มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 862
วินาทีนั้นเองโทรศัพท์ลูกน้องของยูราคนหนึ่งเริ่มดังขึ้นมา
“เป็นคุณหลงครับ คุณเยลแมน” ลูกน้องคนนั้นกล่าว
“่ถ้าอย่างนั้นในตอนนี้นายอยู่ฝ่ายเดียวกับตระกูลหลง! นายบ้าไปแล้วจริง ๆ! ยูรา! และไม่ใช่แค่นาย คุณป้ากับคุณลุงก็ต้องเสียสติไปแล้วเหมือนกัน!” เบพูดอย่างไม่เชื่อ
“พาเธอไปได้แล้ว!” ยูราสั่ง ขณะที่เขาโบกมืออย่างเหลืออดก่อนจะรับโทรศัพท์
“ทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่น คุณหลง คุณไม่ควรลืมสัญญาที่คุณให้ไว้กับผมนะ”
“แน่นอน ผมไม่ลืมอยู่แล้ว! ผมจะไม่มีวันลืมคำสัญญาเช่นนี้ คุณเยลแมน!”
ใกล้เวลาพลบค่ำแล้ว ที่บ้านของตระกูลเยลแมนดูเหมือนจะไม่มีใครจะสังเกตเห็นความผิดปกติที่เกิดขึ้น
อย่างไรก็ตาม สมาชิกในครอบครัวหลายคนก็สังเกตเห็นว่าเบได้หายไปตลอดทั้งวัน โดยเฉพาะป้าสองและครอบครัวของเธอที่กำลังรอที่จะเลี้ยงอาหารเบและแคทเธอรีนอยู่ เนื่องจากเธอไม่อยู่เกือบจะตลอดทั้งวันนี้ พวกเธอจึงเพียงคาดเดาไว้ว่าเบนั้นคงยุ่งอย่างมาก
เมื่อพวกเธอซักถามแคทเธอรีนและเชลดอนเกี่ยวกับที่อยู่ของเบ แต่ก็ไม่มีใครรู้ว่าเธออยู่ที่ไหน
สุดท้ายแล้ว ป้าสองจึงเดินออกไปจากสำนักงานของเบอย่างท้อแท้ ขณะที่เธอส่ายหัวของเธอและถอนหายใจ
“ถ้าเพียงฉันรู้ว่าเธอจะได้กลายมาเป็นหัวหน้าของตระกูล ฉันก็คงจะปฏิบัติต่อเธอให้ดีกว่านี้! ตอนนี้ความสัมพันธ์ปัจจุบันของเราที่ตึงเครียด ดังนั้นฉันจึงสงสัยว่าถ้าฉันเลี้ยงอาหารเธอจะยังเปลี่ยนอะไรได้บ้างไหม…”
วันนี้ผ่านไปอย่างรวดเร็ว และเช้าวันรุ่งขึ้น ป้าสองและครอบครัวของเธอก็รออยู่หน้าสำนักงานของเบกันอีกครั้ง อย่างไรก็ตาม แม้แต่ตอนเที่ยงที่ใกล้จะมาถึง ก็ยังไม่มีวี่แววของเบอยู่ดี
“คุณแม่คะ ไปกันเถอะ…บางทีอาจไม่มีประโยชน์อะไรที่พวกเรารอกันอยู่ที่นี่แบบนี้… อย่าลืมว่าเบไม่เหมือนเดิมแล้วในตอนนี้! เธอเป็นผู้มีอิทธิพลมากที่สุดในทางเหนือนะคะ! ทำไมเธอถึงจะยังคงคบกับพวกเราอยู่อีกล่ะคะ?” อิซาเบลกล่าว มีความไม่พอใจในน้ำเสียงของเธอ
ท้ายที่สุดแล้ว เบได้เลื่อนตำแหน่งอย่างรวดเร็วมาก นั่นจึงทำให้อิซาเบลอารมณ์เสียอย่างที่สุด เธอไม่สามารถแม้แต่จะแยกแยะความรู้สึกได้เลยด้วยซ้ำ ในขณะที่ทำได้เพียงรู้สึกอิจฉาริษยาต่อไป
ในฐานะผู้หญิง อิซาเบลรู้ว่าเบคงจะทำให้ครอบครัวภูมิใจได้แล้ว ถ้าเธอได้แต่งงานเข้าไปในตระกูลที่ร่ำรวย ถ้าเธอติดอยู่กับเรื่องนั้น อิซาเบลก็คงจะไม่รู้สึกถึงอารมณ์ที่ซับซ้อนเช่นนี้ ในขณะนี้หรอก!
