถปัสสาวะด้วยความอัปยศอดสู
ขณะนี้ เย่เฉินคิดในใจ การทำเช่นนี้ กับผู้หญิง เป็นการทำเกินไปหรือเปล่า?