“ท่านปู่..”
หลังจากที่เดินออกมาจากบ้านของต่งยั่วหลานแล้วหลิงหยุนก็ตรงไปยังบ้านของหลิงลี่ และเมื่อพบหน้าหลิงลี่เขาก็ร้องเรียกทันที..
“หลานรักของปู่..เจ้าทำได้ดีมากจริงๆ! ปู่ฟังแล้วมีความสุขยิ่งนัก!”
ทันทีที่หลิงหยุนเดินเข้าไปในบ้านเขาก็เห็นหลิงลี่ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้โยกนั้น กำลังยกนิ้วโป้งให้กับเขาพร้อมกับหัวเราะออกมาอย่างมีความสุข..
แล้วทั้งปู่และหลานต่างก็หัวเราะกันเสียงดังด้วยความอิ่มเอมใจ..
“ท่านปู่..การแอบฟังผู้อื่นพูดคุยกันเป็นเรื่องที่ไม่ควรทำไม่ใช่รึ”
จากนั้นหลิงหยุนก็แสร้งพูดกระเซ้าเย้าแหย่หลิงลี่ที่ดูเหมือนจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษระหว่างนั้นหลิงหยุนก็ลงไปนั่งบนโซฟาข้างๆ โม่วู๋เตา และเอื้อมมือไปจับแขนของโม่วู๋เตาไว้ข้างหนึ่งแล้วทำการถ่ายเทพลังปราณลงไปในร่างของโม่วู๋เตา..
“ฮ่า..ฮ่า.. นี่เจ้ากล้าสั่งสอนปู่เชียวรึ ข้าคงต้องทำโทษเจ้าแล้ว!”
แม้หลิงลี่จะทำเป็นพูดเสียงขรึมแต่เขาก็เพียงแค่หยอกเย้าาหลิงหยุนเท่านั้น มีหรือที่หลิงลี่จะกล้าทำโทษหลิงหยุนจริงๆ!
ตั้งแต่ที่หลิงเสี่ยวหายตัวไปนานหลายเดือนนั้นหลิงลี่เองก็คร่ำเครียด และเป็นกังวลมาโดยตลอด แต่เวลานี้หลิงหยุนได้กลับมาแล้ว อีกทั้งยังได้ล่วงรู้ตำแหน่งที่ซ่อนของหลิงเสี่ยว อารมณ์ที่เคยตึงเครียดนั้นจึงได้ผ่อนคลายลงอย่างมากมาย อย่างน้อยๆ ตอนนี้หลิงลี่ก็รู้สึกมีความหวังขึ้นมาบ้าง..
“นักพรตน้อย..เจ้าไม่ต้องกังวลใจไป มีข้าอยู่ด้วยทั้งคน! ไม่ว่าเจ้าจะบาดเจ็บสาหัสมากเพียงใด ข้าก็สามารถรักษาเจ้าได้!”
และเมื่อได้รับพลังปราณจากหลิงหยุนใบหน้าที่ซีดเซียวของโม่วู๋เตาก็ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีแดงมากขึ้นเรื่อยๆ อาการบาดเจ็บที่เกิดจากการแอบดูความลับสวรรค์ก็ค่อยๆ ดีขึ้นด้วยเช่นกัน!
เมื่อหลิงหยุนเห็นว่าโม่วู๋เตามีอาการดีขึ้นมากแล้วเขาจึงดึงมือของตนเองกลับ และเวลานี้สิ่งแรกที่หลิงหยุนต้องทำก่อนเรื่องอื่นใดก็คือ การหาตัวหลิงเสี่ยวให้พบ และช่วยเขาออกมาจากเงื้อมือของศัตรูโดยเร็วที่สุด!
เหล่ากุ่ยที่นั่งอยู่ตรงข้ามหลิงหยุนนั้นรีบหยิบแผนที่ของเมืองปักกิ่ง และพื้นที่โดยรอบออกมากางทันที..