แต่แน่นอนว่าเธอต้องขวนขวายเพื่อจะกลายมาเป็นผู้มีอิทธิพลคนหนึ่ง! ตอนนี้เธอเป็นเจ้านายที่แข็งแกร่งและพึ่งพาตนเองได้อย่างแท้จริง
หลังจากคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ครู่หนึ่ง อิซาเบลก็ตระหนักได้ว่าเธอไม่อาจอิจฉาริษยาได้อีกต่อไป เพราะไม่มีโอกาสเลยจริง ๆ ที่เธอจะสามารถได้อยู่สูงกว่าเบอีกครั้งได้ ความจริงแล้ว ถ้าเธอทำให้เบพอใจ ก็ยังมีโอกาสที่เธอจะยังคงสามารถกลายมาเป็นเจ้านายหญิงที่สำคัญที่สุดคนที่สองในพื้นที่แห่งนี้ได้ มันคงจะเป็นความรู้สึกที่ดี…
“อดทนไว้ อิซาเบล…ยังไงซะ อย่างที่ลูกพูดไป ตอนนี้เบก็แตกต่างไปจากเมื่อก่อน…” ป้าสองกล่าว
และในขณะที่เธอกล่าวไปแบบนั้น แคทเธอรีนก็รีบมาพุ่งเข้ามา
“สวัสดีตอนเช้า แคทเธอรีน! ทำไมเบไม่อยู่ที่นี่กับเธอล่ะ?” ป้าสองถาม
“ฉันก็อยากจะถามเธอเหมือนกัน! เบไม่ได้มาทำงานเหรอ?” แคทเธอรีนตอบกลับด้วยน้ำเสียงวิตกกังวล
“พวกเราอยู่ที่นี่มาอย่างน้อยก็สามชั่วโมงแล้ว! พวกเราไม่เห็นเธอเลยนะคะ!” อิซาเบลอธิบาย
“น่าแปลก…ฉันติดต่อเธอทางโทรศัพท์ไม่ได้ตั้งแต่เมื่อวานนี้ และเชลดอนก็ไม่เห็นเธอเหมือนกัน…เธอจะไปไหนได้ล่ะ? ฉันรู้จักเธอดี มันไม่น่าเป็นไปได้ที่เธอจะปิดเครื่องโทรศัพท์ แม้ว่าเธอจะยุ่งก็ตาม!” แคทเธอรีนกล่าว
เมื่อได้ยินแบบนั้น ป้าสองและอิซาเบลจึงมองหน้า หลังจากครู่สั้น ๆ จากนั้นป้าสองก็พูดขึ้นมา “มี…บางอย่างเกิดขึ้นกับเธอหรือเปล่า? เธอยังคงปิดเครื่องจนถึงตอนนี้เลยใช่ไหม?”
อย่างหมดหนทาง แคทเธอรีนพยักหน้า “ใช่…ไม่ได้เปิดเครื่องเลยจนถึงตอนนี้!”
“พวกเราควรทำยังไงกันดี?” ป้าสองถามว่า ไม่รู้จะรับมือกับเหตุการณ์ไม่คาดคิดนี้อย่างไร
แม้เธอจะใช้เวลาครู่หนึ่ง แต่ไม่นานเธอก็ตื่นจากภวังค์และเริ่มปลอบขวัญแคทเธอรีน
“ไม่ต้องกังวลไปหรอก แคทเธอรีน…ท้ายที่สุดแล้ว เบทั้งมีอิทธิพลและมีอำนาจในตอนนี้! ฉันมั่นใจว่าเธอจะไม่เป็นไร! มารอกันอีกหน่อยเถอะ… ถ้าเธอไม่กลับมาเร็ว ๆ นี้ พวกเราจะหาหนทางอื่นกัน…”
ความกังวลใจในฐานะที่เป็นแม่สะท้อนในสายตาของแคทเธอรีน เธอจึงทำได้เพียงแค่พยักหน้ากับคำแนะนำของหล่อนเท่านั้น
จากนั้น แม้แต่วันที่สองไม่นานก็ผ่านพ้นไป… แล้วก็วันที่สาม…และวันที่สี่…
“ตำรวจว่ายังไงบ้าง?” ยูม่า ลูกชายคนโต ถามอย่างรีบร้อน
ตอนนี้มันก็เป็นเวลาเจ็ดวันแล้วตั้งแต่การหายตัวไปของเบ และคนที่เหลือของเยลแมนตอนนี้ก็กำลังมีการประชุมครอบครัวกันอยู่
“จนถึงตอนนี้ พวกเรายังไม่พบเบาะแสใด ๆ! เกิดบ้าอะไรขึ้นกับเบกันแน่…?”