ติดตามการแจ้งเตือนตอนใหม่ที่แฟนเพจ
••••••••••••••••••••
นิยายอื่นที่ทางค่ายแปล
••••••••••••••••••••
บทที่****204: ความน่ากลัวของหญิงสาว
อย่างไรก็ตามเจ้าอ้วนและฉุ่ยจิ้งถูกแช่อยู่ในความรู้สึกที่เต็มเปี่ยมเช่นนี้ ในขณะที่พวกเขากำลังดื่มด่ำอยู่นั้น ประตูการฝึกฝนของทั้งคู่ถูกเปิดออกโดยใครบางคนเป็นเงาสีเขียวประหลาดพุ่งเข้ามา
เจ้าอ้วนและฉุ่ยจิ้งแยกออกจากกันทันทีราวกับกระต่ายตื่นตูม จากนั้นทั้งคู่ได้มองเห็นว่าเป็นมู่ซื่อหรงที่เข้ามา และดูเหมือนว่านางจะเห็นว่าทั้งคู่จูบกันเพราะตัดสินจากดวงตาของฉุ่ยจิ้งที่เต็มไปด้วยความตกใจ
ฉุ่ยจิ้งนั้นไม่ได้มีผิวหนังที่หนาเตอะอย่างเช่นเจ้าอ้วน ภายใต้สถานการณ์ที่น่าอับอายเช่นนี้นางจะสามารถสงบนิ่งอยู่ได้อย่างไร? นางหันหลังและรีบออกไปอย่างรวดเร็วกระทั่งที่นางลืมบอกลาเจ้าอ้วน
เมื่อเห็นฉุ่ยจิ้งออกไปโดยไร้คำกล่าวลา เจ้าอ้วนรู้สึกหดหู่และเริ่มบ่นมู่ซื่อหรงอย่างช่วยไม่ได้ “ทำไมเจ้าไม่เคาะประตูก่อนที่จะเข้ามา?”
“ถ้าหากว่าข้าเคาะ ข้าก็คงพลาดฉากสำคัญน่ะสิ!” มู่ซื่อหรงตอบอย่างไม่แยแส
เมื่อได้ยินเช่นนั้น เจ้าอ้วนหมดคำพูดทันที
มู่ซื่อหรงไม่ได้สนใจแต่อย่างใด นางเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเจ้าอ้วนพร้อมกล่าวว่า “ที่รัก ท่านรู้หรือไม่ว่าที่ข้ามาที่นี่ในวันนี้เพราะข้ามีบางอย่างที่จะบอกท่าน!”
“เจ้าไม่จำเป็นต้องพูดอะไร!” เจ้าอ้วนตัดบทพร้อมกับโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ “ข้าจะไม่ให้เจ้าไปกับข้า ทะเลตะวันออกนั้นอันตรายเกินไป มันจะดีที่สุดถ้าหากเจ้าอยู่ที่นี่!”
มู่ซื่อหรงได้ยินเช่นนั้น นางตกใจไปชั่วขณะพร้อมกับหัวเราะออกมา “ฮ่าฮ่า ท่านคิดว่าข้าจะโง่ติดตามท่านไปยังทะเลตะวันออกงั้นหรือ? ช่างน่าขำ! เจ้าอ้วน นี่เจ้าคิดเช่นนั้นจริงหรือ!”
ในขณะที่เจ้าอ้วนได้ยินเช่นนั้น เขาเปลี่ยนอารมณ์ทันที เขาไม่เคยคาดหวังว่ามู่ซื่อหรงที่อยู่ร่วมเตียงกับเขาเมื่อคืนนี้จะกล่าวเช่นนี้ ดังนั้นเขาถึงกับไม่เชื่อหูของตนเองพร้อมกล่าวออกไปอย่างตกใจ “เจ้าพูดอะไร? จงพูดมันอีกครั้งสิ!”
“เหอะ!” มู่ซื่อหรงถอนหายใจ “อยากให้ข้ากล่าวอีกรอบใช่หรือไม่? ข้ากล่าวว่า หยุดฝันเสียทีเจ้าบัดซบ ข้าไม่มีวันติดตามเจ้าไปที่ทะเลตะวันออก!”
