TB:บทที่ 178 จับพระ
หลังจากนั้น “ไม่ยิ้ม” ก็ไปที่ด้านหลังของ “ไม่พูด” แล้วส่งต่อสกิลของตัวเองให้กับ”ไม่พูด” ชั่วคราว นี่เป็นเพราะพวกเขากำลังฝึกสกิลแบบผู้ชาย และ พวกเขาคุ้นเคยกันเป็นอย่างดี ก็เลยถ่ายทอดสกิลด้วยวิธีนี้ได้
หากไม่คุ้นเคยกันคงทำแบบนี้ไม่ได้
เพราะสุดท้าย ทุกคนจะป้องกันและระวังตัวเองเป็นอย่างมาก
หลังจากที่ “ไม่ยิ้ม” ถ่ายทอดทักษะให้กับ “ไม่พูด” แล้วเขานั่งลงบนพื้นอย่างอ่อนแรง ในขณะที่ “ไม่นอน” และ “ไม่กิน” คอยปกป้อง
“น้องชาย จำไว้ว่า มีเวลาเพียงเพียงสิบนาทีในการต่อสู้เท่านั้นนะ หลังจากนั้นสิบนาทีนั้น ไม่ว่าจะชนะหรือแพ้ ก็จงยอมรับผลลัพท์นั้น “ไม่ยิ้ม” กระซิบ “ไม่พูด”
เขาพยักหน้ารับ และยืนขึ้น
เฉินหลงยังต้องการเห็นสิ่งที่พวกเขาทำโดย ไม่ได้ขัดขวางการกระทำของ “ไม่ยิ้ม”
หลังจากที่ “ไม่พูด” ได้รับพลังเข้าไป เฉินหลงก็ดูข้อมูลของ “ไม่พูด” ด้วยเครื่องตรวจจับและพบว่าค่าความสามารถของเขาเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า แต่กลไกร่างกายก็เริ่มแสดงให้เห็นถึงสถานะการบาดเจ็บออกมา
ดูเหมือนกับว่าพลังจะเกินขีดที่ร่างกายรับไหวแล้วล่ะ
“ ท่านเฉิน เตรียมรับมือ” เขาบอกเฉินหลงด้วยความยำเกรง
ในตอนนี้พลังที่รุนแรงอยู่ในตัวเขา ทำให้เขาเต็มเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ
“เข้ามา”
แม้ว่าค่าความสามารถของเขา จะเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า แต่ก็ยังผ่านการป้องกันของระฆังทองสิบเอ็ดชั้นไม่ได้ เฉินหลงต้องการดูว่าเป็นเช่นนั้นจริงหรือไม่
“ อามิตพุธ”
“ไม่พูด” รีบวิ่งไปหาเฉินหลงพร้อมกับประสานมือเข้าหากัน เมื่อเขาเข้าใกล้เฉินหลง ฝ่ามือของเขาก็แยกออกและวางบนหน้าอกของเฉินหลง
พลังฝ่ามืออันทรงพลังพุ่งเข้าหา “ระฆังทอง” ทำให้ “ระฆังทอง” บิดเบี้ยว
แต่ “ระฆังทอง” ก็ปิดกั้นพลังนั้นเอาไว้ได้
“อะไรกัน ป้องกันได้งั้นเหรอ” เห็นดังนั้น “ไม่พูด” ดูแปลกใจ ส่วนรอยยิ้มที่ห้อยอยู่บนใบหน้าของ “ไม่ยิ้ม” ก็เลือนหายไปเป็นครั้งแรก
และ “ไม่พูด” ยังรู้สึกกลัวอีกด้วย เขามองไปที่เฉินหลง ว่าเป็นไปได้ยังไง เขารู้ว่าฝ่ามือของเขาทรงพลังเพียงใด แต่พลังนี้ก็ไม่สามารถทำอะไรได้
“เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้”
“ไม่พูด” เริ่มกระสับกระส่ายเล็กน้อย โดยเขายังคงโจมตีเฉินหลงอยู่
การเคลื่อนไหวโดยปราศจากความสงบของ “ไม่พูด” นั้นไม่ได้มีพลังเท่าเมื่อก่อน
เฉินหลงอยู่ตรงนั้น นิ่งเฉย และดูเหมือน “ไม่พูด” จะพยายามโจมตีเฉินหลงอย่างหนัก
หลังจากผ่านไป ฝ่ามือเฉินหลงก็ยังไม่เคลื่อนไหว แต่การโจมตีของ “ไม่พูด” ก็ค่อยๆอ่อนกำลังลง
“น้องพี่ อย่าโจมตีอีกเลย เราแพ้แล้ว” “ไม่ยิ้ม” พูดออกมาเมื่อเห็นว่าการโจมตีของ “ไม่พูด” เริ่มอ่อนแอลงเรื่อย ๆ
หลังจากได้ยิน “ไม่ยิ้ม” พูด เขาก็หยุดการโจมตี หลังจากการโจมตีครั้งแรกของเขาไม่สามารถทำร้ายเฉินหลงได้ การโจมตีที่ตามมาทีหลังเป็นเพียงการระบายความโกรธในใจของเขา
หลังจากหยุดการโจมตี เขามองไปที่เฉินหลงด้วยหน้าเคร่งครึม พูดกว่า “คุณชนะแล้ว แต่เราไม่ยอมแพ้แน่ เราจะต้องแกร่งขึ้น และจะกลับมาจัดการคุณอีก”
“งั้นฉันคงต้องฆ่าพวกคุณตอนนี้สินะ อนาคตฉันจะได้ปลอดภัย” เฉินหลงยิ้มและพูด
รู้สึกถึงน้ำเสียงของเฉินหลงว่าอยากฆ่า “ไม่ยิ้ม” จึงพูดว่า “ผู้มีพระคุณเฉิน ท่านเป็นเจ้านายเหนือเจ้านาย อย่าทำอะไรที่ขาดความสง่านี้เลย”
ถ้าเฉินหลงเป็นนักฆ่าจริงๆพี่น้องทั้งสี่ของเขาจะถูกทำลาย และเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะจากไปโดยไม่สูญเสียพี่น้องสักคน
“สำหรับคนที่มีเหตุผลธรรมดา แน่นอนฉันจะมีเหตุผล แต่สำหรับพระที่ไม่มีเหตุผลสี่ประการนั้นไม่จำเป็น” เฉินหลงกล่าว
พวกเขาทั้งสี่ มีพรสวรรค์ที่หายาก พวกเขามีคู่ต่อสู้มากมายในตอนนี้ หากปล่อยพวกเขาไปสักระยะอาจมีปัญหา
“เราจะทำยังไงถึงจะออกไปจากที่นี่ได้”
“ไม่รู้ ถ้าเราไม่ยอมจำนน ฉันเกรงว่าจะยากมากที่จะจากไปในวันนี้”
“รับใช้ฉันสักปีแล้วก็ไปซะ แน่นอนถ้าคุณเอาชนะฉันได้ในปีนี้ ก็ไปซะ ฉันจะให้ความลับของระฆังทองคำกับพวกคุณ” เฉินหลงเสนอเงื่อนไขที่จะ ทำให้ทั้งสี่คนปฏิเสธได้ยาก
หลังจากได้ยินเงื่อนไขของเฉินหลง ใบหน้าของทั้งสี่คนก็แสดงสีหน้าประหลาดใจ จากนั้นพวกเขามองหน้ากันและตัดสินใจทันที
“อยากให้เราทำอะไร ก็ขอให้ชัดเจนเถอะ เราเป็นพระ เราจะไม่ทำเรื่องเช่น ฆ่าแล้วจุดไฟเผาคนอื่น” ก็ยังเป็นพระที่ชื่อ “ไม่พูด” พูดออกมา
เฉินหลงกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่ต้องห่วงฉันจะไม่ปล่อยให้คุณฆ่าและจุดไฟเผาคนอื่นฉันไม่ใช่คนเลวเพียงแค่มีผู้ชายไม่กี่คนที่มองหาปัญหากับฉันเมื่อเร็ว ๆ นี้ดังนั้น งานพวกคุณคือแก้ปัญหาให้ฉันเมื่อพวกนั้นมาทำให้ฉันลำบาก”
พี่น้องทั้งสี่มองหน้ากันอีกครั้ง หลังจากบรรลุข้อตกลงแล้วพวกเขาก็พูดต่อไปว่า
“ไม่เป็นไร แต่ถ้าคนที่มีปัญหามีอำนาจมากกว่าพวกเราทั้งคนที่สี่คน เราก็ไม่สามารถทำอะไรได้เลย”
“ไม่ต้องกังวล ฉันจะไม่ปล่อยให้คุณต้องเสี่ยง ถ้าความแข็งแกร่งเกินกว่าที่เงื่อนไขขอบเขตกำเนิด” เฉินหลงพูด
ปัญหาที่เฉินหลงต้องเผชิญคือ ตัวประลาดทั้งแปด ที่ถูกส่งมาจาก ลัทธิ หนทางปีศาจ ความแข็งแกร่งของพวกเขา อยู่ในระดับ ขอบเขตกำเนิด ดังนั้นพระเหล่านี้สามารถจัดการเรื่องนี้ได้อย่างแน่นอน
“ตกลงพวกเราทั้งสี่เห็นด้วย” “ไม่พูด” กล่าวแทนพี่น้องของเขา
“ยินดีต้อนรับพวกคุณทั้งสี่คนเท่านั้น ที่จะอยู่ที่นี่หนึ่งปี” เฉินหลงกล่าวด้วยรอยยิ้ม
“ไม่เป็นไรพวกเราเป็นพระ อย่าไปสนใจสิ่งภายนอกเหล่านี้ เราทำได้แค่เอากระเบื้องมาคลุมศีรษะ” “ไม่พูด”เดินไปทางวิลล่า อย่างไม่พอใจ
หลังจากนั้นพระที่ไร้เหตุผลทั้งสี่ก็อาศัยอยู่ในบ้านพักของเฉินหลง
วันรุ่งขึ้น พระทั้งสี่อาศัยอยู่ในบ้านพักเฉินหลง วันนั้นเป็นวันเสาร์ เฉินหลงได้รับโทรศัพท์จาก ลู่เซียงหลังจากหายไปเป็นเวลานาน
ลู่เชียงไม่ได้มาหาเฉินหลงนานนับตั้งแต่การประชุมแลกเปลี่ยนทางการแพทย์ครั้งล่าสุด เฉินหลงเกือบจะลืม ลู่เซียงหลังจากลากันในวันนั้น ในเวลานี้เธอเพิ่งโทรหาและเฉินหลงก็จำได้ว่า ลู่เซียงผู้ซึ่งเทิดทูนเขาเป็นอาจารย์มาโดยตลอดเคยจูบเขาด้วยความบังเอิญมาก่อน
“คุณลู่ จำได้ด้วยหรอว่าจะต้องโทรฉันวันนี้” เฉินหลงนึกถึง ลู่เซียงที่ใช้ประโยชน์จากเขามานานและอดไม่ได้ที่จะหยอกล้อ
“ ถ้าฉันไม่โทรหาคุณคุณอาจลืมฉันไปแล้ว” คำพูดของ ลู่เซียงดูเหมือนจะมีน้ำเสียงไม่พอใจอยู่
แม้ว่า ลู่เซียงจะไม่เคยพบ จี้โม่ซี แต่เธอก็ได้ยินมาว่า เฉินหลง มีแฟนแล้ว เธอไม่อยากเจอเฉินหลงอีกหลังจากที่เธอรู้ว่าเฉินหลงมีแฟนแล้ว เธอไม่อยากลืมความรู้สึกของเธอดังนั้น ลู่เซียงจึงโทรหาเฉินหลงอีกครั้ง