เย่เทียนสามารถเอาศักดิ์ศรีเป็นประกันเลย อาวุธตรงหน้าของฮาชิโมโตะ มินาโตะ ต้องเป็นของแท้อย่างแน่นอน ไม่ใช่ของที่แต่งเติมเข้าไปทีหลังอย่างแน่นอน
นี่ถือเป็นการกระตุ้นสติผู้คนที่อยู่ตรงนั้นอย่างไม่ต้องสงสัย ทุกคนต่างพากันได้สติ แล้วมองเย่เทียนด้วยสายตาที่เดือดดาล!
“ไอ้หมอนี่มันมาจากไหน? ไม่ใจกล้าไปหน่อยเหรอ?”
“กล้ามาล่วงเกินหัวหน้าตรงนี้ แกคงเบื่อที่จะมีชีวิตแล้วใช่มั้ย?”
“พวกเรา จัดการหมอนี่ที่มันไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงนี่ซะ!”
พวกยามที่อยู่รอบๆ ต่างมุงกันเข้ามา ต่างพากันจ้องมองเย่เทียนด้วยสายตาที่เดือดดาล และอยากสับเย่เทียนให้เป็นพันเป็นหมื่นชิ้น!
“พวกคุณจะโมโหขนาดนี้ไปทำไม?”
เย่เทียนขยับเท้าแล้วพุ่งไปหลบอยู่ข้างหลังฮาชิโมโตะ มินาโตะ มือหนึ่งบีบไปที่คอของฮาชิโมโตะ มินาโตะ แล้วพูดเบาๆ ว่า “อย่าหาว่าผมไม่เตือนนะ ผมน่ะ พอตกใจแล้วจะควบคุมตัวเองไม่ได้ เดี๋ยวถ้าเกิดอะไรขึ้นกับหัวหน้า จะมาโทษผมไม่ได้นะ!”
พอถูกเย่เทียนควบคุมตัวไว้ ฮาชิโมโตะ มินาโตะทั้งโกรธทั้งตกใจ
ที่ตกใจเพราะไม่คิดว่าเย่เทียนจะใจกล้าขนาดนี้ กล้าลงมือกับเธอที่นี่ ส่วนเรื่องที่โกรธคือ มือของเย่เทียนได้วางลงบนจุดที่ไวต่อความรู้สึกของเธอ!
แต่ตอนนี้พอชีวิตตกอยู่ในมือของคนอื่น ฮาชิโมโตะ มินาโตะก็ไม่กล้าทำอะไรโดยพลการ ถ้าเกิดทำให้เย่เทียนโกรธเข้า ใครจะไปรู้ว่าเขาจะยอมตายไปด้วยกันรึเปล่า!
“เย่เทียน อย่าทำอะไรบ้าๆ นะ!”
ฮาชิโมโตะ คันนะเองก็ไม่กล้าทำอะไรโดยพลการเหมือนกัน ทำหน้าบึ้งตึงแล้วตะโกนออกมา “ถ้าน้าเล็กของเธอเป็นอะไรแม้แต่ปลายเล็บ แกก็อย่าหวังจะได้ออกไปจากที่นี่เลย!”
เย่เทียนหันมองฮาชิโมโตะ คันนะอย่างไม่รีบร้อน และไม่ได้ใส่ใจคำขู่ของฮาชิโมโตะ คันนะเลยสักนิด
“ฉันมันคนที่ไม่มีอะไรจะเสียแล้ว การที่ได้ตายไปพร้อมกับสาวสวยแบบนี้ มันก็ไม่เสียชาติเกิดแล้ว”
พอเห็นท่าทางของเย่เทียนที่เหมือนไม่ได้สนใจชีวิต ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นจะไปกล้าทำอะไรได้ยังไง กลัวว่าเย่เทียนจะลงมือขึ้นมาจริงๆ
“พวกคุณมีอะไรทำก็รีบไปทำไป! คุณชายเย่แค่ล้อเล่นกับฉันเท่านั้น ไม่มีอะไรหรอก!”
แต่ฮาชิโมโตะ มินาโตะที่เป็นตัวประกันกลับเหลือบมองไปที่ฮาชิโมโตะ คันนะด้วยสายตาที่รักใคร่ พยายามอดกลั้นความโกรธในใจเอาไว้
หลังจากความแตกตื่นชั่วขณะ เธอก็ได้กลับมาใจเย็นอีกครั้ง การเข้ามาเดินอยู่ในเส้นทางสายนี้ เธอจะกลัวตายไม่ได้แต่เธอจำเป็นต้องคำนึงถึงความปลอดภัยของฮาชิโมโตะ คันนะ!