แผนที่ที่เหล่ากุ่ยกางออกนั้นเป็นแผนที่ที่มีรายละเอียดค่อนข้างมากมีทั้งบ้านเรือน อาคารต่างๆทั่วปักกิ่ง ถนนน้อยใหญ่ทุกสาย แม่น้ำ แม้กระทั่งสะพานต่างๆ แผนที่ที่เหล่ากุ่ยกางอยู่นี้เป็นฉบับที่ละเอียดมาก และไม่สามารถหาซื้อได้ตามท้องตลาด..
บนแผนที่ฉบับนั้น..ได้มีการวาดแนวเส้นขึ้นมาหนึ่งเส้น เป็นเส้นที่ลากจากบ้านสวนชั้นที่สามของคฤหาสน์ตระกูลหลิง ขึ้นไปทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือ และนับเป็นการลากเส้นที่ยาวมากจนทะลุออกนอกกำแพงเมืองจีนออกไป.. “นายน้อยสี่..เส้นที่ข้าวาดขึ้นมานี้ คือแนวเส้นที่นักพรตโม่คำนวนออกมาก่อนหน้านี้ และคฤหาสน์ตระกูลหลิงจะอยู่ตรงนี้..”
เหล่ากุ่ยกับหลิงเสี่ยวนั้นมีความสนิทชิดเชื้อกันมากเมื่อได้ยินว่าทุกคนคนกำลังจะเตรียมออกตามหาตัวหลิงเสี่ยว เขาก็ตื่นเต้นดีใจอย่างมาก และได้ตระเตรียมทุกอย่างเพื่อรอหารือไว้แล้ว..
หลิงหยุนมองแผนที่ตรงหน้าพร้อมกับถามขึ้นว่า“เหล่ากุ่ย.. ท่านแน่ใจนะว่าเส้นที่วาดขึ้นนี้ไม่มีการเบี่ยงออกจากทิศทางที่โม่วู๋เตาบอก”
โม่วู๋เตาที่กำลังจ้องมองแผนที่ตรงหน้าอยู่เช่นกันเป็นฝ่ายตอบ“เท่าที่ข้าเห็นก็ไม่เบี่ยงเบนอะไร..”
เหล่ากุ่ยพูดขึ้นทันทีหลังจากที่โม่วู๋เตาพูดจบ“นายน้อยสี่.. จากบ้านตระกูลหลิงมุ่งหน้าไปทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือนั้น จะต้องผ่านแนวเทือกเขาเหล่านี้..”
ระหว่างที่พูด..นิ้วของเหล่ากุ่ยก็เคลื่อนไปตามแผนที่พร้อมกับชี้บอกตำแหน่งต่างๆ และอธิบายให้หลิงหยุนฟังอย่างละเอียด หลิงหยุนเองก็จดจำทุกอย่างไว้ในหัว..
ภายในถนนวงแหวนที่เจ็ดนั้นตัดผ่านภูเขาทั้งหมดสามลูก สองลูกเป็นภูเขาที่แยกออกจากกันอย่างอิสระ อีกทั้งยังอยู่ในเขตพื้นที่สาธารณะในเมืองปักกิ่งอีกด้วย..
ภูเขาทั้งสองลูกนี้จึงต้องไม่ใช่ที่ซ่อนของหลิงเสี่ยวอย่างแน่นอน!
เหล่ากุ่ยวิเคราะห์ต่อว่า“ตามความเห็นของข้า.. ภูเขาสองลูกนี้เป็นภูเขาที่อยู่ในพื้นที่สาธารณะ จึงไม่น่าจะใช้เป็นที่ซ่อนตัวคุณชายสามได้อย่างแน่นอน! ส่วนภูเขาอีกลูกอยู่ระหว่างถนนวงแหวนที่หกกับที่เจ็ด และยังอยู่ในแนวเทือกเขาหยานซานซึ่งทอดไปทางทิศตะวันออกเฉียงเหนืออีกด้วย..”
“ส่วนนี่คือเขาหยุนเมิ่งและนี่คือเขาหลงหยุน ภูเขาทั้งสองลูกนี้ตัดกันพอดี และจากความเห็นของข้า เป็นไปได้ว่าคุณชายสามน่าจะถูกนำตัวมาซ่อนไว้ที่นี่มากที่สุด!”
