ทันใดนั้นยู่ยี่ก็จำแผนการเดินทางที่เอวาบอกกับเธอได้ แต่ฉันทัชกับพูดด้วยรอยยิ้ม “ถ้าเธออยากจะหลบจริงๆ คุณจะหาเจอได้ยังไง”
คิดไปคิดมายู่ยี่ก็รู้สึกว่าใช่
“ไม่ใช่ว่าเธอยังไม่โต เธอมีความคิดเป็นของตัวเอง ฉันเชื่อในตัวเธอ”
“งั้นก็นอนเถอะ เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว คุณก็ต้องเหนื่อยมากแน่ๆ” ยู่ยี่นวดไหล่ให้เขา และนอนลงบนแขนเขา
ในอ้อมกอด ฉันทัชชอบกลิ่นส้มที่ออกมาจากตัวเธอที่สุด มันมีความดึงดูดที่บอกไม่ถูก
ประตูห้องไม่ได้ปิด เหลือช่องว่างเล็กๆ ให้ได้ยินเสียงปึงปังดังมาจากห้องนั่งเล่นได้อย่างชัดเจน
ยู่ยี่เริ่มทนไม่ไหว และมีคนเริ่มระบายอารมณ์อีกครั้ง!
ฉันทัชฝังหน้าไว้ที่คอของเธอ และลมร้อนจากลมหายใจของเขาก็ถูกพ่นออกมาใส่ตรงนั้น “ในอนาคตถ้ามีลูกแล้ว เรามาย้ายที่นี่กันเถอะ”
“แต่ฉันยังชอบอพาร์ตเมนต์ของฉันมากกว่า” ยู่ยี่เงยหน้าขึ้น
“ผมก็ชอบเหมือนกัน แต่มันเล็กเกินไป ถ้าฉันจ้างพี่เลี้ยง ผมเกรงว่าจะมีพื้นที่ไม่เพียงพอ…” เขาจินตนาการถึงชีวิตในอนาคตของเขาแล้ว
“งั้นค่อยว่ากัน” ยู่ยี่คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วซุกเข้าไปในอ้อมแขนของเขา “ฉันง่วงแล้ว”
“งั้นก็พักผ่อนเถอะ” เขาปิดประตูห้องแล้วหันหลังกลับ อุ้มเธอไว้ในอ้อมแขน เสียงของเขาแผ่วเบาราวกับหยดน้ำพูดว่า “ผมตั้งตารอการเจริญเติบโตของเขามาก…”
เธอง่วงนอนจนลืมตาไม่ได้ แต่เมื่อได้ยินคำพูดของเขา เธอก็ยังคงตอบอย่างละลืมสะลือว่า “ฉันด้วย…”
“ราตรีสวัสดิ์ ที่รัก…” ร่างยาวของฉันทัชโน้มตัวเล็กน้อย ขนแขนขึ้น แตะริมฝีปากบางของเขาลงบนหน้าผาก และหน้าท้องของยู่ยี่
คนตัวใหญ่ แล้วคนตัวเล็ก เป็นที่รักของเขาทั้งหมด…
ทั้งสองคนสามารถหลับได้ แต่อาคิระนอนไม่หลับ ท้องของเขาเต็มไปด้วยความแปรปรวน ราวกับว่าระเบิดกำลังจะถูกจุดไฟ และระเบิด
อีกด้านหนึ่ง
หัสดินและดนัยเดินทางไปสหรัฐอเมริกาในเที่ยวบินตอนเช้าตรู่
ก่อนที่เรนนี่จะรู้ เขาก็ได้จากไปแล้ว แต่ไม่เป็นไร เขาไปที่สหรัฐอเมริกา ไม่ได้ไปพบยู่ยี่
เมื่อวานเธอบังเอิญเจอรัดเกล้า แต่เธอไม่ได้ทักทาย แต่ยังรู้สึกรังเกียจเล็กน้อย
แต่รัดเกล้าก็ไม่ได้ใส่ใจ เขาแกล้งทำเป็นลูกเขยที่มีคุณธรรมต่อหน้าชฎารัตน์ และทำตัวเป็นสามีที่ดีต่อหน้าซาฮาร่า
เรนนี่ก็รู้สึกสงสัยมากเช่นกัน อะไรที่ทำให้ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนเปลี่ยนมาเป็นอบอุ่นแบบนี้
