ตอนที่ 788 การแก้แค้น
คฤหาสน์ของตระกูลเฮ่อหลานนั้นเป็นดั่งป้อมปราการและเฮ่อหลานชางจะมีกลุ่มบอดี้การ์ดคอยประกบอยู่ข้างกายเขาเสมอ เขาเป็นคนที่ระแวดระวังตัวอย่างมาก แต่คนพวกนี้ยังสามารถจัดการเขาได้ คนพวกนี้ทำได้ยังไงกัน จากนั้นเต๋อชิงจึงตระหนักได้ว่าเขามีบางอย่างสำคัญกว่าที่จะต้องเป็นกังวล
เต๋อชิงมองตรงไปยังซิงเหอและถาม “พวกแกวางแผนจะทำอันตรายนายน้อยด้วยใช่ไหม ไข้หวัดนี่ก็เป็นฝีมือของพวกแกด้วยงั้นเรอะ!”
“ผู้จัดการหวงนี่เป็นคนฉลาดจริงๆ ถึงได้เดาได้อย่างแม่นยำเช่นนี้” ซิงเหอกล่าวพร้อมรอยยิ้มจาง
สีหน้าของเต๋อชิงซีดขาว “เป็นฝีมือของพวกแก!”
“ใช่แล้ว! แต่แกรู้เรื่องนี้ช้าเกิดไปหน่อย” อาลิพูดขึ้นพร้อมรอยยิ้มชั่วร้าย
เต๋อชิงปัดมือของเขาอย่างควบคุมไม่ได้ “ไม่ พวกแกฆ่าฉันไม่ได้ นายน้อยจะต้องสังเกตเห็นเรื่องนี้และสงสัยในการตายของฉัน ตระกูลเฮ่อหลานจะไม่มีวันปล่อยพวกแกให้เป็นอิสระแน่!”
“คุณคิดจริงๆ เหรอว่าเฮ่อหลานฉีจะมีเวลามาคิดเรื่องความเป็นความตายของคุณ” ซิงเหอถามพลางกดสายตาลงมองอีกฝ่าย เต๋อชิงจึงตระหนักได้ว่าเฮ่อหลานฉีเองก็กำลังดิ้นรนอยู่กับอาการป่วยอยู่เช่นกัน หากคนพวกนี้ตั้งใจจะจัดการกับเฮ่อหลานฉีแล้วมีหรือที่จะปล่อยคนที่มีความสำคัญน้อยกว่าอย่างเขาไป
“พวกแกเป็นใครกันแน่ ทำไมถึงทำแบบนี้” เต๋อชิงถามพร้อมกับหัวใจที่จุกอยู่ที่คอ เม็ดเหงื่อไหลรินจากหน้าผาก อาการไอของเขาหายไปอย่างน่าอัศจรรย์เมื่อเขาต้องเผชิญหน้าอยู่กับความตาย
“เหตุผลที่เราทำแบบนี้ก็เพื่อ…แก้แค้น” ซิงเหอตอบด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น สายตาของเธอที่กำลังพิจารณาอีกฝ่ายนั่นเย็นยะเยือกราวกับอากาศบนหลุมฝังศพของใครสักคน “เต๋อชิง บรรดาเด็กกำพร้าที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่อะไรแต่ต้องตายเพราะน้ำมือคุณได้กลับมาหลอกหลอนคุณแล้ว”
เต๋อชิงเบิกตากว้างด้วยความหวาดกลัว ปกติแล้วเต๋อชิงคิดว่าการฆ่าเป็นเรื่องธรรมดา แต่ ณ ขณะนั้น ความหวาดกลัวอัดแน่นอยู่ในหัวใจของเขา “ทั้งหมดเป็นเพราะเฮ่อหลานชางสั่งให้ฉันทำ ฉันแค่ทำตามคำสั่งเท่านั้น! ฉันไม่ได้ฆ่าเด็กพวกนั้น ฉันไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการตายของพวกมัน! แกจะมาใส่ความฉันแบบนี้ไม่ได้ ฉันสาบานได้ว่าฉันไม่เคยลงมือฆ่าใครมาก่อนด้วยซ้ำ!”
“ตอแหล!” อาลิเตะเขาที่หน้าอกของเขาอย่างแรง เธอโกรธมากพอที่จะฆ่าชายตรงหน้าได้แล้ว “แกอาจจะไม่ได้เป็นคนลงมือฆ่าเด็กพวกนั้น แต่แกเป็นคนออกคำสั่ง หวงเต๋อชิง แกฆ่าเด็กบริสุทธิ์ไปมากมายจนต่อให้แกต้องตายอีกเป็นพันครั้งก็ไม่สาสมกับบาปที่แกทำเอาไว้ ในเมื่อแกมีความกล้าที่จะออกคำสั่ง งั้นแกก็ควรเตรียมตัวที่จะเผชิญหน้ากับผลลัพธ์ที่จะเกิดขึ้น!”
