ตอนที่ 224: คุณอยากจะให้ผมเป็นขันทีหรือ? โดย Ink Stone_Romance
พูดถึงอวี๋เหวยหมิน หลังเฉินเวยโดนจับไป อวี๋เหวยหมินก็มาหาเฉินเยี่ยนหลายครั้ง ตอนแรกเฉินเยี่ยนยุ่งอยู่ในโรงงาน ไม่มีเวลาเจอเขา หลังจากรอจนเฉินเยี่ยนส่งบุหรี่ของหยางหมิงเสร็จเรียบร้อย ในที่สุดวันหนึ่งเธอก็โดนอวี๋เหวยหมินดักเจอระหว่างทาง
อวี๋เหวยหมินโทษเฉินเยี่ยน บอกว่าเฉินเยี่ยนตั้งใจวางแผนเฉินเวยให้เฉินเวยติดกับ บอกว่าเฉินเยี่ยนอิจฉาเฉินเวย เพราะคนที่เขารักคือเฉินเวย
ตอนนั้นสายตาเฉินเยี่ยนที่มองอวี๋เหวยหมิน เธอคิดว่าสมองอวี๋เหวยหมินมีปัญหา มาถึงตอนนี้แล้วยังพูดจาแบบนี้อีก เธอไม่สนใจอวี๋เหวยหมินมาตั้งนานแล้วรู้หรือเปล่า? ทำไมเขาถึงได้หลงตัวเองแบบนี้
เฉินเยี่ยนไม่อยากสนใจเขา จะไปก็โดนอวี๋เหวยหมินจับไว้
“ผมจะบอกคุณให้ เฉินเยี่ยน ไม่ว่าเสี่ยวเวยจะเป็นยังไง คนที่ผมรักคือเธอ คุณจะวางแผนอีกก็ไร้ประโยชน์!”
อวี๋เหวยหมินคว้าข้อมือเฉินเยี่ยนไว้ ไม่ว่าเฉินเยี่ยนจะออกแรงยังไงเขาก็ไม่ยอมปล่อยมือ
“คุณรักเธอ คุณก็ไปหาเธอสิ คุณรอเธอไปเลย มาพูดเรื่องนี้กับฉันทำไม เกี่ยวอะไรกับฉันด้วย?”
เฉินเยี่ยนไม่อยากเห็นสองคนนี้จริงๆ
“ไม่เกี่ยวได้ยังไง? ถ้าไม่ใช่เพราะคุณรักผม คุณจะทำแบบนี้กับเฉินเวยเหรอ? เฉินเวยดีกว่าคุณ ไม่เหมือนคุณ คุณมันท่อนไม้ ผู้หญิงแบบนี้ ผู้ชายคนไหนแต่งงานกับคุณไป ไม่ช้าก็เร็วก็ไม่ต้องการคุณอยู่ดี”
อวี๋เหวยหมินระบายความโกรธในใจที่มีอยู่หลายวันนี้ลงที่เฉินเยี่ยนทั้งหมด
“รักคุณ? อวี๋เหวยหมินคุณกล้าพูดออกมาได้ อย่าทำให้ฉันสะอิดสะเอียนเลย วินาทีที่คุณมีอะไรกับเฉินเวย นอกจากความรู้สึกรังเกียจแล้วฉันไม่มีความรู้สึกอย่างอื่น เฉินเวยดีกว่าฉัน พวกคุณก็ไปอยู่ด้วยกันเถอะ”
เฉินเยี่ยนขี้เกียจจะเถียงกับอวี๋เหวยหมินแล้ว
“รังเกียจ? รังเกียจคงไม่ให้ผมกอดนานขนาดนี้?”
อวี๋เหวยหมินพูดโพล่งออกมา สีหน้าไร้ยางอายเขาทำให้เฉินเยี่ยนหน้าตึง
“บอกว่าผมน่าสะอิดสะเอียน เมื่อก่อนตอนผมนอนกับคุณทำไมไม่พูดว่ารังเกียจล่ะ! แต่ตอนนี้คุณไปหาหนุ่มหน้ามน ถึงได้ทิ้งผม ผมบอกคุณให้เฉินเยี่ยน อย่าคิดว่าผมไม่รู้ว่าคุณเป็นคนยังไง มาแกล้งทำใสซื่อบริสุทธิ์ ตอนแรกยังไม่แต่งงานกับคุณคุณไม่ยอมนอนกับผม ตอนนี้เห็นไอ้หนุ่มหน้ามนนั่นก็ละลายแล้ว คุณคงนอนกับมันมานานแล้วสิ? บอกมา ได้กันที่ไร่ข้าวโพดหรือสวนผลไม้? แล้วคุณยังมีหน้ามาว่าเฉินเวย ตัวคุณเองเป็นยังไง คุณไม่รู้หรือ!”