จากสไตล์ของรัดเกล้า ข่าวฉาวมากมายอย่างนั้น เธอคิดไม่ถึงจริงๆ
แต่ยังไงก็ไม่เกี่ยวกับเธอ ขอเพียงแค่รัดเกล้าไม่พูดเรื่องนั้นออกมา น้ำบ่อไม่ยุ่งกับน้ำคลอง ทั้งคู่ก็จะมีชีวิตที่สงบดี
งานที่ตกลงคุยกันที่อเมริกาผ่านไปได้ดีมาก ทำให้หัสดินกับดนัยรู้สึกโล่งใจ โครงการเซ็นสัญญากันในครั้งนี้เยอะมาก และสำคัญมาก
ในวันที่สามของการเข้าพักในสหรัฐอเมริกา อาการป่วยของดนัยกำเริบ เขามีปัญหาไส้ติ่งมาก่อน แต่เขาไม่มีเวลาจัดการกับมัน เมื่อไม่คุ้นเคยกับอาหารอเมริกัน ดังนั้นเขาจึงป่วย
หัสดินรีบส่งเขาไปที่โรงพยาบาลเพื่อตรวจร่างกาย และเตรียมตัวสำหรับการผ่าตัด
ไส้ติ่งเป็นโรคเล็กๆ ตราบใดที่ผ่าตัดออกก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่ ผ่านไปสองสามชั่วโมงดนัยก็ตื่นขึ้นมา และพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ขอบใจมาก เพื่อน!”
หัสดินยักไหล่ และหรี่ดวงตาดอกพีชของเขา “นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันดูแลผู้ป่วยชาย รสชาติไม่ค่อยดีเลย มีรางวัลให้ไหม”
“ประโยชน์มีมากมาย แต่ต้องรอให้ฉันลุกจากเตียงได้ก่อน” ดนัยพูดช้าๆ
“พอเถอะๆ ถ้าจะให้ดี รักษาตัวให้หายดีกว่า แต่ด้วยร่างกายที่แข็งแรงของนาย ฉันเดาว่าอีกหน่อยก็สามารถบินและกระโดดได้แล้ว ว่าก็ว่าเถอะ ถ้าต่อไปฉันลุกจากเตียงไม่ได้ แกต้องดูแลฉันนะ โถฉี่อะไรก็ต้องเตรียมให้เข้าที่ด้วย”
ดนัยชกอย่างไม่พอใจ “เพื่อให้ฉันได้รับใช้แก แกต้องยอมสาปแช่งตัวเองขนาดนี้เลยหรอ!”
ในขณะที่พูดรางของหัสดินก็บิดอยู่บนโซฟา ดูไม่ค่อยสบายตัวเท่าไหร่
เพียงแค่พริบตาดนัยก็เข้าใจอาการป่วยของเขาทันที เขารีบพูดอย่างตระหนก “รู้สึกไม่สบายอีกแล้วหรอ”
หัสดินพยักหน้า มีความรู้สึกอธิบายไม่ถูก แต่ก็ยังมีความเจ็บเป็นระยะ
“นายก็ไปตรวจสิ เป็นเพื่อนยากกันจริงๆ จะหาหมอยังต้องอาศัยช่วงประจวบเหมาะขนาดนี้”
เขาส่ายหน้า ตั้งใจที่จะทนต่อไป “ช่างมันเถอะ กลับไปที่เมืองsค่อยว่ากัน หลังจากเจรจาสำเร็จแล้ว ต่อไปก็คงมีเวลา”
“ตอนนี้อยู่ในโรงพยาบาล นัดกับหมอแค่แปบเดียว แถมที่นี่ก็ไม่ใช่เมืองs แต่คือสหรัฐอเมริกา แม้ว่าอาการของนายจะรั่วไหลออกไป ก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่ คนอื่นไม่สนใจ นายคิดว่านี่คือเมืองsหรอ โรงพยาบาลนี้ค่อนข้างมีชื่อเสียง ฝีมือไม่ต่างกับหมอไอแซ็คเลย” ดนัยพูดและให้พยาบาลหาหมอให้หัสดิน
