ตอนที่ 786 ปิดสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า
ไม่นานกลุ่มของซิงเหอก็เดินทางมาถึงชั้นบนสุด แพทย์สองคนผู้ทำหน้าที่เฝ้าดูอาการของเต๋อชิงรายงานอาการของเขาให้ซิงเหอทราบ “อาการของผู้จัดการหวงชัดเจนมากขึ้นเรื่อยๆ ครับ หลังจากการวินิจฉัยของพวกเรา เรายืนยันได้ว่าผู้จัดการหวงติดเชื้ออย่างแน่นอน”
ซิงเหอพยักหน้าและกล่าวด้วยเสียงนุ่ม “ข่าวล่าสุดจากนายน้อยบอกว่าเด็กชายที่ติดเชื้อเพิ่งจะเสียชีวิตไปและอาการของนายน้อยเองก็ไม่สู้ดีนัก”
สีหน้าของนายแพทย์ทั้งสองถอดสีเล็กน้อย “งั้นนี่ไม่ได้หมายความว่านายน้อยและผู้จัดการหวงจะ…”
“ใช่ เราไม่มีหวัง”
“งั้นเราควรทำยังไงดีครับ” แพทย์ทั้งสองคนเริ่มแสดงท่าทีเป็นกังวล ถ้าโรคนี้ถูกปล่อยให้แพร่ออกไปใครจะรู้ว่าจะต้องมีคนตายมากเท่าไหร่
“คุณเซี่ยครับ เราต้องเพิ่มจำนวนทีมแพทย์ เราไม่อาจปล่อยให้ไข้หวัดนี้แพร่กระจายออกไปได้อีก ผลที่จะตามมามันร้ายแรงเกินไป!” หนึ่งในนั้นเสนอแนะด้วยน้ำเสียงจริงจัง แพทย์อีกคนเห็นด้วยกับข้อเสนอนั้น ทีมแพทย์ขนาดเล็กของพวกเขาไม่อาจควบคุมไม่ให้เชื้อไวรัสแพร่กระจายออกไปได้ พวกเขายังกลัวด้วยว่าตัวเองอาจจะติดเชื้อเองด้วยซ้ำ แต่กระนั้นสิ่งที่พวกเขากลัวมากที่สุดคือการที่ตระกูลเฮ่อหลานจะตัดสินใจกำจัดพวกเขาและสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าให้ราบคาบเพื่อป้องกันไม่ให้ความลับของพวกเขาถูกเปิดเผย
“นายน้อยจะเป็นคนตัดสินใจเรื่องนี้เอง แต่จะไม่มีใครได้รับอนุญาตให้ออกจากที่นี่เป็นการชั่วคราว สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งนี้ถูกตัดขาดจากโลกภายนอกอย่างเป็นทางการแล้ว ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้ปล่อยข่าวนี้ออกไปทั้งนั้น ไม่เช่นนั้น…” ซิงเหออ้อยอิ่งอยู่ครู่หนึ่งและมันทำให้แพทย์ทั้งสองคนสะดุ้ง พวกเขาไม่เคยถูกจ้องมองด้วยสายตาที่คมกริบเช่นนี้มาก่อน ดูเหมือนเธอจะมองทะลุไปถึงความดำมืดที่อยู่ลึกที่สุดในจิตวิญญาณของพวกเขา
แต่ในวินาทีต่อมา ซิงเหอกลับมาเป็นปกติ “พวกคุณสองคนอยู่เวรมานานคงจะเหนื่อย ไปพักผ่อนก่อนเถอะ เราจะช่วยดูแลผู้จัดการหวงต่อเอง พวกคุณสองคนจะได้พักผ่อนแล้วก็ไปดูแลคนอื่นๆ ได้”
“ครับ!” แพทย์ทั้งสองคนเป็นแพทย์ทั่วไป ดังนั้นพวกเขาจึงรู้สึกว่าการจัดการของซิงเหอนั้นสมเหตุสมผล เพราะถึงอย่างไรถ้าหากมีอะไรเกิดขึ้นกับคนที่สำคัญมากอย่างผู้จัดการหวง พวกเขาคงไม่อาจแบกรับความรับผิดชอบที่เกิดได้