เต๋อชิงไอด้วยความยากลำบากก่อนที่อยู่ๆ จะหัวเราะออกมาด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น “พวกแกไม่มีทางรอดออกไปจากที่นี่ได้ถ้าพวกแกฆ่าฉัน ทุกคนที่นี่เป็นคนของตระกูลเฮ่อหลาน พวกแกจะอธิบายการตายของฉันให้พวกเขาฟังได้ยังไง! แต่…”
เต๋อชิงพูดช้าลงและเริ่มข่มขู่ “ถ้าพวกแกไว้ชีวิตฉัน ฉันจะทำเหมือนว่าทุกอย่างไม่เคยเกิดขึ้น ไม่งั้นก็ตายมันด้วยกันทั้งหมดนี่แหละ! ฉันมีข้อมูลสำคัญเกี่ยวกับตระกูลเฮ่อหลาน พวกเขาไม่มีทางเพิกเฉยต่อการตายของฉันง่ายๆ แน่”
เต๋อชิงคิดว่านี่จะทำให้อีกฝ่ายกลัวและอันที่จริงมันทำให้กลุ่มของซิงเหอต้องคิดใหม่…
ซิงเหอดูเหมือนจะตัดสินใจอะไรบางอย่างก่อนที่จะเอ่ยขึ้น “เราไม่ฆ่าคุณก็ได้ แต่บอกทุกอย่างที่คุณรู้มา ไม่งั้นเราจะโยนคุณออกหน้าต่างไปเดี๋ยวนี้!”
ทันใดนั้นแซมพุ่งตัวไปคว้าเต๋อชิงและลากเขาตรงไปที่หน้าต่าง แซมพลักหน้าต่างให้เปิดออกและลมในยามค่ำพัดเข้ามาภายในห้อง…
แซมกระชากร่างกายส่วนบนของเต๋อชิงออกไปพ้นขอบหน้าต่างและเมื่อเต๋อชิงมองลงไปยังความมืดเบื้องล่าง เขารู้สึกได้ว่าขาของตัวเองไร้เรี่ยวแรง ห้องของเขาตั้งอยู่บนชั้นสิบ การตกลงไปจากที่นี่มีแต่ตายสถานเดียว
เมื่อเห็นความหวาดกลัวของอีกฝ่าย แซมกระชากตัวเขากลับเข้ามาภายในห้องและโยนอีกฝ่ายลงกับพื้นก่อนปิดหน้าต่าง
เต๋อชิงอ่อนแรงจากการถูกโยนไปทั่วห้อง เขาให้พลังเฮือกสุดท้ายในการลากตัวเองไปที่ผนังด้านหนึ่ง เขาพิงตัวกับผนังและชำเลืองตามองอีกฝ่าย “พวกแกไม่กล้าฆ่าฉันหรอก ฉัน…”
ก่อนที่เต๋อชิงจะทันได้พูดจบประโยค เขากรีดร้องด้วยความเจ็บปวดเพราะแขนข้างหนึ่งของเขาถูกบิดจนผิดรูปอย่างฉับพลัน เม็ดเหงื่อไหลรินบนใบหน้าของเขาและในที่สุดเขาก็รู้ซึ้งแล้วว่าคนพวกนี้เอาจริง
ตอนที่ 789 จัดการคุณด้วยตัวฉันเอง
“ถ้าแกยังไม่ให้ความร่วมมือ ต่อไปจะเป็นหูของแก!” อาลิดึงมีดสั้นของเธอออกมาและลากด้านคมมีดไปตามคางของเต๋อชิง เต๋อชิงกลัวมาก นี่อาจเป็นเรื่องตลก แต่ส่วนมากแล้วคนไร้หัวใจที่ทำร้ายคนอื่น ส่วนมากมักเป็นพวกขี้ขลาด คนพวกนี้มักทำราวกับชีวิตของคนอื่นไม่มีค่า แต่กลับให้ค่าชีวิตของตัวเองจนสูงส่ง และเพื่อที่จะมีชีวิตรอด พวกคนนี้จะยอมสัญญาอะไรก็ได้ทั้งนั้น
เต๋อชิงพยักหน้าโดยไม่คิด “ฉันจะบอกทุกอย่าง! แต่พวกแกอยากรู้อะไรล่ะ ไม่ใช่ว่าพวกแกรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับที่นี่หมดแล้วอย่างงั้นเรอะ”
“คุณส่งพวกเด็กๆ ไปที่นั่นทุกครั้งได้ยังไง” ซิงเหอถามขึ้นอย่างฉับพลัน เต๋อชิงชะงักก่อนจะตระหนักได้ว่าซิงเหอกำลังพูดถึงอะไร ทันใดนั้นเขาตระหนักได้ว่าเขาประเมินผู้หญิงคนนี้ต่ำไป เธอไม่ปล่อยให้รายละเอียดเล็กๆ หลุดมือไป และเธอจะบีบเค้นเอาข้อมูลทุกหยดที่เธอจะสามารถเอาจากเขาได้…
“พูด!” เต๋อชิงสัมผัสได้ถึงความเย็นของโลหะจากมีดสั้นของอาลิที่จ่ออยู่ที่คอของเขา เขาพูดโพล่งออกมาโดยไม่รู้ตัว “พวกเขาส่งคนไปเอาเด็กมา ฉันแค่ต้องจัดการส่งคนไปด้วยนิดหน่อยเท่านั้น”
“อะไรอีก”
“หมดแล้ว ฉันแค่มีหน้าที่ในการบ่มเพาะเด็กเท่านั้น ฉันไม่รู้เรื่องอะไรนอกเหนือจากนี้”
ซิงเหอพยักหน้าและถามต่อ “จะมีเด็กตายกี่คนในแต่ละปี”
เต๋อชิงตอบอย่างซื่อตรง “นิดหน่อยเท่านั้น ไม่เยอะ”
“นิดหน่อยคือเท่าไหร่” ซิงเหอถามพลางเลิ่กคิ้วขึ้น
เต๋อขิงตอบหลังจากกลืนน้ำลาย “เด็กกำพร้าหนึ่งหรือสองคนจะตายทุกปี ฉันสาบานได้”
“ดูเหมือนคุณจะยังไม่เรียนรู้บทเรียนสินะ ตัดหูเขาออกข้างหนึ่ง!” ซิงเหอออกคำสั่งอย่างฉับพลัน
อาลิกระชับมีดสั้นมือขณะที่เต๋อชิงพูดเสริมอย่างลนลาน “สี่หรือห้าคน จะมากกว่านี้ไม่ได้ ไม่งั้นเราจะพูดจับได้ เราจะเสี่ยงไม่ได้!”
