บทที่ 576 การประชุมสันติภาพข้ามชาติ (3)
[เมืองเมก้า,ลีคอร์]
ใน เมืองเมก้า นี้เรียกได้ว่าเป็นเมืองหลวงที่สองของเมืองลีโอเรส
ยูยอนฮา ใช้ประโยชน์จากทักษะของเธออย่างเต็มที่
[กลุ่มพ่อค้า – ดอกบัว]
ในกลุ่มพ่อค้า ยูยอนฮา เป็นเจ้าของร้านดอกบัว ในเวลาเพียง 1 เดือน
ยูยอนฮา ได้เปลี่ยนกลุ่มพ่อค้ารายย่อยนี้ให้กลายเป็นกลุ่มที่โด่งดังที่สุดในพื้นที่ ผู้คนรอบตัวเธอมีความสำคัญอย่างยิ่งในการช่วยให้เธอบรรลุเป้าหมายนี้
อันดับแรกคือเรเชล เธอเป็นทาสของ ยูยอนฮา…หรือคนรับใช้ในทางเทคนิค พลังของธาตุของเธอเพิ่มขึ้นในโลกใบนี้เนื่องจากธรรมชาติและพลังเวทมนต์ของโลกนั้นสมบูรณ์แบบยิ่งกว่าโลกเดิม ธาตุของ เรเชล มีประโยชน์หลายอย่างเช่นเร่งรถเข็น ชะลอสิ่งของที่เน่าเปื่อยและเก็บรักษาสมุนไพรโดยอัตโนมัติ
ต่อไปคือยีจินยูน เธอเป็นลูกสาวของตระกูล สปริง ตระกูลที่มีชื่อเสียงในพื้นที่ แม้ว่าระบบวรรณะได้ถูกยกเลิกในสาธารณรัฐ ลีโอเรส แต่
ตระกูล สปริง ก็ได้รับการยอมรับจากประชาชนว่าเป็น ‘ขุนนาง’
ยีจินยูน ลงทุนเงินตระกูลของเธอให้กับกลุ่มพ่อค้าของ ยูยอนฮา และปล่อยให้เธอยืมชื่อตระกูลในขณะที่ ตระกูลสปริง มีชื่อเสียงที่ไร้ที่ติในกลุ่มการค้าของ ยูยอนฮา จึงไม่มีปัญหาที่จะได้รับความไว้วางใจจากคนอื่นๆ
“ว้าว กำไรมากกว่าที่ฉันคิดเลยนะ….”
ในสำนักงานของกลุ่มพ่อค้าดอกบัว ยีจินยูน พูดพึมพำด้วยความประหลาดใจเมื่อเธอจ้องมองดูงบการเงินของกลุ่ม
“เธอจะทำอะไรกับเงินทั้งหมดนี้”
เมื่อได้ยินคำถามของ ยีจินยูน ยูยอนฮา ก็ยักไหล่
“ก่อนอื่นจงสร้างอำนาจ พวกเราไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้”
เธอไม่ลืมว่าเธออยู่ในประตูปีศาจ เธอวางแผนที่จะมีทุกอย่างพร้อมสำหรับอนาคตไม่ว่าจะเป็นกองกำลังทหารหรือเงิน
“หัวหน้าเจ้าหน้าที่ของพวกเราแน่ใจว่ามัน น่าทึ่ง~”
ยีจินยูน ตอบโต้กับ ยูยอนฮา และชมเธอ
ต๊อก ต๊อก— ในขณะนั้นก็มีคนมาเคาะประตู
“อะแฮ่ม” ยีจินยูนปล่อยอาการไอแห้งๆและใบหน้าจริงจัง
ยูยอนฮายิ้มเยาะและพูดพึมพำว่า “เข้ามา”
ประตูเปิดออก แขกคือเรเชลผู้ถือวัตถุคล้ายคันยาวในผ้าคลุมสีแดง
“โอ้ มาแล้วเหรอเรเชล?” ยูยอนฮาต้อนรับเธอและเรเชลก็เดินเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้มและวางสิ่งของที่เธอนำมา
“นั่นเป็นไอ้นั้นงั้นเหรอ”
ยูยอนฮา ถอดมันออกโดยไม่ลังเล ข้างในนั้นเป็นดาบประดับเปล่งแสงออร่าที่ชัดเจน
“นี่คืออะไรเหรอ?” ยีจินยูนถาม
ยูยอนฮา หยิบดาบขึ้นมา คมดาบเป็นสีน้ำเงินทั้งหมด ดาบนี้เป็นสมบัติที่ ยูยอนฮา ซื้อให้เรเชล
“…นี่เอาไป” ยูยอนฮา มอบดาบให้เรเชล
เรเชลที่ยืนนิ่งเงียบเบิกตาอย่างประหลาดใจ
“… ?”