“เยี่ยมมาก ยอดเยี่ยม! เป็นเพียงข้าที่ฝันไป!” เจ้าอ้วนเริ่มโกรธ “แล้วเจ้ามีอะไร? การหลับนอนกับข้าร่วมหลายปีที่ผ่านมาคืออะไร?”
“ฮี่ฮี่ ข้าต้องการจะดูดพลังเจ้าให้แห้งเหือดเท่านั้น!” มู่ซื่อหรงกล่าวออกมาอย่างชั่วร้าย “แต่น่าเสียดายที่การฝึกฝนของข้ามันไม่มากพอ และข้าอยู่บนเตียงกับเจ้าน้อยเกินไป ด้วยเหตุนี้เจ้าจึงสามารถหลบหนีภัยพิบัติในครั้งนี้ไปได้!”
“อะไรนะ?” เจ้าอ้วนตอบกลับด้วยความตกใจ “เจ้าฝึกฝนเคล็ดวิชาของสำนักปีศาจงั้นหรือ? ด้วยเหตุผลเพียงเพราะว่าต้องการดูดพลังข้าให้แห้งตายด้วยการหลับนอนกับข้า?”
“แน่นอน ถ้าไม่เช่นนั้นเจ้าคิดว่าคนอย่างข้าจะยอมให้เจ้าย่ำยีอยู่ได้ตั้งนานงั้นหรือ?” มู่ซื่อหรงกล่าวพร้อมกับหัวเราะอย่างเย็นชา “แม้ว่าข้าจะรู้สึกดี แต่แน่นอนว่าคู่ชีวิตของข้าจะต้องดูดีกว่าเจ้า! ทำไมข้าต้องมาลงเอยกับสุกรเช่นนี้ด้วย เนื้อตัวของเจ้านั้นราวกับสุกรอย่างแท้จริง ไม่มีสิ่งอื่นจะเหมือนได้มากกว่านี้แล้ว!”
เมื่อเจ้าอ้วนได้ยินเช่นนั้น เขาโกรธจัดจนแทบจะกระอักเลือดออกมาทันที เขาชี้นิ้วไปที่มู่ซื่อหรงพร้อมสบถว่า “นังเพศยา!”
“เหอะ เจ้าเพิ่งรู้งั้นหรือว่าข้าเป็นเช่นนี้? เสียใจด้วยที่มันสายเกินไปเสียแล้ว ภายใต้การจัดการของปู่ข้า แน่นอนว่าเราเป็นสามีภรรยาเรียบร้อย อีกทั้งข้ายังร่วมชายคากับเจ้าที่ลานม่านหมอกมานานนับปี ทุกคนรู้เกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเรา ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น นังเพศยาคนนี้ก็จะเป็นภรรยาของเจ้า!” มู่ซื่อหรงกล่าวออกมาอย่างเริงร่า
เมื่อเจ้าอ้วนได้ยินดังนั้น เขารับรู้ได้ทันทีถึงลางร้ายบางอย่าง ดังนั้นเขารีบถามออกไปทันที “มู่ซื่อหรง เจ้าต้องการอะไร?”
“ฮ่าฮ่าฮ่า เรื่องนั้นง่ายมาก!” มู่ซื่อหรงหยอกล้อ “เดิมทีข้าต้องการจะดูดพลังของเจ้าให้แห้งเหือดไป แต่ในตอนนี้เจ้ากำลังจะไปทะเลตะวันออกและไม่สามารถกลับมาได้อีกแล้ว ดังนั้นแผนนี้ของข้าจึงไม่สามารถดำเนินการได้อีกต่อไป ดังนั้นข้าจึงมีอีกแผนเพื่อให้เจ้ารู้สึกทุกข์ทรมานใจไม่แพ้กัน!”