เหล่ากุ่ยพูดพร้อมกับชี้ไปบนแผนที่ตรงตำแหน่งที่เป็นจุดตัดระหว่างเขาหยุนเมิ่งกับเขาหลงหยุนและได้ทำสัญลักษณ์ในตำแหน่งนั้นไว้..
หลิงหยุนขมวดคิ้วพร้อมกับพึมพำออกมา“เขาหยุนเมิ่งงั้นรึ”
เทือกเขาหยุนเมิ่งนั้นเป็นสถานที่ที่หลิงหยุนคุ้นเคยดีเพราะเขาเคยบุกไปช่วยเกาเฉินเฉินที่ถูกนำไปซ่อนตัวไว้ในถ้ำบนเขาแห่งนี้ หลิงหยุนจึงค่อนข้างคุ้นเคยกับภูมิทัศน์ในแถบนั้นดี..
แต่ถึงกระนั้น..ในตำแหน่งที่เหล่ากุ่ยชี้อยู่นั้น หลิงหยุนเองก็ยังไม่เคยเข้าไป แม้แต่บริเวณใกล้เคียงของตำแหน่งนั้น เขาก็ยังไม่เคยเข้าไปใกล้เช่นกัน..
หลิงหยุนจึงร้องบอกทุกคนว่า“สถานที่แห่งนี้ข้าค่อนข้างคุ้นเคยดี เทือกเขาบริเวณนั้นล้วนแล้วแต่เป็นหน้าผาชัน และยอดเขาสูง ตีนเขาบางลูกยังมีชาวบ้านสร้างบ้านเรือนอยู่อาศัยบ้าง..”
หลิงหยุนบอกเล่าภูมิทัศน์ในแถบนั้นให้กับทุกคนฟังคร่าวๆจากนั้นหลิงหยุนก็หันไปทางหลิงลี่พร้อมกับพูดขึ้นว่า “ท่านปู่..เรื่องนี้ไม่อาจล่าช้าได้ ข้าต้องรีบออกไปตามหาท่านพ่อตอนนี้เลย!”
หลิงลี่เองก็ลุกขึ้นยืนทันทีพร้อมกับพูดขึ้นว่า “เอาล่ะ.. ในเมื่อขอบเขตการค้นหาตัวลูกสามได้ย่นย่อลงมามากมายถึงเพียงนี้ พวกเราทั้งหมดนี่ก็ช่วยกันออกตามหาก็แล้วกัน..”
แต่หลิงหยุนกลับลุกขึ้นยืนพร้อมกับส่ายหน้ายิ้มๆ“ท่านปู่.. เรื่องเล็กน้อยเพียงแค่นี้ไม่จำเป็นต้องรบกวนท่านปู่ ข้าจะไปค้นหาท่านพ่อเพียงลำพัง!”
หลิงหยุนเกรงว่ายิ่งมีคนออกไปตามหามากเท่าไหร่ก็จะยิ่งเป็นที่จับตามองของผู้อื่นมากเท่านั้น และเกรงว่าศัตรูจะพบเห็นเข้า..
“อีกอย่าง..ข้าเองก็มีจิตหยั่งรู้ที่มีรัศมีในการรับรู้กว้างไกลถึงหนึ่งกิโลเมตร การออกตามหาตัวท่านพ่อจึงไม่ใช่เรื่องยากเย็นอะไร!”
ระหว่างหลิงหยุนกับหลิงลี่นั้น..พวกเขาไม่มีอะไรจะต้องปิดบังกันอีก และด้วยอานุภาพจิตหยั่งรู้ของหลิงหยุนนั้น เขาสามารถตรวจพบศัตรูได้ในระยะไกลถึงหนึ่งกิโลเมตร โดยที่ศัตรูจะไม่สามารถมองเห็นตัวเขาได้เลย..
แววตาของหลิงลี่เป็นประกายขึ้นมาวูบหนึ่งก่อนที่จะสลดลงและพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เป็นกังวล
“หลิงหยุน..แต่ข้าเป็นห่วงว่าหากเจ้าได้พบกับพ่อของเจ้ากะทันหันเช่นนั้น เจ้าอาจจะทำอะไรไม่ถูกก็เป็นได้ และจะเป็นอันตราย..”
