เรนนี่กลับมาที่ห้อง แล้วถอนหายใจยาว ๆ เมื่อได้เห็นสีหน้าและท่าทางของหัสดิน เขาเชื่อเธออย่างเห็นได้ชัด
เรื่องนี้สามารถแก้ไขได้อย่างราบรื่น โดยไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับรัดเกล้า แต่ไม่เคยเห็นมาก่อนเลยว่า รัดเกล้าจะยังมีสมองและมีประโยชน์อยู่บ้าง
อย่างไรก็ตาม ไม่กี่วันมานี้เธอไม่ได้กินอะไรเลย เมื่อผ่อนคลายแล้ว ก็รู้สึกหิวขึ้นมาจริงๆ
เมื่อลงบันไดไป เธอให้แม่ครัวทำอาหารไม่น้อย เช่น ซุปปลา ไก่ อาหารจานร้อน และนั่งกินคนเดียวในห้องนั่งเล่น
ที่มุมบันไดบนชั้นสอง หัสดินสวมเสื้อเชิ้ตสีขาว มือของเขาจับบนราวกลวงที่แกะสลักไว้ และจ้องมองลงไปที่ชั้นล่างอย่างเงียบๆ
ซาฮาร่าก็ไม่ได้มาหาเธออีกเช่นกัน คงจะเชื่อเธอแล้วแน่ๆ เมื่อมองดูใบหน้าของเธอที่เต็มไปด้วยรอยขีดข่วน เธอแทบรอไม่ไหวที่จะข่วนบนใบหน้าของซาฮาร่าสักสองสามครั้ง
มนุษย์ก็เป็นแบบนี้ เวลาที่คุณตกอยู่ในอันตราย ก็คิดแต่จะหนีจากอันตราย และหลังจากที่พ้นอันตรายแล้ว ก็คิดที่จะฆ่าศัตรู
ในอีกด้านหนึ่ง
เกี่ยวกับข่าวที่ออกมาอธิบายไม่นานมานี้ นาโนกล่าวว่า “ฉันบรรยายให้เธอฟังแบบนี้ดีกว่า ข่าวร้อนๆออกจากเตา ต้องมีข่าวใหม่มากลบข่าวนั้นถึงจะหมดไป เธอเข้าใจไหม?”
ยู่ยี่พยักหน้า แสดงว่าเธอเข้าใจ “ความปรารถนาของเธอไม่เป็นที่น่าพอใจ และเพราะเธอไม่พอใจ ก็เลยเปลี่ยนมาเป็นเรื่องนี้แทน”
นาโนหรี่ตาจ้องมาที่เธอ “รู้สึกว่าตอนนี้เป็นช่วงที่เธออยากจะตัดเพื่อนกับฉันแล้วสินะ? ฉันกำลังคิดว่า ต้องเพิ่มเธอในแบล็กลิสต์หรือเปล่าเมื่อฉันกลับไป”
“ถ้าเปลี่ยนเป็นคนอื่น คงไม่มีใครเปรียบเทียบแบบนี้ได้นะ” ยู่ยี่จิบน้ำผลไม้
“เธอไปมาหาสู่กับคุณฉันทัชในช่วงเวลานี้เป็นยังไงบ้าง?”
“อ่อนหวานเป็นที่สุด และก็รักกันมากที่สุดด้วย” ยู่ยี่คุยโว ยิ้มตาหยี
นาโนถอนหายใจเบาๆ “ฉันรู้สึกเหมือนพ่อเทพบุตรคนนั้นเป็นผู้ใหญ่แล้ว ใช้ชีวิตจืดชืดอยู่ในกรอบ ”
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ดวงตาของยู่ยี่เป็นประกายราวกับว่ากำลังคิดอะไรอยู่ เธอหยิบโทรศัพท์มือถือออกจากกระเป๋าของเธอ “ให้เธอดูอะไรหน่อยละกัน”
เธอเปิดคลิปขึ้นมา และเมื่อเธอคลิกเปิดมันนั้น นาโนก็อ้าปากของเธอเล็กน้อยด้วยความประหลาดใจ และสามารถเอาปากมาใส่ไข่ได้
ภาพตรงหน้าช่างงดงามเกินกว่าจะมองได้โดยตรง…
คลิแแสดงให้เห็นว่า ฉันทัชกำลังเต้นในกระโปรงยาว ผู้ชายที่ดูเป็นผู้ใหญ่และสง่างามขนาดนั้น กำลังเปลือยกายท่อนบนและสวมกระโปรงยาวของผู้หญิง…
