ติดตามการแจ้งเตือนตอนใหม่ที่แฟนเพจ
••••••••••••••••••••
นิยายอื่นที่ทางค่ายแปล
••••••••••••••••••••
บทที่****208: เจ้าพวกนิสัยเสีย**!**
ข้อเท็จจริงในเรื่องที่เหล่าอาวุโสระดับสูงในสำนักแจ้งว่าอัตราการตายอยู่ที่เจ็ดในสิบ คือสิ่งที่มีไว้เพื่อล่อลวงให้เหล่าศิษย์ในสำนักเดินทางมายังทะเลตะวันออก อย่างไรแล้วเรื่องเหล่านี้ไม่ใช่ยากโป้ปด เพราะท้ายที่สุดแล้วมีเพียงน้อยคนนักจะทราบว่าแท้จริงแล้วทะเลตะวันออกเป็นเช่นไร แม้จะมีผู้ที่ได้กลับมาน้อยลงสักหน่อย อย่างมากก็ยกอ้างความโชคร้ายไป ข้อเท็จจริงและหลักฐานให้สืบสาวล้วนไม่มี
แต่พอพวกเขาได้มาถึงสถานที่จริง พวกเขาจะได้ทราบทันทีว่าไม่ใช่คำหลอกลวง ความตายเกิดขึ้นได้ง่ายดายในทะเลตะวันออก ผู้ฝึกตนที่แข็งแกร่งหากอยู่ที่โลกภายนอกนี้ไม่มีค่าแตกต่างอะไรไปกว่าอาหารของเหล่าอสูรกายที่อาศัยในที่นี้ ทุกวันจะต้องมีผู้ฝึกตนตายตกและยังไม่รวมถึงผู้ที่ได้รับบาดเจ็บอีกมากมาย
ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ แน่นอนว่าคนที่อาศัยอยู่ที่นี่มักจะรู้สึกสิ้นหวังอย่างช่วยไม่ได้ เมื่อความตายอยู่ใกล้เพียงแค่เอื้อม พวกเขาทั้งหมดเริ่มควบคุมสติของตนเองไม่ได้ เพื่อเพิ่มโอกาสการอยู่รอด ไม่ว่าจะเป็นวิธีการใด แม้ว่ามันจะหมายถึงการขายร่างกายของตนเอง แต่ถ้าหากมันนำพาชีวิตไปสู่อนาคตได้พวกเขาก็จะทำมัน สุดท้ายแล้วไม่มีบุรุษหรือสตรีคนใดที่ต้องการรักษาพรหมจรรย์ไว้จนถึงวันตาย
ภายในทะเลตะวันออก มีผู้คนมากมายทั้งผู้ฝึกตนชอบธรรมและผู้ฝึกตนปีศาจ ทำให้สถานที่แห่งนี้มีบรรยากาศที่เลวร้ายมากยิ่งขึ้น อีกทั้งที่นี่ยังไร้กฏเกณฑ์ใด ความกังวลเดียวของพวกเขาคือการสังหารอสูรกาย ตราบใดที่สามารถทำภารกิจได้สำเร็จ จะไม่มีใครสนว่ามีผู้ใดต่อสู้กันจนถึงแก่ความตาย
ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ ผู้ฝึกตนปีศาจมักจะอาศัยอยู่ในสถานที่แห่งนี้ได้อย่างยอดเยี่ยม ในทางกลับกันเหล่าผู้ฝึกตนชอบธรรมจะกลายเป็นภาระของพวกเขา ดังนั้นผู้ฝึกตนชอบธรรมจึงไม่จำเป็นต้องทำตัวชอบธรรมอีกต่อไปเพื่อการอยู่รอดของตนเอง เมื่อเวลาผ่านไปบรรยากาศทั้งหมดจึงถูกเปลี่ยนให้เลวร้ายอย่างที่เห็นในวันนี้
หลังจากที่ฟังฮัวจิงซืออธิบาย เจ้าอ้วนเหงื่อท่วมร่างกายพร้อมหายใจอย่างยากลำบาก เขาถามออกมาอย่างอดทนไม่ได้ “อย่างนั้นก็หมายความว่าที่ทะเลตะวันออกไม่มีอะไรผิด?”