“แต่…..”
ทุกคนต่างตื่นตกใจ มองหน้ากันไปมา แล้วจะให้กลับไปประจำตำแหน่งจริงๆ ได้ยังไง?
เย่เทียนก็นึกไม่ถึงว่าฮาชิโมโตะ มินาโตะจะพูดแบบนี้ออกมาเหมือนกัน จึงต้องหันมองเธอด้วยความตกใจไปทีหนึ่ง แล้วยิ้มอย่างขบขันออกมาที่มุมปาก
“ทำไม? หรือว่าคำพูดของฉันมันไม่มีค่าแล้วใช่มั้ย ยังไม่รีบถอยไปอีก!”
พอเห็นยามหลายคนยังยืนอึ้งกันอยู่ ฮาชิโมโตะ มินาโตะจึงเริ่มทำหน้าบึ้งตึงขึ้นมา
อย่างไรก็ตาม เธอก็เป็นผู้นำสูงสุดของกิลด์แห่งความลับประจำสาขานี้ จึงต้องมีความน่าเกรงขามระดับหนึ่งอยู่แล้ว
ภายใต้การตวาดของเธอ ยามทุกคนก็ถึงกับตกใจ ไม่กล้าขัดขืนคำสั่งของฮาชิโมโตะ มินาโตะ ต่างพากันจ้องมองเย่เทียนด้วยสายตาที่ดุร้าย แล้วค่อยๆ ถอยหลังไป
สายตาของพวกยามนั้นแสดงออกชัดเจนมาก ถึงแม้ตอนนี้พวกเขาจะกำลังถอย แต่ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับฮาชิโมโตะ มินาโตะ เย่เทียนก็ไม่มีทางได้เดินออกจากที่นี่อย่างแน่นอน!
ผ่านไปไม่นาน ยามทุกคนก็ได้ถอยออกไปไกลกว่าห้าเมตร ทำให้เย่เทียนได้มีพื้นที่ปลอดภัยขึ้นมาครู่หนึ่ง
แต่ฮาชิโมโตะ คันนะกลับไม่ได้ถอยไป เอียงตัวเล็กน้อย ใช้มือข้างหนึ่งจับไปที่ดาวกระจายอย่างแนบเนียน ถ้ามีโอกาส เธอต้องลงมือทันทีอย่างแน่นอน
“ต้องขอโทษจริงๆ ผมแค่ล้อเล่นกับหัวหน้าเท่านั้น ไม่นึกเลยว่าสหายทุกท่านจะอ่อนไหวถึงขนาดนี้”
เย่เทียนรีบปล่อยมือออกจากคอของฮาชิโมโตะ มินาโตะ ขยี้ไปที่ดั้งแล้วพยายามฝืนยิ้มออกมา
ฮาชิโมโตะ มินาโตะรีบก้าวออกไปข้างหน้า พอมั่นใจว่าปลอดภัยแล้วถึงได้หมุนตัวกลับมา สายตาที่มองไปยังเย่เทียนก็เต็มเปี่ยมไปด้วยความอาฆาต
แต่ว่า ฮาชิโมโตะ มินาโตะกลับไม่ได้สั่งยามให้ฆ่าเย่เทียนในทันที เธอกลับค่อยๆ ทำใจตัวเองใจเย็นลง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า “คุณชายเย่ ตอนนี้คุณก็ได้รับดอกเบี้ยแล้ว พอใจรึยัง? ถ้าพอใจแล้วก็ไปได้!”
ไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากให้เย่เทียนตาย แต่เธอยังไม่รู้ความสามารถที่แท้จริงของเย่เทียนเลย ถ้าเย่เทียนเกิดเอาชนะยามพวกนี้ขึ้นมาจนทำร้าย ฮาชิโมโตะ คันนะเข้าล่ะจะทำไง?
“ไปเหรอครับ? ผมบอกเมื่อไหร่ว่าจะไป?”
เย่เทียนส่ายหน้าเบาๆ ทำเหมือนเมื่อกี้ไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น แล้วพูดอย่างสบายๆ ว่า “เมื่อกี้หัวหน้ายังบอกผมอยู่เลยว่าจะจัดห้องให้ผมห้องหนึ่งไม่ใช่เหรอครับ? คืนนี้ผมพักที่นี่ดีกว่า!”