นาโนแทบหลั่งน้ำตา มองเทพบุตรของเธออย่างไม่เชื่อ
“เธอยังคิดว่าชีวิตเราน่าเบื่อไหม?” ยู่ยี่ปิดโทรศัพท์และยัดมันลงในกระเป๋าของเธอ
นาโนรู้สึกว่ายู่ยี่ได้ทำลายพ่อเทพบุตรของเธอ และไม่สามารถทนต่อการโจมตีต่อหน้าเธอนี้ได้เลย
ในขณะนี้ หลังจากฉันทัชโทรมา และมารับยู่ยี่ นาโนก็มองประเมินเขาตลอด แต่ไม่พบร่องรอยใดๆ ที่บ่งบอกถึงเขาในยามเต้น
สายตามองประเมินของเธอนั้นลุ่มลึกและแปลก ฉันทัชสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่าง แววตาของเขาเฉียบคม
ทั้งสองนั่งในรถเบนท์ลีย์มุลซานน์ สีเทาเงิน ฉันทัชสตาร์ทรถแล้วหันกลับมา “สายตาที่เธอมองมาที่ผมแปลกกว่าปกติเล็กน้อย … ”
ยู่ยี่พูดอย่างสงบ “บางทีภาพลักษณ์ที่สมบูรณ์แบบของคุณในใจของเธออาจถูกทำลายแล้วมั้ง…”
ฉันทัชขมวดคิ้วเล็กน้อยแสดงความสับสน สงสัยว่าคำพูดเหล่านี้หมายความว่าอย่างไร?
“ฉันเอาคลิปที่คุณให้ฉันเต้นให้หล่อนดูแล้ว”” เธอตอบอย่างใสซื่อและว่องไว ไม่อืดอาดชักช้าโดยสิ้นเชิง
เมื่อได้ยินเช่นนี้ นิ้วยาวของฉันทัชก็นวดคลึงหว่างคิ้วเล็กน้อย รู้สึกหมดหนทางอยู่บ้าง เมื่อเห็นสิ่งนี้ยู่ยี่จึงพูดว่า “เป็นเพราะขาดแฟนคลับที่สวยหยาดเยิ้มไปหรือเปล่าถึงทำให้รู้สึกไม่สบายใจ?”
“ไม่…” เขาวางนิ้วยาวลงทันทีแล้วหัวเราะเบา ๆ “วิดีโอที่ถ่าย อยากให้คุณดูคนเดียว…”
“ดูคนเดียวมันน่าเบื่อ” หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เธอจึงพูดต่อ “คุณคิดว่าฉันทำลายภาพลักษณ์ของคุณหรือเปล่า”
“คุณมีความสุขก็พอ…” ฉันทัช ไม่สนใจอะไรในตอนนี้ ตราบใดที่เธออารมณ์ดี
“ฉันคิดว่าคำพูดของคุณดูไม่จริงจังไปหน่อย”
เขาพูดว่า “ผมพูดจริง แต่คุณไม่เชื่อ บอกผมสิ คุณคิดว่ามันไม่จริงจังยังไง”
หลังจากครุ่นคิดอยู่นาน เธอคิดไม่ออกว่ายังไงถึงเรียกว่าจริงจัง เธออ้าปากจะพูดแต่พูดไม่ออกเลยหาวไปแทน แล้วเธอก็ทรุดตัวลงบนที่นั่งอย่างเกียจคร้าน หรี่ตาเล็กน้อยและขดตัวขึ้นเหมือนลูกแมวขี้เกียจ
ฉันทัชเห็นท่าทางหยอกเย้าของเธอ อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาดังๆ และบีบใบหน้าของเธอด้วยมือหนาของเขา “ทำไมคุณถึงตลกได้ซะขนาดนี้ ฮะ”
ขับมาครึ่งทาง อาคิระโทรมาและบอกว่าเขาเพิ่งกลับมาจากฮ่องกงและกำลังจะไปถึงวิลล่าในตอนกลางคืน
เพื่อให้กุญแจแก่เขา ฉันทัชถามยู่ยี่ว่าต้องการไปกับเขาหรือไม่?