“ใช่แล้ว เป็นเช่นนั้น!” ฮัวจิงซือกล่าวออกมาอย่างขื่นขม “ความจริงแล้ว ทะเลตะวันออกนั้นสามารถอยู่รอดได้ถ้าหากแข็งแกร่งมากพอ ถ้าหากเจ้าเป็นเช่นนั้น เจ้าสามารถสังหารคนที่เดินไปมาบนถนนได้โดยไม่มีผู้ใดสนใจ อีกทั้งยังสามารถคว้าสตรีที่เจ้าชอบมาจากผู้อื่นได้ถ้าหากไม่เกรงกลัวการแก้แค้นในอนาคต กล่าวก็คือทุกอย่างสามารถเป็นไปได้ และสถานที่แห่งนี้ผู้ฝึกตนปีศาจนั้นแข็งแกร่งที่สุด!”
“สวรรค์ ถ้าหากเป็นเช่นนี้ ก็เป็นเรื่องยากที่ผู้ฝึกตนชอบธรรมจะอาศัยอยู่ที่นี่?” เจ้าอ้วนขมวดคิ้ว
“เป็นเช่นนั้น ถ้าหากพวกเขายึดติดกับกฏของตนเอง แน่นอนว่ามันยากมากที่จะอาศัยอยู่ที่นี่ และสำนักชอบธรรมนั้นมีกฏที่ต้องปฏิบัติ แต่กลับถูกส่งตัวมายังทะเลตะวันออกที่เต็มไปด้วยผู้คนจากสำนักปีศาจ เขาจึงต้องกระทำตนเช่นนั้นแม้ว่าต้องทำลายกฏของสำนักก็ตาม” ฮัวจิงซือกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม “ข้าเชื่อว่าจ้าวสำนักจะต้องบอกเรื่องนี้กับเจ้าก่อนที่เจ้าจะเดินทางมาที่นี่ ใช่หรือไม่?”
“เขาทำเช่นนั้น แต่ข้าไม่เข้าใจความหมายจนกระทั่งข้ามายืนอยู่ตรงนี้!” เจ้าอ้วนเม้มปากพร้อมเผยรอยยิ้มออกมา “ทั้งท่านและจ้าวสำนักได้กล่าวถูกต้องแล้ว สถานที่แห่งนี้เหมาะกับข้า!”
“ฮ่าฮ่า ข้าบอกแล้ว!” ฮัวจิงซือหัวเราะออกมา “เจ้ามีความแข็งแกร่งและไหวพริบ อีกทั้งยังได้ข้าสนับสนุน แน่นอนว่าเจ้าจะสามารถใช้ชีวิตได้อย่างสนุกสนานในที่แห่งนี้ แต่ว่า…”
“แต่อะไร?” เจ้าอ้วนรีบถาม
“แต่ในทะเลตะวันออก เจ้าไม่สามารถรุกรานได้ทุกคน มีสามคนที่เจ้าจะต้องหลีกเลี่ยงเพราะแม้แต่ข้าก็ไม่อาจช่วยเหลือได้!” ฮัวจิงซือกล่าวออกมาอย่างจริงจัง “เมื่อต้องเข้าพบกับบุคคลเหล่านี้ เจ้าจะต้องอ่อนน้อมให้มากที่สุด เข้าใจหรือไม่?”
“พวกเขาเป็นใคร?” เจ้าอ้วนถามออกไปอย่างช่วยไม่ได้
“พวกเขาจะเป็นใครได้ล่ะ? นอกเหนือจากสามปีศาจแห่งทะเลตะวันออก ข้าเกรงกลัวแค่พวกเขาเท่านั้น!” ฮัวจิงซือกล่าวออกมาอย่างขื่นขม
“สามปีศาจแห่งทะเลตะวันออก?” เมื่อเจ้าอ้วนได้ยินเช่นนั้น เขาถามอีกครั้ง “ใครกัน?”