หลิงหยุนยิ้มให้หลิงลี่พร้อมกับตอบไปว่า“ท่านปู่.. ได้โปรดอย่ากังวลใจไปเลย ข้าย่อมไม่ประมาทในเรื่องที่เกี่ยวพันกับความเป็นความตายของท่านพ่อแน่ และหากข้าได้พบกับท่านพ่อ จะไม่ตกใจจนทำอะไรไม่ถูกแน่เช่นกัน!”
หลิงลี่ครุ่นคิดครู่หนึ่ง..ในที่สุดก็พยักหน้ายอมรับการตัดสินใจของหลิงหยุน และพูดขึ้นว่า
“ถ้าเช่นนั้นเจ้าต้องระมัดระวังตัวให้มากและหากเจ้าพบกับพ่อของเจ้าแล้ว ต้องรีบส่งข่าวให้ข้ารู้ทันที ข้าจะได้รีบพาคนไปช่วย!”
แต่หลิงหยุนรีบตอบกลับมาทันที“ท่านปู่.. ท่านไม่จำเป็นต้องพาใครในตระกูลหลิงไปอีกเพราะเพียงแค่ความแข็งแกร่งของท่าน กับเหล่ากุ่ยก็เพียงพอแล้ว!”
ในเมื่อศัตรูกล้าจับตัวหลิงเสี่ยวไปเช่นนี้ย่อมแสดงให้เห็นว่าพวกมันต้องไม่ธรรมดาเช่นกัน! หลิงหยุนจึงคาดเดาเอาว่าหากให้ยอดฝีมือที่ต่ำกว่าขั้นเซียงเทียน-3 ไปก็คงไม่เกิดประโยชน์อะไร และอาจจะต้องไปตายโดยใช่เหตุ!
จากนั้น..หลิงหยุนก็บอกเล่าแผนการของตนเองให้กับทุกคนฟัง
“ข้ากับเอ็ดเวิร์ดจะออกไปตามหาท่านพ่อด้วยกันคืนนี้และหากพบตัวท่านพ่อแล้ว ข้าจะแจ้งให้ท่านปู่กับเหล่ากุ่ยทราบในทันที จากนั้นพวกท่านสองคนพร้อมกับเพียร์ซและจอยซ์จึงค่อยตามไปสมทบ..”
“นอกจากนี้แล้ว..ข้าก็จะให้เจสเตอร์ไปรอน้าหญิงอยู่ที่บ้านบนถนนวงแหวนที่ห้าด้วย ข้าคิดว่าพวกเราสี่คนกับแวมไพร์อีกสี่ตนคงจะสามารถช่วยท่านพ่อออกมาได้ไม่ยากนัก..”
หลิงหยุนเชื่อว่า..ทั้งเขา หลิงลี่ เหล่ากุ่ย ฉินตงเฉี่วย พร้อมด้วยแวมไพร์อีกสี่ตน จะแข็งแกร่งเพราะเพียงแค่ความแข็งแกร่งของท่าน กับเหล่ากุ่ยก็เพียงพอแล้ว!”
ในเมื่อศัตรูกล้าจับตัวหลิงเสี่ยวไปเช่นนี้ย่อมแสดงให้เห็นว่าพวกมันต้องไม่ธรรมดาเช่นกัน! หลิงหยุนจึงคาดเดาเอาว่าหากให้ยอดฝีมือที่ต่ำกว่าขั้นเซียงเทียน-3 ไปก็คงไม่เกิดประโยชน์อะไร และอาจจะต้องไปตายโดยใช่เหตุ!
จากนั้น..หลิงหยุนก็บอกเล่าแผนการของตนเองให้กับทุกคนฟัง
“ข้ากับเอ็ดเวิร์ดจะออกไปตามหาท่านพ่อด้วยกันคืนนี้และหากพบตัวท่านพ่อแล้ว ข้าจะแจ้งให้ท่านปู่กับเหล่ากุ่ยทราบในทันที จากนั้นพวกท่านสองคนพร้อมกับเพียร์ซและจอยซ์จึงค่อยตามไปสมทบ..”
