ตอนที่ 238

Chapter 238 : อะไรต่อ ? หมีรึไง ?

 

“ สวย ! ในอากาศมันช้ากว่าเดิมมาก “ – Flanker พูดขึ้นแล้วมองไปรอบเพื่อเตรียมรับคำชมกับการเห็นการเปลี่ยนแปลงนี้
แต่ Flanker ก็พูดถูก ตั๊กแตนนั้นช้ากว่าเดิมมากจริงๆ
เดฟ ยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา – “ มีใครจำเกมยิงเป็ดสมัยเก่าได้มั้ย?”
คนอื่นๆเข้าใจทันทีว่า เดฟ พูดถึงเรื่องอะไร  พวกเขายิ้มออกมาและเตรียมอาวุธโจมตีไกลของพวกเขา
“ ใช่ เกมยิงเป็ด ไอ้หมาน่ารำคาญนั่นหัวเราะอยู่ตลอดเลย “ – เดฟ พูดขึ้นพร้อมกับสะบัดมือเรียกก้อนเวทย์ออกมา – “ ได้เวลาเอาคืนแล้ว พร้อม เล็ง ยิงได้ตามสบาย ! “
เดฟ โบกมือแล้วส่งเวทย์ของเขาพุ่งเข้าใส่ตั๊กแตน  โซว์ กับ Perfect เองก็ยิงธนูออกไปใส่แมลงและผู้เล่นคนอื่นก็ใช้สกิลโจมตีไกลของตัวเองเข้าใส่ตั๊กแตน   Tess ได้ยิงก้อนเวทย์สีดำเข้าใส่ตั๊กแตน  ก้อนเวทย์นั้นระเบิดออกพร้อมกับแผ่คลื่นกระแทกซึ่งบิดเบี้ยวมิติตรงนั้นด้วย
ตั๊กแตนพยายามที่จะหลบการโจมตีที่เข้ามาแต่ก็ไม่อาจจะทำได้ได้หากดูจากความเร็วที่มันมีและจำนวนการโจมตีที่เข้ามา  ก้อนเวทย์ของ เดฟ นั้นได้ทำให้ตั๊กแตนเซในอากาศ  มันกรีดร้องออกมาแล้วร่วงลงไปแต่มันก็รักษาระดับของมันได้  ตั๊กแตนกรีดร้องออกมาดังกว่าเดิมเมื่อรู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ  เหยื่อได้เอาคืนมัน สมองเล็กๆของมันไม่เข้าใจว่าทำไม เหยื่อควรที่จะตายและถูกกิน ! มันกรีดร้องออกมาราวกับโดนกินทั้งเป็นและเหมือนกับมันได้กลายเป็นเหยื่อซะเอง
ในที่สุดตั๊กแตนก็เข้าใจว่ามันบินได้แย่เพราะเหยื่อนั้นสามารถยิงใส่มันและมันก็ไม่อาจจะต่อต้านได้ ดังนั้นมันยังหันกลับไปยังฝั่งเดิม
“ โอ้ไม่นะ ! แกหนีไปง่ายๆไม่ได้หรอก ! “ – มือของ โซว์ พร่าวมัวไปแล้วยิงธนูน้ำแข็งไปหลายสิบดอกเข้าใส่ตั๊กแตน  น้ำแข็งได้แผ่ไปที่ปีกของตั๊กแตนและร่วงลงไปในเหวพร้อมกับกรีดร้อง
“ ง่ายดีแหะ “ – Flanker พูดขึ้นมาพร้อมกับปัดมือไปมา
“ แกมันโง่ “ – Perfect ตบหัว Flanker – “ เมื่อไหร่แกจะรู้เรื่องการหุบปากให้เงียบบ้าง ? “
Flanker ลูบหัวตัวเอง – “ โอ๊ย พวก ! นี่มันเพื่ออะไร ? ทุกอย่างก็ออกมาดี มันตายไปแล้ว “
Perfect ส่ายหน้า – “ มันยังไม่ตาย เรายังไม่ได้รับแจ้งเตือน “
“ Perfect พูดถูก แมลงนั่นรอดแน่ๆ ช่างมันเถอะ เรายังต้องเดินทางอีกไกล “ – เดฟ พูดขึ้น เขาขึ้นขี่ Spike และเร่งให้มันเดินหน้าต่อโดยมีคนที่เหลือตามมาติดๆ
