ตอนที่ 350 เสิ้งจิง
เมื่อถังเฉียนและเหาเก๋อมาถึงที่นี่ หวังหลงถูกจับมัดห้อยหัวลง ทั้งยังสลบอยู่ ถังเฉียนตบหน้าเขาเบาๆ พร้อมกับปลดตัวลงมา เมื่อเขาฟื้นแล้ว ถังเฉียนจึงถามว่า
“เป็นอย่างไรบ้าง? จำได้หรือไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตนเอง”
หวังหลงดึงแขนถังเฉียนแล้วพูดว่า
“นี่เป็นกับดัก พวกนั้นวางแผนไว้ก่อนแล้ว”
ถังเฉียนตบตามตัวเขาแล้วพูดว่า
“ขอโทษด้วย ข้าสะเพร่าไป ทำให้เจ้าตกอยู่ในอันตราย มีปัญหาหรือไม่ เราต้องไปเสิ้งจิงเดี๋ยวนี้ เรื่องอื่นค่อยอธิบายให้เจ้ารู้ระหว่างทาง”
ถังเฉียนเดินทางต่อไป พาหวังหลงไปด้วย บัดนี้พวกเขาขัดขวางคนที่จะเดินทางไปเสิ้งจิงแล้ว ส่วนพวกเขาจะกลายเป็นคนที่ไปหนุนช่วย ถังเฉียนคิดว่าถึงฉู่จิ่งเหยาจะเอาชนะได้แต่ก็คงไม่ง่าย นางจึงพาคนไปหนุนช่วย
เสิ้งจิงเป็นสถานที่ที่สวยงามมาก ได้ยินว่าที่นี่มีดอกไม้ชนิดหนึ่งชื่ออิ๋งชุน จะบานในฤดูใบไม้ผลิที่เมืองนี้ ความงามของมันเหมือนแสงทองที่ริมขอบฟ้า
ก่อนหน้านี้ถังเฉียนเคยได้ยินบิดาเล่าว่าที่นี่ทัศนียภาพงดงามมาก คิดไม่ถึงว่าเมื่อนางมาถึงที่นี่จะกลายเป็นสถานที่รกร้างไปแล้ว
“ที่นี่คือเสิ้งจิงหรือ”
ถังเฉียนถามประโยคเดียวแต่กลับถามเองตอบเอง สุดท้ายนางจึงขึ้นม้าแล้วควบออกไป สถานที่นี้ทั้งแปลกใหม่ทั้งคุ้นเคยสำหรับนาง ที่คุ้นเคยเพราะที่นี่มีคนที่นางคุ้นเคย
“ท่านอ๋องพักที่จวนของอ๋องอุดร รอท่านหมอไปพบขอรับ”
เมื่อถังเฉียนเข้าเมืองก็มีคนมานำทาง คนผู้นี้ไม่ใช่ใครอื่น หวังหู่นั่นเอง พอเขามองดูด้านหลังของหวังหลง ไม่เห็นคนตามมาก็รู้สึกผิดหวัง แต่ไม่พูดอะไร เพียงพาถังเฉียนกับพวกเข้าไปในจวนของอ๋องอุดร
“หลังจากท่านอ๋องเข้าเมืองแล้วได้ทำอะไรบ้าง เวลานี้อ๋องอุดรอยู่ที่ใด”
นี่คือสองเรื่องที่ถังเฉียนใส่ใจที่สุด แม้ว่าหวังหู่ยังนึกสงสัย แต่ก็ตอบทันทีว่า
“ท่านอ๋องมาถึงก็ตรงมาคารวะอ๋องอุดร คิดไม่ถึงว่าอ๋องอุดรจะวางแผนสังหารท่านอ๋องในงานเลี้ยง สุดท้ายท่านอ๋องเหนือชั้นกว่า จับโจรต้องจับหัวหน้าโจรก่อน แล้วประกาศต่อภายนอกว่าอ๋องอุดรถูกลอบทำร้ายบาดเจ็บ ต้องให้ท่านหมอมาช่วย”
ถังเฉียนรู้ว่าท่านอ๋องต้องเตรียมการไว้ก่อนแล้ว แต่ทางอ๋องอุดรก็น่าจะเตรียมพร้อมอย่างดีเช่นกัน ท่านอ๋องบุกเดี่ยวมาร่วมงานเลี้ยง เขาทำได้อย่างไรกันแน่ ทั้งหมดนี้คงมีเพียงฉู่จิ่งเหยาที่จะให้คำตอบนางได้