“แผนอะไร?” เจ้าอ้วนถามออกมาอย่างหวาดกลัว
“ฮ่าฮ่า นั่นง่ายมาก ข้าจะนอกใจเจ้า!” มู่ซื่อหรงเผยรอยยิ้มปีศาจ “รู้หรือไม่ว่าข้าไปพบกับพี่ใหญ่จินมาในวันนี้ ข้าจะรับใช้เขาเหมือนที่รับใช้เจ้า ปล่อยให้เขากดขี่ข้าดังเช่นที่เจ้าทำ จากนั้นข้าก็จะสวมเขาให้เจ้าอย่างมีความสุข!”
“บ้า เจ้ามันบ้า!” เจ้าอ้วนตะโกนออกมาอย่างเหลืออด
“ฮ่าฮ่า เจ้าเรียกข้าว่าคนบ้า? ความอดทนของเจ้าช่างน้อยนิดเหลือเกิน!” มู่ซื่อหรงหัวเราะอย่างอารมณ์ดี “ให้ข้าบอกอะไรเจ้าหนึ่งอย่าง นี่เป็นเพียงแค่การเริ่มต้นนะ ข้าจะไม่สวมเขาให้เจ้าเพียงรอบเดียว หลังจากเจ้าไป เจ้าจะมีเขาอยู่บนหัวสองอัน สามอันและมันจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ข้าจะทำให้เจ้ากลายเป็นเจ้าโง่ที่มีเขาเต็มหัวไปหมด!”
เมื่อเจ้าอ้วนได้ยินเช่นนั้น ใบหน้าของเขากลายเป็นสีเขียวทันทีด้วยความโกรธ
แต่มู่ซื่อหรงไม่ได้สนใจอะไรทั้งนั้น เมื่อเห็นว่าเจ้าอ้วนโกรธจัด นางดำเนินการต่อทันที “และอย่าได้คิดว่าจะไม่มีใครรู้จักเจ้าหลังจากที่เจ้าไปหลบซ่อนตัวอยู่ที่ทะเลตะวันออก ข้ามีวิธีที่จะทำให้เจ้ามีชื่อเสียงอย่างแน่นอน! เพราะข้าจะสักบนหน้าอกว่า ‘ภรรยาของซ่งจง’ ในทุกครั้งที่ข้าร่วมรักกับผู้อื่น เขาจะได้รู้ว่าข้าคือภรรยาของเจ้า! ตราบใดที่ข้าหลับนอนร่วมกับสำนักชอบธรรมหรือจากสำนักปีศาจ แน่นอนว่าทุกคนจะต้องรู้จักชื่อของเจ้าแน่นอน และมันจะโด่งดังไปทั่วภูเขาแห่งนี้จนถึงทะเลตะวันออก! ในขณะนั้นเจ้าจะกลายเป็นบุคคลที่มีชื่อเสียง! ฮ่าฮ่าฮ่า!” ในขณะที่นางกล่าวเช่นนั้น นางระเบิดเสียงหัวเราะออกมาดังลั่น
เจ้าอ้วนตัวสั่นด้วยความโกรธพร้อมกล่าวออกมาอย่างเย็นชา “สารเลว เจ้าไม่กลัวว่าข้าจะกลับมาชำระแค้นบ้างหรือ?”
“อ่า เรื่องนั้นจะต้องเป็นปัญหาอย่างแน่นอน!” มู่ซื่อหรงกล่าว “ถ้าหากเจ้ามีชีวิตกลับมา ก็คงจะลำบากจริงๆ ข้าคงจะต้องมีปัญหาใหญ่ตามมาถ้าหากเจ้าไม่ตาย เกี่ยวกับเรื่องนี้ข้าจะเขียนจดหมายไปหาเจ้าทุกวันว่าข้านั้นได้สนุกกับผู้ใดบ้าง แน่นอนว่าจิตใจของเจ้าก็คงจะว้าวุ่นถ้าหากได้รับข่าวภรรยาของตนเองที่กำลังนอกใจ จากนั้นเจ้าก็จะไม่มีสมาธิต่อสู้กับเหล่าอสูรกายถึงจุดที่เจ้าพลาดท่า จากนั้นเจ้าก็จะไม่ได้กลับมาที่นี่อีก!”