ฮาชิโมโตะ คันนะทำตาประหลาด ไม่รู้จริงๆ ว่าเย่เทียนกำลังวางแผนอะไรกันแน่
นี่เขากำลังล้อเล่น? หรือไม่มีสมอง? การที่เขาพักอยู่ที่นี่คืนนี้ ไม่กลัวว่ากลางดึกตนจะส่งคนไปฆ่าเขารึไง?
แต่ว่า ฮาชิโมโตะ คันนะก็ไม่ได้ใส่ใจเรื่องนี้มาก เธอแค่จ้องมองเย่เทียนด้วยสายตาที่ขบขัน แล้วพูดด้วยรอยยิ้มที่ไม่ชอบใจ “เมื่อเป็นแบบนี้ คันนะ เธอช่วยพาคุณชายเย่ไปที่โซนห้องพักหน่อย แล้วจัดห้องให้เขาห้องหนึ่ง!”
ฮาชิโมโตะ คันนะถึงกับตกใจ แล้วหันมองฮาชิโมโตะ มินาโตะด้วยความสงสัย “น้าเล็ก…”
ฮาชิโมโตะ มินาโตะยื่นมือออกไปขยี้ผมของเด็กสาว แล้วพูดอย่างอ่อนโยนว่า “เด็กดี! ฟังที่น้าพูดนะ!”
ฮาชิโมโตะ คันนะทำหน้าไม่ชอบใจ ทั้งๆ ที่เมื่อกี้เย่เทียนล่วงเกินน้าเล็กขนาดนั้น ทำไมน้าเล็กถึงต้องแสร้งว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นด้วย?
จากที่เธอคิด คนที่นิสัยเลวทรามอย่างเย่เทียน ต้องจับไปทรมานโดยการขังไว้ในคุกใต้ดินซะให้เข็ด!
“นายตามฉันมา!”
ถึงแม้ฮาชิโมโตะ มินาโตะจะเป็นน้าเล็กของเธอ แต่ก็เป็นหัวหน้าของที่นี่ด้วย เธอจึงไม่อยากขัดอำนาจของน้าเล็กต่อหน้าคนเยอะขนาดนี้หรอก
พูดจบ ฮาชิโมโตะ คันนะไม่แม้แต่จะมองเย่เทียน หมุนตัวเเล้วเดินออกไปก่อน
เย่เทียนไม่ได้สนใจสายตาที่อาฆาตของพวกยาม หันไปทำท่าส่งจูบให้ฮาชิโมโตะ มินาโตะ จากนั้นก็รีบเดินตามฮาชิโมโตะ คันนะไป
“อยู่ดีๆ หมอนั่นจะมาที่นี่ทำไม?”
ระหว่างจ้องมองแผ่นหลังของเย่เทียนที่จากไป ในที่สุดความโกรธที่ฮาชิโมโตะ มินาโตะระงับเอาไว้ก็ได้ระเบิดออกมา แต่เหมือนเธอจะนึกอะไรออก สีหน้าก็ดูจริงจังขึ้นมา “หรือว่า เขาจะเป็นคนจากฝั่งนั้น? ดูท่าคืนนี้จะเป็นค่ำคืนที่ไม่ได้หลับได้นอนกันแล้ว!”
อย่างไรก็ตาม ภายใต้การนำทางของฮาชิโมโตะ คันนะ ในที่สุดเย่เทียนก็มาถึงในห้องห้องหนึ่ง
“นี่แหละห้องของนาย!”
ฮาชิโมโตะ คันนะถลึงตาใส่เย่เทียนอย่างไม่ชอบใจ เห็นได้ชัดว่ายังโมโหกับเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อกี้อยู่
เย่เทียนกวาดตามองไปรอบห้อง จากนั้นก็หันมองมาที่ฮาชิโมโตะ คันนะ แล้วพูดอย่างขบขันไปว่า “ทำไมเธอยังไม่ไปอีก? หรือนึกถึงการพนันของเรา แล้วเตรียมอุ่นเตียงให้ฉัน?”
“คะ ใครจะไปอุ่นเตียงให้นายห๊ะ!”
เย่เทียนจ้องตรงๆ ไปที่ฮาชิโมโตะ คันนะ แล้วพูดอย่างจะยิ้มไม่ยิ้มว่า “แล้วทำไมเธอยังไม่ไปอีกล่ะ?”
ฮาชิโมโตะ คันนะรู้สึกแตกตื่น สีหน้าแดงก่ำขึ้นมาทันที แล้วจะกล้าอยู่ต่อได้ยังไง จึงรีบหมุนตัวแล้วออกจากห้องไป…