หลังจากที่แพทย์ทั้งสองคนออกไป ซิงเหอก็สั่งให้วูลฟ์และแคร์นยืนเฝ้าอยู่ด้านนอกประตูในขณะที่เธอและคนที่เหลือผลักประตูห้องผู้ป่วยของเต๋าชิงออกและเดินเข้าไปภายใน
เต๋อชิงกำลังนอนอยู่บนเตียงของเขาและไออย่างต่อเนื่อง เขามีไข้สูงและเห็นได้ชัดว่าเขากำลังรู้สึกไม่สบายเป็นอย่างมาก เมื่อเขาเห็นซิงเหอและพรรคพวกเดินเข้ามา เขาออกคำสั่งทันที “รีบเอายามาให้ฉันเร็วเข้า ถ้าพวกแกรักษาฉันไม่หาย… แค่ก… ฉันจะให้นายน้อยลงโทษพวกแกทุกคน… แค่ก…”
อาลิอดหัวเราะออกมาไม่ได้ “แม้แต่ในเวลาแบบนี้ แกก็ยังมีแรงมาข่มขู่คนอื่นเขานะ”
“ในเมื่อมันอยากจะขู่พวกเรานัก ทำไมเราไม่ฆ่ามันทิ้งซะก่อนมันจะโวยวายมากไปกว่านี้ล่ะ!” แซมยิ้มมุมปากด้วยความเย็นชา
เต๋อชิงดูเหมือนจะรู้ได้ว่าบรรยากาศภายในห้องได้เปลี่ยนไปแล้วและเขาเบิกตาโพลงมองอีกฝ่ายด้วยความตกตะลึง สายตาหลายคู่ที่มองเขากลับมานั้นช่างดูแปลกประหลาดและไม่เป็นมิตรเอาเสียเลย…
รังสีอำมหิตลอยคละคลุ้งอยู่ภายในห้องจนเต๋อชิงเอ่ยถามด้วยความหวาดวิตก “พวกแกวางแผนจะทำอะไรกันแน่ ฉันเป็นคนออกคำสั่งที่นี่นะ!”
“คุณเป็นคนข่มขู่พวกเราก่อน เราแค่ต้องป้องกันตัว” ซิงเหอกล่าวด้วยเสียงนุ่ม
เต๋อชิงเผยรอยยิ้มออกมาทันที “ฉันแค่ล้อเล่น ฉันจะไปข่มขู่พวกเธอทำไมกัน แค่ก… ต้องเป็นเพราะพิษไข้แน่ๆ … ฉันพูดไม่ดีออกไปและต้องขอโทษด้วยนะ เพราะฉะนั้นตอนนี้พวกเธอช่วยหาทางรักษาฉันทีเถอะ…”
ตอนที่ 787 พวกเราต้องการชีวิตของคุณ
“แต่พวกเราไม่ได้ล้อเล่น” ซิงเหอถอดหน้ากากอนามัยของเธอออกเพื่อเผยรอยยิ้มอันเยือกเย็น อาลิและคนที่เหลือทำแบบเดียวกันพร้อมแสดงความไม่เป็นมิตรให้อีกฝ่ายได้เห็น
เต๋อชิงลุกขึ้นนั่งด้วยหวาดวิตกและจ้องมองอีกฝ่ายด้วยความหวาดระแวง “พวกแกตั้งใจจะทำอะไร ฉันเป็นผู้จัดการที่นี่นะ แม้แต่นายน้อยยังไม่กล้าแตะต้องฉัน ถ้าพวกแกกล้าลบหลู่ฉันแม้แต่นิดเดียว นายน้อยจะต้อง…”
“เขาจะต้องไม่รู้เรื่องอย่างแน่นอน” ซิงเหอกล่าวอย่างเลือดเย็น “หวงเต๋อชิง จะไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับคุณในคืนนี้”
“หมายความว่ายังไง…” เต๋อชิงควบคุมความกลัวของตัวเองที่แสดงออกมาอย่างชัดเจนไม่ได้
“หมายความว่าเรากำลังจะเอาชีวิตของคุณไงล่ะ” ซิงเหอจ้องอีกฝ่ายเขม็งและพูดออกมา เต๋อชิงตาเบิกโพลงด้วยความตกใจ ก่อนที่เขาจะทันได้ทำอะไร แซมก็เข้าไปคว้าตัวเขาและเหวี่ยงเขาลงจากเตียง
เต๋อชิงล้มลงกับพื้นอย่างไม่เป็นท่าและใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวด้วยความโกรธ “กล้าดียังไงมาทำกับฉันแบบนี้! จับพวกมันทั้งหมดเดี๋ยวนี้!”