พอเข้ามาในห้องก็มีกลิ่นยาเข้มข้นมากโชยมา
“หรือว่าอ๋องอุดรป่วยจริง”
ถังเฉียนยังไม่ได้พูด หวังหู่ช่วยผลักประตูเปิดออก ฉู่จิ่งเหยายืนอยู่ที่ข้างเตียงแล้วหันหน้ามา สีหน้าวิตกกังวลมาก
“ท่านอ๋อง ท่าน…”
ฉู่จิ่งเหยาดึงตัวถังเฉียนมาดูคนที่นอนอยู่บนเตียง พอถังเฉียนเห็นก็ปวดร้าวใจทันที
“เถิงเฟิง”
ไหนบอกว่าทั้งสองคนถ่ายทอดความรู้สึกถึงกันได้ไม่ใช่หรือ หรือว่าทำไม่ได้แล้ว เหตุใดเขาถึงนอนป่วยอยู่
“เจ้าไม่ต้องแกล้งทำแล้ว ถ้าเจ้าป่วยจริงเหตุใดข้าถึงไม่รู้สึก รีบลุกขึ้น อย่าทำให้ข้าตกใจ”
ถังเฉียนผลักเถิงเฟิงซึ่งนอนอยู่บนเตียง ใบหน้าเขาขาวซีด แต่ครั้งนี้เขาไม่ขยับเขยื้อน
“เอาอ่างไฟมาเพิ่มอีก”
ฉู่จิ่งเหยาร้องสั่งไปข้างนอก ถังเฉียนห้ามเขาไว้ เห็นในห้องมีเตาไฟอยู่แล้ว จึงพูดว่า
“พวกเจ้าทั้งหมดออกไปก่อน ข้ามีวิธี”
ถังเฉียนเคยเห็นเขาในสภาพเช่นนี้ แต่อาการไม่หนักเท่าตอนนี้ ทั้งยังนอนสลบไม่ได้สติ แต่นางคิดว่าวิธีที่ใช้คราวก่อนอาจจะได้ผล
ตอนที่ 351 อาหรูน่าตัวจริง
แม้ฉู่จิ่งเหยาจะไม่รู้ว่าวิธีของนางคืออะไรกันแน่ แต่เขาเชื่อมั่นว่าถังเฉียนต้องช่วยเถิงเฟิงได้แน่นอน จะไม่ยอมปล่อยให้เขาอยู่ในสภาพเช่นนี้ต่อไป
นางใช้นิ้วกดลงบนหน้าผากเถิงเฟิง ร่างกายเขาเย็นเฉียบราวกับน้ำแข็ง ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็ไม่อาจทำให้ละลายได้ ความรู้สึกเช่นนี้ทำให้นางหวาดกลัวจากก้นบึ้งหัวใจ
“เถิงเฟิง เหตุใดเพียงไม่พบกันไม่กี่วันเจ้าก็กลายเป็นเช่นนี้ไปแล้ว คนโง่ เจ้าต้องทำเรื่องโง่ๆ แน่นอน พอข้าไม่อยู่ข้างตัวเจ้า เจ้าก็ทำอะไรโง่ๆ”
ถังเฉียนคลำใบหน้าเขา รู้สึกว่ามีไอเย็นกระจายออกมา นางถอดเสื้อออกจนเหลือเพียงเสื้อเอี๊ยม มุดเข้าไปใต้ผ้าห่มเถิงเฟิงแล้วกอดเขาไว้ ร่างกายแนบชิดกัน ค่อยๆ ส่งพลังทิพย์ของตนเองเข้าไปทีละน้อย
ถังเฉียนรู้ว่าชั่วขณะที่เขาได้รับบาดเจ็บ เขาปิดการเชื่อมโยงกับนางทันที ทำให้นางไม่เป็นไร แต่เถิงอวิ๋นเคยบอกถังเฉียนว่าขอเพียงเนื้อหนังของพวกเขาสัมผัสกันอย่างแนบชิด การเชื่อมโยงก็จะเปิดออกทันที นางจึงถอดเสื้อผ้าออกเพื่อเอาร่างแนบกับเขา
“อย่าปฏิเสธข้า ข้าไม่อาจทนดูเจ้าทุกข์ทรมานเช่นนี้ได้”
ถังเฉียนรู้สึกว่าขณะที่พลังทิพย์ของตนเข้าสู่ร่างเถิงเฟิงนั้นเจอการขัดขวาง การขัดขวางนี้เป็นการปิดตัวเองของเถิงเฟิง เขาต้องการแบกรับด้วยตัวเอง ถังเฉียนกรีดข้อมือตัวเอง ปล่อยให้เลือดนางไหลเข้าปากเถิงเฟิง