“สี่หรือห้าคนนี่เรียกว่านิดหน่อยงั้นเรอะ” ซิงเหอเย้ย สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแองเจิลเปิดทำการมานานหลายทศวรรษ ถ้ามีการตายสี่ถึงห้าคนต่อปี แล้วจะมีเด็กตายไปแล้วทั้งหมดเท่าไหร่ ยิ่งไปกว่านั้นเต๋อชิงจะต้องบอกตัวเลขที่บิดเบือนอย่างแน่นอนและตัวเลขที่แท้จริงจะต้องสูงกว่านั้นมาก!
ข้อสรุปนี้พิสูจน์ว่าคนพวกนี้ไม่ใช่มนุษย์!
“ซิงเหอ เลิกเสียเวลาแล้วฆ่ามันกันเถอะ!” อาลิเปล่งเสียงลอดไรฟันที่ขบแน่น แค่คิดว่ามีชีวิตที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่มากมายต้องตายเพราะฝีมือของผู้ชายคนนี้ อาลิก็ไม่อาจรอที่จะปักมีดสั้นในมือเธอลงไปที่หัวใจของอีกฝ่ายไว้ไม่ได้
เต๋อชิงร้องด้วยความหวาดวิตก “ฉันให้ความร่วมมือแล้วไง พวกแกรับปากแล้วว่าจะไว้ชีวิตฉัน!”
“เราพูดว่าเราจะไม่ฆ่าคุณ แต่ไม่ได้หมาบความว่าเราจะไม่ทำอย่างอื่น” ซิงเหอตอบอย่างเยือกเย็น
เต๋อชิงมองซิงเหอด้วยความหวาดกลัวอย่างที่สุด “พวกแกวางแผนจะทำอะไร”
“ยา” ซิงเหอไม่ตอบแต่กลับยื่นมือของเธอไปทางลู่ฉี เขาหยิบเข็มฉีดยาออกมาจากกระเป๋ายาของเขา “ยานี่จะทำให้เขาไม่สามารถขยับหรือพูดได้อีกตลอดชีวิต เขาจะมีสภาพเหมือนผักแต่จะยังรู้สึกตัว”
ใบหน้าของเต๋อชิงเปลี่ยนเป็นสีขาวโดยสิ้นเชิง—
จากนั้นเขาเห็นซิงเหอเดินตรงมาทางตัวเองพร้อมกับเข็มฉีดยาในมือ แววตาของเธอเยือกเย็นไร้ความปรานีใดๆ
“ไม่ แกจะทำกับฉันแบบนี้ไม่ได้ ไม่… ช่วยฉันด้วย ช่วย…”
ปากของเต๋อชิงถูกแซมปิดจนสนิท อาลิกดแขนและขาของเขาเพื่อป้องกันไม่ให้ดิ้น เต๋อชิงดิ้นรนด้วยกำลังทั้งหมดที่เขามีแต่ไม่เป็นผล ผู้จัดการสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของทหารรับจ้างมืออาชีพสองคนอยู่แล้ว
ซิงเหอหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเขาและย่อตัวลง เธอพูดใส่หน้าอีกฝ่าย “ปกติฉันจะไม่มายุ่งกับคนอย่างคุณด้วยตัวเองเพราะมันเสียเวลา ดังนั้นจงภูมิใจในตัวเองไว้ด้วยนะเพราะคุณทำให้ฉันยอมมือสกปรกด้วยตัวเองได้ ความโสมมของคุณมันใหญ่หลวงมากจนฉันต้องกำจัดความโกรธออกด้วยตัวของฉันเอง จำไว้ กรรมมันตามสนองเสมอ—”
เมื่อพูดจบ ซิงเหอจัดการปักเข็มฉีดยาลึกลงไปที่แขนของอีกฝ่ายทันที!