แต่ไม่ว่าเขาจะส่งเสียงตะโกนดังเพียงใดก็ไม่มีใครเข้ามา กลุ่มของซิงเหอยังคงมีสติและสงบนิ่งเช่นเดิม นี่ทำให้เต๋อชิงเดือดดาล เขาพยุงตัวเองขึ้นอย่างรีบร้อนและรีบตรงไปที่หน้าต่าง
ก่อนที่เขาจะทันไปถึงหน้าต่าง เต๋อชิงถูกแซมกระชากตัวกลับมา อาลิเหยียบลงบนหน้าอกของเขาจนเขาแน่นิ่งอยู่กับที่
“ช่วยด้วย ช่วยฉันด้วย มีคนจะมาฆ่าฉัน! ช่วยด้วย!” เต๋อชิงตะโกนจนสุดปอดแต่เนื่องจากพิษไข้ทำให้เสียงแหบและฟังออกได้ยาก ยิ่งเขาตะโกนมากเท่าไหร่ เสียงของเขาก็ยิ่งแย่มากขึ้นเท่านั้น
“แหกปากพอหรือยัง!” อาลิเพิ่มน้ำหนักลงบนฝ่าเท้าของเธอและมันทำให้เต๋อชิงไอมากขึ้นกว่าเดิมจนฟังดูราวกับเขากำลังจะไอเอาตับไตไส้พุงออกมาด้วย
หลังเสียงไอค่อยๆ ลดลง เต๋อชิงชำเลืองตามองไปยังกลุ่มของซิงเหอด้วยสีหน้าอันซีดเผือดและเรียกร้อง “ทำไมถึงทำกับฉันแบบนี้ ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดให้พวกแกเลยสักนิด ทำไมถึงมาขู่ฉันแบบนี้”
“ถูกต้อง คุณไม่เคยทำอะไรผิดให้พวกเรา แต่คุณทำเรื่องผิดหลักมนุษยธรรมขั้นพื้นฐานเกือบทั้งหมด เรากำลังเป็นตัวแทนสวรรค์และมาเพื่อมอบบทลงโทษที่สาสมให้คุณ” ซิงเหอประกาศอย่างเลือดเย็น
ในที่สุดเต๋อชิงก็เข้าใจว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น เขาถามด้วยความตกใจ “นี่เป็นเพราะวิธีที่ฉันบริหารที่นี่อย่างงั้นเรอะ”
ซิงเหอยิ้มมุมปากอย่างชั่วร้าย “คุณคิดจริงๆ เหรอว่าบริหารที่นี่ได้เป็นอย่างดีน่ะ”
“ทุกอย่างที่ฉันทำ เป็นคำสั่งที่นายท่านเฮ่อหลานสั่งให้ฉันทำ! ฉันแค่ทำตามคำสั่งของท่านเท่านั้น! พวกเราทำทั้งหมดนี่เพื่อตระกูลเฮ่อหลาน ดังนั้นอย่าบอกฉันนะว่ามือของพวกแกจะไร้มลทิน” เต๋อชิงโต้กลับ
ซิงเหอพยักหน้า “ถูกต้อง มือของพวกเราสกปรกจากการจัดการขยะอย่างคุณไงละ”
“งั้นใครให้สิทธิ์พวกแกมาทำกับฉันแบบนี้” เต๋อชิงเรียกร้อง “ถ้าพวกแกเก่งจริงละก็ ไปต่อกรกับนายน้อยหรือตระกูลเฮ่อหลานทั้งหมดสิ ฉันเป็นแค่เบี้ยตัวเล็กในแผนชั่วของพวกเขาเท่านั้น คนพวกนั้นต่างหากที่เป็นตัวการตัวจริง”
“นั่นคือเหตุผลที่เฮ่อหลานชางกลายเป็นตาแก่ติดเตียงไงล่ะ”
“แกว่าไงนะ” เต๋อชิงอึ้ง เขามองไปยังซิงเหอด้วยสายตาเหลือเชื่อ
ซิงเหอจ้องกลับมาที่อีกฝ่ายอย่างเยือกเย็นและพูดย้ำ “นั่นคือเหตุผลที่ทำไมเฮ่อหลานชางถึงได้กลายเป็นตาแก่ติดเตียง”
“นายท่าน พวกแก… พวกแกเป็นคนทำให้นายท่านเป็นแบบนี้งั้นเรอะ” เต๋อชิงไม่ได้โง่ เขาปะติดปะต่อเรื่องราวทั้งหมดได้แทบจะในทันที ซิงเหอไม่ได้ยอมรับหรือปฏิเสธอ แต่ดูจากวิธีที่เธอพูดถึงเรื่องต่างๆ ก็ดูเหมือนจะไม่ได้ไกลจากความจริงมากนัก เต๋อชิงไม่คาดคิดว่าพวกเธอจะกล้าพอที่จะต่อการกับเฮ่อหลานชาง