ยู่ยี่พยักหน้า ไปกันเถอะ
อาคิระมีบ้านในเมืองS แล้วทำไมเขาถึงต้องการกุญแจของวิลล่า เห็นได้ชัดว่าเขาตั้งใจอยากจะกลั่นแกล้งชัดๆ
อาคิระขับรถไปรอที่หน้าวิลล่า เขาเห็นรถที่คุ้นเคย และคนสองคนนั่งเคียงข้างกันพร้อมกับหัวเราะเยาะที่มุมปากของเขา
ฉันทัชมอบกุญแจให้เขา และเขารู้ว่าอาคิระกำลังคิดอะไรอยู่
เมื่อเขาเปิดรถ อาคิระก็นำรูปของเอวาออกมา เดินตรงเข้าไปในวิลล่า และวางรูปของเอวาไว้ตรงกลางห้องนั่งเล่น
มีสิ่งอื่นๆ ที่เอวาเคยใช้ในช่วงชีวิตก่อนเสียชีวิตของเธอ เขาได้นำมันทั้งหมดมาวางไว้รอบวิลล่า
ยู่ยี่รู้สึกว่าคนๆนี้จิตวิปริตไปแล้ว เรื่องที่เอวาไม่ได้อยู่ที่นั่น เขาเศร้าและเจ็บปวด ทั้งหมดนี้เป็นสิ่งที่เข้าใจได้
แต่เขาจำเป็นต้องทำเช่นนี้หรือ?
เมื่อยู่ยี่ขมวดคิ้วกำลังจะพูดออกมา ฉันทัชห้ามเธอไว้ ส่ายหัวและส่งซิกให้เธอไม่พูด
เมื่อเห็นสิ่งนี้ ยู่ยี่ไม่ได้พูดอะไร เธอหยิบน้ำอุ่นขึ้นมาจิบทีละคำ
เมื่อเห็นอาคิระทรมานอยู่อย่างนั้น ฉันทัชก็ไม่พูดอะไร ปล่อยให้เขาเป็นแบบนั้น ตามที่เขาพอใจ เขาอยากจะทรมานตัวเองอย่างไรก็ตามแต่
เมื่ออาคิระทรมานจนพอแล้ว ฉันทัชยกข้อมือขึ้น เหลือบมองดูเวลา และขยับริมฝีปากบางๆ ของเขา “มันดึกแล้ว เราควรกลับไป ถ้าเรายังจัดของไม่เสร็จ ถ้าคุณต้องการจะจัดเรียงต่อ ก็จัดไปเถอะ ถ้าไม่อยากทำ ฉันจะให้แม่บ้านมาจัดการ…”
ได้ยินดังนั้น อาคิระก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ค่ำแล้ว เราควรจะกลับเหมือนกันมะ？
เขาเอาสูทบนไม้แขวนแล้วสวมไว้บนเสื้อเชิ้ตของเขา ขณะที่กำลังจัดที่ปกเสื้อเชิ้ตสีขาว เขาพูดว่า “อ้อ ฉันลืมบอกไปว่าตอนนี้ฉันอาศัยอยู่ในอพาร์ตเมนต์ของเธอ ..”
ลืมบอก? เหอะเหอะ อาคิระใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวทันใด!
ยู่ยี่ เหลือบมองเขาจากหางตา และสายตานั้นบอกเธอว่า อาคิระ โกรธมากอย่างเห็นได้ชัด …
เธอรู้สึกว่า เมื่อกี้นี้ฉันทัชเจ้าเล่ห์มาก เขาไม่ได้พูดอะไรสักคำ แค่มองเขาเก็บกวาด รอเขาเหนื่อยแล้ว ถึงปล่อยคำพูดนั้นออกไป
เขาตั้งใจทำเช่นนั้น!
…
ขณะรับประทานอาหารเช้า โทรศัพท์มือถือของเรนนี่ก็ดังขึ้น
เธอเหลือบมองสายเรียกเข้า เป็นสายที่ไม่คุ้นเคย เธอไม่รับสาย แล้ววางสาย
ตั้งแต่มีข่าวออกมา เรนนี่ก็สงบลงอย่างมากในตระกูลภูษาธร เพราะดันทำเรื่องเลวร้ายต่อตระกูล และไม่ให้เกียรติคุณพ่ออติวิชญ์
หลังจากวางสาย โทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง และเรนนี่ก็วางสายอีกครั้ง เมื่อเห็นการกระทำของเธอ ทุกคนที่โต๊ะก็หยุดใช้ตะเกียบ
“เบอร์ไม่คุ้นเคย ฉันไม่รู้จัก” เธออธิบายอย่างนุ่มนวลและมีมารยาทดี
หัสดิน ชำเลืองมองเธอด้วยสายตาเรียบๆ และรับประทานอาหารเช้าต่อ แต่โทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง และเป็นหมายเลขที่ไม่คุ้นเคยเหมือนเดิม
เรนนี่คิดว่าอีกฝ่ายต้องมีเรื่องด่วน มิฉะนั้น เขาจะไม่โทรหาเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า
เธอรับโทรศัพท์ต่อหน้าทุกคน “สวัสดี?”