“นอกจากนี้แล้ว..ข้าก็จะให้เจสเตอร์ไปรอน้าหญิงอยู่ที่บ้านบนถนนวงแหวนที่ห้าด้วย ข้าคิดว่าพวกเราสี่คนกับแวมไพร์อีกสี่ตนคงจะสามารถช่วยท่านพ่อออกมาได้ไม่ยากนัก..”
หลิงหยุนเชื่อว่า..ทั้งเขา หลิงลี่ เหล่ากุ่ย ฉินตงเฉี่วย พร้อมด้วยแวมไพร์อีกสี่ตน จะแข็งแกร่งมากพอสำหรับสนามต่อสู้ในครั้งนี้!
หากแม้แต่พวกตนทั้งหมดนี้ยังไม่สามารถช่วยหลิงเสี่ยวออกมาได้ต่อให้มียอดฝีมือไปมากมายก็คงจะไร้ประโยชน์ อีกทั้งหลิงเสี่ยวเองก็อยู่ในเงื้อมือของศัตรู หากให้ศัตรูล่วงรู้เข้า หลิงเสี่ยวก็อาจถูกพวกมันฆ่าตายได้ และหากเป็นเช่นนั้นจริง ก็จะยิ่งเสียหายมากขึ้น..
“เอาล่ะ..ถ้าเช่นนั้นก็ทำตามแผนของเจ้า! ปู่จะรีบไปเตรียมตัวให้พร้อม และรอฟังข่าวคราวจากเจ้า!”
ทันทีที่ได้ฟังแผนการของหลิงหยุนหลิงลี่ก็เห็นด้วย และรีบตอบตกลงทันที!
“แล้วข้าล่ะ!”
โม่วู๋เตาร้องตะโกนถามออกมาทันทีเมื่อเห็นว่าตนเองไม่มีรายชื่อยู่ในจำนวนแปดคนนั้น!
หลิงหยุนยิ้มเล็กน้อยพร้อมกับยกมือขึ้นตบบ่าโม่วู๋เตาและตอบกลับไปว่า “นักพรตน้อย.. สถานการณ์ค่อนข้างอันตราย และข้าก็ไม่สามารถคุ้มครองเจ้าได้ เจ้ากลับไปนอนเล่นพักผ่อนอยู่ที่โรงแรมจะดีกว่า!”
การต่อสู้เป็นเรื่องที่โม่วู๋เตาไม่อาจช่วยหลิงหยุนได้เขาจึงพยักหน้าตกลงโดยไม่พูดอะไร..
หลิงหยุนจัดการเรียกแผนที่แผ่นนั้นเข้าไปเก็บไว้ในแหวนพื้นที่และก่อนที่จะออกเดินทาง เขาก็หันไปถามหลิงลี่ว่า novel-lucky
“ท่านปู่..นักโทษทั้งสี่คนที่ข้าพามาด้วยเล่า”
หลิงลี่ยิ้มและตอบกลับไปว่า“อ่อ.. เจ้าอย่าได้กังวลใจไป ข้าได้ให้แวมไพร์ทั้งสี่ตนนำพวกมันไปขังไว้อย่างดีแล้ว!”
หลิงหยุนรู้สึกโล่งใจขึ้นมาทันทีและตอบกลับไปด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม “ท่านปู่.. ท่านสั่งให้พอลอยู่เฝ้านักโทษพวกนั้นก็พอ ส่วนแวมไพร์ตนอื่นๆ ให้กลับมาที่นี่ได้แล้ว และอย่าลืมย้ำกับพอลว่าห้ามไม่ให้ผู้ใดเข้าใกล้พวกมันโดยเด็ดขาด!”
เมื่อไหร่ที่ช่วยหลิงเสี่ยวออกมาได้ฐานะที่แท้จริงของหลิงหยุนจึงจะเปิดเผยต่อสาธารณชนได้ และเมื่อเวลานั้นมาถึง สิ่งแรกที่เขาจะทำคือการจัดการกับหลิงห่าว หลิงหยุนจึงเกรงว่าเฉินเซินกับไห่ซานซึ่งจะเป็นพยานให้กับเขานั้นจะถูกฆ่าปิดปากเสียก่อน..
