เถาวัลย์ยาวและบางพันอยู่รอบข้อมือชายคนนั้น ดอกไม้สีม่วงบางสะพรั่งประดับบนเถาวัลย์ ใบหน้าหล่อเหลามีเสน่ห์แสดงสีหน้าตกใจและประหลาดใจ
“ตู๋……ตู๋เถิง?” เฉียวฉู่ขยี้ตา เขามองชายที่เดินออกจากแสงอย่างไม่อยากจะเชื่อ ชายคนนั้นไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นตู๋เถิงที่พวกเฉียวฉู่เคยเจอในป่าตอนที่พวกเขาเพิ่งเข้ามาในโลกวิญญาณ!
[ทำไมตู๋เถิงถึงกระโดดออกมาจากหน้าอกของเสี่ยวเสีย?]
พวกเฉียวฉู่ได้แต่ยืนตะลึงอยู่ตรงนั้น
พอแสงพุ่งออกมาจากร่างกาย ความเจ็บปวดก็หายไปทันที แม้ว่าใบหน้าของจวินอู๋เสียยังคงซีดขาว แต่นางไม่ต้องทนเจ็บอีกแล้ว นางนั่งอยู่ในอ้อนแขนของจวินอู๋เหยาและมองไปที่ตู๋เถิงซึ่งทำหน้าสับสนงุนงง
“เจ้า……” ตู๋เถิงมองไปที่จวินอู๋เสีย ใบหน้าที่สงบนิ่งอยู่เสมอ ตอนนี้เต็มไปด้วยความสับสน
จวินอู๋เสียมองตู๋เถิง สายตาของนางก็สับสนไม่ต่างกัน.novel-lucky.
ตู๋เถิงสูดหายใจเข้าลึก เขาหลับตาอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะลืมตาขึ้น ท่ามกลางสายตาตกตะลึงของพวกเฉียวฉู่ ตู๋เถิงทรุดตัวลงคุกเข่าข้างหนึ่งและมองไปที่จวินอู๋เสีย จากนั้นก็พูดขึ้นว่า “ตู๋เถิงคารวะเจ้านาย”
“เจ้านาย!!!” เฉียวฉู่ตะโกนเสียงดังอย่างเหลือเชื่อขีดสุด มือเขาตะปบไปที่หน้าตัวเองขณะจ้องตู๋เถิงอย่างตกตะลึง
[แม่เจ้า!]
[นี่เขาเพิ่งได้ยินอะไร?]
[ตู๋เถิงเรียกจวินอู๋เสียว่า……เจ้านาย?]
[นั่นเป็นคำเรียกที่บัวน้อยกับอิงซู่เรียกจวินอู๋เสียไม่ใช่หรือ?]
[ทำไมตู๋เถิง……]
ความคิดที่น่าตกใจผุดขึ้นในหัวของเฉียวฉู่ ดวงตาของเขาเบิกกว้าง สายตามองสลับไปมาระหว่างจวินอู๋เสียและตู๋เถิง สีหน้าของเขาดูราวกับเพิ่งเจอผี
“เรื่อง……คงไม่ใช่อย่างที่ข้าคิดใช่ไหม?” มุมปากเฉียวฉู่กระตุก สายตาเหลือเชื่อของเขาหันไปมองฮัวเหยาที่ยืนอยู่ข้างๆ
ฮัวเหยาเองก็มีสีหน้าตะลึงไม่ต่างกัน สายตาเขาจับจ้องอยู่ที่ร่างของตู๋เถิง ปฏิกิริยาของเขาล่าช้าไปมาก กว่าเขาจะมองไปที่เฉียวฉู่และพูดว่า “ข้าว่า……ที่เจ้าคิดน่ะถูกแล้ว”
เฉียวฉู่ทรุดฮวบทันที!
ดวงตาของจวินอู๋เสียฉายแววประหลาดใจ นับตั้งแต่เมล็ดของต้นวิญญาณถูกใส่เข้าไปในร่างกายของนาง และหลังจากที่นางดูดซับงูเจ้าเล่ห์นั่น นางก็ได้รู้จากจวินอู๋เหยาว่านางจะไม่ได้มีภูติประจำตัวแค่ตนเดียว และการปรากฏตัวของอิงซู่ก็ได้ยืนยันข้อสรุปของจวินอู๋เหยา
จวินอู๋เสียเตรียมตัวต้อนรับการมาเพิ่มของภูติประจำตัวนานแล้ว แต่……
นางคิดไม่ถึงว่าหลังจากอิงซู่ ภูติประจำตัวที่เชื่อมโยงกับนางจะกลายเป็น……ตู๋เถิง?!
“เจ้าคือภูติประจำตัวข้า?” จวินอู๋เสียรู้สึกแปลกใจมากกับความจริงตรงหน้า นางรู้ว่าภูติประจำตัวในอนาคตของนางจะเป็นวิญญาณพืชอย่างแน่นอน แต่……ตู๋เถิง……นางรู้สึกว่ามันเรื่องที่คาดไม่ถึงจริงๆ
ตู๋เถิงลุกขึ้นยืนและมองจวินอู๋เสียอย่างสงบ อันที่จริงเขาก็คิดไม่ถึงเช่นกันว่าตนจะกลายเป็นภูติประจำตัวของจวินอู๋เสีย ก็……จวินอู๋เสียมีบัวน้อยอยู่แล้วไม่ใช่หรือ?
“ขอรับ เจ้านาย” เสียงของตู๋เถิงกลับมาสงบนิ่งดังเดิม ภูติประจำตัวต่างรู้ดีว่าตนขึ้นอยู่กับใคร แม้ว่าในใจเขาจะเต็มไปด้วยความประหลาดใจ แต่ตู๋เถิงก็ไม่สามารถปฏิเสธการเชื่อมโยงวิญญาณระหว่างเขากับจวินอู๋เสียได้
เด็กสาวที่อยู่ตรงหน้าเขาคนนี้คือเจ้านายของเขาอย่างแน่นอน
“ข้าว่าข้าต้องสงบสติอารมณ์ของตัวเองให้ดีแล้ว” เฉียวฉู่คร่ำครวญพร้อมกับจับบ่าฮัวเหยา มืออีกข้างกุมหน้าอกราวกับเพิ่งได้รับความตกใจอย่างมาก แม้ว่าเขาจะเดาเอาไว้แล้ว แต่เมื่อได้ยินตู๋เถิงพูดจากปากเองแล้ว เขาก็ยังอดรู้สึกไม่ได้ว่ามันเหลือเชื่อมาก
ตู๋เถิงถือได้ว่าเป็นวิญญาณพืชตนเดียวที่พวกเขาได้พบปะพูดคุยในโลกวิญญาณ สุดท้ายแล้ว……เขาก็กลายมาเป็นภูติประจำตัวตนที่สามของจวินอู๋เสีย!