“สามปีศาจแห่งทะเลตะวันออกนั้นเติบโตมาในสถานที่แห่งนี้ พวกเขาอยู่ในระดับจินตันขั้นสูงสุดและสามารถโจมตีผู้ฝึกตนระดับหยวนหยินได้ทุกเมื่อ ร่างกายของพวกเขาเต็มไปด้วยจิตสังหารที่รุนแรง พวกเขามีปราณจิตวิญญาณที่แข็งแกร่งและการต่อสู้ที่ยอดเยี่ยม แม้กระทั่งสามารถต่อกรกับผู้ฝึกตนระดับหยวนหยินได้ จิตสังหารของพวกเขาส่งผลกระทบอย่างรุนแรงกับคู่ต่อสู้ แต่นั่นหมายความว่าทั้งสามจึงไม่เข้าใจกฏแห่งสวรรค์ ดังนั้นท้ายที่สุดพวกเขาอยู่ในสภาวะตีบตันและไม่อาจก้าวข้ามผ่านไปได้!” ฮัวจิงซือกล่าวออกมา “แต่ถ้าหากทั้งสามคนสามารถประสบความสำเร็จได้ แม้แต่ผู้ฝึกตนระดับหยวนหยินอายุร้อยปียังต้องยอมศิโรราบให้กับทั้งสามอย่างแน่นอน!”
“ผู้ฝึกตนระดับจินตันสามารถต่อกรกับผู้ฝึกตนระดับหยวนหยินงั้นหรือ?” เจ้าอ้วนได้ยินเช่นนั้น เขาถามออกมาอย่างไม่เข้าใจ “พวกเขาเป็นใครกันแน่? เหตุใดจึงขวางโลกเช่นนี้?”
“สามปีศาจแห่งทะเลตะวันออกก็คือไม่หยินไม่หยาง เหลียวเซียวเย่า ไม่หญิงไม่ชาย ฉิงชิงเหยา และไม่ดีไม่ร้าย ฉงลั่วเหยา!” ฮัวจิงซือกล่าวด้วยรอยยิ้ม
เมื่อเจ้าอ้วนได้ยินเช่นนั้น เขาระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างช่วยไม่ได้ “ฮ่าฮ่า ชื่อของพวกเขาแปลกยิ่งนัก เหตุใดพวกเขาจึงตั้งฉายาของตนเองเช่นนั้น?”
“แน่นอนว่ามันมีเหตุผล!” ฮัวจิงซือยิ้ม “ตัวอย่างเช่น ไม่หยินไม่หยาง เหลียวเซียวเย่า ที่ถูกตั้งเช่นนี้เพราะร่างกายของเขานั้นมีการกลายพันธุ์ เขามีทั้งเพศหญิงและเพศชาย นอกจากนี้แต่ละร่างของเขายังฝึกฝนไม่เหมือนกัน เคล็ดวิชาที่เขาใช้เรียกว่า เคล็ดวิชาศักดิ์สิทธิ์หยินหยางประสาน! เป็นเคล็ดวิชาที่มาจากสำนักพันปีศาจ การฝึกฝนวิชานี้ทำให้ร่างกายของเขาต่อต้านมันอย่างมาก นั่นส่งผลให้เขาชื่นชอบทั้งบุรุษและสตรี ในทุกวันเขาจะต้องหลับนอนร่วมกับบุรุษสตรีถึงสามคนเขาจึงจะพอใจ ถ้าไม่เช่นนั้นอารมณ์ของเขาจะไม่มั่นคงและสังหารทุกคนโดยปราศจากเหตุผล!”
“เขาแปลกจริง ๆ” เจ้าอ้วนขำออกมาอย่างช่วยไม่ได้
“มันไม่สำคัญว่าเขาจะแปลกแค่ไหน แต่เขานั้นลุ่มหลงในกามอย่างมาก ถ้าหากเขาชื่นชอบใคร เขาสามารถทำได้ทุกวิถีทางเพื่อให้ได้ในสิ่งที่ต้องการ” ฮัวจิงซือกล่าวออกมา “เจ้าทั้งสองนั้นยังไม่อยู่ในเป้าหมายของเขา ข้าขอแนะนำว่าจงหลีกหนีเขาให้ไกลที่สุดถ้าเป็นไปได้ ดีที่สุดถ้าเขาไม่เห็นเจ้าถ้าไม่เช่นนั้นจะเกิดปัญหาตามมาอย่างใหญ่หลวง!”
สันหลังของเจ้าอ้วนเย็นวาบขึ้นมาทันทีพร้อมกล่าวออกมาอย่างรวดเร็ว “เราจะโชคร้ายถ้าหากพบเจอกับเขา ถูกต้องไหม?”