Flanker ยังคงใช้คทาให้แสงสว่างให้กับคนอื่นๆ มันชัดแล้วว่าพวกเขาได้เข้าสู่พื้นที่ใหม่  ต้นไม้,ใบไม้ต่างก็เป็นสีแดงและลำต้นนั้นเป็นสีเทา  ไม่มีผู้เล่นคนไหนที่อยากพูดสิ่งที่ตัวเองคิดออกมากับสิ่งที่อาจจะเกิดขึ้นที่นี่
Flanker มองไปที่แผนที่และพูดขึ้นมา – “ เรายังเหลืออีกครึ่งทาง “
“ ใช่ ขอบคุณเซนทอร์ของ Tess และคัมภีร์ของเธอ “ – Fortress ประกาศออกมาอย่างภูมิใจ
“ ใช่ ไม่ต้องเดาเลยว่า Tess น่ะช่วยเราไว้ พูดไปแล้วฉันก็เริ่มหิวขึ้นมาแล้ว ตอนที่เซนทอร์กลับไป เราน่าจะหยุดแล้วไปหาอะไรกิน “ – เดฟ พูดขึ้น  ทกคนต่างก็เห็นด้วยว่าการพักไปหาอะไรกินนั้นเป็นเรื่องที่ดี  พวกเขาเล่นกันมานานแล้ว  แม้ว่าเครื่องเล่นจะดูแลการทำงานของร่างกายแต่มันไม่ได้ให้อาหารลดความหิวของพวกเขา
หลังจากที่เดินทางมาในป่าได้สักพัก  ราฟ ก็ได้รับแจ้งเตือนซึ่งเขาได้บอกผู้เล่นคนอื่นๆด้วยน้ำเสียงผิดหวัง – “ ฉันเพิ่งได้ดีบัฟป่าตะกี้ ตอนนี้ฉันเนื้อหอมแบบพวกนายแล้ว “
“ เราบางคนตัวเหม็นยิ่งกว่าคนอื่นอีก “ – Flanker พูดขึ้นแล้วมองไปที่ Tess ไม่มีใครรู้ว่าเขาพูดถึงเรื่องดีบัฟรึชายแก่ในหัวเขา
Tess กรอกตาใส่และทำท่าดีดมะกอกใส่ Flanker  แต่เธอก็ไม่ได้เถียงอะไร
พวกเขาตามเส้นทางที่มีต้นไม้สีแดงเลือดขนาบทั้งสองข้างซึ่งพวกเขาก็เดินทางได้เร็วกว่าเดิม อยู่ๆ Spike ก็ร้องออกมา
“ มีอะไร Spike ? “ – เดฟ ถาม
“ มีบางอย่างตามเรามา “ – วาเนสซ่า พูดขึ้นแล้วมองไปรอบๆ
“ เหี้ย อย่าให้เป็นตั๊กแตนนั่นอีกเลย “  – Flanker หันกลับไปมองพร้อมกับเอาคทาไปส่องด้านหลังแต่มันไม่มีอะไรอยู่เลยนอกจากต้นไม้
“ งั้นมันอะไร ? ! “  – วาเนสว่า ตะโกนออกมาแล้วมองไปรอบๆ
“ ฉันยังไม่มีโอกาสได้ตรวจสอบมัน ทุกคนเดินหน้ากันต่อดีกว่า “ – เดฟ พูดขึ้น
พวกเขาวิ่งต่อไปพยายามสลัดจากภัยตัวใหม่แต่ไม่นานหลังจากที่ผีได้ตามพวกเขามา พวกเขาก็ต้องหยุด  เส้นทางตรงหน้ามีเถาวัลย์ปิดเอาไว้
“ กลับไป เราอยู่ที่นี่ไม่ได้ “ – เดฟ พูดขึ้นอย่างเร่งรีบ   พวกเขาโดนล่าและที่นี่ไม่ใช่สถานที่ที่ดีในการต่อสู้
มีเสียงร้องเบาๆดังขึ้นด้านหลัง – “ ที่นี่เป็นสถานที่ที่ต้องตาย “
สาวๆกรี๊ดเพราะความแปลกใจ  แม้แต่ เคทลิน ที่จิตใจแข็งอย่างกับเหล็กก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น   เดฟ รู้สึกภูมิใจนิดๆที่เขาไม่ได้กรี๊ดออกม แม้ว่าใจเขาจะเต้นรัวก็ตาม
‘ฮี่ฮี่ ไม่เคยเห็นเธอเหงื่อตกขนาดนี้เลย ’
แต่เมื่อเขามองไปที่เจ้าของเสียง เขาก็เริ่มเหงื่อตก