“ฉันเอง” อีกฝ่ายพูด นั่นเป็นเสียงของผู้ชาย ซึ่งฟังดูค่อนข้างคุ้นเคยและไม่คุ้นเคยเล็กน้อย
เรนนี่ไม่ได้ยินอะไรเลยชั่วขณะ ขมวดคิ้วและถามอีกครั้ง “คุณเป็นใคร”
“คุณหมอไอแซ็ค”
จากนั้น หัวใจของเรนนี่ก็เต้นแรงอีกครั้ง มือที่ถือโทรศัพท์สั่นคลอน และคอของเขาก็แห้ง
บังเอิญที่ว่าหัสดินมองไปทางด้านนี้ในเวลานี้พอดี และสายตามันก็ตกลงมาบนใบหน้าของเธอ
เรนนี่รู้สึกตัวอ่อนระยวบและสั่นไปทั้งตัว มือที่ถือตะเกียบกำแน่น และใบหน้าของเขายังคงเรียบเฉย “ใช่ ฉันกำลังทานอาหารเช้าอยู่ และฉันจะคืนโทรศัพท์ให้คุณหลังจากที่ฉันกินเสร็จ”
ชฎารัตน์ถามออกไปอย่างไม่ได้ตั้งใจว่าใคร แต่เรนนี่ตกใจมากจนแม้แต่ตะเกียบก็ตกลงบนพื้น ก้มไปหยิบมันขึ้นมา หัวเราะเบาๆ เพื่อน
หลังอาหารเช้า หัสดินไปที่บริษัท แต่เรนนี่ไม่ได้ไปด้วย เธอแก้ตัวโดยบอกว่าเธอไม่สบาย และพอดีเธอต้องไปพบเพื่อน ดังนั้นเธอจึงขอลาพักร้อนครึ่งวันและไปบริษัทตอนบ่าย
หัสดินไม่ได้พูดอะไร ดวงตาของเขาเพียงแค่กวาดมองเธออย่างคลุมเครือ เดินออกจากห้องนั่งเล่นและขับรถเบนท์ลีย์ออกไป
เรนนี่ใช้มือข้างหนึ่งปิดหน้าอกของเธอและโทรหาคุณหมอไอแซ็คและถามเขาว่าโทรมามีเรื่องอะไร
คุณหมอไอแซ็คกล่าวว่าตอนนี้เขากำลังมีปัญหาและต้องการเงิน แต่เขาไม่สามารถอธิบายให้ชัดเจนทางโทรศัพท์ได้ จึงขอให้เธอออกไปเจอ
เรนนี่ตอบตกลง เรียกรถแท็กซี่จากหน้าบ้านตระกูลภูษาธร และไปที่ร้านกาแฟซึ่งเป็นสถานที่ที่ค่อนข้างลึกลับ และจองห้องส่วนตัวไป
คุณหมอไอแซ็คเล่าว่า ปีนี้เป็นปีที่ย่ำแย่ หลังจากถูกไล่ออกจากเมือง S ก็ยังจิตตกไม่หาย วันหนึ่งพบผู้ป่วย เขาก็ใช้ยาผิดอย่างไม่ระมัดระวัง ส่งผลให้บุคคลนั้นเสียชีวิต ครอบครัวผู้เสียหายเรียกร้องค่าชดเชย ภรรยาก็ป่วยหนัก ลูกชายกำลังจะแต่งงาน มีแผนจะไปอเมริกาเพื่อเรียนต่อกับแฟนสาวหลังแต่งงาน ตอนนี้เขาต้องการเงิน
เรนนี่ขมวดคิ้ว เขาทำงานมาหลายปีก็เสียเปล่างั้นหรอ? สรุปว่าไม่ได้อะไรมาสักนิดเลย?
เธอไม่ได้ถาม เธอจะถามไปเพื่ออะไร และถึงแม้เธอถาม ก็ใช่ว่าเขาจะพูดความจริง
ดังนั้นเรนนี่ถามตรงๆว่าเท่าไหร่?
หลังจากคิดถึงเรื่องนี้ คุณหมอไอแซ็คก็พูดว่า “ห้าล้าน!”
เรนนี่รู้สึกว่าเขาโลภมากเสียจริง ห้าล้าน เขาคิดว่าห้าล้านเป็นเงินจำนวนน้อยหรอ และเธอจะเอาเงินห้าล้านมาจากไหน
ห้าล้านเชียวนะ เขาคิดว่ามันแค่ห้าสิบบาท ห้าร้อยบาท ที่จะยังไงก็ได้หรือไง!
“ฉันไม่มีเงินห้าล้าน สิ่งที่คุณพูดมันเป็นไปไม่ได้ หากคุณต้องการเงินจริงๆ ก็ลดจำนวนเงินที่ต้องการลงหน่อย”เรนนี่กล่าว