“อืม สำหรับเจ้าแล้วคงจะไม่!” ฮัวจิงซือยิ้มออกมา “สามปีศาจแห่งทะเลตะวันออกล้วนแต่เป็นคนดังและเขาไม่ค่อยออกมาด้านนอกเท่าไหร่นัก ถ้าหากพวกเขาออกมา แน่นอนว่ามันจะเกิดความปั่นป่วนและเจ้าจะรู้ได้ทันทีว่าเขามาแล้ว สิ่งที่เจ้าต้องทำมีเพียงอย่างเดียวคือวิ่งหนีไปให้ไกลที่สุด!”
“ยอดเยี่ยม!” เมื่อได้ยินเช่นนั้น เจ้าอ้วนผ่อนคลายลงและถามต่อ “แล้วไม่หญิงไม่ชาย ฉิงชิงเหยา?”
“โอ้ เจ้ารู้จักเคล็ดวิชาพิเศษที่เกี่ยวกับการละทิ้งตนเองบ้างหรือไม่?” ฮัวจิงซือถามออกมา
“คิดว่ารู้ ข้าคิดว่ามันคือเคล็ดวิชาลับหยินหยาง!” เจ้าอ้วนกล่าวพร้อมกับไตร่ตรองไปอย่างช้า ๆ “ข้าเข้าใจว่าสหายผู้นี้คงจะฝึกมันและแยกมันออกจากกันดังนั้นเขาจึงถูกเรียกว่าไม่หญิงไม่ชาย!”
“ถูกต้องเป็นเช่นนั้น!” ฮัวจิงซือกล่าวออกมา “เมื่อเป็นเช่นนี้เจ้าจะต้องระวังเป็นอย่างมาก เพราะเขานั้นเชื่อมั่นในตนเองต่ำมาก ฉิงชิงเหยานั้นเกลียดคนที่มีกล้ามเนื้อเยอะ ทุกครั้งที่เขาพบเจอบุรุษที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ เขาจะเสียสติทันที ในตอนนี้มีผู้คนมากมายในทะเลตะวันออกที่ต้องทนทุกข์ทรมานภายใต้เงื้อมมือของเขา ไม่ว่าอย่างไร เจ้าจงระวังตัวไว้ให้ดี!”
“แน่นอนว่าข้าจะระวังตัว!” เจ้าอ้วนเช็ดใบหน้าชุ่มเหงื่อของเขาด้วยท่าทีอ่อนแรงพร้อมกล่าวต่อ “ข้าจะไม่ปล่อยให้เขามีโอกาสได้พบเจอข้าอย่างแน่นอน!”
“เจ้าเข้าใจนับเป็นเรื่องดี!” ฮัวจิงซือกล่าวต่อ “ส่วนทางด้านไม่ดีไม่ร้ายฉงลั่วเหยา คงไม่พูดถึงนั้นไม่ได้ เขาเป็นคนที่อารมณ์ประหลาดในบางเวลา บางครั้งเขาคล้ายเป็นนักบุญเปี่ยมไปด้วยคุณธรรม แต่บางครั้งเขาก็ชั่วร้ายราวปีศาจ! หากเจ้าพบเจอเขาในคราบนักบุญ เขาจะสอนสั่งและแนะนำสิ่งที่ดีให้กับเจ้าอย่างมากมาย แต่หากเขาอารมณ์แปรปรวน เขาอาจสังหารผู้คนเพื่อความสนุก! เมื่อมีสภาพเช่นนี้ ทางที่ดีหากเขาบ้าคลั่งอยู่จงถอยหนีให้ห่าง เพราะเจ้าจะไม่รู้เลยว่าวินาทีถัดไปเขาจะหั่นเจ้าเป็นชิ้นหรือให้คำชี้แนะแก่เจ้า!”
“ศิษย์เข้าใจแล้ว!” เมื่อเจ้าอ้วนได้ยินเช่นนั้น เขากล่าวออกมาอย่างขื่นขม “ปีศาจแห่งทะเลตะวันออกนี้คงอยู่มาได้เพราะชื่อเสียงของพวกเขา ทั้งหมดนั้นประหลาดเกินไป! เหตุใดจึงต้องมีคนประเภทนี้อยู่ในสถานที่แห่งนี้เสมอ? อย่าบอกข้านะว่าสถานที่แห่งนี้ไม่เหมาะกับคนปกติ?”