อวี๋เหวยมินดูถูกเฉินเยี่ยนด้วยถ้อยคำเลวร้าย นอกจากเขาโกรธที่เฉินเวยเข้าคุกแล้ว พอรู้ว่าเฉินเยี่ยนกำลังจะแต่งงานกับซินห้าว ในใจเขาก็หึงหวงอย่างบ้าคลั่ง เดิมทีเฉินเยี่ยนเป็นของเขา ชาติที่แล้วเฉินเยี่ยนมอบครั้งแรกให้เขา ผู้หญิงของเขา ตอนนี้มีผู้ชายคนอื่นแล้ว นี่เธอกับสวมเขาให้เขา เขารับไม่ได้
เฉินเยี่ยนคิดไม่ถึงว่าอวี๋เหวยหมินจะพูดคำพูดพวกนี้ออกมา ตัวเธอสั่นไปหมด เห็นอวี๋เหวยหมินอ้าปากต่อว่าเธออยู่ เฉินเยี่ยนออกแรงยกขาขึ้นมา ถีบไปโดนเป้าของอวี๋เหวยหมินเต็มๆ
อวี๋เหวยหมินร้องโอ๊ย ส่งเสียงน่าเวทนา ทำให้คนรู้สึกหวาดกลัว โชคดีที่เส้นทางนี้ไม่มีคน ไม่อย่างนั้นคงตกใจแน่นอน
เห็นอวี๋เหวยหมินใช้สองมือกุมตรงนั้นกระโดดไปมาไม่หยุด ใบหน้าเขามีเหงื่อออก ใบหน้าบิดเบี้ยว เห็นแล้วเจ็บน่าดู
แต่เฉินเยี่ยนไม่สงสารอวี๋เหวยหมินเลยสักนิด
“คุณมันนังแพศยา! คุณสวมเขาผม คุณไปมีผู้ชายคนอื่นลับหลังผม แล้วคุณยังกล้ามาถีบตรงนี้ของผมอีก โอ้ย คุณคิดจะทำให้ผมเป็นขันทีหรือไง”
อวี๋เหวยหมินเจ็บมากจริงๆ เขาด่าเฉินเยี่ยน
“อวี๋เหวยหมิน ตอนที่ฉันเห็นคุณกับเฉินเวย ฉันอยากจะทำแบบนี้มาก แต่ฉันไม่ได้ทำ หลังฉันมาเกิดใหม่ที่นี่ ถึงแม้ฉันจะเกลียดพวกคุณ แต่ฉันไม่ได้แก้แค้นพวกคุณเลย มีแต่พวกคุณที่มาหาเรื่องฉัน ฉันอยากจะมีชีวิตอยู่อย่างสงบสุข ใช้ชีวิตของฉันให้ดี ส่วนคุณกับเฉินเวยชายชั่วหญิงโฉด พวกคุณอยากจะทำอะไรก็ทำ ฉันรู้ว่าพวกคุณไม่มีทางได้ดี ดังนั้นฉันก็แค่ใช้ชีวิตของฉัน แต่ฉันคิดไม่ถึงว่าพวกคุณจะหน้าด้านแบบนี้”
“ถ้าไม่ใช่ คุณก็อย่ามาทำหน้าตาแบบนี้ต่อหน้าฉันอีก ช่างน่าสะอิดสะเอียนจริงๆ”
“แล้วยังคำพูดพวกนั้นอีก นี่เป็นครั้งสุดท้าย ถ้ายังมีครั้งหน้า อวี๋เหวยหมิน คุณบอกว่าฉันสามารถเอาเฉินเวยเข้าคุกได้ไม่ใช่หรือ? ฉันก็เอาคุณเข้าคุกได้เช่นกัน”
“ชาติที่แล้วเรื่องที่ฉันทำพลาดมากที่สุดก็คือได้คนเลวอย่างคุณ ดังนั้นขอให้คุณจากไปด้วยดี ลาก่อน ไม่ ไม่ต้องเจอกันอีกแล้ว ไม่อย่างนั้นฉันจะไม่ให้คุณแค่ถีบนี้แน่”
เฉินเยี่ยนพูดจบก็เดินไป ส่วนอวี๋เหวยหมินจะเป็นยังไง เธอไม่สนใจอีกต่อไป
อวี๋เหวยหมินกระโดด อยากจะรั้งเฉินเยี่ยนไว้ แต่เขาก็กลัวเฉินเยี่ยนจะถีบเขาอีก ตอนนั้นเขาคงได้เป็นขันทีจริงๆ หมดสิทธิ์มีลูก เขาไม่ต้องการ
“ผมจะต้องช่วยเฉินเวยกลับมาให้ได้ ผมจะไม่ยอมให้เธอติดคุก ผมจะไม่ยอมให้คุณทำสำเร็จ!”