ทำอะไรไม่ได้ เพื่อนตั้งใจขนาดนี้ หัสดินก็ไม่อยากให้เสียน้ำใจ จึงตอบตกลง จากนั้นจึงไปที่ห้องตรวจกับแพทย์หมอ
เวลาตรวจไม่นาน สามารถพูดได้ว่าสั้นมาก แต่ผลตรวจต้องรอ ดังนั้นหัสดินจึงกลับไปที่ห้องพักผู้ป่วยอีกครั้ง
เมื่อถึงห้องผู้ป่วย
ดนัยถามเขาว่าผลลัพธ์เป็นยังไง
หัสดินพูดว่าผลนั้นไม่ได้ออกเร็วนัก ต้องใช้เวลารอสองสามชั่วโมง
ดนัยพูดประโยคหนึ่งกับเขา “นายเคยได้ยินประโยคหนึ่งไหม ความหายนะที่ทิ้งไว้นับพันปี เหมือนความหายนะของนาย ที่จริงอาจจะไม่มีปัญหาอะไรเลย”
คิ้วของเขากระตุก และหัสดินก็หรี่ตามองเขา “ฉันต้องการการปลอบโยนจากนายหรอ”
“ไม่จำเป็น หัวใจของนายโหดเหี้ยมกว่าใครๆ แต่เชื่อฉันเถอะ นายไม่สามารถเป็นเคร่งได้ขนาดนั้นหรอก” ดนัยตบไหล่และพูดติดตลก
เมืองs
ยังไม่มีข่าวของเอวา แต่ฉันทัชก็ไม่หยุดค้นหา และยังคงให้โก๋ตามเรื่องนี้ทุกวัน
ส่วนฉันทัชก็ยุ่งกับเรื่องบริษัทใหม่ทั้งวัน เขาวางแผนที่จะเปิดบริษัทเกี่ยวกับสินค้าสำหรับเด็กในเมืองs
ยู่ยี่อยู่ที่บ้าน โดยมีนาโนมาหาด้วยความว่าง
ยู่ยี่ถามเธอว่า “เธอยังทะเลาะกับแม่สามีอยู่หรือเปล่า”
“ช่วงนี้ไม่ได้ทะเลาะกัน เธอไม่ใช่ยุ่งกับงานอยู่เหรอ มีเวลาสนใจฉันที่ไหน” นาโนดื่มกาแฟ และนั่งบนระเบียงเพื่ออาบแดด
แม่ของดนัยเปิดศูนย์อาหารตั้งแต่เช้าตรู่ในเมืองs ธุรกิจนี้ร้อนแรงมาก และอุปทานก็ไม่เพียงพอต่ออุปสงค์ สูตรอาหารลับบางอย่างถูกส่งมาจากครอบครัวของเธอ เนื่องจากเธอไม่ต้องการเปิดเผยสูตร ดังนั้นจึงต้องทำด้วยตัวเองเท่านั้น
ยู่ยี่คิดว่านี่เป็นสิ่งที่ดีเช่นกัน ความขัดแย้งระหว่างคนทั้งสองจะลดลงไปมาก และช่วยให้เธอไม่ต้องอารมณ์เสียจนต้องออกไปดื่มบ่อยๆ
ยู่ยี่ไม่ได้ถามเกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้น
นาโนรู้สึกเบื่อมาก ยู่ยี่ให้เธอไปทำงานที่บริษัท แต่เธอไม่ชอบงานตามแบบแผน เธอชอบแต่งานสบายๆ และสร้างสรรค์เท่านั้น
ทั้งคู่รู้สึกเบื่อจึงออกไปช็อปปิ้ง แต่ก็ไม่ได้ซื้ออะไรเพียงแค่เดินเล่น และกินอะไรเล็กๆน้อยๆเท่านั้น
ในตอนบ่าย ฉันทัชโทรมาถามว่าเธออยู่ที่ไหน
ยู่ยี่รายงานที่อยู่ไป และหลังจากนั้นไม่นาน รถเบนท์ลีย์สีเงินก็ขับเข้ามา ก่อนที่เขาจะยิ้มและทักทาย “คุณนาโน สวัสดีครับ”
นาโนยิ้มจนตาหยี