เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 730
พลังการต่อสู้ที่น่ากลัวชนิดนี้เดิมทีไม่ใช่พลังคนที่สามารถต้านทานได้！
หนี！
คิดถึงหนี
หยุดความรู้สึกหวาดกลัวที่แพร่มาในใจของเริ่นเทียนสิงในพริบตาไม่ได้
“เจ้าพันธมิตรใหญ่ คุณไม่เป็นไรใช่ไหม？”
ฮู๋หยางเห็นสีหน้าของเริ่นเทียนสิงผิดปกติ ถามอย่างระมัดระวัง
สมาชิกของศูนย์พันธมิตรบู๊ทุกคนต่างก็มีสีหน้าที่หมดหวัง
ตำนานที่อยู่ในใจของพวกเขา！
ราชาที่อยู่ในใจของพวกเขา！
คิดไม่ถึงจะพ่ายแพ้ในมือของคนที่อยู่ในที่เล็ก ๆ ของตงไห่！
นี่ทำให้พวกเขาไม่มีวิธีที่จะรับได้
แต่ทุกคนต่างก็รู้
สงครามนี้ศูนย์พันธมิตรบู๊แพ้แล้ว！
อีกทั้งแพ้อย่างยับเยิน！
ผ่านสงครามนี้ไป
ศูนย์พันธมิตรบู๊อยากที่จะเปลี่ยนฐานะตนเองยังไม่รู้ต้องการเวลานานเท่าไหร่
เริ่นเทียนสิงรีบพูด“รีบประคองฉันขึ้นมา！”
ฮู๋หยางรีบเอาเริ่นเทียนสิงประคองขึ้นมา
เริ่นเทียนสิงร้องตระโกนเสียงดังเลยทันทีว่า“ไป！ พวกเรารีบไปเร็ว！”
“อะไร？”
ได้ยินคำพูดนี้
ฮู๋หยางตะลึงแล้ว
เริ่นเทียนสิงพูดอะไร？
คิดไม่ถึงเขาพูดว่าไป？
ศูนย์พันธมิตรบู๊ของพวกเขามาอย่างพลังยิ่งใหญ่เตรียมเหยียบตงไห่ให้ราบคาบ เตรียมแย่งชิ้นส่วนม้วนภาพมกุฎมังกรมา
ตอนนี้ของที่รักยังไม่ได้แย่งมาอยู่ในมือ พวกเขาก็ต้องไปอย่างหงอยเหงาเศร้าซึมแล้ว？
พัวะ！
มองเห็นฮู๋หยางมีใบหน้าท่าทางที่เชื่องช้า
ฝ่ามือหนึ่งของเริ่นเทียนสิงตบบนหน้าของเขาอย่างแรง
“ยังตะลึงอะไรอยู่？”
“รีบไป！ ไม่ไปอีกเกรงว่าพวกเราทุกคนต่างก็จะตายอยู่ที่นี่！”
ฮู๋หยางได้สติในพริบตา
เขาเป็นครั้งแรกที่มองเห็นสีหน้าที่ตื่นตระหนกตกใจในดวงตาของเริ่นเทียนสิงแล้ว
ฮู๋หยางติดตามเริ่นเทียนสิงมานับสิบปียังเป็นครั้งแรกที่มองเห็นเขากลัวกลายเป็นอย่างนี้
หยางเฟิงคนนี้สรุปแล้วเป็นใครกัน！
แม้กระทั่งเจ้าพันธมิตรใหญ่ต่างก็กลัวกลายเป็นอย่างนี้
“ไป！”
ฮู๋หยางทำได้เพียง……
ร้องตระโกนเสียงดังอย่างเศร้ารันทด……เริ่นเทียนสิงหนีกระเจิดกระเจิงเหมือนหมาพเนจร！
เดิมทีสมาชิกศูนย์พันธมิตรบู๊นับหมื่นคน
ผ่านการเข่นฆ่ากันรอบหนึ่ง
เวลานี้ก็เหลือเพียงทหารที่เหลือจากการรบแพ้สามสี่พันคน
หนีกระเจิดกระเจิงอย่างย่ำแย่ เหมือนฝูงนกที่แตกกระจายน่าเศร้าโศกมาก……
ต้องรู้ว่าครั้งนี้
ศูนย์พันธมิตรบู๊ตายและบาดเจ็บเกือบทั้งหมด！
แม้ว่าสามารถมีชีวิตรอดกลับไปได้
เวลาสิบปีต่างก็ยากมากที่จะฟื้นคืนพลังกลับมา！
มองเห็นคนเหล่านี้หลบหนี
หม่าตงอยากนำคนม้าไล่ตามไปฆ่าทันที
แต่เขาถูกหยางเฟิงเรียกเอาไว้แล้ว
“ไม่ต้องแล้ว！”
เพียงเห็นหยางเฟิงสะบัดมือแล้วพูด“ไม่ไล่ตามศัตรูที่หมดทางไป ยังไงให้พวกเขาออกไปเถอะ！”
“ท่านแม่ทัพ วันนี้เป็นโอกาสที่ดีที่จะกำจัดศูนย์พันธมิตรบู๊！ เวลานี้ปล่อยเสือเข้าป่าเกรงว่าภัยพิบัติที่ตามมาจะไม่มีวันจบสิ้น！” หม่าตงพูดด้วยใบหน้าที่ร้อนใจ
ถึงแม้ศูนย์พันธมิตรบู๊ครั้งนี้เสียหายหนัก
แต่รากฐานของพวกเขาก็ไมได้สูญเสียไป
ขอแค่เริ่นเทียนสิงกลับมาถึงจงโจว
ปล่อยเวลาล่วงเลยจะต้องม้วนกลับมาใหม่
ในเมื่อเป็นอย่างนี้
ยังไม่สู้ฆ่าเริ่นเทียนสิงตอนนี้ กำจัดรากของภัยพิบัติที่อาจจะเกิดขึ้นได้ในภายหลัง ！
มองเห็นหม่าตงมีใบหน้าท่าทางที่ร้อนรน
หยางเฟิงยิ้มพูดจาง ๆ “ใครพูดว่าฉันจะปล่อยพวกเขาแล้ว？ ฉันเพียงแค่ไม่อยากให้พวกนายมอบค่าตอบแทนที่สาหัสมากขึ้นเท่านั้น！”
“ท่านแม่ทัพ ที่คุณพูดหมายความว่ายังไง？”
หม่าตงทันใดนั้นมีใบหน้าที่มึนงง
เดิมทีเขาฟังไม่เข้าใจว่าหยางเฟิงกำลังพูดอะไร
หยางเฟิงไม่ได้พูด
เพราะเขาก็ไม่ต้องการให้เขาพูดแล้ว
ครื้น！
ครื้น！
ครื้น！
บนแผ่นดินใหญ่จู่ ๆ ส่งเสียงสั่นไหวออกมา
หลังจากนั้น
“ฆ่าพวกเขาแล้ว！”
เหมือนเป็นใครกำลังออกคำสั่ง
“ฆ่าเลย！”
“ฆ่าเลย！”
เสียงร้องตะโกนดังมาก กึกก้องขึ้นทันที
เฮลิคอปเตอร์รบมาถึงอย่างรวดเร็วส่งเสียงที่แสบหู ม้วนลมที่บ้าคลั่งนับไม่ถ้วน！
รถกระบะสีเขียวเข้มที่บ้าคลั่งชนกระแทกอย่างไม่สนใจ ขับเป็นเกราะภาคพื้นดินกองทัพโซเวียต！
ยิ่งมีทหารติดอาวุธครบมือนับพันคนบุกออกมาแล้ว