อวี๋เหวยหมินตะโกนใส่ข้างหลังเฉินเยี่ยน
เฉินเยี่ยนไม่หยุดก้าวเท้า และไม่ได้หันหลังกลับมา อวี๋เหวยหมินคิดจะช่วยเฉินเวยออกมา? ฝันไปเถอะ
หลังจากนั้นอวี๋เหวยหมินมาบ้านเฉินหาหวางนิวจริงๆ อยากจะให้หวางนิวออกหน้าไปถอนแจ้งความ
หวางนิวเงียบอยู่นาน ถึงแม้ในใจเธอจะไม่อยากให้ลูกสาวติดคุก แต่หลายวันมานี้เธอก็คิดได้แล้ว เฉินเวยควรได้รับบทเรียนจริงๆ ตอนนี้ลูกสะใภ้ท้องอยู่ ถ้าเฉินเวยกลับมา แล้วเฉินเวยทำเรื่องบ้าๆ ขึ้นมาอีก บ้านนี้คงจบกัน
อีกอย่างเฉินจงและเฉินเยี่ยนต่างบอกเธอแล้ว ถึงแม้เธอจะไปถอนความ ถึงแม้เธอจะขอร้อง ก็ทำได้แค่ลดโทษสถานเบาให้เฉินเวย แต่ไม่สามารถปล่อยตัวกลับบ้านได้
เธอไม่สามารถละเลยครอบครัวนี้ได้เพราะเฉินเวย ดังนั้นหวางนิวจึงไล่อวี๋เหวยหมินออกไป
อวี๋เหวยหมินวิ่งไปมาในอำเภออยู่หลายวัน เขาทำสุดความสามารถแล้ว พยายามเพื่อเฉินเวยแล้ว แต่ไม่มีทางเลย แม้แต่เฉินเวยเขาก็ไม่ได้เจอ
อวี๋เหวยหมินหมดกำลังใจ นอนลงบนเตียงไม่อยากขยับ
ถ้าเฉินเวยโดนขังสิบปีแปดปีจริง เขาไม่สามารถรอเฉินเวยได้ ให้เขาเป็นโสดอยู่สิบปีแปดปี เขารับไม่ได้
แต่คิดถึงรูปร่างบอบบางของเฉินเวย คิดถึงท่าทางเย้ายวนเหมือนสุนัขจิ้งจอกของเฉินเวย ในใจเขาก็รุ่มร้อนขึ้นมา ร่างกายตอบสนอง
เขาโทษตัวเองด้วย ทำไมถึงไม่ยอมใช้กำลังกับเฉินเวยนะ?
ตอนแรกเพราะเขาเชื่อว่าเฉินเวยเป็นของตัวเอง ดังนั้นตอนที่เฉินเวยบอกว่าอายุเธอยังไม่ถึงเขาก็ไม่รีบร้อน
ต่อมาเขารู้ว่าเฉินเวยมีใจให้คนอื่น เขาจะปล้ำเฉินเวย แต่ให้ตายยังไงเฉินเวยก็ไม่ยอม ทั้งสองคนทะเลาะกันหลายครั้ง แต่เฉินเวยก็ไม่ยอมให้เขาทำสำเร็จ
ตอนนี้มาคิดดู เสียดายจริงๆ ถ้ารู้ว่าเป็นแบบนี้ เขาจะใช้กำลังแต่แรก
แต่ตอนนี้เฉินเวยติดคุกแล้ว อวี่เหวยหมินก็ทำอะไรไม่ได้
คิดถึงคุก อวี๋เหวยหมินคิดถึงสงครามเย็น นั่นมันที่อะไรกัน?
เฉินเวยเป็นหญิงบอบบางขนาดนั้น ใครจะรู้ว่าโดนทำร้ายจนกลายเป็นแบบนี้?
ช่างเถอะ ยังไงเขาก็พยายามสุดความสามารถแล้ว ยังไงเฉินเวยก็นอกใจเขา ถือว่าเป็นผลกรรมของเฉินเวย
รอตัวเองหาคนแต่งงานได้ใหม่ ผ่านไปสิบปีแปดปีเฉินเวยออกมา ตัวเองค่อยรับเฉินเวยมาอยู่ข้างกายเป็นคนรักก็ได้แล้ว
ตัวเองเลี้ยงเฉินเวย ยังไงเฉินเวยก็ไม่สนใจฐานะหรอก เธอติดคุกมา แต่งไม่ออกอยู่แล้ว ตัวเองถือว่ามีเมตตากับเฉินเวยแล้วนะ