เขารู้สึกว่ามีคนมาเล่นมุขตลกกับเขา  สิ่งมีชีวิตตรงหน้าสูงเป็นสองเท่าของคน  มันไม่ได้มีปัญหาอะไรในส่วนนี้ สิ่งที่ทำให้ เดฟ กลัวคือคนครึ่งสิงโต  ขนสีทองดำ, กรงเล็บและฟันที่แหลมคมกับแผงขนที่หนารวมถึงโบว์ที่มัดอยู่ที่คอด้วย
‘ นี่ล้อเล่นใช่มั้ย มนุษย์หมาป่ากับมนุษย์เสือน่ะก็แย่พอแล้ว ตอนนี้กลับเอามนุษย์สิงโตมาหาเราอีก ’
มนุษย์สิงโตถือมีดขนาดใหญ่ไว้ในมือ มันดูหนักกว่าดาบของ ราฟ อีกราวกับมันเอาไว้ใช้ตัดต้นไม้ เลือดได้หยดลงมาจากใบมีด  มีร่างกลมๆสามตัวห้อยอยู่ที่เอวของสิงโตพร้อมกับเลือดที่หยดลงมา  ตอนที่สิงโตหันตัวก็ทำให้ผู้เล่นเห็นได้ว่ามันคือหัว  หัวที่ควรจะต่อกับตัวของมนุษย์เสือ
“ พวกนายมาทำอะไรในอาณาเขตของฉัน ? หือ ? แมวกินลิ้นพวกนายรึไง ? พูดมา ! “ – สิงโตตาเขียวเหลืองได้มองไปที่ผู้เล่น
“ แมวขนฟู ! “ – วาเนสซ่า พูดขึ้นซึ่งทำให้สิงโตต้องอึ้ง นี่ไม่ต้องนับผู้เล่นคนอื่นเลย โซว์,  Tess และแม้แต่ เคทลิน ก็ยังต้องลงจากพาหนะแล้ววิ่งเข้าไปหาตอนที่เห็นลูกแมวน้อยนั่น
‘นั่นมันเป็นมนุษย์สิงโตนะเว้ย ’
เดฟ ขยี้ตาตัวเองแล้วสงสัยว่าพวกสาวๆเห็นอะไรนอกจากมนุษย์สิงโตที่มีดาบเลือดในมือ
เดฟ ตรวจสอบมนุษย์สิงโตนั้น
***
ชื
Leonard The Pridestalker
ระดับ : Unique
อันตราย :   
เลเวล : 550
ดาเมจ : 250,000-320,000
HP: 1,000,000
ลดดาเมจ : 150,000
ดูดซับเวทย์ : 155,000
สกิล :
{Worthy Prey(ติดตัว) : มันมีชีวิตเพื่อการล่า มันล่าแต่พวกที่มีเกียรติจะตายด้วยมือมัน }
{Cut Me I’ll Gut You(ติดตัว) : ดาเมจเพิ่มขึ้น 20% ทุกๆ 10% ที่เสียงเลือดไปจากการโจมตีเหยื่อและการโจมตีครั้งต่อไปมีโอกาส 100% ที่จะติดคริติคอล}
{Disembowel(ติดตัว) : มีโอกาส 20% ที่จะคว้านท้องเป้าหมายและทำให้เป้าหมายเลือดไหล 30% อีกอย่างแล้วถ้าเป้าหมายไม่ได้รับการฮีลใน 10 วินาที เป้าหมายก็จะถูกกำจัดทันที}
{Hunter’s Roar : สร้างความกลัวแก่เป้าหมาย ดาเมจที่มีต่อเป้าหมายที่มีสถานะกลัวนั้นจะเป็นสองเท่า}
{Thrill of the Hunt : หายตัวและความเร็วในการเคลื่อนที่เพิ่มขึ้น 200%}
คำอธิบาย : Leonard the Pridestalker นั้นมาจากนักล่า Destaria  เขาใช้ชีวิตเพื่อการไล่ล่าและต่อสู้กับส่งมีชีวิตอันตรายเพื่อความตาย เขาออกท่องโลกเพื่อหาสัตว์อสูรที่น่ากลัวที่สุดเท่าที่เขาหาได้  ตัวสุดท้ายของเผ่า  เขาตามเหยื่อไปไม่ใช่เพื่ออาหารรึเพื่อเกียรติแต่เป็นความตื่นเต้นจากการล่า
***
ยินดีด้วย !