“มันเป็นดาบที่ยกระดับพลังธาตุ โลกของพวกเราไม่มีขุมทรัพย์เช่นนี้เนื่องจากผู้ใช้พลังธาตุมีน้อยมาก แต่โลกนี้มีมากมาย ดาบนี้ชื่อวิช”
ยูยอนฮาวางดาบไว้ในมือของเรเชล เมื่อได้รับของขวัญที่คาดไม่ถึงเรเชลก็ก้มศีรษะด้วยรอยยิ้มอันขมขื่น
“ขอบคุณ.”
และแล้ว ปัง-! ประตูสำนักงานเปิดออกและยามตัวเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ
เขาตะโกนว่า “มอนสเตอร์! มอนสเตอร์ปรากฏตัวแล้ว!”
“… !”
เมื่อกลุ่มได้ยินข้อความพวกเขาก็วิ่งออกจากสำนักงานพวกเขาออกมาจากอาคารกลุ่มพ่อค้าและมองไปรอบ ๆ ด้วยความประหลาดใจของพวกเขาเมืองนั้นสงบสุขเกินกว่าที่มอนสเตอร์จะบุกเข้ามาได้
“ปีศาจอยู่ที่ไหน”
“ฉัน…ไม่รู้”
“ดูเหมือนเขาจะโกหก….”
ยูยอนฮา, เรเชล และ ยีจินยูน ต่างก็พึมพำ ในขณะที่ทั้ง 3 กำลังเอียงหัวของพวกเธออย่างสงสัยคนสวมเสื้อคลุมก็เข้าหามาพวกเธอ
“มอนสเตอร์เหรอ~?”
เสียงที่คุ้นเคยของชายที่ยืนอยู่ข้างๆยูยอนฮา
ยูยอนฮา ขมวดคิ้วและจ้องมองที่ชายคนนั้น
“นายเป็นใคร?”
“พวกเธออยู่ที่นี่ แต่ไม่ใช่อีกต่อไป”
“…อะไรนะ?”
เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคย ยูยอนฮา ก็ก้มลงเล็กน้อยแล้วมองใต้ฮูดของชายคนนั้น
“…อา!”
ยูยอนฮาชี้นิ้วไปที่ชายคนนั้นแล้วตะโกนว่า “นาย!”
คิมฮาจิน เขายิ้มเบาๆ
“โย่ ไม่ได้เจอกันซักพักเลยนะ”
“หา? ทำไมคิมฮาจินถึงมาอยู่ที่นี่?”
“ฮา….ฮาจินสิ”
ยีจินยูน และ เรเชล ก็ตกใจและจ้องมองที่ คิมฮาจิน ด้วยความงุนงง
“ฉันเองก็มาอยู่ที่นี่ด้วยเหมือนกัน ~”
เด็กตัวเล็กโผล่ออกมาจากหลังของคิมฮาจิน แน่นอนว่าเด็กตัวเล็กๆคือปรมจารย์แห่งวทจาสิทธิ์ ไอลีน
*************************************************************************
[ปราสาท ตระกูลสปริง]
ลูกชายคนโตของ ตระกูลสปริง, ชินจงฮัก กำลังนอนอยู่บนเตียงของเขาและถอนหายใจ
“ไอ้นั่น….”
