มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 852
“ยัยเด็กโง่ อยู่นี่เอง! ฉันตามหาแกไปทั่วเลย! ฉันยังโทรหาแกด้วยซ้ำแต่แกก็ไม่รับเลย! รู้ไหม ย่าของแกร้อนรนใจมากอยู่ในนั้นแต่แก”
แคทเธอรีนโกรธมากอยู่แล้วตอนที่เธอเดินกระทืบเท้าเข้ามา แต่ทันทีที่เธอเห็นว่าลูกสาวของเธอได้จัดเตรียมโต๊ะอยู่ในสวนหลังบ้าน เธอก็กลายเป็นเดือดดาลมากยิ่งขึ้น
“แกช่วยฉลาดให้มากขึ้นกว่านี้หน่อยได้ไหม เบ? ฉันบอกแกแล้วไม่ใช่เหรอว่าพวกเราจะฉลองวันเกิดของแกในคืนนี้กัน? แกช่างกล้าแค่ไหนที่อยากจะฉลองมันจนต้องจัดมันในสวนหลังบ้านนี้? มันแทบจะเหมือนว่าแกต้องการให้โรสและครอบครัวของเธอมาถือเอาเรื่องนี้มากล่าวโทษพวกเราเลยนะ!” แคทเธอรีนดุว่าด้วยความเดือดดาล
เธอกำลังจะลากลูกสาวของเธอไป เมื่อเธอตระหนักได้ว่าใครกำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะนั้น
ด้วยความตกใจ แคทเธอรีนเปล่งเสียงร้องแหลมออกมาก่อนที่จะเอามือปิดปากตัวเอง มันชัดเจนว่าเธอรู้จักทุกคนที่อยู่โต๊ะนั้นว่าเป็นใครกัน
“คุณคือแม่ของคุณเยลแมน ถูกต้องไหม? ยินดีอย่างยิ่งที่ได้พบนะครับ! พวกเรามาที่นี่ก็เพื่อฉลองวันเกิดของคุณเยลแมนกัน!” แขกผู้มีเกียรติสองสามคนกล่าวด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของพวกเขา
แม้เธอคิดว่าเธอได้ยินผิดไป แต่ทันทีที่เธอเห็นเชลดอนกำลังเสิร์ฟเครื่องดื่มให้พวกเขาที่นั่น ไม่นานเธอก็ตระหนักได้ว่าพวกเขากำลังบอกความจริงอยู่
“ลูก…ลูกสาวของฉันเหรอคะ? คุณ…มาที่นี่เพื่อฉลอง…?”
แคทเธอรีนตื่นเต้นมากจนเธอถึงกับพูดไม่ออก โดยไม่สามารถแสดงออกได้อย่างเหมาะสม ตอนนี้เธอจึงถูมือของเธอเข้าด้วยกันอย่างรุนแรง!
แต่อย่างไรก็ตามวินาทีที่เธอสังเกตเห็นว่าเจอรัลด์อยู่ที่นั่นเช่นกัน สีหน้าของเธอกลายเป็นเข้มงวดขึ้นมา ขณะที่เธอดึงหูของเขาก่อนจะตะโกนใส่ “ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้! นายไม่เห็นเหรอว่าฉันอยู่นี่? ไปเอาที่นั่งมาให้ฉัน!”
“ตายจริง!” หนึ่งในผู้มีอิทธิพลตะโกนขึ้นมา ขณะที่บุคคลสำคัญที่โต๊ะกลายเป็นมึนงงกับสิ่งที่พวกเขาได้เห็น
เสียงกระทบกันและการปะทะอย่างแรงตามมาเนื่องจากประธานแจ็กเกอร์และคนอื่น ๆ ไม่สามารถจับถ้วยชาของพวกเขาได้อย่างเหมาะสมด้วยความตกใจของพวกเขา เมื่อได้สติในครู่ต่อมา แขกทุกคนที่โต๊ะจึงลุกขึ้นยืนขึ้นพร้อมกัน ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความกลัวอย่างสุด ๆ
“ฉ ฉันขอโทษที่ทำให้พวกคุณทุกคนกลัวกันค่ะ! ป โปรดนั่งลงเถอะค่ะ!” แคทเธอรีนกล่าว ขณะที่เธอหน้าแดงขึ้นมาอย่างประหม่า
ขณะที่เจอรัลด์ลูบใบหูที่บวมขึ้นมาของเขา เขาก็พยักหน้าให้ประธานแจ็กเกอร์และคนอื่น ๆ หลังจากที่เจอรัลด์ทำแบบนั้น บุคคลสำคัญคนอื่น ๆ จึงกล้าที่จะกลับไปนั่งกัน
เบ ในทางกลับกัน ดึงแขนเสื้อแม่ของเธอทันทีก่อนจะกระซิบบางอย่างใส่หูของเธอ
“…ว ว่าไงนะ?” แคทเธอรีนกล่าว ด้วยสีหน้าที่ข็อกอย่างที่สุดบนใบหน้าของเธอ
เมื่อเธอตื่นจากภวังค์ในที่สุด เธอจึงกลับหันไปมองเจอรัลด์ก่อนจะลากเก้าอี้มาให้เขาทันที
“ป โปรดนั่งลงเถอะ เจอรัลด์!”