คุณได้พบมอนเตอร์ยูนีค  (อีกแล้ว ! )
การฆ่ามอนเตอร์ยูนีคนั้นจะได้รับรางวัลพิเศษ ! ( ไม่เอาน่า นายก็รู้ว่านายต้องการอะไร….)
***
‘แจ้งเตือนเยาะเย้ยนี่มันอะไรวะ ? ’
Flanker บ่นออกมา – “ อีกแล้วเหรอวะ ยูนีคมอนเตอร์อีกแล้ว “
เดฟ ยกมือขึ้นบอกให้ Flanker เงียบปากไว้
มอนเตอร์ยูนีคตัวนี้ต่างจากตั๊กแตน  เขามีชื่อสีเหลืองและสามารถพูดได้
เดฟ ตระหนักได้ว่าสิงโตนี้สามารถใช้เหตุผลด้วยได้ ดังนั้นเขาจึงถามออกมา – “ ทำไมนายถึงได้ตามเรามา ? “
มอนเตอร์หน้าสิงโตยิ้มออกมาและอ้าปากแสดงให้เห็นถึงเขี้ยวอันคมพริบเป็นแถว  เขาสะบัดเลือดออกจากมีดแล้วพูดขึ้น – “ฉันตามหามอนเตอร์ที่แข็งแกร่ง ฉันตามหามันมาหลายอาทิตย์แล้ว “
“ เราเพิ่งเข้ามาในป่ามาวันนี้ ฉันไม่คิดว่าเราเป็นเหยื่อของนาย “ – ราฟ พูดขึ้น
“ นายมีกลิ่นของมันกลับตัว ฉันได้กลิ่นมันแม้ว่าจะมีกลิ่นอายป่ามาจากตัวพวกนายก็ตาม “ – สิงโตพูดขึ้นพร้อมกับย่นจมูก
เดฟ คิ้วขมวดแล้วพูดขึ้น – “ มอนเตอร์ที่นายล่าน่ะใช่ตั๊กแตนตัวใหญ่รึเปล่า ? “
“ งั้นนายก็เห็นมันสินะ ! เยี่ยม ! บอกฉันมา นายเห็นมันครั้งที่แล้วอยู่ไหน ! “ – สิงโตคึกทันที
***
คุณได้เติมเต็มเงื่อนไขปลดล็อคเควสลับ : The Hunt is On
ระดับ : S
เวลาจำกัด : ไม่มี
คุณได้พบกับสิ่งมีชีวิตยูนีคสองตัว , Kurukuru the Mantid กับ Leonard the Pridestalker
ทั้งสองเป็นมิตรต่อคุณชั่วคราว
เลือกช่วยฝ่ายใดฝ่ายหนี่งในการฆ่าอีกฝ่าย
ช่วย Kurukuru ฆ่า Leonard  ตั๊กแตนจะพัฒนาเป็นร่างสุดท้ายและให้รางวัลเป็นสกิล {Isolate}
ช่วย Leonard ฆ่า Kurukuru จะทำให้การล่าเหยื่อที่มีเกียรติของเขาครบถ้วน คุณจะได้รับรางวัลเป็นไอเท็ม [Bonetooth Necklace]
***
เดฟ ได้กดเลือกรางวัลเพื่อดูข้อมูลเพิ่ม
***
{Isolate : ตอนที่สู้กับเป้าหมายจะเพิ่มดาเมจ 5% ให้กับสกิลและความสามารถทั้งหมด}
***
***
[Bonetooth Necklace]
เลเวล : 350
ระดับ : Epic
ผล : เพิ่มสเตตัสทุกอย่าง 50 หน่วย
สกิล :
{Muffle Presence (ใช้งาน) : ยากที่จะตรวจสอบในป่าได้ 1 วัน (อย่าเพิ่งมันมาก มันอาจจะหลบจากมังกรไม่ได้)}
***
“ มัน…..น่าสนใจนิ “ – เดฟ พูดขึ้นแล้วมองไปยังตัวเลือกทั้งสองของตัวเองพร้อมกับขบคิด