เรื่องนี้หลิงหยุนได้อธิบายให้เหล่ากุ่ยฟังถึงเหตุผลแล้วและได้ห้ามไม่ให้ผู้ใดเข้าใกล้นักโทษทั้งสี่คน แม้แต่ผู้นำตระกูลหลิงคนปัจจุขัน – หลิงเจิ้น!
แต่ในเรื่องนี้หลิงหยุนเองก็ยังไม่ได้บอกกับหลิงลี่..
หลิงหยุนนั้นไม่มีปัญหาใดๆกับต่งยั่วหลานและยังเรียกนางว่าท่านป้าพร้อมทั้งมอบของขวัญให้นางอีกด้วย! แต่สำหรับหลิงห่าวที่คิดจะลอบสังหารตนเองนั้น หลิงหยุนจะจัดการเช่นใดน่ะหรือ
หลิงหยุนถือคติว่า..ดีมา ดีตอบ และหากร้ายมา ก็ร้ายตอบเช่นกัน! ใครก็ตามที่คิดจะฆ่าเขา แน่นอนว่าเขาย่อมตอบแทนในสิ่งเดียวกัน!
และนี่คือเหตุผลที่หลิงหยุนต้องกำชับให้พอลดูแลนักโทษทั้งสี่ไว้ให้ดีและหากยังช่วยหลิงเสี่ยวออกมาไม่ได้ เรื่องจัดการกับหลิงห่าวจึงยังนับว่าเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อย เขาจึงยังไม่บอกกับหลิงลี่..
“ท่านปู่..นี่ก็เช้าแล้ว แต่ยังมีเวลาราวสามชั่วโมงที่พอจะตามหาท่านพ่อได้ ข้าจะรีบออกไปค้นหาก่อน!”
หลิงลี่ยื่นมืออกไปตบบ่าหลิงหยุนพร้อมกับพูดขึ้นว่า“หลานรัก.. เจ้าต้องระมัดระวังตัวให้มาก! จำไว้ว่า.. ต่อให้เจ้าเห็นพ่อของเจ้าถูกคนทรมาน เจ้าก็ต้องอดทนไว้.. ต้องอดทน.. เข้าใจหรือไม่”
“ส่วนเรื่องทางนี้ข้าจะจัดการเองและจะรอการติดต่อจากเจ้า..”
“ครับท่านปู่..”
หลิงหยุนพูดเพียงแค่นั้นก็โบกมือเรียกมาร์ควิสเอ็ดเวิร์ดให้เข้ามาหาจากนั้นทั้งคู่ก็ใช้วิชาตัวเบากระโดดข้ามกำแพงบ้านตระกูลหลิงไป และตรงเข้าไปยังป่าลึกด้านนอก..
เมื่อเข้าไปในป่าแล้วหลิงหยุนก็รีบส่งข้อความผ่านเครื่องมือสื่อสารแจ้งให้ฉินตงเฉี่วยทราบทันที.. –น้าหญิง..ข้ากำลังจะออกไปตามหาท่านพ่อ ท่านไปรอข้าอยู่ที่บ้านบนถนนวงแหวนที่ห้า เจสเตอร์จะไปรอท่านอยู่ที่นั่น แล้วรอการติดต่อกลับจากข้าอีกที!-
ผ่านไปครู่หนึ่ง..หลิงหยุนก็ได้รับข้อความตอบกลับจากฉินตงเฉี่วย
–ตกลง!-
หลิงหยุนยิ้มเล็กน้อยพร้อมกับเรียกเครื่องมือสื่อสารเก็บเข้าไปในแหวนพื้นที่แล้วจึงกระโดดขึ้นไปยืนบนแผ่นหลังของเอ็ดเวิร์ดทันที และแทบไม่ต้องรอให้หลิงหยุนสั่งการ เอ็ดเวิร์ดก็กระพือปีกบินทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าทันที!
“เอ็ดเวิร์ด..เจ้าบินให้สูงกว่านี้อีก! บินให้สูงกว่าพื้นราวสองกิโลเมตร เพื่อไม่ให้เป็นที่สังเกตเห็นได้ และมุ่งหน้าไปทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือ..”
และเป้าหมายของหลิงหยุนก็คือ..ภูเขาที่อยู่ระหว่างถนนวงแหวนที่หกกับวงแหวนที่เจ็ดนั่นเอง!