คำพูดของเจ้าชายยังคงอยู่ในหัวของเขา
“เขารู้อะไรเกี่ยวกับปู่งั้นเหรอ….แต่แล้วมันยังไง?”
ความกังวลและความอยากรู้อยากเห็นปะปนกันก่อให้เกิดความสับสนวุ่นวาย
ต๊อก ต๊อก—
ในขณะที่ชินจงฮักกำลังร่ำไห้ด้วยความเจ็บปวดก็มีใครบางคนเคาะประตูของเขา ชินจงฮักไม่อยากให้ใครเห็นเขาในตอนนี้ แต่การเคาะเป็นเพียงพิธีการเพราะผู้หญิงคนนั้นเปิดประตูแล้วเดินเข้ามา
“เฮ้ ชินจงฮัก”
ตามที่คาดไว้เป็น แชนายอน
“…ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่?”
ชินจงฮักถอนหายใจอย่างหนักและจ้องมองที่แชนายอน
ปัจจุบันแชนายอนมีเสาอากาศอยู่บนหัวของเธอ ไม่กี่วันที่ผ่านมาเธอพึมพำ ‘สิ่งนี้จะทำให้การสื่อสารเร็วขึ้นใช่มั้ย~’ และเธอทรงผมแบบ
ฟูๆทุกครั้งที่เธอต้องการใช้การสื่อสารแบบไร้ขีดจำกัด
“นายเคยได้ยินเรื่องการประชุมสันติภาพข้ามชาติไหม”
“…การประชุมสันติภาพข้ามชาติ?”
ชินจงฮักขมวดคิ้วด้วยคำถามอย่างฉับพลัน
“อา.”
“…ฉันเคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน มันเป็นเรื่องที่ใครก็น่าจะเคยได้ยิน”
“เมื่อไร”
“เดือนหน้า. ทำไมละ?”
“อา~ คิมซูโฮ บอกว่ามีอะไรเกิดขึ้นในวันนั้น เขาบอกให้พวกเราต้องเพิ่มระดับความแข็งแกร่งของพวกเราให้เร็วที่สุด”
แชนายอน นั่งที่มุมเตียงขณะที่ ชินจงฮัก จ้องมองเธออย่างมั่นคง
“…คิมซูโฮพูดอย่างนั้นเหรอ?”
“ใช่….ฉันควรติดต่อเขาอีกครั้งไหม”
แชนายอน หลับตาแล้วเริ่มตัวสั่น
กระตุก— กระตุก— กระตุก—
ท่าทางแปลกๆของเธอในสายตาของชินจงฮักมันน่ารักมากๆในสายตาของชินจองฮัก
“ฮ่าๆ……..”
ไม่มีเหตุผลพิเศษที่ชินจงฮักชอบชานายอน แค่มองเธอมันก็ทำให้เขาสบายใจแล้วแบบนี้เขาจะไม่ตกหลุมรักเธอได้ยังไง?
“แชนายอน”
“…ฮะ?”
แชนายอน ลืมตาขึ้นและจ้องมองเขา
ชินจงฮักจ้องมองเข้าไปในดวงตาของเธอและถามถึงสิ่งที่รบกวนจิตใจของเขาอยู่
“เธอคิดอย่างไรเกี่ยวกับ ผู้หวนคืน”
“…ผู้หวนคืน?”
“ใช่.”
แชนายอน ขมวดคิ้วเล็กน้อย
“ทำไมนายถึงถามเกี่ยวกับเรื่องนั้นละ”
“อืม…คุณเคยได้ยินเกี่ยวกับคุณปู่ของฉันว่าเขาเป็นผู้หวนคืน จริงมั้ย”
อันที่จริงชินมยองชุลเป็นผู้หวนคืนเป็นข่าวลือที่ชินจงฮักไม่อยากยอมรับ ในจิตใจของเขามันลดความสำเร็จและความเสียสละของปู่เขาลงไป
“อืม….”
————————————-2———————————–