“ฮ่าฮ่า มีคนธรรมดาทั่วไปอยู่เต็มพื้นที่ในเทือกเขาที่เจ้าจากมา แต่สามปีศาจแห่งทะเลตะวันออกเขาอยู่ที่นี่จนเป็นเรื่องปกติ และคนปกติที่เจ้ากำลังพูดถึงอยู่นั้น สักวันเขาจะกลายเป็นคนแปลก ๆ กล่าวก็คือถ้าหากเจ้าไม่ต้องการได้รับการปฏิบัติตนแปลก ๆ ในที่แห่งนี้ เจ้าก็จะต้องทำตัวแปลกประหลาดเช่นกัน เชื่อข้าว่านี่จะทำให้ชีวิตของเจ้าสบายขึ้น!” ฮัวจิงซือกล่าวด้วยรอยยิ้ม
“ศิษย์ผู้นี้จะพยายามทำให้ดีที่สุด!” เจ้าอ้วนกล่าวออกมาเช่นนั้นพร้อมกับถามออกไปอย่างขื่นขม “แต่ศิษย์ใช้ชีวิตแบบปกติมาตลอดและข้าก็ไม่รู้วิธีที่จะทำตัวแปลกประหลาด อาวุโสสามารถสอนข้าสักหนึ่งหรือสองอย่างได้หรือไม่? แบบอย่างเช่นข้าต้องทำอะไรบ้าง?”
“ฮ่าฮ่า ได้!” ฮัวจิงซือเผยยิ้มและกล่าวออกมา “การที่มู่ซื่อหรงอยู่ที่นี่มันคงไม่ดีนักถ้าหากข้าจะแสดงให้เจ้าดู แต่ข้าสามารถสอนเจ้าได้เล็กน้อย!”
เมื่อกล่าวเช่นนั้น ฮัวจิงซือกระซิบกับเจ้าอ้วนด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย “มีผู้ฝึกตนหญิงสาวหลายร้อยคนมาพักที่นี่และข้านั้นเลือกสรรอย่างดี เมื่อพวกนางอยู่ในห้องนอน ไม่จำเป็นต้องสวมใส่สิ่งใด!”
“ว่าอะไร?” เมื่อเจ้าอ้วนได้ยินเช่นนั้น ดวงตาของเขาส่องสว่างพร้อมกับอุทานออกมา “สามารถทำเช่นนั้นได้?”
“แน่นอน เพราะนี่คือทะเลตะวันออก ทุกคนทำเช่นนั้น ถ้าหากเจ้าไม่ทำ แน่นอนว่าเจ้าจะกลายเป็นคนแปลกประหลาดทันที!” ฮัวจิงซือยักไหล่พร้อมกล่าวต่อ “อย่างไรก็ตาม เจ้าสามารถทำได้ทุกอย่าง มันไม่มีข้อจำกัดอะไรเลยแม้แต่ข้า แน่นอนว่าข้าก็จะทำสิ่งที่ข้าชอบเช่นกันในสถานที่แห่งนี้! ความจริงก็คืออาคารร้อยบุบผาของข้านั้นค่อนข้างจะโด่งดังเช่นกันในทะเลตะวันออก ฮี่ฮี่!”
จากนั้นเจ้าอ้วนก็จำได้ว่าป้ายอาคารระบุชื่อไว้ว่า ‘อาคารร้อยบุบผา’ เดิมทีเขาคิดว่าฮัวจิงซือแต่งเรื่องขึ้นมา แต่เขาไม่เคยคาดคิดว่าบุรุษผู้นี้เป็นบุรุษอย่างแท้จริง! ซึ่งนั่นสร้างความประหลาดใจให้กับเจ้าอ้วนอย่างมาก ทำให้เขารู้สึกชื่นชมและอิจฉาไปพร้อมกัน ในขณะนั้นเขาก่นด่าในใจอย่างช่วยไม่ได้ ‘เจ้าคนขี้โกงนี้เป็นบุตรชายคนโตของนักบวชฮัวอวิ๋น เขาช่างเหมือนกันพ่อของเขาอย่างมาก ไม่สิ มากกว่าพ่อของเขาด้วยซ้ำ! พ่อของเขามีภรรยาเพียงแปดคนเท่านั้น แต่เขาผู้นี้กลับสร้างสวรรค์เป็นของตัวเองและจำนวนของมันแน่นอนว่าจะต้องมากกว่าสามสิบ! เขาก้าวไปไกลกว่าพ่อของตนเองเสียอีก!’