เขาถอนหายใจ จากนั้นเจอรัลด์ก็นั่งลง
ย้อนกลับมาในห้องนั่งเล่น ยูราที่คอยอยู่เป็นเพื่อนคุณย่าของเขาอยู่ตลอดเวลา กำลังยืนอยู่ข้างท่านผู้หญิงเยลแมน ในขณะที่ผู้คนไม่กี่คนคนต่อแถวเพื่อเสิร์ฟน้ำชาให้เธอ
ท่านผู้หญิงเยลแมนเองก็มีความยินดีมาเกือบตลอดทั้งวัน ท้ายที่สุดแล้ว มันก็เป็นเวลานานมากแล้วตั้งแต่ตระกูลเยลแมนได้สัมผัสกับความมีชีวิตชีวา และความรุ่งโรจน์เช่นนี้
เมื่อพิธีเสิร์ฟน้ำชาสิ้นสุดลง อย่างไรก็ตามใบหน้าของท่านผู้หญิงเยลแมนก็เปลี่ยนเป็นจืดชืดเล็กน้อย
“ปาร์ตี้นั้นจะไม่เริ่มในเร็ว ๆ นี้หรอกหรือ? เบอยู่ไหนล่ะ? ทำไมแม่ของเธอยังไม่พาเธอกลับมากัน? เชลดอน!” คุณย่าตะโกนขึ้นมา
“พ่อบ้านก็ไม่อยู่ที่นี่ครับ คุณย่า” ยูรากล่าว
“ฮึ่ม! เลินเล่อเสียจริง! ช่างไม่รักษาระเบียบวินัยเสียเลย!” ท่านผู้หญิงเยลแมนกล่าวอย่างโกรธเคือง ขณะที่เธอโยนถ้วยน้ำชาลงจากโต๊ะ เสียงแตกละเอียดได้ยินตามมาอย่างเร็ว
“ดิฉันเคยบอกคุณแม่แล้วไงค่ะว่าเบเพียงแค่โชคดีในตอนนั้นเท่านั้น คุณแม่คะ…เธอไม่ได้มีความสามารถขนาดนั้น อย่างไรก็ตามคุณแม่ก็ปฏิเสธที่จะเชื่อดิฉัน เมื่อคิดว่าดิฉันเพียงอิจฉาผลงานของเธอเท่านั้น แต่ดูว่าสิ่งต่าง ๆ กำลังเกิดขึ้นในตอนนี้สิ…ดิฉันพูดไม่ถูกหรือไงคะ?” โรสกล่าว
“จริงด้วย! รู้ไหมครับ ผมเห็นเธอเชิญเพื่อนร่วมชั้นเก่าของเธอสองสามคนมาด้วยก่อนหน้านี้ นั่นก็เป็นครั้งสุดท้ายที่ผมเห็นพวกเธอ เนื่องจากเธอไม่ได้มาปรากฏตัวตั้งแต่นั้น ณ จุดนี้ มันก็คงไม่ไกลเกินจริงที่จะพูดว่าเธอออกไปข้างนอกกับพวกเธอเพื่อสนุกกันที่ไหนสักแห่ง เธอแทบจะไม่ได้ใส่ใจเกี่ยวกับงานใหญ่ของตระกูลเลยด้วยซ้ำ! พวกเราโชคดีที่แขกผู้มีเกียรติทั้งหมดที่นี่ในวันนี้ พวกเขาไม่ได้สนใจมากนักเกี่ยวกับการหายไปของเธอ เมื่อคิดดูแล้ว ถ้าข่าวลือกล่าวว่าตระกูลเยลแมนปฏิบัติต่อแขกด้วยกิริยาเมินเฉยล่ะก็ งั้นทุกอย่างที่พวกเราได้ทำไปในวันนี้ก็คงจะเปล่าประโยชน์!” ยูรากล่าวเพิ่มเติม
“เอาล่ะ เนื่องจากตอนนี้เธอเป็นหัวหน้าของตระกูลเยลแมนหลังจากได้รับโครงการเหล่านี้ทั้งหมดมาให้พวกเรา หนูจะพูดว่ามันไม่เป็นไรหรอกที่เธอจะทำตัวสะเพร่านาน ๆ ครั้ง ดังนั้นเมื่อคิดว่าพวกเราจะต้องพึ่งพาเธอในอนาคตนั้นล่ะก็!” อิซาเบลกล่าว เห็นได้ชัดว่ากำลังสุมไฟอยู่
“ฮึ่ม! แล้วใครที่มอบตำแหน่งหัวหน้าตระกูลให้เธอกัน? ฉันยังไม่ตาย! เด็กคนนั้นช่างดื้อรั้นมากเกินไปที่จะให้รับผิดชอบอนาคตของตระกูลของเรา! ลูกสาวช่างเหมือนกับแม่เสียจริง! เมื่องานเลี้ยงนี้สิ้นสุดลง เธอจะไม่ได้รับผิดชอบในโครงการใด ๆ อีกต่อไป! เธอแค่จะต้องทำงานอยู่ที่บริษัท!” ท่านผู้หญิงเยลแมนกล่าวอย่างโกรธเคือง
เมื่อได้ยินแบบนั้น ทั้งโรสและยูราก็แลกเปลี่ยนสายตากัน ในขณะที่พวกเขายิ้มอย่างชั่วช้า