จวินอู๋เสียก้มหน้าลงมองหน้าอกของตัวเอง ดูเหมือนนางจะรู้สึกถึงพลังบางอย่างที่ก่อตัวอยู่ภายใน ความรู้สึกนั้นค่อนข้างคุ้นเคย แต่ในขณะเดียวกันก็แปลกอยู่บ้าง แม้ว่าจะอึดอัดเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้เจ็บปวดอะไร นางไม่รู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติในวิญญาณของนาง จึงสรุปว่าอาจเป็นเพราะนางฝึกอย่างเข้มข้นมากเกินไปในช่วงนี้ และไม่อยากคิดมาก
ความรู้สึกของการได้รับพลังกลับคืนมานั้นยอดเยี่ยมมาก พวกเฉียวฉู่ตื่นเต้นที่จะได้แสดงพลังใหม่ของพวกเขา ต้องรู้ว่าตั้งแต่พวกเขาเข้ามาในโลกวิญญาณ พลังที่อ่อนแอและกระจ้อยร่อยของพวกเขาทำให้ทนรับไม่ได้เลยทีเดียว ตอนนี้พวกเขากลับมาแข็งแกร่งอีกครั้ง วัยรุ่นเลือดร้อนพวกนี้จึงอดคาดหวังไม่ได้ว่าจะได้แสดงความสามารถของตน จวินอู๋เสียกำลังจะไปที่หอคอยโยวหลิงแห่งแรก จึงเป็นโอกาสดีที่พวกเขาจะได้อวดฝีมือ
“ดูเหมือนเจียงอวิ๋นหลงจะผ่อนการค้นหาเจ้าแล้วนะ พวกเขามีเป้าหมายอื่นรึเปล่า?” หรงรั่วพูดพร้อมมองไปที่จวินอู๋เสีย
จากข่าวที่บัวน้อยและอิงซู่นำมา พวกเขาได้รู้ว่าภาพเหมือนของจวินอู๋เสียที่ติดไว้ทั่วทุกหนแห่งถูกถอดออกแล้ว และเจียงอวิ๋นหลงก็ได้ลดจำนวนวิญญาณที่ทำหน้าที่ค้นหาจวินอู๋เสียลงเยอะมาก ดูเหมือนพวกเขาจะยอมแพ้ในการตามหาจวินอู๋เสียแล้ว ขณะเดียวกันพวกเขาก็ยังหาที่อยู่ของน่าหลานเยว่และจงจงไม่เจอ การที่พวกเขาเงียบไปอย่างกะทันหันไม่เพียงไม่ทำให้พวกหรงรั่วคลายความระมัดระวังลงแล้ว กลับทำให้พวกเขาสงสัยว่าเจียงอวิ๋นหลงและอูจิ่วมีแผนใหม่หรือไม่.novel-lucky.
“ไม่ว่าพวกนั้นจะวางแผนอะไรไว้ เราก็จะทำลายมันให้สิ้นซาก! บังอาจตามล่าเสี่ยวเสีย! รนหาที่ตาย!” เฉียวฉู่บ่นอย่างไม่พอใจ รู้จักจวินอู๋เสียมาตั้งนาน ไม่ว่านางอยู่ที่ไหนก็ไม่เคยถูกออกหมายจับแบบนี้ เจียงอวิ๋นหลงได้สร้างแบบอย่างขึ้นใหม่จริงๆ
จวินอู๋เสียอยากพูดอะไรบางอย่าง แต่ความรู้สึกแปลกๆในอกรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ จากความรู้สึกไม่สบายเล็กน้อย ค่อยๆกลายเป็นความเจ็บปวดทรมาน ใบหน้าของนางซีดขาว ร่างกายเริ่มสั่นอย่างควบคุมไม่ได้
พวกเฉียวฉู่สังเกตเห็นความผิดปกติของจวินอู๋เสีย พวกเขาหยุดคุยกันทันทีและมองจวินอู๋เสียอย่างตื่นตระหนก สีหน้าของนางแย่ลงเรื่อยๆ
“เสี่ยวเสีย เจ้าเป็นอะไร?” เฉียวฉู่กังวลมากจนเหงื่อออกที่มือ เขาเห็นจวินอู๋เสียมีอาการแบบนั้น แต่ก็ไม่กล้าแตะต้องนางอย่างไม่ระมัดระวัง กลัวว่าตนจะทำให้นางเจ็บมากขึ้น
จวินอู๋เสียเจ็บมากจนพูดไม่ได้ นางรู้สึกราวกับมีบางอย่างกำลังพุ่งออกมาจากภภายในหน้าอกของนาง จินตนาการไม่ออกเลยว่าความเจ็บปวดแบบไหนที่ทำให้ร่างวิญญาณรู้สึกเจ็บจนน้ำตาไหลได้
ทันใดนั้น ร่างสูงโปร่งก็เหินลงมาจากบนต้นไม้และช้อนตัวจวินอู๋เสียขึ้นมาอุ้ม
พวกเฉียวฉู่มองคนที่ปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหันด้วยความตกใจ จนกระทั่งเห็นใบหน้าที่คุ้นเคยของจวินอู๋เหยา ทุกคนจึงถอนหายใจอย่างโล่งอก
จวินอู๋เหยาขมวดคิ้วมองจวินอู๋เสียที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา ดูเหมือนเขาจะรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดของนางจากการที่เห็นร่างกายของจวินอู๋เสียสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ มือของเขาส่งพลังวิญญาณปีศาจเข้าไปในร่างของจวินอู๋เสีย พยายามจะขจัดความเจ็บปวดนั้น แต่ก็ไม่เห็นผล
จวินอู๋เสียกัดฟันแน่น พยายามกลั้นเสียงร้องไม่ให้เล็ดลอดออกจากปาก มือเล็กๆของนางกำคอเสื้อของจวินอู๋เหยาไว้แน่น พยายามอดทนด้วยทุกสิ่งทุกอย่างที่นางมี
ทันใดนั้น ก็มีลำแสงพุ่งออกมาจากหน้าอกของจวินอู๋เสีย แสงพุ่งขึ้นไปกลางอากาศก่อนจะตกลงสู่พื้นในทันที ร่างที่พร่ามัวปรากฏขึ้นในแสงนั้น และทันทีที่แสงนั้นจางหายไป คนผู้หนึ่งก็ปรากฏตัวตรงหน้าพวกเฉียวฉู่
การปรากฏตัวนั้นทำให้พวกเฉียวฉู่ถึงกับยืนตะลึงตัวแข็งค้าง
มันคือชายร่างสูงคนหนึ่งผู้มีใบหน้าหล่อเหลา