ร่างกายเขาร้อนขึ้นเล็กน้อย แต่แค่นี้ยังไม่พอ นางลุกขึ้นมองดูเถิงเฟิง สีหน้าเขาดูดีขึ้นเพียงเล็กน้อยเท่านั้น
“ข้ารู้ว่าเจ้าได้ยินที่ข้าพูด เถิงเฟิง เจ้าอยากให้ข้าถ่ายเลือดจนแห้งหรือ เช่นนั้นข้าจะทำให้เจ้าสมใจ”
ถังเฉียนกรีดแขนอีกแผลหนึ่ง เลือดหยดใส่ปากเถิงเฟิงถังเฉียนเห็นเขายังไม่ยอมคลายการปิดกั้นอย่างสมบูรณ์ จะแบกรับด้วยตนเองคนเดียวให้ได้ นางจึงกรีดแขนอีก เลือดหยดใส่ปากเถิงเฟิงไม่หยุด
หลายวันมานี้เนื่องจากอาการบาดเจ็บครั้งก่อนยังไม่หายดี ถังเฉียนปล่อยเลือดออกมากเช่นนี้ เท่ากับนางยอมตายแล้ว แต่นางก็ยังคงทำเช่นนี้
“อย่า อย่าทำ…”
หลังจากดื่มเลือดที่ถังเฉียนปล่อยออกมาสามครั้ง ในที่สุดเถิงเฟิงก็ฟื้นขึ้น เขาจับแขนถังเฉียน ไว้ ไม่ยอมให้นางทำร้ายตัวเองอีก พอถังเฉียนเห็นเขาฟื้นแล้ว น้ำตาก็ไหลออกมา
“เช่นนั้นให้ข้าร่วมแบกรับกับเจ้าด้วยเถอะ ข้ารู้ว่าเจ้าไม่อยากทำให้ข้าพลอยเดือดร้อนไปด้วย แต่ข้ายินดี โปรดให้ข้าช่วยเจ้าแบกรับ…”
ถังเฉียนพูดคำสุดท้ายจบ จู่ๆ ก็รู้สึกว่าเหมือนมีลมหนาวที่เย็นจัดพัดมาแทงกระดูกสันหลังของนาง แทงเข้าสู่ร่างนางโดยตรง จากนั้นนางก็หมดสติล้มลงในอ้อมกอดของเถิงเฟิง
นางเข้าสู่ดินแดนแห่งความฝันของเถิงเฟิง ซึ่งก็คือที่ว่างในความคิดที่เถิงเฟิงเคยพานางเข้าไป เดิมที่เป็นที่ว่างที่สดใสมีชีวิตชีวา บัดนี้เกลื่อนกลาดไปด้วยน้ำแข็ง
“หนาวจังเลย…”
แม้จะอยู่ในความฝันแต่ถังเฉียนรู้สึกได้ถึงความหนาวเหน็บ ถังเฉียนกอดตัวเอง เดินตามหาเถิงเฟิงในสภาพแวดล้อมที่หนาวเย็น นางเดินผ่านป่าน้ำแข็ง เห็นเขตหวงห้ามที่นางคุ้นเคยดี แต่บุปผากินคนที่นี่ดูน่ากลัวเป็นพิเศษ และมีหญิงอีกคนปรากฏตัวขึ้นที่นี่
“เจ้าเป็นใคร”
ถังเฉียนแปลกใจเมื่อเห็นนาง เพราะสถานที่แห่งนี้นอกจากนางกับเถิงเฟิงแล้ว ไม่เคยมีใครปรากฏตัวขึ้น คราวนี้ถึงกับมีหญิงคนหนึ่งโผล่ออกมา ทำให้นางประหลาดใจ
“เจ้าไม่ต้องแปลกใจหรอก ข้าคืออาหรูน่า เจ้าน่าจะคุ้นกับชื่อนี้ดี ที่เจ้าอยู่ขณะนี้เป็นที่ว่างในความคิดคุณชายเถิงเฟิง ข้าเป็นส่วนหนึ่งของที่นี่ เจ้าน่าจะรู้ดีว่าข้าเป็นใครจึงจะถูก แน่ละ ข้าย่อมรู้ดีว่าเจ้าเป็นใคร”
ถังเฉียนตะลึงงันเพราะชื่อนี้ นางคืออาหรูน่าตัวจริง ชื่อที่ถูกนางเข้าแทนที่
ชื่อนี้กลายเป็นคนอยู่ตรงหน้าตนเอง ความรู้สึกนี้ทำให้นางทั้งแปลกใจและตกตะลึง