“นังสารเลว!” เจ้าอ้วนโกรธจัดจนแทบจะกัดลิ้นตาย
“ฮ่าฮ่า!” มู่ซื่อหรงกล่าวต่ออย่างอารมณ์ดี “ข้าอารมณ์ดีเกินกว่าจะโกรธเจ้าแล้ว เพียงแค่นึกภาพเจ้ามีเขาอยู่บนหัว ข้าก็รู้สึกดียิ่งกว่าอะไรทั้งหมด! เอาล่ะ ข้าจะไม่คุยกับเจ้าอีกแล้ว ข้าต้องไปพบพี่ใหญ่จิน เขาไม่สามารถอดทนรอให้ข้าไปเป็นภรรยาของเขาได้อีกแล้ว! ข้าก็รอไม่ไหวแล้วเช่นกันที่จะสร้างความอัปยศให้กับเจ้า! ลาก่อนเจ้าอ้วนบัดซบ! เจ้ากำลังจะกลายเป็นสามีที่ถูกภรรยานอกใจได้แล้วนับจากนี้ไป ฮ่าฮ่าฮ่า!” ในขณะที่นางกล่าวเช่นนั้นนางโบกมือให้กับเจ้าอ้วนพร้อมกับจากไป
แต่เจ้าอ้วนจะปล่อยนางออกไปเฉยๆได้อย่างไร? เขาปิดเส้นทางที่นางจะกลับออกไปทันทีพร้อมกล่าวอย่างเยือกเย็น “ข้าขอโทษด้วยที่ข้าไม่อาจอดทนให้ตนเองเขางอกขึ้นมาได้ ดังนั้นข้าจึงคิดว่าจะพาเจ้าไปทะเลตะวันออกร่วมกับข้า! แน่นอนว่าข้าจะดูแลเจ้าอย่างดี!”
“ฮ่าฮ่า หยุดกล่าวเรื่องตลก ข้าไม่มีวันไปทะเลตะวันออก!” มู่ซื่อหรงกล่าวอย่างรังเกียจ “เจ้าไขมันบัดซบอย่าได้คิดว่าเจ้าจะควบคุมทุกสิ่งได้ ให้ข้าบอกเจ้าให้นะ ปู่ข้าเป็นถึงจ้าวสำนักและเจ้าไม่มีสิทธิ์จะทำเช่นนี้!”
“เหอะ!” เจ้าอ้วนถอนหายใจ “สารเลว เจ้าประเมินข้าต่ำเกินไปแล้ว!”
“เจ้าหมายความว่าอะไร?” มู่ซื่อหรงถามกลับอย่างสับสน
เจ้าอ้วนไม่สนใจนางและกล่าวว่า “ในอดีต ข้าคิดว่าเจ้าชอบข้าจริงๆ ข้าเลยกังวลเกี่ยวกับเรื่องเจ้ามาตลอด แต่ในวันนี้ข้ารู้ความจริงแล้ว ความปรารถนาดีสุดท้ายของข้าได้หมดลงอย่างสมบูรณ์ ถ้าหากเป็นเช่นนี้อย่าได้ตำหนิข้าถ้าหากมีสิ่งใดเกิดขึ้น!”
“เจ้าจะทำอะไร?” มู่ซื่อหรงถามกลับอย่างหวั่นใจ
“ทำอะไรงั้นหรือ?” เจ้าอ้วนเผยรอยยิ้มออกมา “เจ้าอยากเป็นคนโง่ไม่ใช่หรือ? ข้าจะเติมเต็มความต้องการของเจ้าให้เอง! จากวันนี้ไปเจ้าคือคนโง่ของข้า! ข้าจะจับเจ้า ย่ำยีเจ้าและมีความสุขกับเจ้าทุกวัน!”
“เจ้ากล้า?!” มู่ซื่อหรงกล่าวออกมาอย่างรังเกียจ “ให้ข้าเตือนเจ้าอย่าง ภายในลานชั้นในของสำนักเสวียนเทียน เจ้าไม่สามารถปราบปรามข้าได้แบบเงียบๆ ถ้าหากเจ้าคิดจะต่อสู้กับข้าแน่นอนว่ามันจะเป็นการเรียกให้ผู้ฝึกตนระดับจินตันมาที่นี่ และในเวลานั้นเจ้าจะไม่สามารถหาทางออกของปัญหาที่ตัวเองสร้างได้!”
“เหอะ! มู่ซื่อหรง เจ้าช่างประเมินตนเองสูงนัก! เจ้าเป็นเพียงวัวน้อยในสายตาของข้าเท่านั้น! การดูแลเจ้านั้นง่ายราวกับตักเค้กสักชิ้น!” เจ้าอ้วนกล่าวพร้อมหัวเราะอย่างเยือกเย็น “จงดูสิว่าข้าเป็นใคร?”
ในขณะที่เขากล่าวเช่นนั้น เขาโบกมือขวาพร้อมกับเรียกสาวงามออกมาตรงหน้า
ด้วยการมองเพียงรวดเดียว รู้ได้ทันทีว่าหญิงงามทั้งเก้านั้นแข็งแกร่ง หลังจากที่พวกนางปรากฏตัว พวกนางเผยรอยยิ้มพร้อมกับเดินมาหาเจ้าอ้วนและกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “นายท่าน ข้ารับใช้เช่นพวกข้าคิดถึงท่านเหลือเกิน!”
“ฮี่ฮี่ ข้าก็คิดถึงพวกเจ้าเช่นกัน!” เจ้าอ้วนตอบกลับอย่างอ่อนโยนพร้อมกับเริ่มกอดพวกนาง
ไม่เพียงแต่ไม่สามารถหลีกเลี่ยงพวกนางได้ แต่พวกนางกลับปล่อยเสียงครวญครางออกมา จากนั้นพวกนางยกหน้าอกของตนเองพร้อมกับกระซิบกับเจ้าอ้วน “นายท่าน ข้าต้องการเหลือเกิน!”
“สามารถทำได้ แต่เจ้าจะต้องใช้ร่างกายของนาง!” เจ้าอ้วนกล่าวออกมาพร้อมกับมองไปที่หานหลิงเฟิง
“ใช้ร่างกายของนางเพื่อเล่นกับนายท่านงั้นหรือ?” ผู้ฝึกตนหญิงสาวได้ยินเช่นนั้น นางกล่าวออกมาดั่งเช่นปีศาจร้ายทันที “แน่นอน ข้าคิดว่านายท่านจะต้องสนุกถ้าหากทำเช่นนั้น!” ในขณะที่นางกล่าว นางเดินไปหาหานหลิงเฟิงทันที
เมื่อเห็นเช่นนั้น หานหลิงเฟิงรู้ทันทีว่าภัยกำลังมาถึงตัว นางไม่รู้ว่าหญิงสาวเหล่านี้คือใครเพราะไม่เคยพบเจอมาก่อน นางได้ยินว่าคนเหล่านี้จะใช้ร่างกายของนางเพื่อเล่นสนุก นางรีบถามทันที “พวกเจ้าเป็นใคร? ต้องการทำอะไร?”
“อ่า ข้ารับใช้ผู้นี้เป็นธาตุไม้ ดังนั้นข้าถูกเรียกว่ามู่เอ๋อโดยนายท่าน!” มู่เอ๋อยิ้มพร้อมกล่าวว่า “แต่มันไม่ใช่ชื่อที่แท้จริงของข้า เพราะข้าคือแม่มดเทวะ!” ในขณะที่นางกล่าวจบนางพุ่งเข้าร่างของมู่ซื่อหรงอย่างรวดเร็ว
“เอะ? แม่มดเทวะ? ภาพวาดแห่งหญิงงามทั้งเก้า!” มู่ซื่อหรงนั้นไม่โง่ที่จะไม่รู้จักภาพวาดแห่งหญิงงามทั้งเก้า นางรู้จักคำว่าแม่มดเทวะเป็นอย่างดี แต่นางก็ไม่ทันได้อธิบายอะไรต่อทำได้เพียงพูดว่า “เจ้าไขมันสารเลว เจ้ายอดเยี่ยมมาก! เจ้าครอบครองภาพวาดแห่งหญิงงามทั้งเก้า!”